مجمع عمومی سازمان ملل با تصویب قطعنامه‌ای از رژیم اسرائیل خواسته "بدون تاخیر بیشتر" به پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای (ان‌پی‌تی) بپیوندد.
این قطعنامه روز سه‌شنبه (۱۱ قوس) با رای اکثریت قابل توجه تصویب شد و در آن به این نکته اشاره شده که رژیم اسرائیل تنها «کشور» خاورمیانه است که هنوز به این پیمان نپیوسته است.
قطعنامه سازمان ملل با حمایت کشورهای عرب حوزه خلیج فارس تهیه شده بود.
این قطعنامه با ۱۶۱ رای موافق در برابر پنج رای مخالف به تصویب رسید.
این قطعنامه به پیشنهاد مصر به رای گذاشته شد.
امریکا و کانادا در کنار اسرائیل از جملهٔ ۵ کشوری بودند که به این قطعنامه رای مخالف دادند.
۱۸ کشور به این قطعنامه رای ممتنع داده‌اند.
سال ۲۰۱۲ نیز قطعنامه‌ای مشابه تصویب شد.

نزدیک به چهار دهه از تصویب اولین قطعنامه‌ های سازمان ملل درباره لزوم عاری بودن خاورمیانه از تسلیحات هسته‌ای می‌گذرد؛ بنابراین، به نظر کارشناسان، ۴ دهه زمانی کافی برای اثبات این حقیقت آشکار است که خاور میانه با وجود اسراییل اتمی، عاری از تسلیحات اتمی نخواهد شد.
خاور میانه عاری از سلاح های هسته ای نیاز به اراده قدرت هایی دارد که در تجهیز این قلمرو پرحادثه و پرماجرای جهان به سلاح های کشتار جمعی دست داشته اند.

به عنوان نمونه، امریکا رژیم اسراییل را مجهز به تسلیحات هسته ای کرده است و این کشور نیز مسئولیت دارد؛ تا این سلاح مرگبار را از کنترل ارتش جنایتکار و خون ریز اسراییل خارج کند؛ اما در کمال تاسف، امریکا بار دیگر به این قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل، رای مثبت نداده است.
از سوی دیگر، می دانیم که قطعنامه های مجمع عمومی سازمان ملل، تنها جنبه ارشادی و توصیفی دارند و هرگز نمی توان از آن به مثابه یک سند حقوقی الزام آور و عملی استفاده کرد؛ با این حال و به رغم غیر الزامی بودن این قطعنامه، امریکا به صورت نمادین و به هدف حمایت از صلح و امنیت در جهان و به ویژه در خاور میانه، به آن رای مثبت نداده است؛ تا مبادا به این ترتیب، زمینه های واقعی خلع سلاح اتمی رژیم اسراییل فراهم شود.

این نیز نشانگر نظم مضحک و ناعادلانه جهان ماست که رأی ۱۶۱ کشور به یک قطعنامه نمی تواند الزام آور باشد؛ اما آرای ۵ کشور می تواند الزام کننده و اجباری باشد. این یعنی ۵ کشور به صورت یکجانبه، بر همه مقدرات دنیای ما حاکمیت دارند و در زمینه امنیت، ناامنی، صلح و جنگ در جهان ما تصمیم می گیرند.
از سوی دیگر، بر پایه یک محاسبه منطقی ساده، اعطای تسلیحات هسته ای و کشتار جمعی به ارتش متجاوز و جنایتکار اسراییل به معنای دادن اسلحه مرگبار آماده شلیک به یک کودک ماجراجو و بی پرواست؛ تا دیوانه وار به سمت همه اطرافیانش آتش کند و از کشتار و ویرانی و جنگ و خون ریزی و تجاوز و ترور، لذت ببرد!

رژیم اسراییل یکی از مهاجم ترین و متجاوزترین ارتش های جهان را دارد؛ ارتشی که در اوج قساوت و بی رحمی، اماکن غیر نظامی و پناهگاه های کودکان و زنان آواره را با سلاح های مرگبار از هوا و دریا و زمین هدف قرار می دهد؛ بی آنکه کمترین بهایی به خون انسان بدهد و یا نسبت به تحریم و پیگرد قضایی و انزوا یا برخورد نظامی از سوی سازمان هایی مانند شورای امنیت سازمان ملل، هراسی داشته باشد.
همه همسایگان این رژیم، بارها طعم تجاوز و لشکرکشی تجاوزکارانه این ارتش وحشی و خون آشام را چشیده اند؛ بنابراین، مسلح بودن چنین نیرویی به سلاح های کشتار جمعی، آیا می تواند به ایجاد خاور میانه ای امن و باثبات کمک کند؟
در این میان، مقوله خاور میانه عاری از سلاح های هسته ای، در حالی که در یک قطعنامه غیر الزام آور نیز با رای منفی امریکا و کانادا و... روبرو می شود، مضحکه ای است که تنها می تواند به کار پرکردن اوقات فراغت سازمان بی صلاحیت ملل متحد بیاید.

این در حالی است که با پیوستن سوریه به ان پی تی و خلع سلاح کامل این کشور در حوزه سلاح های شیمیایی، در حالی که هیچ کشور عربی و غیر عربی دیگر در خاور میانه به سلاح های کشتار جمعی دسترسی ندارد، چه بهانه ای می تواند عدم پیوستن اسراییل به ان پی تی را توجیه کند؟
این امر، پیش از آنکه به تحقق صلح و ایجاد موازنه قدرت در خاور میانه کمک کند، دیگر همسایگان و دشمنان رژیم اسراییل را نیز به داشتن چنین توانی، ترغیب می کند و مسابقه تسلیحاتی در منطقه را تشدید خواهد کرد.