رییس جمهور حامد کرزی در دیدار با جمعی از جوانان کشور به مسایل حساس و مهمی اشاره کردند. بخشی از سخنان رییس جمهور در باره دشمن و تعریف آن از سوی ایالات متحده امریکا بود. حامد کرزی معتقد است که:"منفعت اول ما تامین صلح و امنیت در افغانستان است، ما تحلیل درستی از اوضاع افغانستان و منطقه داریم و می دانیم که چه کسانی با فرستادن انتحاری کشور ما را ناامن می سازند، در این میان نقش امریکا چیست؟.
ایالات متحده مشخص کند ما با کی در جنگ هستیم؟ آیا طالب باعقیده و دهاتی افغانستان که فریب خورده دشمن ماست؟. از دید ما دشمن در جایی است که از آنجا برای بی ثباتی افغانستان دسیسه می شود. من در داخل خاک خود، دشمنی برای این وطن نمی بینم، البته مخرب وجود دارد. پس تعریفی که ما از تروریزم داریم بر می گردد به بیرون از سرحدات افغانستان و معاملات منطقوی و بین المللی.
ناامنی در افغانستان منشا بیرونی دارد زیرا بعضی از کشورها منافع خود را در ناامنی کشور ما جستجو می کنند."
در اینکه رییس جمهور ریشه ناامنی و بی ثباتی در افغانستان را یک امر بیرونی می داند، گمان می شود همه با آن موافقند. امروزه شواهد و قرائن بیشتر از حد و مرزِ حاشا و انکار است که پاکستان تنها کشوری است که صادر کننده انتحار و ترور و دهشت در افغانستان است.
نکته دومی را که رییس جمهور روی آن انگشت گذاشته نیز مورد اتفاق تمامی تحلیل گران مسایل کشور است و آن آگاهی دقیق امریکا و سایر اعضای ناتو از خاستگاه، مامن و پرورشگاه دهشت و ترور در منطقه است. شگفت است امریکا و متحدان بین المللی آن با آنکه می دانند چه دولت و کشوری عامل اصلی ناامنی و بی ثباتی در افغانستان و منطقه است، اما هیچگاهی نسبت به پاکستان و دولت آن موضع لازم و مطابق با ادعاهای خویش مبنی بر مبارزه با افراطیت و تروریزم را اتخاذ نکرده اند!.
سخن رییس جمهور حامد کرزی در این مورد به خصوص، منطقی و شفاف است. در واقع نیز سران اسلام آباد با این شیوه برخورد خصمانه با دولت و ملت افغانستان، از دید امریکا و مقامات آن، در چه جایگاهی از دوستی و یا دشمنی قرار دارند؟!
اگر سران پاکستان، دوست و برادرِ دولت وملت افغان هستند، پس ارتکاب این همه جنایت و خیانت و ستم آشکار علیه دولت و ملتِ افغان به وسیله دولت و استخبارات اسلام آباد، چه معنی و مفهومی می تواند داشته باشد و اگر نه که آنان دشمن دولت و مردم ما هستند و خاستگاه و پرورشگاه دهشت و صدور ناامنی در این کشور، پس سکوت پرسش برانگیز امریکا و ناتو در برابر شرارتهای مداوم و بی وفقه پاکستانی ها، چه معنی داشته و اساساً حضور آنان در افغانستان و منطقه، چه توجیهی می تواند داشته باشد؟!
غیر از صدور تروریزم، اردوی پاکستان در طول چندین سال متوالی، با آتش سنگین راکت و توپخانه، ولایات جنوبی و جنوب شرقی افغانستان را هدف قرار داده و هر بار تعدادی از هموطنان ملکی و بی گناه ما را به خاک و خون کشیده و خانه و کاشانه آنها را ویران کرده است.
این در حالی است که افغانستان همیشه به این حمله ها اعتراض کرده و پاکستان انکار و سازمان ناتو با صراحت گفته و می گوید که این گونه مسایل ربطی به ما ندارد و ناتو در برابر این قبیل مسایل، تعهدی در قبال دولت و ملت افغانستان ندارد!.
چنانچه بارها یادآور شده ایم، در دید ایالات متحده امریکا و متحدان اروپایی و منطقه ای آن، اصل، حضور همیشگی و یا بلند مدت آنان در افغانستان و به تبعه آن در منطقه است و سایر مسایل چون مبارزه با تروریزم و مواد مخدر و تامین دموکراسی در سایر کشورها، صرفاً بهانه هایی هستند زیبا و عوام پسند برای همان حضور پرسش برانگیز و استعماری!.
نکته اساسی و حیاتی دیگری که در سخنان رییس جمهور وجود دارد و ایشان نیز به گونه ای ظریف و ماهرانه ای بدان انگشت گذاشته است، امضای پیمان با امریکا و آنهم در شرایطی است که امریکا در برابر دشمن واقعی و اصلی دولت و ملت افغانستان، هیچ گونه واکنشی از خود نشان نمی دهد و حاضر هم نیست تا عکس العملی نشان دهد!.
حامد کرزی استدلال معقولی دارد و آن اینکه به سران امریکا می گوید که اگر قرار باشد با شما پیمان امنیتی امضا شود، تکلیف شما در برابر دشمنان واقعی دولت و مردم افغانستان چیست و آیا اساساً دشمن این ملت و دولت را به دشمنی با این آب و خاک قبول دارید و می پذیرید که دشمن افغانستان در بیرون از مرزهای این کشور و در همسایگی آن قرار دارد و در صورت پذیرش، برخورد تان با دشمن افغانستان و دولت و ملت آن- به خصوص بعد از امضای پیمان- چگونه خواهد بود؟!
این پرسش رییس جمهور، در واقع همان نقطه کور و گنگ پیمان امنیتی با امریکا است که باید شفاف و روشن شود. چنانچه رییس جمهور کشور بارها گفته است دولت و ملت افغان در صورتی حاضر به امضای پیمان با امریکا هستند که منافع دراز مدتِ ملی آنها در گرو آن تامین و تضمین شود و روشن است که دفاع از افغانستان در برابر هر تجاوز و تعدی و از سوی هر دولت و کشوری، عمده مورد از موارد اساسی و اصلی منافع دولت و ملت این سرزمین و کشور اسلامی است.
با همه اینها اما پرسش اصلی آن است که قدرتهای استعماری ای که با هدف سلطه و گسترش نفوذ استعماری خویش، به این و آن کشور، لشکرکشی می کنند، چگونه ممکن است برای دفاع از آزادی و امنیت کشور و ملتی، کاری انجام دهند؟!
ایالات متحده مشخص کند ما با کی در جنگ هستیم؟ آیا طالب باعقیده و دهاتی افغانستان که فریب خورده دشمن ماست؟. از دید ما دشمن در جایی است که از آنجا برای بی ثباتی افغانستان دسیسه می شود. من در داخل خاک خود، دشمنی برای این وطن نمی بینم، البته مخرب وجود دارد. پس تعریفی که ما از تروریزم داریم بر می گردد به بیرون از سرحدات افغانستان و معاملات منطقوی و بین المللی.
ناامنی در افغانستان منشا بیرونی دارد زیرا بعضی از کشورها منافع خود را در ناامنی کشور ما جستجو می کنند."
در اینکه رییس جمهور ریشه ناامنی و بی ثباتی در افغانستان را یک امر بیرونی می داند، گمان می شود همه با آن موافقند. امروزه شواهد و قرائن بیشتر از حد و مرزِ حاشا و انکار است که پاکستان تنها کشوری است که صادر کننده انتحار و ترور و دهشت در افغانستان است.
نکته دومی را که رییس جمهور روی آن انگشت گذاشته نیز مورد اتفاق تمامی تحلیل گران مسایل کشور است و آن آگاهی دقیق امریکا و سایر اعضای ناتو از خاستگاه، مامن و پرورشگاه دهشت و ترور در منطقه است. شگفت است امریکا و متحدان بین المللی آن با آنکه می دانند چه دولت و کشوری عامل اصلی ناامنی و بی ثباتی در افغانستان و منطقه است، اما هیچگاهی نسبت به پاکستان و دولت آن موضع لازم و مطابق با ادعاهای خویش مبنی بر مبارزه با افراطیت و تروریزم را اتخاذ نکرده اند!.
سخن رییس جمهور حامد کرزی در این مورد به خصوص، منطقی و شفاف است. در واقع نیز سران اسلام آباد با این شیوه برخورد خصمانه با دولت و ملت افغانستان، از دید امریکا و مقامات آن، در چه جایگاهی از دوستی و یا دشمنی قرار دارند؟!
اگر سران پاکستان، دوست و برادرِ دولت وملت افغان هستند، پس ارتکاب این همه جنایت و خیانت و ستم آشکار علیه دولت و ملتِ افغان به وسیله دولت و استخبارات اسلام آباد، چه معنی و مفهومی می تواند داشته باشد و اگر نه که آنان دشمن دولت و مردم ما هستند و خاستگاه و پرورشگاه دهشت و صدور ناامنی در این کشور، پس سکوت پرسش برانگیز امریکا و ناتو در برابر شرارتهای مداوم و بی وفقه پاکستانی ها، چه معنی داشته و اساساً حضور آنان در افغانستان و منطقه، چه توجیهی می تواند داشته باشد؟!
غیر از صدور تروریزم، اردوی پاکستان در طول چندین سال متوالی، با آتش سنگین راکت و توپخانه، ولایات جنوبی و جنوب شرقی افغانستان را هدف قرار داده و هر بار تعدادی از هموطنان ملکی و بی گناه ما را به خاک و خون کشیده و خانه و کاشانه آنها را ویران کرده است.
این در حالی است که افغانستان همیشه به این حمله ها اعتراض کرده و پاکستان انکار و سازمان ناتو با صراحت گفته و می گوید که این گونه مسایل ربطی به ما ندارد و ناتو در برابر این قبیل مسایل، تعهدی در قبال دولت و ملت افغانستان ندارد!.
چنانچه بارها یادآور شده ایم، در دید ایالات متحده امریکا و متحدان اروپایی و منطقه ای آن، اصل، حضور همیشگی و یا بلند مدت آنان در افغانستان و به تبعه آن در منطقه است و سایر مسایل چون مبارزه با تروریزم و مواد مخدر و تامین دموکراسی در سایر کشورها، صرفاً بهانه هایی هستند زیبا و عوام پسند برای همان حضور پرسش برانگیز و استعماری!.
نکته اساسی و حیاتی دیگری که در سخنان رییس جمهور وجود دارد و ایشان نیز به گونه ای ظریف و ماهرانه ای بدان انگشت گذاشته است، امضای پیمان با امریکا و آنهم در شرایطی است که امریکا در برابر دشمن واقعی و اصلی دولت و ملت افغانستان، هیچ گونه واکنشی از خود نشان نمی دهد و حاضر هم نیست تا عکس العملی نشان دهد!.
حامد کرزی استدلال معقولی دارد و آن اینکه به سران امریکا می گوید که اگر قرار باشد با شما پیمان امنیتی امضا شود، تکلیف شما در برابر دشمنان واقعی دولت و مردم افغانستان چیست و آیا اساساً دشمن این ملت و دولت را به دشمنی با این آب و خاک قبول دارید و می پذیرید که دشمن افغانستان در بیرون از مرزهای این کشور و در همسایگی آن قرار دارد و در صورت پذیرش، برخورد تان با دشمن افغانستان و دولت و ملت آن- به خصوص بعد از امضای پیمان- چگونه خواهد بود؟!
این پرسش رییس جمهور، در واقع همان نقطه کور و گنگ پیمان امنیتی با امریکا است که باید شفاف و روشن شود. چنانچه رییس جمهور کشور بارها گفته است دولت و ملت افغان در صورتی حاضر به امضای پیمان با امریکا هستند که منافع دراز مدتِ ملی آنها در گرو آن تامین و تضمین شود و روشن است که دفاع از افغانستان در برابر هر تجاوز و تعدی و از سوی هر دولت و کشوری، عمده مورد از موارد اساسی و اصلی منافع دولت و ملت این سرزمین و کشور اسلامی است.
با همه اینها اما پرسش اصلی آن است که قدرتهای استعماری ای که با هدف سلطه و گسترش نفوذ استعماری خویش، به این و آن کشور، لشکرکشی می کنند، چگونه ممکن است برای دفاع از آزادی و امنیت کشور و ملتی، کاری انجام دهند؟!
مولف : سیدفاضل محجوب
