عبدالله عبدالله؛ رئیس اجرایی برای بررسی وضعیت امنیتی هلمند صبح امروز سه‌شنبه به شهر لشکرگاه مرکز این ولایت سفر کرد.
مجیب رحیمی؛ سخنگوی ریاست اجرائی گفته که آقای عبدالله برای دیدار با مردم و نظامیان به هلمند سفر کرده تا وضعیت امنیتی این ولایت را از نزدیک بررسی کند.
آقای عبدالله در دیدار با مقامات ولایت هلمند به آنها اطمینان داده که دولت مرکزی به نیازمندی‌ها نیروهای امنیتی در آنجا توجه دارد.
آقای عبدالله از نیروهای امنیتی خواسته تا پیش از فرارسیدن بهار، طالبان را "در اطراف لشکرگاه و ولسوالی‌های هلمند سرکوب" کنند.
طالبان روز دوشنبه به پاسگاه‌های مربوط به لوای دوم، قول اردوی ۲۱۵ میوند، مربوط به ارتش ملی حمله کردند که با مقاومت سنگین این نیروها روبرو شدند.
روز گذشته نیز ارگ ریاست جمهوری اعلام کرد که آقای غنی با مسؤولین ولایت هلمند از طریق ویدیوکنفرانس صحبت کرده و گفته که برای بررسی وضعیت یک هیاأت عالیرتبه به این ولایت سفر خواهد کرد.
این سفر در شرایطی صورت می گیرد که وضعیت امنیتی هلمند، همچنان خطرناک و بحرانی است؛ وضعیتی که وقتی نخستین بار با حملات گسترده و کم سابقه طالبان در هلمند آغاز شد، شماری از ناظران آن را به حملات تروریستی نیروهای داعش در عراق تشبیه کرده و نسبت به آینده و عواقب این حملات به شدت هشدار دادند.
اگرچه این دیدگاه در آن زمان، بنا به هر دلیلی سریعا از سوی سخنگویان دولتی، رد شد؛ اما با توجه به رویدادهای گذشته و جاری در این ولایت، کارشناسان می گویند که به نظر می رسد میان آنچه در سرزمین های جنگ زده دیگر در خاور میانه جریان دارد و آنچه در هلمند در حال رخ دادن است خواسته یا ناخواسته نسبت ها و شباهت هایی وجود دارد که این امر، خطر تروریزم و تجدید قوای نیروهای رانده شده گروه طالبان و ظهور مجدد این نیروی تروریستی در قالب گروه های چندصد نفری در جبهات منظم به هدف اشغال ولسوالی ها، شهرها و گسترش دامنه نفوذ و افزایش میزان قدرت و حکومت آنها را بار دیگر تشدید می کند.
با اینهمه اگرچه موضع گیری حکومت در این خصوص، دست کم در مقایسه با سکوت و انفعال پیشین، متفاوت است؛ اما کارشناسان می گویند که این نخستین بار نیست که در هلمند چنین وضعیتی حاکم می شود.
به باور آنها، افغانستان از همان ابتدای ظهور گروه تروریستی طالبان، پیش از آنکه با یک جنبش تغییرطلب اجتماعی در داخل روبرو باشد با یک تجاوز آشکار خارجی روبرو بود.
به عقیده عموم ناظران، در این شکی نیست که بخش عظیمی از نیروهای جنگجوی طالبان، اتباع افغانستان هستند؛ اما کارگزاران اصلی، فرماندهان درجه یک، تئوریسن ها و استراتژیست های این نیروی تروریستی، بیگانگانی هستند که در پی دستیابی و تامین منافع قدرت های منطقه ای در افغانستان می باشند.
رهبران دولت وحدت ملی، بپذیرند یا نپذیرند وقتی از صلح و سازش و گفتگو و آرامش با طالبان سخن می گویند، آگاهانه یا ناآگاهانه یک بخش مهم این گروه را در این طرح، نادیده می گیرند و آن تروریست هایی خارجی اند که به صورت هسته های نیرومند فعال در چارچوب این گروه، دست به آشوب و ناامنی و کشتار و جنگ در افغانستان و به طور نمونه، هلمند می زنند.
دولتمردان ظاهرا هنوز هم بر این موضع کلیشه ای پافشاری می کنند که طالبان افغان و خارجی از هم فرق دارند و قابل تفکیک و تجزیه می باشند؛ بنابراین، می توان با طرح صلح و سازش، طالبان افغان را از جنگ و ترور و آدمکشی، برحذر داشت و به این ترتیب، بر طالبان خارجی و تروریست های گماشته از سوی بیگانگان، غلبه پیدا کرد؛ اما آنچه این طرح خوش بینانه و بدون پشتوانه های منطقی و عملی که از سوی دولت پیشین، پایه گذاری شد را با بن بست مواجه کرده این است که هیچ نشانه ای از تفکیک طالبان خارجی و افغان وجود ندارد.
آنها از هلمند و نورستان تا کابل و فاریاب، در کنار هم و برای هدف مشترکی می جنگند، انتحار می کنند و حملات بزرگ چندصد نفری راه اندازی می کنند.
این رویه از زمان اشغال افغانستان توسط پاکستان از رهگذر رژیم طالبان تاکنون ادامه داشته است. در همان زمان نیز طالبان نه نیروی هوایی داشتند و نه سلاح های سنگین زمینی؛ ولی آنچه آنها را موفق به اشغال بیش از ۹۰ درصد خاک کشور می کرد، جت های جنگنده و سلاح های ثقیله ارتش پاکستان و کمک مستشاران امنیتی و نظامی آی اس آی بود.
بنابراین دولتمردان کابل می بایست به جای ابراز نظرهای به زعم خود بکر و بدیع یا سفرهای شیک و فاقد دستاورد عملی، به تغییر رویکرد و برخورد خود با تروریست ها بپردازند. تنها در این صورت است که می توان امیدوار بود سفر آقای عبدالله به هلمند، از وضعیت پیچیده و اسفبار این ولایت جنگ زده و پایتخت مواد مخدر جهان، راززدایی و گره گشایی خواهد کرد.
