این روزها سخن از مذاکره حکومت وحدت ملی با طالبان، به گرمی و داغی هر چه بیشتر بر زبانها جاری است. سفرهای مقامات پاکستانی به کابل و واشنگتن و پیش از آن سفر رئیس جمهور غنی به پاکستان و از همه مهمتر قول مساعد مقامات پاکستانی مبنی به کمک به برقراری صلح در افغانستان، بسیاری از حکومتمردان و مردم ما را ذوق زده و امیدوار کرده است.
اگر چه خبرهایی نیز بطور جسته و گریخته و از منابع نامشخص بگوش می رسد که گویا طالبان نیز قصد مذاکره با حکومت افغانستان را دارند؛ اما تا کنون تائیدیه ای از جانب طالبان مبنی بر صحت یک چنین اخباری به دست هیچ یک از رسانه های معتبر نرسیده و گویا این یک امیدواری و آرزو برای مقامات حکومت وحدت ملی و بخصوص رئیس جمهور غنی است که دوست دارد در آغاز دوره زعامت، مصالحه با مخالفان سیاسی خویش را به عنوان بهترین دست آورد در کارنامه کوتاه حکومت وحدت ملی، ثبت و ضبط نماید و هم این پیروزی شیرین و باور نکردنی را به عنوان کادو و تحفه خاص حکومتش، به مردم افغانستان تقدیم کند.
آرزوها و امیدواری های اشرف غنی و کابینه اش زمانی از استواری و محکمی بیشتری برخوردار می گردد که آقای رئیس جمهور و همفکران ایشان در ارگ بیاد وعده و وعیدهای نرم و شیرین مقامات پاکستانی میفتند که گفته اند حاضرند طالبان را بر سر میز مذاکره با حکومت کابل حاضر کنند؛ حرف و وعده ای که به کلی بکر و تازه بوده و لااقل در این سیزده سال بر زبان مقامات اسلام آباد جاری نشده بود.
در هر حال، چه حکومت پاکستان در ادعای خویش مبنی به کمک در برقراری ثبات و امنیت در افغانستان صادق باشد یا نباشد؛ آنچه به حکومت افغانستان مربوط می شود به نظر می رسد در آن اهمال نشده است. حکومت کابل و بنا بر تمهیدات معقول، در دو جبهه سیاسی و نظامی کار خویش را آغاز کرده و سرعت بخشیده است.
حکومت در میدان سیاست و تبلیغات، با تمام توشه و توان وارد شده و گامهای اساسی و نخستین را با سفر به پاکستان و دیدارهای متعدد با مقامات بلندپایه آن کشور بر داشته است. از دید برخی از آگاهان سفر یکبار آقای اشرف غنی به پاکستان با سفرهای ۲۰ گانه آقای حامد کرزی، یک تفاوت مشخص و خاص داشت و در واقع کاری را که کرزی با بیست بار سفر به اسلام آباد نتوانست انجام دهد، رئیس جمهور جدید با یکبار ملاقات با مقامات پاکستانی، توانست نظر آنها را جلب نماید!.
دوری از هند اکثیری بود که سران اسلام آباد از رئیس جمهور غنی خواستند و او هم بلادرنگ لبیک گویان از اسلام آباد به کشور خویش عزیمت کرد و این امتیاز کمی نبود که سران پاکستان در ازای فشار بر طالبان مبنی بر حضور آنان بر سر میز مذاکره با حکومت کابل، کمایی کردند.
اگر چه برخی از تحلیل گران وقوع انفجار در مکتبی در پشاور را نیز دلیلی می دانند بر نرم شدن مقامات پاکستانی در همکاری آنها با حکومت کابل مبنی بر مذاکره و مصالحه با طالبان افغانستانی؛ چرا که از نظر این دسته از آگاهان این حمله و پیامد خونین آن، زنگ خطر را به گونه بسیار جدی در برابر گوشهای مقامات پاکستانی به صدا درآورد و به آنها فهماند که ترور و تروریزم، افغانستان و پاکستان و افغان و پاکستانی نمی شناسد!.
جبهه نظامی، رویکرد همزمان حکومت کابل با تلاشهای سیاسی در مواجهه با مخالفان مسلح است. بنابر یک تحلیل حکومت افغانستان حتی اگر به صداقت و یا عدم صداقت پاکستانی ها آگاهی هم داشته باشد، باز هم ناگزیر از تلاش در جبهه نظامی و جنگ است؛ چرا که در یک چنین شرایطی هر دو سوی نزاع سعی خواهند کرد تا در هر دو جبهه سیاسی و نظامی، دست بالاتری را داشته باشند تا فرصت امتیازگیری بیشتر را از حریف سلب کنند.
بنابراین، عمده هدف راه اندازی عملیاتهای بزرگی چون ذوالفقار و امثال آن و آن هم در شرایطی که حکومت و حامی طالبان حرف از مذاکره می زنند، یک امر کاملاً معقول و طبیعی خواهد بود.
یکی از شواهدی که در این زمینه می توان به آن اشاره کرد، سخنان غیرمسئولانه و دخالت جویانه و اما برخاسته از واقعیتهای تلخ پرویز مشرف رئیس جمهور سابق پاکستان است.
"پرویز مشرف؛ رئیس جمهور سابق پاکستان گفته است که قدرت سیاسی باید میان حکومت و گروه طالبان در افغانستان تقسیم شود.
به نقل از Pakistan Today پرویز مشرف رئیس جمهور سابق پاکستان طی مصاحبه با وال استریت ژورنال گفته است که قدرت سیاسی باید میان حکومت و گروه طالبان در افغانستان تقسیم شود و اگر حکومت افغانستان خواهان صلح و ثبات است باید از نفوذ هند در افغانستان جلوگیری کند.
مشرف از حکومت های هند و پاکستان خواست تا از راه اندازی جنگ نیابتی در افغانستان خودداری کنند.
این رئیس جمهور کهنه کار با بیان این که جنگ نیابتی هند و پاکستان سبب جنگ های چندین ساله در افغانستان شده است ادعا می کند که نقش پاکستان در رشد گروه های شبه نظامی طالبان و متحدان آنها در افغانستان یک حرکت سیاسی متعادل در برابر هند بوده است".
با توجه به اظهارات مشرف که می تواند زبان حال تمامی سران اسلام آباد باشد، طبیعی است که حکومت افغانستان برای تثبیت قدرت و حاکمتیش، جنگی تمام عیار را علیه حمایت شدگان پاکستان که طالبان باشد، راه اندازی کرده و با پیروزی های پی در پی خویش، فرصت هر نوع باج خواهی و امتیاز طلبی نامعقول را از حریف بگیرد.
اگر چه خبرهایی نیز بطور جسته و گریخته و از منابع نامشخص بگوش می رسد که گویا طالبان نیز قصد مذاکره با حکومت افغانستان را دارند؛ اما تا کنون تائیدیه ای از جانب طالبان مبنی بر صحت یک چنین اخباری به دست هیچ یک از رسانه های معتبر نرسیده و گویا این یک امیدواری و آرزو برای مقامات حکومت وحدت ملی و بخصوص رئیس جمهور غنی است که دوست دارد در آغاز دوره زعامت، مصالحه با مخالفان سیاسی خویش را به عنوان بهترین دست آورد در کارنامه کوتاه حکومت وحدت ملی، ثبت و ضبط نماید و هم این پیروزی شیرین و باور نکردنی را به عنوان کادو و تحفه خاص حکومتش، به مردم افغانستان تقدیم کند.
آرزوها و امیدواری های اشرف غنی و کابینه اش زمانی از استواری و محکمی بیشتری برخوردار می گردد که آقای رئیس جمهور و همفکران ایشان در ارگ بیاد وعده و وعیدهای نرم و شیرین مقامات پاکستانی میفتند که گفته اند حاضرند طالبان را بر سر میز مذاکره با حکومت کابل حاضر کنند؛ حرف و وعده ای که به کلی بکر و تازه بوده و لااقل در این سیزده سال بر زبان مقامات اسلام آباد جاری نشده بود.
در هر حال، چه حکومت پاکستان در ادعای خویش مبنی به کمک در برقراری ثبات و امنیت در افغانستان صادق باشد یا نباشد؛ آنچه به حکومت افغانستان مربوط می شود به نظر می رسد در آن اهمال نشده است. حکومت کابل و بنا بر تمهیدات معقول، در دو جبهه سیاسی و نظامی کار خویش را آغاز کرده و سرعت بخشیده است.
حکومت در میدان سیاست و تبلیغات، با تمام توشه و توان وارد شده و گامهای اساسی و نخستین را با سفر به پاکستان و دیدارهای متعدد با مقامات بلندپایه آن کشور بر داشته است. از دید برخی از آگاهان سفر یکبار آقای اشرف غنی به پاکستان با سفرهای ۲۰ گانه آقای حامد کرزی، یک تفاوت مشخص و خاص داشت و در واقع کاری را که کرزی با بیست بار سفر به اسلام آباد نتوانست انجام دهد، رئیس جمهور جدید با یکبار ملاقات با مقامات پاکستانی، توانست نظر آنها را جلب نماید!.
دوری از هند اکثیری بود که سران اسلام آباد از رئیس جمهور غنی خواستند و او هم بلادرنگ لبیک گویان از اسلام آباد به کشور خویش عزیمت کرد و این امتیاز کمی نبود که سران پاکستان در ازای فشار بر طالبان مبنی بر حضور آنان بر سر میز مذاکره با حکومت کابل، کمایی کردند.
اگر چه برخی از تحلیل گران وقوع انفجار در مکتبی در پشاور را نیز دلیلی می دانند بر نرم شدن مقامات پاکستانی در همکاری آنها با حکومت کابل مبنی بر مذاکره و مصالحه با طالبان افغانستانی؛ چرا که از نظر این دسته از آگاهان این حمله و پیامد خونین آن، زنگ خطر را به گونه بسیار جدی در برابر گوشهای مقامات پاکستانی به صدا درآورد و به آنها فهماند که ترور و تروریزم، افغانستان و پاکستان و افغان و پاکستانی نمی شناسد!.
جبهه نظامی، رویکرد همزمان حکومت کابل با تلاشهای سیاسی در مواجهه با مخالفان مسلح است. بنابر یک تحلیل حکومت افغانستان حتی اگر به صداقت و یا عدم صداقت پاکستانی ها آگاهی هم داشته باشد، باز هم ناگزیر از تلاش در جبهه نظامی و جنگ است؛ چرا که در یک چنین شرایطی هر دو سوی نزاع سعی خواهند کرد تا در هر دو جبهه سیاسی و نظامی، دست بالاتری را داشته باشند تا فرصت امتیازگیری بیشتر را از حریف سلب کنند.
بنابراین، عمده هدف راه اندازی عملیاتهای بزرگی چون ذوالفقار و امثال آن و آن هم در شرایطی که حکومت و حامی طالبان حرف از مذاکره می زنند، یک امر کاملاً معقول و طبیعی خواهد بود.
یکی از شواهدی که در این زمینه می توان به آن اشاره کرد، سخنان غیرمسئولانه و دخالت جویانه و اما برخاسته از واقعیتهای تلخ پرویز مشرف رئیس جمهور سابق پاکستان است.
"پرویز مشرف؛ رئیس جمهور سابق پاکستان گفته است که قدرت سیاسی باید میان حکومت و گروه طالبان در افغانستان تقسیم شود.
به نقل از Pakistan Today پرویز مشرف رئیس جمهور سابق پاکستان طی مصاحبه با وال استریت ژورنال گفته است که قدرت سیاسی باید میان حکومت و گروه طالبان در افغانستان تقسیم شود و اگر حکومت افغانستان خواهان صلح و ثبات است باید از نفوذ هند در افغانستان جلوگیری کند.
مشرف از حکومت های هند و پاکستان خواست تا از راه اندازی جنگ نیابتی در افغانستان خودداری کنند.
این رئیس جمهور کهنه کار با بیان این که جنگ نیابتی هند و پاکستان سبب جنگ های چندین ساله در افغانستان شده است ادعا می کند که نقش پاکستان در رشد گروه های شبه نظامی طالبان و متحدان آنها در افغانستان یک حرکت سیاسی متعادل در برابر هند بوده است".
با توجه به اظهارات مشرف که می تواند زبان حال تمامی سران اسلام آباد باشد، طبیعی است که حکومت افغانستان برای تثبیت قدرت و حاکمتیش، جنگی تمام عیار را علیه حمایت شدگان پاکستان که طالبان باشد، راه اندازی کرده و با پیروزی های پی در پی خویش، فرصت هر نوع باج خواهی و امتیاز طلبی نامعقول را از حریف بگیرد.
مولف : سیدفاضل محجوب
