سفیر پیشین پاکستان در کابل معتقد است پاکستان به یک افغانستان آرام و باثبات نیاز دارد و برای کمک به تحقق صلح در افغانستان، باید روی ظرفیت های ایران و چین به عنوان قدرت های منطقه ای حساب کند.
این دیپلومات پاکستانی گفت:" هم پاکستان و هم امریکا باید این حقیقت را قبول کنند که فعالیت گروه های شبه نظامی در افغانستان، اصلی ترین عامل ناآرامی و بی ثباتی در افغانستان و پاکستان است و تلاش برای رفع این مسئله باید در الویت قرار گیرد.
رستم شاه مهمند در ادامه این مصاحبه افزود: پاکستان، امریکا و افغانستان باید بجای متهم کردن یکدیگر، رویکرد مناسبی برای متقاعد کردن افراد و گروه های شبه نظامی برای حضور در پای میز مذاکره با دولت کابل اتخاذ کنند. صلح در افغانستان تنها از طریق مذاکره ممکن است.
سفیر پیشین پاکستان در افغانستان با اشاره به اینکه امریکا در حال اعزام نیروهای بیشتر به افغانستان است، گفت: افزایش حضور نظامی امریکا در افغانستان کار عاقلانه ای نیست و آنها باید بدانند که نمی توان طالبان را با نیروی نظامی شکست داد.
وی با انتقاد از امریکا و افغانستان که پاکستان را متهم به پناه دادن به تروریست ها از جمله ترویست های 'شبکه حقانی' می کنند، گفت: شبکه حقانی در داخل خاک افغانستان حضور دارد و افغانستان باید نسبت به مبارزه آن اقدام کند. متهم کردن پاکستان به پناه دادن به تروریست ها، صرفا طرح اتهامات بی اساس از سوی امریکا و برخی مقامات افغان است."
وقتی خوب به اظهارات این دیپلومات پیر و کارکشته پاکستانی دقت می شود، در میابیم که او بجای رهبری گروه طالبان نشسته و از این موضع با مقامات افغان داد سخن می دهد.
واضح است که موضع گیری های این مقام پاکستانی علیه امریکایی ها را نباید زیاد جدی گرفت؛ چرا که همه می دانیم امریکا دقیقاً بسان پاکستانی ها در صلح خواهی شان برای افغانستان و مردم آن هرگز صادق و جدی نیستند؛ چرا که هر دو دولت ثابت کرده اند که منافع شان را در افغانستان در حال دنبال کردن هستند و این منافع فرقی نمی کند که با چه نوع وضعیت امنیتی در افغانستان تامین می شود.
آگاهان بر این باورند که دولتها و قدرتهای مانند امریکا و پاکستان از آنجایی که فقط به دنبال منافع استعماری و نامشروع خویش می باشند، دیگر برای آنان مهم نیست که چه نظام و دولتی در افغانستان برقرار باشد.
نظام بنام اسلامی باشد، یک رژیم سکولار باشد و یا حتی یک دولت طالبانی و یا خلافت داعشی؛ خیلی برای آنها اهمیتی ندارد؛ بلکه مهم برای این قدرتها رسیدن به اهداف و امیال استعماری شان در کشورهایی مانند افغانستان است و حالا رسیدن به این اهداف ممکن است با یک دولت سکولار تامین شود و یا یک امارت طالبانی و خلافت داعشی، آنها را به مقصود و مراد شان در افغانستان موفق کند و به این مهم برساند.
آگاهان بر این نکته توجه می دهند که ایالات متحده امریکا همراه و همدوش با ۴۱ دولت اعضای ناتو، مدت ۱۷ سال در افغانستان حضور سنگین نظامی داشته و دارند و اگر ایالات متحده امریکا، چنانچه می نماید و شعار می دهد بواقع طرفدار یک افغانستان امن و با ثبات می بودند و یا باشند، در این مدت بواقع طولانی یک کاری برای افغانستان و دولت و ملت آن می کردند.
از دید آگاهان، دولت پاکستان و در کل نگرش حاکم در میان دولتمردان این کشور در قبال افغانستان، یک نگرش کاملا مشابه با نگرش دولتمردان امریکایی نسبت به افغانستان و دولت و ملت آن است و چنانچه تجربه های سالهای دور و دراز تعامل این دولت با همسایه افغانش نشان داده است، پاکستان به تنها گزینه ای که نسبت به افغانستان فکر نمی کند، همانا داشتن یک همسایه امن و باثبات و مرفه در کنار خودش می باشد.
بنابراین، وقتی به اظهارات جناب مومند؛ سفیر سابق پاکستان در کابل هم دقت شود، به خوبی در میابیم که این دولتمرد پیر و کارکشته همسایه جنوبی ما نیز همچون سایر مقامات دولت خویش، چهره حق بجانب گرفته و بجای پذیرش حقیقت و واقعیت که همانا حمایت بی چون و چرای دولت وی از تروریستان طالب و داعش در افغانستان می باشد، افغانستان و دولت و ملت آن را که خود قربانی تروریزم بین المللی و منطقه ای و دست پروردگان همسایگان شروری چون پاکستان هستند، از پشتیبانان تروریزم در دو سوی خط دیورند، معرفی می کند و اما با همه ی گزافه گویی ها به نکته مهم و کلیدی در حل بحران سی و چند ساله افغانستان نیز اشاره می کند و آن میانجی گری چین و جمهوری اسلامی ایران در حل این تشنج و بحران گسترده و دامنه دار که البته این خود ناتوانی و عجز پاکستان را در تحمیل شرایط آن کشور بر افغانستان و مردم ان را می رساند و لذا دولتمردان پاکستانی را به نوعی وادار ساخته تا دست به دامن دو کشور چین و ایران شوند؛ دو کشوری که تا کنون نشان داده اند که هیچ اندیشه سیاسی سوئی نسبت به افغانستان و دولت و ملت آن ندارند و سران پاکستانی نیز بر رغم میل باطنی شان ناچار به پذیرش میانجی گری این دولتها شده اند؛ کاری تا کنون هرگز به دنبال آن نبودند.
