پاکستان، افغانستان و نیروهای خارجی به رهبری امریکا یک عملیات سه جانبه را در دوطرف سرحد، علیه طالبان به راه می اندازند.
مشاور امنیت ملی و امور خارجی نخست وزیر پاکستان می گوید، هر سه جانب موافقنت کرده اند که قبل از حمله بر اهداف جنگجویان طالبان به یکدیگر اطلاع دهند.
سرتاج عزیز اضافه کرد که این عملیات سه جانبه بر اساس تشریک اطلاعات استخباراتی به پیش برده می شود.
عزیز در مورد احتمال نقض تمامیت ارضی دو کشور همسایه در جریان این عملیات نیز گفت که چنین مساله ای ایجاد نمی شود؛ زیرا زمانی که پاکستان عملیات می کند به افغانستان خبر می دهد و هنگامی که افغانستان هدفی را تعقیب می کند، به پاکستان از آن اطلاع می دهد.
یک مقام ارشد وزارت خارجه پاکستان هم گفته که توافق روی عملیات سه جانبه در ملاقات میان جان کمبیل؛ فرمانده نیروهای امریکایی و ناتو در افغانستان، شیرمحمد کریمی؛ ریی ستاد مشترک ارتش افغانستان و راحیل شریف؛ فرمانده نیروی زمینی ارتش پاکستان در کابل صورت گرفته است.
انتظار می رفت رویداد تکان دهنده پیشاور که طی آن، طالبان پاکستان، فرزندان اعضای ارتش آن کشور را در یک مکتب نظامی آماج قرار دادند و بیش از ۱۴۰ نفر را به کام مرگ فرستادند، بتواند رویکرد پاکستان را در مبارزه با تروریزم دستخوش یک تغییر جدی کند.
اکنون به نظر می رسد این اتفاق در حال روی دادن است. دست کم در یک مرحله غیر عملی، این رویداد به اندازه ای قدرتمند بوده است که پاکستان، امریکا و افغانستان را دور یک میز گرد آورده؛ تا در خصوص چیزی که طی این سال ها هرگز بر سر نحوه و شیوه مبارزه با آن، سازش نداشتند به یک راه حل میانه و قابل پذیرش برسند.
نکته مهم این رویداد است که امریکا نیز بخشی از مسؤولیت را بر عهده گرفته و حاضر شده در یک شبکه هماهنگ شده و به هم وابسته، در کنار افغانستان و پاکستان، لانه های تروریزم در دو سوی مرز را آماج قرار دهد.
البته در این میان، این تضمین نیز باید ایجاد شود که هدف پاکستان، از حصول این توافق، استمرار راکت باری های تجاورکارانه چهار سال اخیر آن کشور علیه مناطقی در شرق افغانستان نیست.
کنر و نورستان هنوز هم آماج راکت های پاکستان هستند و اگر معنای توافق اخیر این باشد که پاکستان از این پس می تواند بدون هیچگونه هراس از پاسخگویی متقابل به این تجاوزات، بر دامنه عملکردهای نظامی خود در این سوی مرز بیافزاید، این توافق برای افغانستان، چیزی جز یک شکست سنگین نخواهد بود.
افغانستان از دو مسیر مهم می تواند جلو استفاده جویی و تفسیر به رأی پاکستان از این توافق سه جانبه را بگیرد؛ یکی اینکه اجازه داشته باشد قلمروهایی را در آنسوی مرز، در هماهنگی با نیروهای خارجی و پاکستانی، آماج قرار دهد و به این ترتیب، تروریزم را در نطفه منهدم کند و از سوی دیگر، از امریکا به عنوان کشوری که متعهد و متضمن تامین امنیت افغانستان در برابر تهدید و تجاوز خارجی است، قول مساعد بگیرد که در صورت تجاوز پاکستان به تمامیت ارضی و حریم حاکمیت ملی افغانستان، در برابر آن بایستد و جلو خودسری ها و تجاوزگری های پاکستان به بهانه مبارزه با تروریزم را بگیرد.
امریکا طی سال های گذشته هیچگاه به چنین تعهدی وفادار نبوده و در جنگ مستقیم یا نیابتی پاکستان علیه افغانستان، تنها نظاره گر و تماشاچی بوده است.
انتظار می رود توافق سه جانبه اخیر که به دنبال رویداد خونین پیشاور، پاکستان را ناگزیر می کند در مبارزه با تروریزم، جدی تر و صادقانه تر عمل کند، امریکا را نیز وادار به قبول، پذیرش و اعمال تعهدات خود در این زمینه بکند و به این ترتیب، سه تیر به یک هدف شلیک شود؛ تا به این ترتیب، خطر تروریزم از بنیاد برانداخته شود.
در این میان، اما با توجه به تجربه های ناکام گذشته و توافق های غیر عملی مشابه، تا عملی شدن این توافق سه جانبه و اینکه پاکستان با چه تفسیری از این توافق وارد کارزار با تروریزم در دوسوی مرز خواهد شد، امریکا چه نقشی ایفا خواهد کرد و چه چیزی در این میان عاید افغانستان خواهد شد، باید انتظار کشید.
مشاور امنیت ملی و امور خارجی نخست وزیر پاکستان می گوید، هر سه جانب موافقنت کرده اند که قبل از حمله بر اهداف جنگجویان طالبان به یکدیگر اطلاع دهند.
سرتاج عزیز اضافه کرد که این عملیات سه جانبه بر اساس تشریک اطلاعات استخباراتی به پیش برده می شود.
عزیز در مورد احتمال نقض تمامیت ارضی دو کشور همسایه در جریان این عملیات نیز گفت که چنین مساله ای ایجاد نمی شود؛ زیرا زمانی که پاکستان عملیات می کند به افغانستان خبر می دهد و هنگامی که افغانستان هدفی را تعقیب می کند، به پاکستان از آن اطلاع می دهد.
یک مقام ارشد وزارت خارجه پاکستان هم گفته که توافق روی عملیات سه جانبه در ملاقات میان جان کمبیل؛ فرمانده نیروهای امریکایی و ناتو در افغانستان، شیرمحمد کریمی؛ ریی ستاد مشترک ارتش افغانستان و راحیل شریف؛ فرمانده نیروی زمینی ارتش پاکستان در کابل صورت گرفته است.
انتظار می رفت رویداد تکان دهنده پیشاور که طی آن، طالبان پاکستان، فرزندان اعضای ارتش آن کشور را در یک مکتب نظامی آماج قرار دادند و بیش از ۱۴۰ نفر را به کام مرگ فرستادند، بتواند رویکرد پاکستان را در مبارزه با تروریزم دستخوش یک تغییر جدی کند.
اکنون به نظر می رسد این اتفاق در حال روی دادن است. دست کم در یک مرحله غیر عملی، این رویداد به اندازه ای قدرتمند بوده است که پاکستان، امریکا و افغانستان را دور یک میز گرد آورده؛ تا در خصوص چیزی که طی این سال ها هرگز بر سر نحوه و شیوه مبارزه با آن، سازش نداشتند به یک راه حل میانه و قابل پذیرش برسند.
نکته مهم این رویداد است که امریکا نیز بخشی از مسؤولیت را بر عهده گرفته و حاضر شده در یک شبکه هماهنگ شده و به هم وابسته، در کنار افغانستان و پاکستان، لانه های تروریزم در دو سوی مرز را آماج قرار دهد.
البته در این میان، این تضمین نیز باید ایجاد شود که هدف پاکستان، از حصول این توافق، استمرار راکت باری های تجاورکارانه چهار سال اخیر آن کشور علیه مناطقی در شرق افغانستان نیست.
کنر و نورستان هنوز هم آماج راکت های پاکستان هستند و اگر معنای توافق اخیر این باشد که پاکستان از این پس می تواند بدون هیچگونه هراس از پاسخگویی متقابل به این تجاوزات، بر دامنه عملکردهای نظامی خود در این سوی مرز بیافزاید، این توافق برای افغانستان، چیزی جز یک شکست سنگین نخواهد بود.
افغانستان از دو مسیر مهم می تواند جلو استفاده جویی و تفسیر به رأی پاکستان از این توافق سه جانبه را بگیرد؛ یکی اینکه اجازه داشته باشد قلمروهایی را در آنسوی مرز، در هماهنگی با نیروهای خارجی و پاکستانی، آماج قرار دهد و به این ترتیب، تروریزم را در نطفه منهدم کند و از سوی دیگر، از امریکا به عنوان کشوری که متعهد و متضمن تامین امنیت افغانستان در برابر تهدید و تجاوز خارجی است، قول مساعد بگیرد که در صورت تجاوز پاکستان به تمامیت ارضی و حریم حاکمیت ملی افغانستان، در برابر آن بایستد و جلو خودسری ها و تجاوزگری های پاکستان به بهانه مبارزه با تروریزم را بگیرد.
امریکا طی سال های گذشته هیچگاه به چنین تعهدی وفادار نبوده و در جنگ مستقیم یا نیابتی پاکستان علیه افغانستان، تنها نظاره گر و تماشاچی بوده است.
انتظار می رود توافق سه جانبه اخیر که به دنبال رویداد خونین پیشاور، پاکستان را ناگزیر می کند در مبارزه با تروریزم، جدی تر و صادقانه تر عمل کند، امریکا را نیز وادار به قبول، پذیرش و اعمال تعهدات خود در این زمینه بکند و به این ترتیب، سه تیر به یک هدف شلیک شود؛ تا به این ترتیب، خطر تروریزم از بنیاد برانداخته شود.
در این میان، اما با توجه به تجربه های ناکام گذشته و توافق های غیر عملی مشابه، تا عملی شدن این توافق سه جانبه و اینکه پاکستان با چه تفسیری از این توافق وارد کارزار با تروریزم در دوسوی مرز خواهد شد، امریکا چه نقشی ایفا خواهد کرد و چه چیزی در این میان عاید افغانستان خواهد شد، باید انتظار کشید.
مولف : عبدالکریم محمدی
