پایگاه اینترنیتی قدس آنلاین، مطلبی را تحت عنوان" فراری دادن سرمایه های دوستان؛ چرا" را با قلم محمد حسین جعفریان منتشر کرده و در آن به راهکارهای اقتصاد مقاومتی پرداخته و بر جذب سرمایه گذاری از کشورهای همسایه در راستای تحقق این امر تاکید کرده است.
در این مطلب، نویسنده؛محمدحسین جعفریان، به برخی از مشکلات و نابسامانی های اشاره کرده است که منجر به دلسردی تاجران کشورهای همسایه از جمله افغانستان برای سرمایه گذاری در ایران شده است.
برای اینکه محمد حسین جعفریان؛ نویسنده این مطلب را بهتر بشناسیم توضیحی کوتاه درباره وی در چند سطر بیان می کنیم سپس متن کامل مقاله را منتشر می کنیم.
محمدحسین جعفریان در سال ۱۳۴۶ در شهر مشهد مقدس به دنیا آمد. او دو دور رایزن فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در کشور افغانستان بوده است .
وی شاعر، مستندساز جنگ و روزنامهنگار است. بیشتر شهرت او بابت ساخت مستندهایی درباره افغانستان و نیز احمدشاه مسعود است، به گفته خود یکی از معدود خبرنگاران جهان است که با ملا محمد عمر رهبر طالبان دیدار داشتهاست .
متن کامل مقاله به شرح ذیل می باشد:
یکی از راهکارهای اقتصاد مقاومتی نزدیکی بیشتر به دوستان منطقهای و برقراری ارتباط محکمتر تجاری و مالی با آنهاست....
در سالهای اخیر روابط اقتصادی ما گسترش قابل ملاحظهای با عراق و افغانستان یافته و همه ناظران برآنند که این روابط به چند برابر قابل توسعه است، ولی با این حال به نظر میرسد درخصوص جذب سرمایهگذاری از این کشورها و بویژه افغانستان قوانین موجود بسیار نارساست بسیارند افغانستانیهایی که با وجود برخورداری از سرمایههای مناسب و مشاغل مؤثر، امکان اقامت در ایران را نیافتند و کار و سرمایه خود را به اروپا یا امریکا بردند.
جایی که بسیار هم از آنان استقبال شد و مقیم نیز شدند. با کمال تأسف این روند خروج سرمایه از کشور ما سالهاست ادامه دارد و هیچ مسؤولی به دنبال رفع مشکل نیست. من خودم خانوادههای افغانستانی متمول بسیاری را میشناسم که پس از نامهربانیهای فراوان در ایران، سرمایه خود را به اروپا برده و هم اکنون در آنجا زندگی آسودهای دارند و با این حال آرزو دارند قوانین موجود راحتتر شود تا به ایران بازگردند! چگونگی ارتباط مالی با مهاجران مقیم ایران نیز یکی دیگر از گرههای سیاستهای موجود است.
متأسفانه قوانین موجود به گونهای ساماندهی شدهاند که این مهاجران هیچ گونه کیفیت مالی و تجاری در فعالیتهای کاری خود نداشته باشند. آنها امکان مالکیت، خرید و فروش، گرفتن مدارک معمول و مورد نیاز اولیه نظیر گواهینامه رانندگی و... را ندارند یا بسیار به زحمت و با طی کاغذبازیهای جانفرسا چنین امکانی مییابند.
این در حالی است که در کشورهایی که با همین سرمایههای ورودی مهاجران سرپا شدهاند، نظیر مالزی، امارات و... در کمتر از چند ساعت شما قادرید شرکتی را ثبت کنید و حساب بانکی داشته باشید و غیره. قوانین ما اما در این خصوص بسیار بر مهاجران سخت میگیرد. علت هم آن است که عمده این قوانین مربوط به چندین دهه گذشتهاند. مربوط به سالهای نخست انقلاب و جنگ که ما شرایط ویژهای داشتیم و نوع قانونگذاری براساس پیشگیری طراحی شده بود.
نداشتن امنیت مالی یکی دیگر از مشکلات مهاجران است که در ایران فعالیت تجاری دارند. به طور مثال در روزهای نخست هفته جاری چند بانک در کشور بدون هشدار و توضیح قبلی حسابهای مهاجران افغانستانی را مسدود کردند. حالا تصور کنید در روزگاری که زندگی عادی مردم حتی بده- بستانهای رایج از طریق کارتهای بانکی انجام میشود، این رفتار عجیب چه بلایی بر سر صاحبان حسابها میآورد. در مورد تجار و صاحبان شرکتها که وضع بسیار بدتر و تأثرآورتر است. لحظهای خود را جای صاحبان آن حسابها بگذارید. این رفتارها چه معنایی دارد؟ چه کسی به بانکها اجازه چنین رفتارهای خودسرانهای را میدهد؟ چرا سرمایههای دوست را از ایران فراری میدهید؟ آیا این است معنای اقتصاد مقاومتی؟ تا کی این رفتارهای توهین آمیز و خلق الساعه که هر بار موجب ضررهای هنگفت هر دو طرف شده و میلیونها دلار سرمایه را از بازارهای ایران فراری میدهد بناست ادامه داشته باشند؟ و سرانجام اینکه، این قوانین عهد عتیق، کی بناست به روز و تصحیح شوند؟