در پی شهادت چندین فلسطینی و زخمی‌شدن صدها نفر از آنها در اعتراض‌های مرز غزه و اسرائیل، شورای امنیت سازمان ملل متحد جلسه گذاشت و خواستار تحقیقات شد. دیدبان حقوق بشر گفته این آمار کشته‌شدگان تکان‌دهنده است. امریکا بدون نام‌بردن از اسرائیل، خواستار کاهش تنش شده است.
منابع بیمارستانی در غزه می‌گویند در این حمله‌های نیروهای اسرائیل دست‌کم ۱۶ فلسطینی کشته و ۷۵۰ نفر دیگر زخمی شده‌اند.
هزاران نفر از فلسطینیان در آستانه سالگرد تاسیس رژيم اسرائیل، با شعار "راهپیمایی بازگشت"، تجمع اعتراضی و تحصنی شش‌هفته‌ای در مرز غزه با اسرائیل آغاز کرده‌اند.
ارتش اسرائیل گفته "شورش‌هایی" در شش نقطه صورت گرفته و به عاملان اصلی آنها تیراندازی کرده است.
محمود عباس؛ رئیس تشکیلات خودگردان فلسطینی، از شورای امنیت خواسته بود "برای حفاظت از مردم فلسطینی ما که با این خصومت پیوسته و فزاینده مواجه هستند، اقدامی فوری انجام دهد."
او گفت:"مسؤولیت از دست رفتن شهدایی که امروز کشته شدند، به طور کامل به عهده مقام‌های اسرائیل است".
این مبارزه ادامه خواهد یافت. فلسطینیان، به این خون دادن ها عادت دارند. آنها سلاحی جز خون ندارند. آنها با خون خویش در برابر زرادخانه اتمی رژيم اسراییل، تانک ها مرکاوا، جنگنده های اف- ۳۵ و موشک های کروز می ایستند و با شهادت خویش، گنبد آهنین رژيم اسراییل درهم می شکنند.
آنها نا با مرگ متوقف می شوند و نه با قتل عام و کشتار، تمام می شوند و به پایان می رسند؛ نبردی که برای وطن آرمانی و آزاد، شروع شده است، تا رسیدن به این آرمان، پایان نخواهد یافت.
با این حال، سکوت و انفعال و تماشاگری جهان، کمتر از زخمی که رژيم سفاک و خونریز اسراییل بر پیکره ملتی زخمی می زند، دردناک و غم انگیز نیست.
شورای امنیت سازمان ملل به درخواست کویت که ریاست دوره ای این شورا را بر عهده دارد، در باره تازه ترین جنایت رژيم اسراییل، تشکیل جلسه داد؛ اما در نهایت، حتی نتوانست روی صدور یک بیانیه ساده نیز به تفاهم برسد.
این ننگی برای سازمان ملل و شورای امنیتی است که به سادگی حکم به اشغال نظامی و ساقط کردن دولت های ملی کشورهای مستقل می دهد و همه روزه به درخواست قدرت های بزرگ مسلط بر آن، ملت های جهان را تنها به جرم تمرد و سرپیچی از برنامه های سلطه گرانه ابرقدرت های جهانخوار و رژيم های استکباری و سلطه جو، مورد تحریم و تنبیه و تهدید و مجازات قرار می دهد و میلیون ها نفر از مردم بی گناه و غیر نظامی را در مخمصه و تنگنای ناشی از تحریم و تنبیه می گذارد.
وزارت خارجه امریکا با صدور یک اعلامیه مبهم و بی مصرف، حتی از بردن نام «اسراییل» هم احتراز کرد؛ این در حالی است که ارتش کودک کش و جنایتکار آن رژیم به یک اعتراض صلح آمیز و مدنی جوانانی با دستان خالی، با گلوله های جنگی پاسخ داد و چندین نفر را شهید و صدها تن دیگر را زخمی کرد.
این جنایت اگر در روسیه یا یکی دیگر از کشورهای مخالف امریکا واقع می شد، شورای امنیت سازمان ملل، به سرعت، با اصل هفتم منشور سازمان ملل، متوسل می شد و «مجوز» اقدام نظامی را صادر می کرد.
در برابر اسراییل اما این اتفاق نه تنها نمی افتد؛ بلکه حتی از بردن نام آن رژيم به عنوان عامل مستقیم جنایت و کشتار هم خودداری می شود.
فلسطینیان به مبارزه شان ادامه می دهدن، آنها خواب راحت را بر شهرک نشین های اشغالگر صهیونیست، حرام خواهند کرد و آسایش و امنیت را از رژیم کودک کش تل آویو خواهند ربود، حتی اگر جهانی منفعل و مصلح اندیش، به انکار و نادیده گرفتن آنها برخیزد و نخواهد مظلومیت و رنج آنها برای رسیدن به آزادی وطن و سرزمین خویش از سلطه و اشغال و غصب و تجاوز را ببیند و به رسمیت بشناسد.
تاریخ، این روزگار ننگین را از یاد نخواهد برد؛ روزگاری که همه بشریت، اعم از مسلمان و غیر مسلمان، در قبال آن، مسؤول است.
منابع بیمارستانی در غزه می‌گویند در این حمله‌های نیروهای اسرائیل دست‌کم ۱۶ فلسطینی کشته و ۷۵۰ نفر دیگر زخمی شده‌اند.
هزاران نفر از فلسطینیان در آستانه سالگرد تاسیس رژيم اسرائیل، با شعار "راهپیمایی بازگشت"، تجمع اعتراضی و تحصنی شش‌هفته‌ای در مرز غزه با اسرائیل آغاز کرده‌اند.
ارتش اسرائیل گفته "شورش‌هایی" در شش نقطه صورت گرفته و به عاملان اصلی آنها تیراندازی کرده است.
محمود عباس؛ رئیس تشکیلات خودگردان فلسطینی، از شورای امنیت خواسته بود "برای حفاظت از مردم فلسطینی ما که با این خصومت پیوسته و فزاینده مواجه هستند، اقدامی فوری انجام دهد."
او گفت:"مسؤولیت از دست رفتن شهدایی که امروز کشته شدند، به طور کامل به عهده مقام‌های اسرائیل است".
این مبارزه ادامه خواهد یافت. فلسطینیان، به این خون دادن ها عادت دارند. آنها سلاحی جز خون ندارند. آنها با خون خویش در برابر زرادخانه اتمی رژيم اسراییل، تانک ها مرکاوا، جنگنده های اف- ۳۵ و موشک های کروز می ایستند و با شهادت خویش، گنبد آهنین رژيم اسراییل درهم می شکنند.
آنها نا با مرگ متوقف می شوند و نه با قتل عام و کشتار، تمام می شوند و به پایان می رسند؛ نبردی که برای وطن آرمانی و آزاد، شروع شده است، تا رسیدن به این آرمان، پایان نخواهد یافت.
با این حال، سکوت و انفعال و تماشاگری جهان، کمتر از زخمی که رژيم سفاک و خونریز اسراییل بر پیکره ملتی زخمی می زند، دردناک و غم انگیز نیست.
شورای امنیت سازمان ملل به درخواست کویت که ریاست دوره ای این شورا را بر عهده دارد، در باره تازه ترین جنایت رژيم اسراییل، تشکیل جلسه داد؛ اما در نهایت، حتی نتوانست روی صدور یک بیانیه ساده نیز به تفاهم برسد.
این ننگی برای سازمان ملل و شورای امنیتی است که به سادگی حکم به اشغال نظامی و ساقط کردن دولت های ملی کشورهای مستقل می دهد و همه روزه به درخواست قدرت های بزرگ مسلط بر آن، ملت های جهان را تنها به جرم تمرد و سرپیچی از برنامه های سلطه گرانه ابرقدرت های جهانخوار و رژيم های استکباری و سلطه جو، مورد تحریم و تنبیه و تهدید و مجازات قرار می دهد و میلیون ها نفر از مردم بی گناه و غیر نظامی را در مخمصه و تنگنای ناشی از تحریم و تنبیه می گذارد.
وزارت خارجه امریکا با صدور یک اعلامیه مبهم و بی مصرف، حتی از بردن نام «اسراییل» هم احتراز کرد؛ این در حالی است که ارتش کودک کش و جنایتکار آن رژیم به یک اعتراض صلح آمیز و مدنی جوانانی با دستان خالی، با گلوله های جنگی پاسخ داد و چندین نفر را شهید و صدها تن دیگر را زخمی کرد.
این جنایت اگر در روسیه یا یکی دیگر از کشورهای مخالف امریکا واقع می شد، شورای امنیت سازمان ملل، به سرعت، با اصل هفتم منشور سازمان ملل، متوسل می شد و «مجوز» اقدام نظامی را صادر می کرد.
در برابر اسراییل اما این اتفاق نه تنها نمی افتد؛ بلکه حتی از بردن نام آن رژيم به عنوان عامل مستقیم جنایت و کشتار هم خودداری می شود.
فلسطینیان به مبارزه شان ادامه می دهدن، آنها خواب راحت را بر شهرک نشین های اشغالگر صهیونیست، حرام خواهند کرد و آسایش و امنیت را از رژیم کودک کش تل آویو خواهند ربود، حتی اگر جهانی منفعل و مصلح اندیش، به انکار و نادیده گرفتن آنها برخیزد و نخواهد مظلومیت و رنج آنها برای رسیدن به آزادی وطن و سرزمین خویش از سلطه و اشغال و غصب و تجاوز را ببیند و به رسمیت بشناسد.
تاریخ، این روزگار ننگین را از یاد نخواهد برد؛ روزگاری که همه بشریت، اعم از مسلمان و غیر مسلمان، در قبال آن، مسؤول است.
