پس از گذشت چندین ماه از روابط متشنج واشنگتن - اسلام آباد، پاکستان وعده بازگشایی مسیرهای تدارکاتی ناتو را داد و آمریکا و ناتو نیز از این کشور برای شرکت در نشست شیکاگو که طی 20 و 21 مه برگزار می شود، دعوت کرد.
مسیرهای تدارکاتی ناتو از طریق پاکستان پس از آن از سوی حکومت پاکستان مسدود شد که حدود شش ماه پیش، در اثر یک حمله هوایی نیروهای آمریکایی بر دو پست مرزی پاکستان در ایالت سرحد، 24 سرباز پاکستانی در حالی که خواب بودند، کشته شدند.
اما پرسش این است که چرا پاکستان ماه ها برای حضور در این کنفرانس لحظه شماری می کرده و حاضر شده به این راحتی از تصمیم خود مبنی بر بستن مسیر ترانزیتی به روی تدارکات ناتو صرف نظر کند؟
عاشق حسین طوری مدیر رادیو برون مرزی پشتوی تهران در پاسخ به سوال فوق به پیمان استراتژیک که ده روز پیش میان آمریکا و افغانستان به امضا رسید، اشاره و اظهار داشت: اسلام آباد به عنوان یکی از متحدین آمریکا توقع دارد در مسائل مربوط به افغانستان شرکت داشته باشد، اما آمریکا بدون توجه و نظر خواهی از پاکستان این پیمان را به امضا رساند، لذا پاکستان که در انزوا قرار گرفته بود، تصمیم گرفت با بازگشایی مسیر ترانزیتی به احیای مجدد نقش خود در تحولات افغانستان بپردازد.
وی با بیان اینکه پاکستان مجبور شد مسیر ترانزیتی را به روی کاوران های ترانزیتی ناتو باز گشایی کند، تأکید نمود: امضای پیمان استراتژیک میان آمریکا و افغانستان کاملا به ضرر پاکستان است، چراکه هدف بعدی آمریکا، کشور پاکستان است و احتمال دارد که دامنه جنگ به مقدار 70 درصد به پاکستان انتقال یابد و همچنین آمریکا برای تجزیه پاکستان و خلع سلاح دسته ها و برنامه های هسته ای نقش هایی در سر دارد، از اینرو پاکستان تصمیم گرفته مجددا روابط خود را با آمریکا بهبود بخشد.
طوری در ادامه‌ی این گفتگو با خبرگزاری آوا، عاملین ترور آقای ارسلا رحمانی رئیس کمیسیون شورای عالی صلح را منتسب به پاکستان خواند و تصریح کرد: پس از ترور ربانی این دومین ضربه محکم و اساسی بود که به پروسه صلح وارد شد و پاکستان که موقعیت خود را در خطر می بیند، مخالفت خود را به صورت علنی نشان نمی دهد بلکه سعی دارد ناامنی ها را در افغانستان افزایش دهد.
این تحلیلگر پاکستانی سپس به سخنان رئیس کمیته اینتلیجنس آمریکا که اعلام کرده کلید جنگ افغانستان در دستان پاکستان است، اشاره نمود و گفت: آمریکا با درک این مسئله که پاکستان نقش مهمی در آینده افغانستان ایفا می‌کند، قصد دارد با افزایش فشار بر اسلام آباد، به جنگ پایان دهد.
وی ادامه داد: اگرچه پاکستان عضو رسمی این اجلاس نیست و به عنوان یک ناظر حضور دارد، اما قصد دارد با حضور در کنفرانس های مربوط به افغانستان نفوذ خود را همچنان در مسائل داخلی این کشور حفظ کند.
مدیر رادیو برون مرزی پشتوی تهران معتقد است،بخشی از پاکستان که با طالبان در ارتباط هستند، به منظور مخالفت با برخی عملکردهای ناتو می خواهند ترورها را افزایش دهند تا به نوعی جنگ را در منطقه تجدید کنند، از اینرو در آینده ای دور و یا نزدیک شاهد ترور افراد مهم و برجسته ای خواهیم بود و این اقدامات از ابتدائی ترین پیامدهای امضای این پیمان است.
عاشق حسین طوری سپس به صحبت در خصوص برخی عوامل موافقت امضای پیمان در داخل افغانستان پرداخت و گفت: افرادی که در داخل افغانستان با اجرایی شدن این پیمان موافق هستند، خود را متکی به غرب می دانند بدین معنا که منافع شان به منافع آمریکا متصل است و اگر آمریکا نباشد، منافع آنها نیز با خطر مواجه می شود، لذا به منظور دستیابی به اهداف خود، خواهان حضور بلند غرب در افغانستان هستند.
این آگاه امور سیاسی در پایان این گفتگو، پیمان استراتژیک را پیمانی ناعادلانه توصیف نمود و گفت: این پیمان به ظاهر خوب و مطلوب، پیامدهای منفی بسیاری را برای دولت افغانستان و کشورهای منطقه به دنبال دارد، چنانچه موجب می شود که مخالفت ها با حضور آمریکا در منطقه افزایش یابد و از سوی دیگر روابط دولت افغانستان با کشورهای همسایه تیره شود.
مسیرهای تدارکاتی ناتو از طریق پاکستان پس از آن از سوی حکومت پاکستان مسدود شد که حدود شش ماه پیش، در اثر یک حمله هوایی نیروهای آمریکایی بر دو پست مرزی پاکستان در ایالت سرحد، 24 سرباز پاکستانی در حالی که خواب بودند، کشته شدند.
اما پرسش این است که چرا پاکستان ماه ها برای حضور در این کنفرانس لحظه شماری می کرده و حاضر شده به این راحتی از تصمیم خود مبنی بر بستن مسیر ترانزیتی به روی تدارکات ناتو صرف نظر کند؟
عاشق حسین طوری مدیر رادیو برون مرزی پشتوی تهران در پاسخ به سوال فوق به پیمان استراتژیک که ده روز پیش میان آمریکا و افغانستان به امضا رسید، اشاره و اظهار داشت: اسلام آباد به عنوان یکی از متحدین آمریکا توقع دارد در مسائل مربوط به افغانستان شرکت داشته باشد، اما آمریکا بدون توجه و نظر خواهی از پاکستان این پیمان را به امضا رساند، لذا پاکستان که در انزوا قرار گرفته بود، تصمیم گرفت با بازگشایی مسیر ترانزیتی به احیای مجدد نقش خود در تحولات افغانستان بپردازد.
وی با بیان اینکه پاکستان مجبور شد مسیر ترانزیتی را به روی کاوران های ترانزیتی ناتو باز گشایی کند، تأکید نمود: امضای پیمان استراتژیک میان آمریکا و افغانستان کاملا به ضرر پاکستان است، چراکه هدف بعدی آمریکا، کشور پاکستان است و احتمال دارد که دامنه جنگ به مقدار 70 درصد به پاکستان انتقال یابد و همچنین آمریکا برای تجزیه پاکستان و خلع سلاح دسته ها و برنامه های هسته ای نقش هایی در سر دارد، از اینرو پاکستان تصمیم گرفته مجددا روابط خود را با آمریکا بهبود بخشد.
طوری در ادامه‌ی این گفتگو با خبرگزاری آوا، عاملین ترور آقای ارسلا رحمانی رئیس کمیسیون شورای عالی صلح را منتسب به پاکستان خواند و تصریح کرد: پس از ترور ربانی این دومین ضربه محکم و اساسی بود که به پروسه صلح وارد شد و پاکستان که موقعیت خود را در خطر می بیند، مخالفت خود را به صورت علنی نشان نمی دهد بلکه سعی دارد ناامنی ها را در افغانستان افزایش دهد.
این تحلیلگر پاکستانی سپس به سخنان رئیس کمیته اینتلیجنس آمریکا که اعلام کرده کلید جنگ افغانستان در دستان پاکستان است، اشاره نمود و گفت: آمریکا با درک این مسئله که پاکستان نقش مهمی در آینده افغانستان ایفا می‌کند، قصد دارد با افزایش فشار بر اسلام آباد، به جنگ پایان دهد.
وی ادامه داد: اگرچه پاکستان عضو رسمی این اجلاس نیست و به عنوان یک ناظر حضور دارد، اما قصد دارد با حضور در کنفرانس های مربوط به افغانستان نفوذ خود را همچنان در مسائل داخلی این کشور حفظ کند.
مدیر رادیو برون مرزی پشتوی تهران معتقد است،بخشی از پاکستان که با طالبان در ارتباط هستند، به منظور مخالفت با برخی عملکردهای ناتو می خواهند ترورها را افزایش دهند تا به نوعی جنگ را در منطقه تجدید کنند، از اینرو در آینده ای دور و یا نزدیک شاهد ترور افراد مهم و برجسته ای خواهیم بود و این اقدامات از ابتدائی ترین پیامدهای امضای این پیمان است.
عاشق حسین طوری سپس به صحبت در خصوص برخی عوامل موافقت امضای پیمان در داخل افغانستان پرداخت و گفت: افرادی که در داخل افغانستان با اجرایی شدن این پیمان موافق هستند، خود را متکی به غرب می دانند بدین معنا که منافع شان به منافع آمریکا متصل است و اگر آمریکا نباشد، منافع آنها نیز با خطر مواجه می شود، لذا به منظور دستیابی به اهداف خود، خواهان حضور بلند غرب در افغانستان هستند.
این آگاه امور سیاسی در پایان این گفتگو، پیمان استراتژیک را پیمانی ناعادلانه توصیف نمود و گفت: این پیمان به ظاهر خوب و مطلوب، پیامدهای منفی بسیاری را برای دولت افغانستان و کشورهای منطقه به دنبال دارد، چنانچه موجب می شود که مخالفت ها با حضور آمریکا در منطقه افزایش یابد و از سوی دیگر روابط دولت افغانستان با کشورهای همسایه تیره شود.
منبع : خبرگزاری آوا_ مشهد مقدس
