تاریخ انتشار :يکشنبه ۲۱ عقرب ۱۳۹۶ ساعت ۲۱:۴۴
کد مطلب : 152938
وزارت سرحدات: پاکستان مدرکی برای اثبات رسمیت دیورند در اختیار ندارد

وزارت سرحدات اقوام و قبایل افغانستان می‎گوید که پاکستان اسنادی در اختیار ندارد که نشان دهد خط دیورند به اساس فیصله محکمه و یا مجامع بین المللی مرز رسمی میان افغانستان و پاکستان است.

به‌گزارش خبرگزاری صدای افغان(آوا)، عبدالغفور لیوال، معین این وزارت امروز در سمیناری زیر نام «خط ناپذیرفته شده دیورند» در کابل گفت که موضوع دیورند در حال حاضر برای قابل بحث است که فرصت‎های جدید در منطقه به وجود آمده‎است.

این سیمینار از سوی تحریک موسوم به لوی افغانستان برگزار شده بود که به باور این تحریک در حال حاضر فرصت‎های جدید در منطقه به میان آمده و برای استفاده از این فرصت‎ها آنان نشست‎های را در مناطق مختلف برگزار کرده‎اند.

لیوال نیز گفت که پاکستان این خط را حتی در محکمه و ملل متحد بدست آورده نمی‎تواند و باید در برابر آن اجماع ملی تمام مردم افغانستان وجود داشته باشد.

اجماع ملی در افغانستان در مورد خط دیورند وجود ندارد. یک بخشی بزرگی از مردم افغانستان دیورند را به عنوان مرز رسمی میان افغانستان و پاکستان به رسمیت می‌شناسد اما عده ای تاکید دارند که آن طرف خط دیورند هم مربوط به افغانستان می‌شود.

این در حالیست که پاکستان سرگرم حصارکشی در امتداد خط دیورند است و مردمان آن طرف خط، دارای شناسنامه پاکستانی هستند.

https://avapress.com/vdcfm0dycw6dt1a.igiw.html
ارسال نظر
نام شما
آدرس ايميل شما

روز گذشته عبدالغفور لیوال معاون وزارت اقوام و قبایل و سرحدات طی کنفرانس گفته بود در مورد خط دیورند هیچ نوع امضا و هیچ نوع قراردی و تعهد از طرف افغانستان هیچ وقت صورت نگرفته گرچه خود شخصاً نمیخواهم در این موضوع جنجالی طرف این و یا آن باشم باشم اما به حکم وجدان در این نوشته تلاش مینمایم تا حقایی را با در نظرداشت گذشته و حال در خدمت شما قرار دهم، آغاز سخن و مشکل دیورند هیأت عالی رتبه انگلیسی بتاریخ 12 اکتوبر 1893 تحت ریاست مار تیمر دیورند با شش نفر از جنرالان برجسته انگلیسی همراه با 463 حیوان باربر و 324 نفر عمله که شامل انگلیسی ها و قبایل پاکستان بودند از راه دره خبیر به کابل آمدند و از طرف حکومت امیرعبدالرحمان خان به گرمی استقبال شدند چنانچه بخاطر استقبال هئیت انگلیس ها بدستور امیر عبدالرحمن خان 21 توپ فیر گردید. هئیت انگلیس حدود 43 روز در کابل اقامت داشتند مذاکرات ظاهراً در فضای دوستانه پیش می رفت. در مرحلهء اول انگلیس ها مسئله سرحد افغانستان و روسیه را پیش کشیدند و گفتند رودخانه پنج ( یا آموی علیا ) باید سرحد بین افغانستان و روسیه باشد امیر عبدلرحمن خان قبول کرد چنانچه در این تفاهمنامه امیر عبدالرحمان خان توافق نمود که سرزمین های روشان و شغنان ماورای آمو را ترک بگوید و بشرط آنکه روسها و متحدینشان بمناطق واقع در جنوب رودخانه مداخله نکند. در این مجلس دیورند نماینده انگلیس نیز این شرط را پذیرفت و موضوع توسط موافقتنامه مورخ 12 نوامبر 1893 تسجیل و امضا شد. بعداً هیأت انگلیسی موضوع تعین سرحد بین افغانستان و متصرفات انگلیس ها را مطرح کرد که بعد از مذاکرات دوامدار بلاخره انعقاد معاهد مورخ 12 نوامبر 1893 در مورد سرحد شرقی و جنوبی افغانستان از واخان تا سرحد ایران بود که بنام خط دیورند شهرت یافت و فاصلهء2430 کیلو متر مرز مشترک میان کشور افغانستان و پاکستان را تشکیل میدهد. با در نظرداشت این معاهده، امیر عبدالرحمان از ادعای افغانستان بر مناطق مثل: صوات، باجور، چترال، وزیرستان و چمن صرف نظر کرد.
بلاخره طبق معاهده دیورند، گویا امیر عبدالرحمان خان قطعات وسیعی از خاک افغانستان را به برتانیه واگذار کرد. در برابر عملکرد های امیر عبدالرحمان خان حکومت انگلیس حاضر شد تا اعانت مالی آن دولت به امیر از 1200000 کلدار به 1800000 افزایش بدهد و طرفین در خاتمهء مذاکرات در یک « دربار » عمومی اتحاد شان را اعلان کردند.
امیر عبدالرحمان خان مانند اجداد خود یکبار در سال 1880 م. بغرض استقرار تاج و تخت شخصی خود از استقلال و خاکهای افغانستان در برابر انگلیس گذشت و در سال 1893 این گناه و عمل شرم آور نا بخشودنی را بار دگر نیز تکرار کرد.
اما در مورد معاهده راولپندی:
بعد از جنگ سوم افغانستان و انگلیس بتاریخ 26 جولای، هیأت افغانی بریاست علی احمد خان ناظر امور داخله و هیأت انگلیسی بریاست سرهملتن گرانت، سکرتر امور خارجه در راولپندی به مذاکرات شروع کرده در آخر به امضای " معاهدهء صلح فی مابین دولت جلیلهء برتانیا و دولت مستقل افغانستان " مورخ 8 اگست 1919 میلادی منجر گردید. معاهده صلح مطالب عهد نامهءمذکور از این قرار بود:
1 ـ برقراری مجدد صلح بین دو کشور.
2 ـ منع تورید اسلحه به افغانستان از طریق هند.
3 ـ قطع شدن امداد پولی هند به افغانستان.
4 ـ تصدیق مجدد خط دیورند از جانب افغانستان و تعیین خط سرحد در حصهء تورخم به میل انگلیس .(11)
اما در مورد معاهده صلح کابل:
دومین معاهده میان دولت امان الله خان و انگلیس ها در 22 نومبر 1921 توسط محمود طرزی وزیر خارجه افغانستان و آقای هینری دابس نماینده فوق العاده بریتانیا، در کابل به امضاء رسید.
معاهدهء سال1921 منعقدهء کابل متشکل از 14 ماده بود، معاهدهء سال 1919 منعقدهء راولپندی را منسوخ نمود، ولی خود آن خط دیورند را منحیث سرحد بین المللی افغانستان یکبار دیگر برسمیت شناخت. مادهء دوم معاهدهء مذکور در مورد قرار ذیل است:
جانبین سرحد هند ـ و افغان را، همانطوریکه توسط دولت افغانستان تحت مادهء پنجم معاهدهء 8 اگست 1919 منعقدهء راولپندی پذیرفته شده بود، متقابلاً قبول دارند.
اما در مورد تصدیق نامه ( 1930 ) نادر خان:
پس از سقوط سلطنت امان الله خان و 9 ماه پادشاهی حبیب الله کلکانی که بیشتر در جنگ با محمد نادر خان و برادرانش سپری گردید، سردارمحمد نادر خان به تخت سلطنت جلوس کرد.
در زمینهء سیاست خارجی روش محمد نادر خان از نظر شکل با روش امان الله خان نزدیک، اما از نگاه محتوا در قطب مخالف واقع بود. وی با تمام کشور های همسایه و دول بزرگ آن زمان دوباره مناسبات سیاسی قایم کرد، اما در بین آنان برای انگلستان مقام خاص قایل شد و بدون آنکه رسماً یا اسماً از استقلال کشور صرفنظر کرده باشد در عمل خود را به مشوره با دولت مذکور پایبند ساخت و از تعقیب سیاست مخالف آن در سرحد خود داری نمود. او برادر خود سردار شاولی را به حیث وزیر مختار و نمایندهء خاص به لندن فرستاد. پس از ورود به لندن از طریق تبادلهء یادداشت دپلوماتیک با " آرتر هیندرسن " وزیر خارجه بریتانیا در 6 جولای 1930 م. معاهدهء صلح کابل سال 1921 م. را مورد تأیید قرار داد. در مادهء دوم این یادداشت گفته می شود در پاسخ به یاداشت شما من نیز افتخار دارم تا رسماً ثبت نمایم که درک ما نیز همین است که این دو معاهده معاهدهء 1921 و معاهدهء تجارتی جون 1923 دارای اعتبار تام بوده و کاملاً مرعی الاجرا میباشد .
سردار محمد نادر خان طی سالهای کوتاه سلطنت خویش ( 1929- 1933)بیشتر از دوران وزارتش در سلطنت امان الله خان به سیاست اغماض و سکوت در مورد موضوع دیورند و تائید معاهدهء 1921 کابل پابندی داشت. زیرا او مرهون کمک و حمایت انگلیس در تصاحب سلطنت بود.یکی از مهم ترین حمایت انگلیس ها این بود که به وی اجازه دادند تا از مردم آنسوی دیورند در جنگ برای تصاحب سلطنت سرباز گیری کند. ضمن آنکه زمینهء سفر و عزیمت او را به داخل افغانستان بمنظور کسب اقتدار و سرنگونی سلطنت حبیب الله کلکانی از طریق قلمرو هند برتانوی آماده کردند. محمد نادر شاه پس از تصاحب سلطنت از کمک های مستقیم نظامی و مالی انگلیس هابرخوردار شد. انگلیس ها از سیاست و عملکرد محمد نادر خان در مورد آنسوی دیورند راضی و خشنود بودند.
حقایق را که نوشتم چه تلخ و چه شیرین هیچ کس نمیتواند منکر آن شود امیدوارم مدعیان داعیه پشتونستان باید این قضیه را نیز با عقل سلیم و روشن اندیشی بدانند که سرحدات شمالی افغانستان با ممالک آسیای میانه نیز نفوس بزرگی از مردمان هم نژاد، هم فرهنگ و همزبان را از هم جدا ساخته است و اگر قرار باشد که از منطق قبیله گرایان حکومتهای قبلی افغانستان استفاده کنیم، فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی باید همان تأثیری را بالای سرحدات افغانستان ـ آسیای میانه داشته باشد که سقوط هند برتانوی گویا بالای خط دیورند نمود. آیا افغانستان حاضر است تا بر ضد مشروعیت سرحداتش با جمهوریتهای آسیای میانه همچو یک موقف مشابهی را اتخاذ نماید؟ نه خیر. از سوی دیگر متاسفانه تا بحال هیچ کشوری از موقف افغانستان در ارتباط به معضلهء خط دیورند پشتیبانی ننموده است، بشمول هندوستان و اتحاد شوروی ، امریکا ، انگلیس ملل متحد اما در مقابل، تمام کشور های پر قدرت و سازمانهای مهم بین المللی، و کشور های اسلامی خط دیورند را بمثابه سرحد قانونی و دایمی افغانستان و پاکستان برسمیت میشناسند. من پاکستان را کشور ماجرا جو میدانم اما در معضلات بین المللی امیدوارم حرفی را به زبان نیاوریم که هرگز نتوانیم آنرا به کرسی بنشانیم .
این وزارت باید به کورس سواد آموزی معرفی شود و بعد زیر نظر استاد صرف کتاب تاریخ عبدالرحمان را بخواند شاید چیزی دران بیابد صرف نظر از اسنادیکه در آرشیف انگلیسها و ووزارت خارجه افغانستان و جمله آثار و اسناد تاریخی مؤرخین افغانستان وجود دارد برای این وزارت شرم است که همچون بیسواد ها حرف میزند . حتمن ریشخند مردم میشوند