پارلمان پاکستان با مشارکت نظامی این کشور در ائتلاف به رهبری سعودی علیه یمن مخالفت کرده است.
روز جمعه، ۲۱ حمل، نمایندگان پارلمان پاکستان در پی چند روز مذاکره، قطعنامه‌ای را تصویب کردند که در آن ضمن حمایت از تلاش برای خاتمه دادن به بحران یمن از طریق مذاکره، از دولت خواسته شده است از اعزام واحدهای نظامی به جنگ یمن خودداری ورزد. این قطعنامه، خواستار حل و فصل بحران یمن از طریق مذاکره بین گروه های سیاسی آن کشور شده است.
اگرچه قانون اساسی پاکستان به دولت اجازه می‌دهد در مورد مسایل نظامی و امنیتی رأسا تصمیم‌گیری کند؛ اما وزارت دفاع پاکستان درخواست رژیم سعودی برای اعزام نیرو به جنگ یمن را به پارلمان ارجاع کرد.
پاکستان دارای روابط نزدیک سیاسی و اقتصادی با عربستان است. همچنین، پاکستان در جریان جنگ ائتلاف بین‌المللی علیه عراق در سال ۱۹۹۱، واحدهای ارتش خود را جهت تقویت مرزهای سعودی به آن کشور اعزام کرد؛ اما این بار شرایط با گذشته تفاوت های چشمگیری پیدا کرده است.
سیاستمداران پاکستانی بدون شک، این بار بسیار هوشمندانه تصمیم گرفتند.
آنها می دانستند که آنچه برای عربستان سعودی هیچ اهمیتی ندارد، بروز درگیری های فرقه ای در تمامی سرزمین های اسلامی از جمله پاکستان است؛ اما برای پاکستان این مهم است که نوعی همگرایی هرچند شکننده اجتماعی و مذهبی را در درون جامعه به شدت متشتت و چندتکه خود حفظ کند.
پاکستان سال هاست درگیر یک جنگ خزنده و خطرناک فرقه ای است و این جنگ، در مقاطعی شدت می گیرد. گسیل نیروی نظامی به کمک سعودی در تجاوز نظامی به یمن، بدون تردید، این جنگ را وارد مراحل جدی و جدیدی می کرد؛ بنابراین، ارسال نیروی نظامی به جنگ یمن، یک اشتباه فاحش و غیر قابل جبران برای حکومت پاکستان بود.
از سوی دیگر، پاکستان، روابط بسیار نزدیک فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و تجاری با کشور همسایه اش ایران دارد؛ کشوری که رقیب جدی عربستان سعودی در منطقه است و جنگ یمن نیز به نوعی ریشه در ایران ستیزی رژيم سعودی در جهان و دنیای اسلام دارد.
پاکستان اگر به یمن نیروی نظامی ارسال می کرد، آشکارا خود را در برابر شریک تجاری، سیاسی و فرهنگی خود ایران قرار داده بود؛ کشوری که هم نسبت به عربستان سعودی، تاثیر فراوان و گسترده ای بر این کشور دارد و هم حفظ و توسعه روابط جاری میان آنها، برای هردو طرف، از اهمیت راهبردی فراوانی برخوردار است.
با این حساب، پاکستان در این مورد، به عنوان یک کشور مستقل، منافع ملی خود را بر مطامع توسعه طلبانه و هژمونیک عربستان سعودی و هم پیمانان آن رژیم مانند اسراییل و امریکا ترجیح دارد و این تصمیم می تواند الگویی مناسب برای کشورهایی باشد که سیاست خارجی خود را نه بر پایه مصالح و نیازهای امنیتی، سیاسی و اقتصادی خود؛ بلکه بر اساس حب و بغض کشورهایی تعیین می کنند که چندصباحی به دلیل مصالح و منافع مقطعی و کوتاه مدت، در کنار آن قرار گرفته اند.
پاکستانی ها بدون تردید، بسیار بیشتر از افغانستان، نسبت به عربستان سعودی، وابستگی های سیاسی و اقتصادی نزدیک و تنگاتنگ دارند.
عربستان سعودی، یکی از قدیمی ترین متحدان پاکستان در منطقه محسوب می شود. سالانه صدها میلیون دالر به اقتصاد آسیب پذیر پاکستان کمک می کند و از سوی دیگر، در عرصه منطقه ای و بین المللی نیز از نظر سیاسی، در کنار پاکستان قرار دارد؛ اما پاکستان به رغم همه این پیوندها، منافع ملی خود را در این مورد خاص، بر مطامع سعودی ها اولویت داد و این نشانگر پیچیدگی و پختگی سیاست خارجی پاکستان نسبت به سیاست خارجی افغانستان است.
این تصمیم در حالی اتخاذ شد که پاکستان به مراتب قدرتمندتر و تاثیرگذارتر از افغانستان است. پاکستان یک کشور اتمی است، ارتشی مجهز، آموزش دیده و حرفه ای دارد، به موشک های بالستیک، نیروی هوایی کارآزموده و مجهز و کشتی های جنگی دسترسی دارد؛ بنابراین، مخالفت پارلمان آن کشور برای پیوستن به ائتلاف نظامی سعودی برای تجاوز به یمن، مواضع ائتلاف سعودی را تضعیف می کند و به آن ضربه می زند؛ ولی در مقابل، افغانستان حتی اگر رسما اعلام کند که «با تمام نیرو» در کنار سعودی می ایستد، چیزی در معادله جنگ یمن به سود سعودی، تغییر نمی کند؛ ولی آسیب های این موضع گیری نسنجیده و احساسی، کشور ما را از هر نظر تحت تاثیر قرار خواهد داد.
