شورای عالی صلح تماس با طالبان را تایید می‌کند و می گوید که از طالبانی که می‌خواهند به روند صلح بپیوندند استقبال می‌کند.
عطاءالرحمان سلیم؛ معاون این شورا روز پنجشنبه گفت: شورای عالی صلح در گذشته نیز با طالبان در تماس بوده و اکنون نیز تماس‌ها با این گروه ادامه دارد.
او گفت:"به تفصیل چیزی گفته نمی‌توانم؛ اما اینقدر گفته می‌توانم که برخی شخصیت‌ها و حلقاتی میان طالبان وجود دارد که ما با آنان در تماس هستیم."
این در حالی است که احسان اقبال؛ وزیر داخله پاکستان گفته که مقام‌های دو کشور باید از راه گفتگو، موانع و چالش‌های روند صلح افغانستان را شناسایی کنند.
او افزود که پاکستان با تروریزم مبارزه می‌کند و به تروریست‌ها اجازه نمی‌دهد که از خاک این کشور علیه کشور دیگری اقدام کنند.
شاهد خاقان عباسی؛ نخست وزیر پاکستان نیز روز گذشته گفت که صلح در افغانستان برای پاکستان مهم است.
او حصارکشی در امتداد نوار مرزی را بخشی از مبارزه این کشور با تروریزم خواند.
کارشناسان می گویند که تماس های گذشته و حال حاضر شورای عالی صلح با طالبان، در شرایطی که افغانستان، عملا هیچ راهبرد شفاف، مشخص و تعریف شده ای برای گفتگوهای صلح با گروه های تروریستی ندارد، جز فوت فرصت ها و هدر دادن منابع و تحمیل هزینه های سنگین و کمرشکن بر مردم افغانستان، پیامد دیگری ندارد.
از این منظر، پیشنهاد وزیر امور داخله پاکستان مبنی بر لزوم برگزاری نشستی مشترک میان اسلام آباد و کابل به منظور رایزنی در خصوص موانع روند صلح افغانستان، کاملا واقع بینانه و ضروری به نظر می رسد؛ اما این امر، لزوما به آن معنا نیست که ماهیت «افغانی» روند صلح افغانستان، مستحیل و دگردیس شود و پاکستان نیز به عنوان یکی از طرف های تصمیم گیرنده و مدیریت کننده، وارد این روند گردد تا امکان تحمیل و اعمال اراده، اهداف و تأمین منافع غیر مشروع خود را این بار زیر نام صلح به دست آورد.
در این زمینه، به عقیده آگاهان، موضع گیری عمر زاخیلوال؛ سفیر افغانستان در اسلام آباد، کاملا درست است که می گوید: مشکل اصلی این است که پاکستان با رویکرد افغانستان در روند صلح، موافق نیست و این یکی از موانع جدی در مسیر تحقق صلح می باشد.
این انتظار، از اساس غیر قانونی است که کابل، مجری طرح ها و ایده های مداخله جویانه و منفعت اندیشانه اسلام آباد در روند صلح باشد؛ اما در عین حال، این واقعیت را نیز نباید نادیده گرفت که برگزاری مذاکرات صریح، مستقیم و بی پرده با پاکستان، برای حل و فصل نهایی مشکلات و مسایل دیرینه موجود میان دو کشور، از ضرورت های اجتناب ناپذیر برای تحقق صلحی واقعی و پایدار در افغانستان است؛ همان چیزی که اشرف غنی؛ رییس جمهوری نیز بارها بر آن تأکید کرده است.
بنا بر این، از دید صاحب نظران، کابل باید از موقعیت کنونی به خوبی استفاده کند و پیشنهاد وزیر امور داخله پاکستان را جدی بگیرد.
تا زمانی که مسایل مبتلابه در روابط افغانستان و پاکستان، به صورت اساسی و ریشه ای، حل نشده، هیچ اطمینانی وجود ندارد که اسلام آباد با استفاده از ابزارهای غیر مشروعی مانند حمایت از تروریزم و دامن زدن به بی ثباتی های داخلی افغانستان، در مسیر ایجاد صلح و ثبات در کشور ما، مانع ایجاد نکند؛ کاری که ده ها سال است به آن مبادرت می کند.
با این وجود، همه مشکلات روند صلح، به بحران رابطه با پاکستان مربوط نمی شود، بخشی از مشکلات، ریشه در نحوه مدیریت این روند در داخل افغانستان دارد.
شورای عالی صلح، نیاز به بازتعریف جایگاه، دایره صلاحیت، گستره مسؤولیت، ارزیابی کارکردها و دستاوردها و هزینه ها و اشتباهات گذشته و تعریف چشم انداز آینده دارد. این شورا باید بتواند ایده استراتژيک و راهکار راهبردی خود برای نجات روند صلح از وضعیت راکد و مبهم کنونی را به طور شفاف و صریح و فارغ از پنهانکاری و ریاکاری، با مردم افغانستان در میان بگذارد و نشان دهد که چگونه و در چه بازه زمانی و با صرف چه هزینه هایی می تواند این پروسه خطیر و حیاتی را به سرانجامی مطلوب برساند.
اینکه مسئولان این شورا مدعی اند که هم در گذشته و هم در حال حاضر، تماس هایی با برخی اعضای طالبان داشته و دارند و به آن ادامه خواهند داد؛ اما حاضر نیستند در مورد اینکه این روند چه مسیری را طی کرده، در چه مرحله ای قرار دارد و قرار است به کجا برسد، برای مردم توضیح دهند، نوعی فرار از مسئولیت و چه بسا دریغ داشتن حق مردم در دسترسی عادلانه، صریح و سریع به جزئیات مربوط به سرنوشت سیاسی و امنیتی شان است.
به همین دلیل، شورای عالی صلح نیاز به یک اصلاحات اساسی دارد؛ اصلاحاتی که در نتیجه آن، مردم، نمایندگان واقعی خود را در آن ببینند و نتایج کار، مرحله به مرحله در اختیار آنها قرار داده شود.
اینکه شورای صلح با طالبان، تماس داشته باشد؛ اما طالبان همه روزه در مناطق مختلف کشور، حمام خون به راه بیندازد و سه عضو دون پایه طالبان در یک نقطه دوردست به روند صلح بپیوندد، موجودیت سازمان عریض و طویلی به نام شورای عالی صلح را توجیه نمی کند.