روزانه ۵۰۰ هزار افغانی توسط کودکان تنها در ناحیۀ یازدهم شهر کابل به غارت برده می شود.
کودکان که در ناحیۀ یازدهم شهر لباس کار به تن دارند، ظاهرا برای موترها سواری میگیرند اما در اصل ماموریت آنان ربودن پول جیب مسافران است و این کودکان بین ۶ تا ۱۵ سال عمر دارند.
یکتن از آنان میگوید، “نبی اول به من گفت که دزدی کنیم، پیسه زیاد پیدا میشود و من برایت پول میدهم.”
این کودکان صادقانه اعتراف میکنند، که باید در این کار دستان بزرگی در عقب آنان باشد و مدیریت آنان را شخصی برعهده گیرد.
یکتن دیگر از این اطفال میگوید، “افغان های زیادی اند که دزدی میکنند و همۀ شان رهبر دارند، چون بدون رهبر نمیتوانیم در یک روز یک یا دو لک افغانی پیدا کنیم.”
طفل دیگری که نه سال عمر دارد و چند بار از سوی پولیس گرفتار شده است، اما به دلیل زیر سن بودن دو باره آزاد شده است و این گرفتاری های بدون تنبیه و آموزش عادت او را عوض نکرده است.
وی میگوید، “چند نفر هستیم که پیسه ها را دزدی میکنیم و در حدود ۵ لک برای مان میشود.”
در همین حال پولیس از شغل روزانۀ این کودکان واقف است اما به دلیل زیر سن بودن، آنان را توقیف کرده نمیتواند.
صابر آرین، امر حوزۀ یازدهم پولیس میگوید، “گروid از اطفال را آوردیم اما طرف های مزدحم زیاد اند، این اطفال در ساحات مثل سرای شمالی، ناحیه دهم، و لیسه مریم استخدام میشوند و از آن ها در طول روز در سرقت استفاده میشود و پروسۀ شان زیر کار است.”
از سوی هم، کمیسیون مستقل حقوق بشر میگوید که پولیس باید سوء استفادگان از اطفال را گرفتار کند.
بلال صدیقی، سخنگوی کمیسیون حقوق بشر میگوید، “هر کسی که از اطفال سوء استفاده میکند، باید مورد باز پرسی قرار گیرد و هر طفلی که بالا تر از سن یازده است همچنان باید دستگیر شود اما پایین تر از این سن در صورتی که مکرر این کار را انجام میدهند، حداقل همان گروه‌های شان باید دستگیر شوند.”
با در نظر داشت تداوم جنگ و وضعیت بد اقتصادی که هزاران کودک ناگزیرشده اند به کارهای شاقه تن دهند و لقمه نانی برای خانواده های شان فراهم کنند، همه دزد و کیسه بر نیستند بلکه شماری از آنان از سوی بزرگسلان به این عمل زشت کشانده میشوند.
