تاریخ انتشار :چهارشنبه ۱۶ ثور ۱۳۹۴ ساعت ۲۰:۲۲
کد مطلب : 111190
شانگهای می تواند موثرتر همکاری کند!
پرسش بالا از آغاز بحران در افغانستان تا کنون همواره مطرح بوده است. با آنکه در ایجاد بحران در این کشور، رد پای بسیاری از اطراف درگیر در قضایای افغانستان دیده می شود و به آسانی می توان نتیجه گرفت که تمامی طرفهای درگیر در بوجود آوردن بحران ادامه دار در این کشور نقش داشته و دارند؛ اما هیچ یک از اطراف درگیر، میزان سهم خویش در بحران موجود در افغانستان را قبول نمی کنند و به گردن نمی گیرند.

نه تنها هیچکدام به بحران زایی خویش اعتراف نمی کنند؛ بلکه هر یک مدعی اند که بیشترین سهم را در تلاش برای ایجاد صلح و ثبات در این کشور جنگ زده دارا بوده اند. به عنوان مثال امریکا و دولتهای غربی مدعی اند که ناجیان مردم و کشور افغانستان هستند و بیشترین و بالاترین حجم کمکهای همه جانبه را تا کنون به دولت و ملت افغانستان کرده اند؛ بر علاوه آنکه ۱۳ سال تمام در این کشور با تروریستهای منطقه ای جنگیده اند و معتقدند که امنیت نسبی حاکم در افغانستان، نتیجه فداکاری ها و قربانی دادن های ایثارگرانه ارتش و اردوی آنها برای دولت و ملت افغانستان است!.

دولت اسلام آباد نیز با قیافه حق بجانب مدعی است که بیشترین خدمت را به دولت، ملت و کشور همسایه کرده است و همواره با دولت و ملت افغانستان صادق بوده و در برابر تروریسهای افغان و پاکستانی، سپر بلای مردم افغانستان و دولت و ملتهای منطقه بوده است!.

طالبان افغان نیز به سهم خود شان مدعی اند که به سعادت دنیا و آخرت کشور و مردم افغانستان فکر می کنند و تا کنون هر آنچه در صحنه عمل انجام داده اند، همگی دقیق و درست و بر اساس شریعت غرای اسلام و منافع علیای ملی افغانستان و ملت آن بوده است.

به اضافه آنکه طالبان مدعی اند که برای نجات کشور و مردم از سیطره کفار و اجانب، و نیز برچیده شدن سایه کفر و شرک از آسمان و زمین کشور اسلامی افغانستان، بیشترین و بالاترین قربانی ها را داده و با به خطر انداختن جانهای شیرین افراد شان در قالب حملات شهادت طلبانه، ایثار و از خود گذشتگی برای کشور و مردم را به اوج ممکنش رسانده اند و مردم افغانستان را از این نظر، تا ابد مدیون و مرهون خویش ساخته اند!.

با توجه به ادعاهای اطراف درگیر در بحران کشور، به نظر می رسد که این تنها خود مردم افغانستان است که ظاهراً هیچ نوع فداکاری ای انجام نداده اند و هیچ کار موثر و مفیدی برای نجات خویش از بحرانها و ناهنجاری ها صورت نداده اند.

در هر صورت، این صورت حساب ادعاهای عجیب و غریب اطراف درگیر در بحران کشور ما افغانستان است که هر کدام با بیان و زبانی، خویش را از هر چه عیب و بدی ای است، تبرئه کرده و سعی می کنند تا آن دیگری را مقصر و گناهکار جلوه بدهند. در همین جهت و با همین رویکرد، اظهارات اخیر دیمیتری مینزنتسف دبیر کل سازمان دیمیتری مینزنتسف دبیر کل سازمان همکاری های شانگهای قابل دقت و ارزیابی است.

سازمان همکاری های شانگهای که سال ۲۰۰۱ تاسیس شده، یک سازمان بین دولتی و بین المللی است که امروزه اعضای آن را روسیه، چین، قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان و ازبکستان تشکیل می دهند. علاوه بر این کشورهای مغولستان، هند، ایران و پاکستان و افغانستان عضو ناظران سازمان هستند.

در دهمین دیدار دبیران شوراهای امنیت دول عضو شانگهای که روز ۱۴ آپریل در مسکو برگزار شد، برای اولین بار سران شوراهای امنیت کشورهای ناظر نیز حضور یافتند، به همین خاطر دیمیتری مینزنتسف دبیر کل سازمان، این دیدار را فرمت "۶ به علاوه ۵" نامیده و گفت که این دیدار مرحله جدیدی از تعاملات را با دول ناظر سازمان آغاز می کند.

دیمیتری مینزنتسف درباره چشم انداز توسعه سازمان و تهدیدها و چالش های امنیتی و ثبات در فضای کشورهای این سازمان به خبرنگار ریانوستی توضیحاتی داد. او در پاسخ به این سوال که آیا شرایط در افغانستان می تواند برای کشورهای عضو سازمان شانگهای خطرناک باشد، بویژه با نفوذ گروهک تروریستی "داعش" در افغانستان؛ می گوید:"حل نشدن مسئله افغانستان در طول این سالها، امکان فعال شدن نیروهای افراطی، جدایی طلب و تروریزم و قاچاق مواد مخدر و اسلحه و جنایت های سازمان یافته را بیشتر می کند. نسل جدید در چنین شرایطی بزرگ می شود. این نسل در وضعیت بی ثباتی و جنگ رشد می کند.

علاوه بر این، حل نشدن مساله زندگی باثبات و بدون درگیری و تامین نیازهای خانواده برای هزاران هزار کشاورز افغانستان، تا حد زیادی شرایط را برای تشکیل گروهک های تروریستی بیشتر می کند. اگر امروز ما شاهد افزایش چند برابری تولید مواد مخدر هستیم، یکی از دلایل آن حل نشدن مسایل اجتماعی در افغانستان است".

صحبتهای دبیر کل سازمان شانگهای بیشتر به توضیح واضحات می ماند و این پرسش از دل این پاسخ رسا می شود که رئیس و اعضای سازمان محترم شانگهای چرا در جهت بالا بردن ظرفیتها و صلاحیتهای کاربردی و موثر سازمان مذکور تلاش نمی کنند تا این سازمان، علاوه بر دارا بودن نقش کنونی، تشکیل نیروهای مسلح موتلفه، چیزی شبیه به سازمان پیمان امنیت جمعیِ واکنش سریع را در برنامه های خویش داشته باشد. تا بدین وسیله بتواند نقش موثرتری را در رفع و دفع بحرانهای امنیتی در کشورهای عضو، بازی کند؟!

در هر حال، نقش کنونی سازمانهایی نظیر شانگهای به نظر می رسد خنثا تر از اطرافِ دیگر درگیر در قضایای منطقه ای از جمله بحران افغانستان باشد؛ چرا که سازمان مذکور در بدترین حالت یکی از کشورهای عضو، ساکت است و این وضعیت، دردی از اعضا ولو عضو ناظر را درمان نخواهد کرد.
https://avapress.com/vdcao6n6w49n661.k5k4.html
ارسال نظر
نام شما
آدرس ايميل شما