سازمان ملل متحد؛ صدایی رسا با عملکردی پرسش برانگیز!

معاونیت سازمان ملل متحد در افغانستان(یوناما) اعلام کرد که این سازمان سرگرم تحقیق در باره گزارش‌ها در مورد حمله هوایی بر غیرنظامیان در قندوز است. به گزارش رسانه ها، یوناما از مقامات می‌خواهد تا زمینه یک تحقیق مستقل، بی‌طرف و سریع در باره کشتار غیرنظامیان در قندوز را به زودترین فرصت فراهم کند.
نیروهای امریکایی پنج شنبه شب برای انتقام خون دو سربازشان از طالبان، محلی را در قندوز که گفته می‌شد این دو سرباز در آنجا کشته شدند، بمباران کردند. در نتیجه این حمله، آنطور که خود سازمان ملل می‌گوید، ۳۲ تن از غیرنظامیان به شمول کودکان و زنان شهید شدند و ۱۹ نفر دیگر زخم برداشتند.
پس از این کشتار بی رحمانه، ده ها تن از شهروندان قندوزی با حمل تابوت های قربانیان مقابل دفتر والی قندوز تجمع کرده و خواهان اجرای عدالت شدند. براساس گزارش یوناما، در این حمله ۲۲ منزل مسکونی به شدت تخریب شده است."
از دیر زمان به این سو سازمان ملل متحد، نقش خود را دقیق و شفاف بازی کرده است و از این رهگذر نمی شود هیچ گونه اشکال و ایرادی را بر این خانه متحد وارد کرد. سازمان ملل متحد چنانکه از نامش پیداست بر اساس منافع ملل یا بهتر است گفته شود دولی چند پایه گذاری شد.
"به دنبال ناکامی و انحلال جامعه ملل در سال ۱۹۳۹، از اواسط جنگ جهانی دوم، قدرت های بزرگ به فکر تشکیل سازمانی بین المللی افتادند. ازاین رو، سران دولت های امریکا و انگلیس، در ماه اوت سال ۱۹۴۱، منشوری مشتمل بر هشت ماده را امضا کردند.
دولت های دیگر مثل چین، شوروی سابق و فرانسه نیز با پذیرفتن متن منشور، به صف امضاکنندگان آن پیوستند. منشور ملل متحد در تاریخ ۵ سرطان ۱۳۲۴، برابر با ۲۶ ژوئن ۱۹۴۵ امضا شد و پس از تصویب این پنج دولت و بسیاری دیگر از کشورها، رسما به وجود آمد. مقر سازمان ملل متحد در نیویورک است.
اصطلاح «ملل متحد» را نخستین بار فرانکلین روزولت، رئیس‌جمهور آمریکا در جریان جنگ جهانی دوم برای اشاره به متفقین بکار برد. اولین کاربرد رسمی این اصطلاح در بیانیه اول ژانویه ۱۹۴۲ ملل متحد بود، که در آن متفقین از مفاد منشور آتلانتیک پشتیبانی کرده و اعلام کرده ‌بودند که از صلح جداگانه با نیروهای محور خودداری خواهند کرد.
ناکامی جامعه انسانی در پیش گیری از آغاز جنگ جهانی دوم، این باور را تقویت کرد که ایجاد یک نظام همکاری بین المللی کارآمد، می تواند در حفظ جهان در برابر جنگ مؤثر باشد. سرانجام در کنفرانسی که در سال ۱۹۴۵ در سانفرانسیسکو برگزار شد، ۱۵۱ کشور پیش نویس منشور ملل متحد را تدوین کردند و سازمان ملل متحد کار خود را به صورت رسمی از اکتبر ۱۹۴۵ آغاز کرد. سازمان ملل متحد، نهادی است که در میان نظام های گوناگون اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و حقوقی در ساختار کنونی روابط بین الملل، هماهنگی برقرار می سازد. این سازمان، کانون اصلی گردهم آیی ها و انجام مذاکره درباره صلح و امنیت بین المللی است. نقشی که این سازمان برای حفظ صلح به عهده دارد، به شکل ممانعت یا محدود کردن درگیری ها و در نهایت، استقرار صلح نمودار گشته است."
چنانکه در توضیح ساختار این سازمان دیده می شود، بنیان گذاران اصلی این خانه مشترک همان دولتهایی بودند و هستند که در حال حاضر نیز از قدرت سالاران دنیا به حساب آمده و هر کدام دارای حقی هستند بنام "حق و تو" که سایر دولتها و ملتها از آن محروم اند و آنهم به دلیل آنکه سایرین، قدرت و توان اقتصادی و نظامی ای در حد توانایی های قدرت های پنجگانه دنیا را یا ندارند و یا هم اگر به مرور زمان به یک چنین توانمندی ای رسیده اند، از جانب قدرتهای پنجگانه مذکور کنترول شده و از مجهز شدن به "حق وتو" محروم می شوند.
در هر حال، سازمان ملل از بدو تاسیس تا کنون که دهه های متوالی از عمر آن می گذرد، ابزار و آلتی بوده در دستان قدرتهای استعماری ای که سعی کرده اند متفاوت از دول و ملل دیگر باشند و هر جا و در هر موقع که منافع استعماری آنان ایجاب کند و لازم ببینند از "حق وتو" علیه منافع ملل و کشورهای دیگر استفاده کنند!
بر خلاف ادعاهای تکراری این نهاد مبنی بر دفاع از عدالت و برقراری صلح و ثبات در کشورهای جهان، سازمان مذکور در عمل به عنوان وزارت امور خارجه کشورهای دارای حق وتو و به خصوص ایالات متحده امریکا ایفای نقش و ماموریت می کند.
به نظر می رسد در مورد حادثه قندوز که تعدادی از هموطنان بی گناه ما توسط عساکر امریکایی بخاک و خون کشیده شدند نیز اعلامیه سازمان مذکور صرفاً جنبه نمایشی و عوام فریبانه دارد و مقامات نظامی امریکایی به تنها چیزی که البته فکر نمی کنند و برای آنها اهمیت چندانی ندارد، کشته و زخمی شدن حدود ۵۰ تن از افغانها در قندوز است؛ چرا که این بار نخست نیست که این میهمانان نخوانده در کشور میزبان دست به کشتار و تخریب افغانها و خانه های گلی آنان می زنند و قطعاً آخرین بار هم نخواهد بود.