به گزارش مانیتورینگ خبرگزاری آوا، با وجود اینکه کمیشنری عالی ملل متحد در امور پناهندگان برای مهاجرین افغانستانی پناهندگی اعطا کرده است، افغانهای مهاجر مقیم اندونیزیا بایدبه صورت پراگنده در توقیف خانه ها به سر ببرند.
امی پیتوناک، نویسند ای که مسایل مهاجرین و پناهندگان را تحت پوشش قرار می دهد، به توقیف خانۀ بالکپاپان واقع در جزیرۀ بورنئو اندونیزیا رفته و با شماری از مهاجرین صحبت کرده است.
از اوسط ماه جنوری ۲۰۱۸ میلادی، افغان هایی که در توقیف خانه های اندونیزیا به سر می برند، سه خواست مشخص داشته اند: آزاد شوند؛ به سرعت جا به جا شوند و مقامات امور مهاجرت با آنان برخورد بهتر کند.
خانم امی پیتوناک طی مقاله ای نوشته است که حدود ۱۵۰ مهاجر بین ۱۴ تا ۶۰ سال که ۱۴۷ نفر آنان شهروندان افغانستان، هستند، در این اعتراض شرکت دارند.
مهاجرین و پناهجویان افغان که در توقیف‌گاه های اندونیزیا به سر می برند،در سالهای ۲۰۱۲ و ۲۰۱۶ میلادی نیز اعتصاب غذایی کرده بودند.
احسان الله ساحل، سخنگوی غیر رسمی این افغان ها که صفحۀ توتیر آنان را مدیریت می کند و از دسامبر ۲۰۱۴ تا حال در توقیف خانۀ بالکپاپان به سر می برد، به رسانه ها گفته است که پس از سه سال کار به صفت ترجمان با نظامیان امریکایی مستقر در افغانستان، اکنون در افغانستان مواجه با تهدید بوده و مجبور به ترک کشورش شده است.
آقای ساحل گفته است که توقیف خانۀ بالکپاپان بیش از حد پر ازدحام است و وضیعت آن توقیف خانه را "بی نهایت بد" توصیف کرده است.
ساحل گفته است که بسیاری از افغان هایی که در توقیف خانۀ بالکپاپان به سر می برند از افسردگی، بی خوابی و اختلالات عصبی، رنج می برند.
مقامات کمیشنری عالی ملل متحد در امور پناهندگان، به صورت رسمی در مورد اعتراض این افغان ها چیزی بیان نکرده اند. اما آنان به افغان های معترض در توقیف خانه ها گفته اند که اگر به اعتراضات شان ادامه دهند، آنان در کشور سوم اسکان داده نمی شوند
تا دسامبر ۲۰۱۶، اندونیزیا میزبان ۱۴۴۰۵ مهاجر و پناهجو بوده است که شامل ۷۱۵۴ شهروند افغان می شود. گرچه آمار دقیق وجود ندارد، به نظر می رسد اکثر پناهجویانی که در اندونیزیا به سر می برند، از قوم هزاره باشند.
امی پیتوناک، نویسند ای که مسایل مهاجرین و پناهندگان را تحت پوشش قرار می دهد، به توقیف خانۀ بالکپاپان واقع در جزیرۀ بورنئو اندونیزیا رفته و با شماری از مهاجرین صحبت کرده است.
از اوسط ماه جنوری ۲۰۱۸ میلادی، افغان هایی که در توقیف خانه های اندونیزیا به سر می برند، سه خواست مشخص داشته اند: آزاد شوند؛ به سرعت جا به جا شوند و مقامات امور مهاجرت با آنان برخورد بهتر کند.
خانم امی پیتوناک طی مقاله ای نوشته است که حدود ۱۵۰ مهاجر بین ۱۴ تا ۶۰ سال که ۱۴۷ نفر آنان شهروندان افغانستان، هستند، در این اعتراض شرکت دارند.
مهاجرین و پناهجویان افغان که در توقیف‌گاه های اندونیزیا به سر می برند،در سالهای ۲۰۱۲ و ۲۰۱۶ میلادی نیز اعتصاب غذایی کرده بودند.
احسان الله ساحل، سخنگوی غیر رسمی این افغان ها که صفحۀ توتیر آنان را مدیریت می کند و از دسامبر ۲۰۱۴ تا حال در توقیف خانۀ بالکپاپان به سر می برد، به رسانه ها گفته است که پس از سه سال کار به صفت ترجمان با نظامیان امریکایی مستقر در افغانستان، اکنون در افغانستان مواجه با تهدید بوده و مجبور به ترک کشورش شده است.
آقای ساحل گفته است که توقیف خانۀ بالکپاپان بیش از حد پر ازدحام است و وضیعت آن توقیف خانه را "بی نهایت بد" توصیف کرده است.
ساحل گفته است که بسیاری از افغان هایی که در توقیف خانۀ بالکپاپان به سر می برند از افسردگی، بی خوابی و اختلالات عصبی، رنج می برند.
مقامات کمیشنری عالی ملل متحد در امور پناهندگان، به صورت رسمی در مورد اعتراض این افغان ها چیزی بیان نکرده اند. اما آنان به افغان های معترض در توقیف خانه ها گفته اند که اگر به اعتراضات شان ادامه دهند، آنان در کشور سوم اسکان داده نمی شوند
تا دسامبر ۲۰۱۶، اندونیزیا میزبان ۱۴۴۰۵ مهاجر و پناهجو بوده است که شامل ۷۱۵۴ شهروند افغان می شود. گرچه آمار دقیق وجود ندارد، به نظر می رسد اکثر پناهجویانی که در اندونیزیا به سر می برند، از قوم هزاره باشند.
