بیش از یکهزار خانواده بامیانی به دلیل فقر و تنگ دستی سالهاست در مغاره های اطراف بودا زندگی میکنند، اما این مغاره نشینان میگویند همه ساله در فصل سرما، روز های دشواری را سپری میکنند.
به گزارش خبرگزاری صدای افغان(آوا)، این مغاره نشینان که تعداد شان به بیش از یکهزار خانواده میرسد، میگویند همه ساله در فصل سرما، روزها و شب های دشواری را سپری کرده و فصل زمستان برای شان به کابوس تبدیل شده است، کابوسی که تمامی ندارد.
آنان نه تنها از سردی هوا در زمستان رنج میبرند بلکه موجودیت حشرات موزی، خاکریزه ها و چکک باران را نیز از جمله مشکلات شان عنوان میکنند.
گلبخت، که یکی از مغاره نشینان بامیان می باشد، از عدم همکاری دولت انتقاد کرده میگوید تا هنوز هیچگونه کمکی از سوی اداره محلی بامیان برای او صورت نگرفته است.
گلبخت در حالی که گریه می کند اینگونه از مشکلات زندگی خود میگوید:" از زمان حکومت داوود خان به این سو در مغاره های اطراف بودا زندگی می کنیم، ۷ دختر دارم و یک پسر خُرد سال، زندگی برای ما دشوار است، ما نانی برای خوردن نداریم و زمستان هم با کمبود مواد سوختی روبرو هستیم. شوهرم در زمان حکومت طالبان معیوب شد و هیچ کاری هم نمیتواند."
مصطفی، طفل ۱۰ سالهایست که در سن ۲ سالگی پدرش را از دست داده و با مادر و برادر کوچک خود بیش از ۵ سال است داخل مغاره ها زندگی میکند.
مصطفی می گوید:" به دلیل اینکه پول نداشتیم نتوانستم به مکتب بروم، چندین سال است درون مغاره ها زندگی میکنیم."
مادر مصطفی میگوید:" تنها سرپرست ما پدر شوهرم بود اما وی نیز بینایی خود را از دست داده است و ما هم روز خود را با خیراتی که مردم برای ما می دهند سر می کنیم."
وی نیز از حکومت محلی بامیان انتقاد کرده، میگوید تا کنون دولت به ما هیچ کمکی نکرده است و کمک هایی که صورت می گیرد اکثر آنان برای کسانی هستند که وضع شان به مراتب بهتر از ما میباشد.
سید نادر یکی دیگر از مغاره نشینان میگوید:" متاسفانه تا کنون کمکی از طرف دولت دریافت نکرده ایم، روزها می رویم سرِ چوک برای کار منتظر میمانیم، اما در فصل زمستان کار هم پیدا نمی شود و در آمد ماهوار ما در زمستان حد اکثر به ۲ هزار افغانی می رسد."
وی از حکومت می خواهد تا زمینه کار را برای آنان فراهم کند تا آنها بتوانند مایحتاج زندگی شانرا بر آورده سازند.
ازسویی هم شماری از مقامات محلی بامیان از کمک های زمستانی و توزیع زمین برای برخی از این مغاره نشینان خبر داده اند.
عبدالرحمان احمدی، سخنگوی ولایت بامیان به آوا، میگوید:"اداره محلی بامیان تلاش دارد تا به سُنت مغاره نشینی پایان داده و برای همین تلاش می کند تا با موسسات همکار برای مغاره نشینان نمرات رهایشی توزیع نماید."
احمدی افزود،" در سال گذشته اداره محلی بامیان برای نزدیک به ۱۰۰ خانواده از مغاره نشینان نمرات رهایشی توزیع کرده و و قرار است در آینده با همکاری موسسات همکار برای ۲۰۰ تن دیگر از این مغاره نشینان نمرات رهایشی توزیع نمایند."
سخنگوی ولایت بامیان می افزاید: برای زمستان پیش روی، اداره محلی بامیان و موسسات همکار، برنامه های توزیع مواد سوختی را نیز داشته که در آینده نزدیک این برنامه عملی خواهد شد.
بسیاری از مغاره نشینان که در مرکز این ولایت زندگی می کنند عموماً افرادی هستند که به دلیل فقر و نبود امنیت از ولایات همجوار ولایت بامیان به این ولایت آمده و زندگی مغاره نشینی را اختیار کرده اند.
با این حال عزیز الله امینیار ؛ رییس امور مهاجرین ولایت بامیان می گوید: از بین تمامی مغاره نشینان بامیان تنها ۱۴۲ خانواده آن مهاجرینی میباشند که به عوامل اقتصادی و بعضاً امنیتی بیجا شده و مغاره نشینی را اختیار کرده اند.
به گفته آقای امین یار، طی سالهای اخیر ، بیش از ۴ هزار متقاضی زمین که بیشتر آنان مهاجرین برون مرزی میباشند، پس از بررسی ها برایشان زمین توزیع شده است.
آقای امینیار تصریح کرد: برای مهاجرینی که درون مغاره ها زندگی می کنند هیچ زمینی توزیع نمی شود اما اداره امور مهاجرین تلاش دارند تا با همکاری موسسات همکار مقداری مواد سوختی برای این مغاره نشینان توزیع نماید.
مغاره نشینی، یکی از عوامل تخریب ساحات باستانی
بسیاری از مکان هایی که توسط مغاره نشینان اشغال شده، مغاره هایی هستند که از زمان های بسیار قدیم ایجاد شده و از جمله میراثهای گرانبهای فرهنگی در این ولایت به شمار می روند.
این مغاره ها که بیشتر آنان مربوط به دوران بودایی می باشند بیش از ۳۰ سال است که اکنون سکونتگاه این مغاره نشینان شده و همواره دست خوش تغییر نیز میشوند.
سید احمد حسین احمد پور ؛ سرپرست اداره اطلاعات و فرهنگ ولایت بامیان در این باره به آوا، میگوید: متاسفانه تبدیل شدن این مغاره ها به سکونت گاه این مردم آسیبهایی را بر پیکرهی میراثهای فرهنگی این ولایت وارد میکند . حکومت باید برای آنان نمرات رهایشی توزیع کند تا از تخریب بیشتر این مغاره ها جلو گیری شود.
عبدالرحمن احمدی ؛ سخنگوی ولایت بامیان نیز مغاره نشینی را یکی از عوامل تخریب بخشی از ساحات تاریخی عنوان کرده، می گوید:" اداره محلی بامیان تلاش دارد هرچه زودتر به پدیده مغاره نشینی پایان داده تا مغاره های باستانی بیش از این تخریب نشوند."
از سویی هم محمد علی یکی از این مغاره نشینان میگویند:" ما می دانیم که مغاره نشینی ما، آسیب هایی را بر پیکر ساحات تاریخی بامیان وارد میکند، اما ما هم مجبوریم، نه جایی داریم که برای خود سرپناه درست نماییم و نه پولی داریم تا در خانه های کرایی زندگی کنیم، برای اینکه حکومت از تخریب ساحات تاریخی جلوگیری کند باید برای ما نمرات رهایشی توزیع کنند تا ما بتوانیم به زندگی مغاره نشینی خود خاتمه دهیم."
آنچه این مغاره نشینان ادعا می کنند بیش از ۳۰ سال است در این مغاره ها زندگی می کنند که یکی از عوامل تخریب ساحات تاریخی و باستانی این ولایت محسوب میشود.
از فاصلهی ۵۰ متری تا شعاع یک کیلو متری شمال غرب مجسمه بزرگ صلصال، هزاران مغارهِ طبیعی و غیر طبیعی وجود دارد که مردم این ولایت به دلایل مختلف از جمله فقر، مهاجرت و... از آن به عنوان سرپناه استفاده کرده و همه ساله زندگی دشواری را پشت سر میگذارند.