دستآوردهای حواشی"قلب آسیا" برای افغانستان

بر طبق اخبار، رئیس جمهور؛ محمد اشرف غنی در حاشیه ششمین کنفرانس قلب آسیا با نارندرا مودی صدراعظم هند دیدار کرده است.
نارندرا مودی صدراعظم هند از اینکه رئیس جمهور غنی دعوت وی را بخاطر اشتراک در کنفرانس متذکره پذیرفت تشکری کرده، گفت:" مردم و حکومت هند همیشه با مردم و حکومت افغانستان خواهد بود و ما همکاری های خویش را در بخش های تعلیم و آموزش، ستلایت، تنظیم آب، پرورش ماهی، ارتباطات، ترانزیت و سایر عرصه ها ادامه خواهیم داد.
تروریزم برای منطقه بخصوص ثبات و پیشرفت افغانستان و هند خطر مشترک است و برای مبارزه با آن به همکاری های همه جانبه با افغانستان آماده هستیم. کار ایجاد تاسیسات چابهار به سرعت جریان دارد و در این رابطه نشست های مسلسل به سطح وزرا انجام می شود. چابهار برای توسعه تجارت کشورهای منطقه و همکاری های اقتصادی نقش موثر دارد.
به منظور فراهم نمودن سهولت های بیشتر به تاجران افغان، ویزه پنجساله به آنان داده خواهد شد و همچنان پاسپورت های دیپلوماتیک افغانستان نیاز به ویزه ندارند.
بخاطر مصرف موثر کمک یک میلیارد دالری هند به افغانستان و ایجاد سهولت های بیشتر به مردم این کشور، تیم های تخنیکی هند نیازمندی های مهم و اولویت های افغانستان را تشخیص خواهند کرد."
چنانچه در اظهارات صدر اعظم هند مشاهده می شود، رئیس جمهور غنی توانسته است به دستآوردهای خوبی در سفرش به هند دست یابد؛ اما واضح است که این دستآوردها خیلی ربطی به اشتراک افغانستان در کنفرانس قلب آسیا در کشور هند نداشته است و این دیدارهای غیر رسمی در گوشه وکنار سالن کنفرانس و یا مکانهای دیگر مورد نظر است که می توانند یک چنین مزایا و دستآوردهای مهم و راهبردی را با خود به همراه داشته باشند.
رابطه افغانستان با هند از مدتها به این سوی است که به گرمی گراییده است و این رابطه صمیمی و دوستانه بیشتر به دلیل سردتر شدن رابطه کابل با اسلام آباد است که پایه و قوام یافته است.
دولت افغانستان چه در زمان زعامت حامد کرزی و چه اکنون و در دوره حاکمیت دولت وحدت ملی به ریاست اشرف غنی، با همه ی توشه و توان و انرژی و امید سعی کرد تا روابط خویش با پاکستان را بهبود ببخشد و در این مسیر بواقع از خودگذشتگی های گاهاً محقرانه ای از خود نشان داد؛ تا آنجا که رئیس جمهور غنی از سوی بسیاری از نخبگان و سیاست مداران و نیز رسانه های داخلی کشور، مورد نکوهش و ملامت قرار گرفت!.
معروف است که رئیس جمهور کرزی ۲۰ بار تمام به پاکستان سفر کرد؛ تا شاید بتواند سران اسلام آباد را قانع بسازد تا از دخالت های شرارت بار علیه دولت و مردم و کشور افغانستان دست بردارند و از روی صداقت و راستی با همسایه خودش وارد معامله بشود؛ پس از حامد کرزی اشرف غنی؛ رئیس جمهور کنونی کشور نیز با الگوگیری از رئیس جمهور پیشین و شاید هم از سر ناچاری و پیش گیری از شرارت های بیشتر پاکستانی ها، راه گذشت و مماشات با سران اسلام آباد را در پیش گرفت و مکرر دست دوستی به سمت پاکستانی ها دراز نمود.
اما مقامات اسلام آباد که گویا فکر می کردند مقامات کابل از سر ناچاری و ضعف و ناتوانی در برابر آنان کوتاه میایند، با بی اعتنایی به خواسته های برحق دولت و ملت افغانستان، به دخالت های خونین و آتشین شان در امور کشور ما عمق و گستره بیشتر بخشیدند.
دولت افغانستان که دیگر از کمک های ادعایی ناتو در دفاع از افغانستان در برابر شرارت های همسایه جنوبی اش صد در صد مایوس و ناامید شده بود و مطمئن بود که امریکا و همپیمانانش در زمینه دفاع از افغانستان به خصوص در برابر پاکستان کاری نمی کنند و از طرفی می دید که هندوستان در همه ی این سالها ولو در قالب رقابت با پاکستان، چون یک همسایه و برادر دلسوز در کنار دولت و مردم افغانستان حضور داشت و دارد، سران کابل سرانجام به این نتیجه رسیدند که التماس در پشت دروازه های بسته و سنگی پاکستانی ها یعنی آب در هاون کوبیدن و گره بر باد زدن است.
دولتمردان افغان، سرانجام به پاکستانی ها پشت کردند؛ چیزی که مقامات اسلام آباد گمانش را نمی کردند. آنان فکر می کردند سران کابل همواره چون آن گروگانهای دست و پا بسته از خشم پاکستانی ها بر خود می لرزند و جرئت و توان آن را ندارند تا بدون ملاحظه رضا و خشم سران پاکستانی با دولتها و قدرتهای دیگر به خصوص رقبای آنها، رابطه ایجاد کنند.
اما گذر زمان و لبریز شدن ظرف طاقت دولت و ملت افغانستان و نیز کمکها و همکاری های صادقانه و دوامدار کشور هند و مقامات زیرک و باهوش این کشور قدرتمند و پهناور، بر آتش توهم سران اسلام آباد آب سرد پاشید و آنان به سادگی افغانستان و دولت وملت آن را از دست دادند.
درست است که عبور از کمند دشمنی و شرارت دولت پاکستان برای دولت و مردم افغانستان، کار چندان ساده و بی خطری نیست و نخواهد بود و مردم و دولت ما هر ساعت و لحظه ای تاوان این عبور را می پردازند؛ اما از سویی هم عملکردهای خصمانه و شرارت بار پاکستانی ها در طول لااقل ۲۱ سال تمام، علاج و چاره ای برای دولت و ملت ما باقی نگذاشت.
به نظر می رسد رابطه ما با هندستان به مراتب بهتر از نزدیکی ما با پاکستان است و در درازمدت این دولت پاکستان خواهد بود که ناچار می شود در رابطه خصمانه اش با دولت و مردم افغانستان، تجدید نظر کند و گر نه جز انزوا در میان کشورهای منطقه چیزی بیشتری نصیب نخواهد شد.