تاریخ انتشار :سه شنبه ۳ دلو ۱۳۹۶ ساعت ۲۳:۲۳
کد مطلب : 156949
افغانستان؛ نه امنیت، نه حقوق بشر

بازرس ویژه امریکا برای بازسازی افغانستان (سیگار) گزارش داده است که قوای امنیتی افغانستان از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۶ مرتکب ۷۵ مورد نقض جدی حقوق بشر از جمله قتل، شکنجه و تجاوز جنسی بر کودکان شده اند.

سیگار در این گزارش هفت مورد تجاوز جنسی بر کودکان را که مدعی شده قوای افغان عامل آن بوده اند، برجسته کرده است؛ اما در این گزارش آمده است:"به گستردگی کامل موارد تجاوز جنسی بر کودکان از سوی قوای امنیتی افغان هرگز پی برده نخواهد شد".

این گزارش همچنین حاکی است که ۲۲ مورد از جمله ۷۵ مورد نقض حقوق بشر محرمانه بوده و فاش نمی شود. همچنین ۴۶ مورد دیگر شامل کشتار فراقانونی و شکنجۀ زندانیان بوده است.

این در حالی است که وزارت‌های داخله و دفاع افغانستان در دسامبر ۲۰۱۷ پالیسی جدیدی را در هماهنگی با ملل متحد، برای محافظت از کودکان در نبردهای مسلحانه و جلوگیری از اعمال خشونت علیه آنان نافذ کردند.

کارشناسان اما می گویند که صرف نظر از درستی یا نادرستی ادعاهای بعضا تکان دهنده مطرح شده در این گزارش در باره نقض حقوق بشر توسط نیروهای امنیتی افغانستان، واقعیت این است که که نه دولت افغانستان، نه کشورها و سازمان های خارجی مدعی تامین حقوق بشر و نه نهادهای مدنی و حقوق بشری وطنی،‌ توفیق چندانی در زمینه تامین حقوق اساسی بشر در افغانستان نداشته اند.

منتقدان می گویند که چاپ چند پوستر، یا انتشار گزارش های چند صد صفحه فصلی و موسمی و یا برگزاری چند کنفرانس و کارگاه و نشست خبری نمی تواند به معنای تامین حقوق اساسی بشر در افغانستان تلقی شود.

این در حالی است که بودجه ها و هزینه های سرسام آوری صرف این امر شده، نهادهای عریض و طویلی ذیل این عنوان شکل گرفته و افراد و چهره های زیادی تحت این نام به آب و نان رسیده اند؛ اما آیا بشری که در قندهار و هرات و بدخشان و بامیان و غزنی و کاپیسا و بغلان زندگی می کند به راستی به حقوق خود دست یافته است؟

آیا گامی اساسی و تاریخی برای تامین حقوق بشر در افغانستان برداشته شده است؟ صرف انتشار گزارش ها، تصاویر یا مصاحبه با قربانیان نقص حقوق بشر نمی تواند به معنای وجود حقوق بشر و اقدام در راستای تامین این امر مهم تلقی شود.

از دید آگاهان،‌ گزارش هایی که از موارد اندک نقض حقوق بشر در افغانستان منتشر می شود بیشتر به یمن افزایش آزادی های رسانه ای و شکل گیری رسانه ها و مطبوعات در این کشور است؛ نه نشانه دستاورد نهادهایی که مدعی دفاع از حقوق بشر اند.

هنوز هم حتی در پایتخت کشور، بازداشت های خودسرانه یکی از اساسی ترین معضلات حقوق شهروندی است. هنوز هم حملات مرگبار به جان غیر نظامیان از سوی نیروهای خارجی یا طالبان‌، در شمار موارد نقض حقوق بشر قرار نمی گیرد. هنوز هم خبری از وضعیت حقوق بشر در روستاها و ولایت های دوردست کشور در دست نیست.

کمیسیون حقوق بشر افغانستان، بیشتر براساس گزارش هایی اقدام به ارائه آمار و ارقام در زمینه نقض حقوق بشر می کند که قربانیان اندک نقض حقوق بشر، خود مستقیما به دفاتر و نمایندگی های این کمیسیون، مراجعه می کنند؛ اما ماموران و کارمندان این کمیسیون دقیقا نمی دانند که در بدخشان و هلمند و بغلان و فراه و ولسوالی های دوردست دایکندی بر سر بشر و حقوق آن چه می آید.

این امر، منحصر به حقوق زن هم نیست؛ مردان نیز در مقیاس گسترده در افغانستان، قربانی نقض حقوق بشر می شوند. دولت هم به نوعی در نقض سیستماتیک حقوق بشر دست دارد؛ از بازداشت های خودسرانه تا فساد و اختلاس اداری و تا قوم گرایی و انحصارطلبی و بی عدالتی و تبعیض.

نیروهای خارجی یکی دیگر از ناقضان جدی حقوق بشر در افغانستان اند.

طالبان که از همان ابتدا اعلام کرده اند سازمان ملل را به رسمت نمی شناسند؛ بنابراین، به هیچ مرجعی پاسخگو نیستند و به صورت خودسرانه بازداشت می کنند، می کشند، سر می برند، بمب گذاری می کنند و انتحار و انفجار می نمایند؛ اما وقتی دستگیر می شوند بدون محاکمه آزاد می شوند.

اینها موارد بسیار ابتدایی حقوق بشر است که در افغانستان حتی همین ابتدائیات نیز نه تنها رعایت نمی شود؛ بلکه به گونه گسترده و سیستماتیک نقض می شود و متاسفانه عاملان اصلی نقض آن، بیشتر همان مراجعی هستند که خود مدعی دفاع و صیانت از حقوق بشر اند.

با این حساب، در افغانستان، حقوق بشر عملا قربانی امنیت شده است؛ این در حالی است که در عرصه امنیت هم نه نیروهای خارجی و نه نیروهای امنیتی افغانستان، توفیقی کسب نکرده اند.

https://avapress.com/vdcba0b89rhbs9p.uiur.html
ارسال نظر
نام شما
آدرس ايميل شما