در پی حملات انتحاری خونین در شهر کابل که ده‌ها شهید و زخمی برجای گذاشت، شورای عالی صلح می‌گوید که این حملات روند صلح را متوقف نخواهد کرد.
حملات انتحاری روز دوشنبه (10 ثور ) در کابل، 30 شهید و 49 زخمی برجای گذاشت. ۹ خبرنگار نیز در این حملات تروریستی شهید و 6 خبرنگار دیگر زخمی شدند.
شورای عالی صلح هم این حملات را به شدت محکوم کرده و آن را غیر قابل توجیه خوانده است.
احسان الله طاهری؛ سخنگوی شورای عالی صلح گفت:"حمله بالای مردم بی‌گناه، بی‌دفاع و خبرنگاران قابل توجیه نیست و این نوع حملات هیچ گاهی مانع پروسه صلح نخواهد شد ".
وی تاکید کرد که شماری از گروه‌های هراس افکن خارجی که به خاطر کشتار مردمی در افغانستان فعالیت می‌کنند، تلاش می‌کنند تا روند صلح افغانستان را مختل کند.
آقای طاهری افزود که حملات گروه‌های تروریستی نمی‌توانند مانع پروسه صلح بین الافغانی شوند.
این در حالی است که به باور منتقدان، برنامه صلح دولت افغانستان درست از زمان ترور برهان الدین ربانی؛ رییس پیشین شورای عالی صلح از سوی سفیر صلح طالبان به بن بست خورده و از آن زمان تاکنون، گروه های اپوزیسیون دولت افغانستان، از این روند حمایت نمی کنند و یا دست کم به اهداف و چشم انداز فراروی آن، با شک و تردید و سوء ظن نگاه می کنند.
در واکنش های مختلفی که در پی حملات طالبان و القاعده و داعش و دیگر گروه های تروریستی، ظرف کمتر از دو دهه گذشته، در کابل و دیگر ولایات افغانستان نشان داده می شود، رهبران ارشد سیاسی و جهادی همسو با دولت، به نوعی بر شکست روند مصالحه یکجانبه دولت با تروریست ها تاکید کرده و اذعان داشته اند که هرگونه صلحی با گروه های تروریستی و شورشی، باید بر پایه عدالت، صداقت و تعهد این گروه ها به ترک کامل مخاصمه با دولت، مردم و دیگر نیروهای سیاسی کشور انجام شود و این گروه ها باید در یک روند ملی با حضور و مشارکت همه طرف های دخیل و درگیر در سیاست افغانستان به عنوان یکی از اطراف قضیه، حضور داشته باشند؛ نه تنها طرف آن.
با این حال، تاکیدهای مکرر مراجع رسمی دولت افغانستان بر ادامه صلح علیرغم استمرار جنگ و آدمکشی و جنایت تروریست ها نشان می دهد که آنها همچنان در تلاش اند تا صلح یکجانبه دولت با تروریست ها را ادامه دهند و آن را یگانه راه برون رفت از بن بست و بحران موجود می دانند.
به باور منتقدان، این رویکرد دولت اما پیش از آن‌که منافع عام مردم افغانستان را مد نظر قرار دهد، بیشتر در جهت جلب رضایت و اعتماد تروریست ها انجام می شود و این همان چیزی نیست که مردم افغانستان می خواهند به آن دست یابند.
پرسش این است که آیا گروه های تروریستی در حال جنگ با دولت و مردم افغانستان، به راستی شایسته اینهمه امتیازدهی یکجانبه هستند؟ گام هایی که این گروه ها در برابر اینهمه حسن نیت دولت افغانستان در راستای مذاکرات صلح برداشته، کدام است؟ آیا صلح یکجانبه و از "موضع ضعف" می‌تواند صلحی عادلانه و بر پایه منافع بزرگ مردم افغانستان و تامین کننده خواست ها و انتظارات همه طرف های سیاسی در کشور باشد؟ تأکید بر ادامه صلح، پس از هر جنایت خونین و مرگبار تروریست ها آیا نوعی معامله با خون قربانیان و حقوق مردم افغانستان و چشمپوشی از جنایت های جنگی و ضد بشری تروریست ها نیست؟ چه کسی باید به این پرسش ها پاسخ دهد؟
از جانب دیگر، به نظر می رسد که دولت دچار نوعی تناقض شده است. رهبران سیاسی از یکسو تاکید می کنند که جنگ ضد تروریزم در درون مرزهای افغانستان باید متوقف شود و از جانب دیگر، از مخالفان مسلح دولت می خواهد به روند صلح بپیوندند. اگر ریشه ها و مراکز این جنگ در بیرون از مرزهای افغانستان قرار دارد و دولت از جبهه ضد تروریزم می خواهد جغرافیای جنگ را تغییر دهد، پس با چه کسی می خواهد صلح کند؟ با عناصری که باید در بیرون از مرزهای کشور با آنها جنگید؟ این چگونه بحرانی است که در درون کشور از طریق امتیازدهی و سازش و مذاکره حل می شود؛ اما در بیرون از مرزها، با آن باید بجنگیم؟ اعلام همزمان جنگ و صلح، آیا خود نوعی تناقض نیست؟
اگر گروه های تروریستی از بیرون از مرزهای افغانستان رهبری، تجهیز تسلیحاتی و تامین مالی می شوند و با آنها در مراکز و لانه های اصلی شان در آن سوی مرز، باید جنگید؛ پس مصالحه و مهمتر از آن، امتیازدهی های تشویقی و یکجانبه چه معنایی دارد؟
این امر، حتی استراتژی معروف زردک و چماق را هم افاده نمی کند! این یک تناقض جدی است که به نظر می رسد تاکنون مورد توجه قرار نگرفته و یا عمدا و آگاهانه نادیده گرفته شده است.
حملات انتحاری روز دوشنبه (10 ثور ) در کابل، 30 شهید و 49 زخمی برجای گذاشت. ۹ خبرنگار نیز در این حملات تروریستی شهید و 6 خبرنگار دیگر زخمی شدند.
شورای عالی صلح هم این حملات را به شدت محکوم کرده و آن را غیر قابل توجیه خوانده است.
احسان الله طاهری؛ سخنگوی شورای عالی صلح گفت:"حمله بالای مردم بی‌گناه، بی‌دفاع و خبرنگاران قابل توجیه نیست و این نوع حملات هیچ گاهی مانع پروسه صلح نخواهد شد ".
وی تاکید کرد که شماری از گروه‌های هراس افکن خارجی که به خاطر کشتار مردمی در افغانستان فعالیت می‌کنند، تلاش می‌کنند تا روند صلح افغانستان را مختل کند.
آقای طاهری افزود که حملات گروه‌های تروریستی نمی‌توانند مانع پروسه صلح بین الافغانی شوند.
این در حالی است که به باور منتقدان، برنامه صلح دولت افغانستان درست از زمان ترور برهان الدین ربانی؛ رییس پیشین شورای عالی صلح از سوی سفیر صلح طالبان به بن بست خورده و از آن زمان تاکنون، گروه های اپوزیسیون دولت افغانستان، از این روند حمایت نمی کنند و یا دست کم به اهداف و چشم انداز فراروی آن، با شک و تردید و سوء ظن نگاه می کنند.
در واکنش های مختلفی که در پی حملات طالبان و القاعده و داعش و دیگر گروه های تروریستی، ظرف کمتر از دو دهه گذشته، در کابل و دیگر ولایات افغانستان نشان داده می شود، رهبران ارشد سیاسی و جهادی همسو با دولت، به نوعی بر شکست روند مصالحه یکجانبه دولت با تروریست ها تاکید کرده و اذعان داشته اند که هرگونه صلحی با گروه های تروریستی و شورشی، باید بر پایه عدالت، صداقت و تعهد این گروه ها به ترک کامل مخاصمه با دولت، مردم و دیگر نیروهای سیاسی کشور انجام شود و این گروه ها باید در یک روند ملی با حضور و مشارکت همه طرف های دخیل و درگیر در سیاست افغانستان به عنوان یکی از اطراف قضیه، حضور داشته باشند؛ نه تنها طرف آن.
با این حال، تاکیدهای مکرر مراجع رسمی دولت افغانستان بر ادامه صلح علیرغم استمرار جنگ و آدمکشی و جنایت تروریست ها نشان می دهد که آنها همچنان در تلاش اند تا صلح یکجانبه دولت با تروریست ها را ادامه دهند و آن را یگانه راه برون رفت از بن بست و بحران موجود می دانند.
به باور منتقدان، این رویکرد دولت اما پیش از آن‌که منافع عام مردم افغانستان را مد نظر قرار دهد، بیشتر در جهت جلب رضایت و اعتماد تروریست ها انجام می شود و این همان چیزی نیست که مردم افغانستان می خواهند به آن دست یابند.
پرسش این است که آیا گروه های تروریستی در حال جنگ با دولت و مردم افغانستان، به راستی شایسته اینهمه امتیازدهی یکجانبه هستند؟ گام هایی که این گروه ها در برابر اینهمه حسن نیت دولت افغانستان در راستای مذاکرات صلح برداشته، کدام است؟ آیا صلح یکجانبه و از "موضع ضعف" می‌تواند صلحی عادلانه و بر پایه منافع بزرگ مردم افغانستان و تامین کننده خواست ها و انتظارات همه طرف های سیاسی در کشور باشد؟ تأکید بر ادامه صلح، پس از هر جنایت خونین و مرگبار تروریست ها آیا نوعی معامله با خون قربانیان و حقوق مردم افغانستان و چشمپوشی از جنایت های جنگی و ضد بشری تروریست ها نیست؟ چه کسی باید به این پرسش ها پاسخ دهد؟
از جانب دیگر، به نظر می رسد که دولت دچار نوعی تناقض شده است. رهبران سیاسی از یکسو تاکید می کنند که جنگ ضد تروریزم در درون مرزهای افغانستان باید متوقف شود و از جانب دیگر، از مخالفان مسلح دولت می خواهد به روند صلح بپیوندند. اگر ریشه ها و مراکز این جنگ در بیرون از مرزهای افغانستان قرار دارد و دولت از جبهه ضد تروریزم می خواهد جغرافیای جنگ را تغییر دهد، پس با چه کسی می خواهد صلح کند؟ با عناصری که باید در بیرون از مرزهای کشور با آنها جنگید؟ این چگونه بحرانی است که در درون کشور از طریق امتیازدهی و سازش و مذاکره حل می شود؛ اما در بیرون از مرزها، با آن باید بجنگیم؟ اعلام همزمان جنگ و صلح، آیا خود نوعی تناقض نیست؟
اگر گروه های تروریستی از بیرون از مرزهای افغانستان رهبری، تجهیز تسلیحاتی و تامین مالی می شوند و با آنها در مراکز و لانه های اصلی شان در آن سوی مرز، باید جنگید؛ پس مصالحه و مهمتر از آن، امتیازدهی های تشویقی و یکجانبه چه معنایی دارد؟
این امر، حتی استراتژی معروف زردک و چماق را هم افاده نمی کند! این یک تناقض جدی است که به نظر می رسد تاکنون مورد توجه قرار نگرفته و یا عمدا و آگاهانه نادیده گرفته شده است.
