شورای عالی مردمی و جنبش روشنایی در یک گردهمایی بزرگ در غرب کابل خواستار لغو فیصله کابینه در تاریخ ۱۱ ثور شد.
کریم خلیلی؛ معاون پیشین ریاست جمهوری که در میان مردم سخن می گفت: از حکومت خواست تا تصمیم کمیسیون ویژه در مورد انتقال برق ۵۰۰ کیلوولت از مسیر سالنگ را لغو کند و به خواست معترضان پاسخ مثبت دهد.
کمیسیون بررسی مسیر خط انتقال برق ۵۰۰ کیلوولت ترکمنستان به افغانستان نیز مسیر سالنگ را انتخاب کرده است؛ اما آقای خلیلی گفت: تا زمانی که خواست معترضان در نظر گرفته نشده، آرام نخواهند گرفت.
او افزود: رهبران حکومت وحدت ملی "باید یک مقدار سر را به گریبان بگذارند و در برابر فریاد معترضان تواضع نمایند".
با وجود اعتراض‌های تازه جنبش روشنایی، شماری از رهبران معترضان از جمله محمد محقق؛ معاون دوم داکتر عبدالله و سرور دانش؛ معاون دوم اشرف غنی تصمیم حکومت را پذیرفته و از معترضان خواسته اند تا دست از اعتراضات بکشند و انتظار عملی شدن این پروژه را داشته باشند.
کارشناسان می گویند که این امر، نشانگر بروز یک شکاف جدی و عمیق در صفی است که پیش از این به نحو بی سابقه ای منسجم و یکپارچه به نظر می رسید.
به باور آگاهان، بروز دوگانگی در میان رهبران و سازمان دهندگان اولیه «جنبش روشنایی» نخستین و اصلی ترین نشانه از آینده تاریکی است که در برابر این جنبش قرار دارد.
در پی کنار کشیدن محمد محقق و سرور دانش که هردو از اعضای برحال حکومت وحدت ملی محسوب می شوند؛ حکومتی که معترضان، آن را متهم به تبعیض و دوگانه رفتاری و استمرار ستم و محرومیت تاریخی تحمیل شده بر هزاره ها می کنند، آگاهان می گویند که جنبش روشنایی نیز بر سر یک دو راهی دشوار قرار گرفته است.
اینکه کریم خلیلی تا چه زمانی خواهد توانست میلیون ها معترض را با خود همراه کند، اینکه تدبیر رهبران و سازمان دهندگان جنبش روشنایی در برابر «سیاست کانتینرهای بلند» حکومت وحدت ملی چه خواهد بود و اینکه در نهایت این جنبش، چگونه و در کجا به پایان خواهد رسید و نتیجه ای که سرانجام به دست می آید، چه خواهد بود، مسایلی است که اکنون در برابر جنبش روشنایی و آینده مبهم آن قرار دارد.
این در حالی است که پیش از این، وقتی نخستین راه پیمایی بزرگ معترضان به تغییر مسیر پروژه انتقال برق ترکمنستان به پاکستان از بامیان به سالنگ، بدون حضور آقایان محقق و دانش؛ معاونان دوم عبدالله و غنی در کابل، برگزار شد، آنها به عنوان چهره های شاخص این جنبش، پس از پایان تظاهرات، با صدور اعلامیه هایی به مردم اطمینان دادند که «حکومت صدای شما را شنیده» و به آن پاسخ مثبت و مناسب خواهد داد! این اتفاق پس از دیدارهای آقای محقق با چند سفیر و نماینده کشورهای اروپایی و امریکا صورت گرفت.
با این حال، به باور منتقدان، اکنون که کمیسیون گماشته شده توسط حکومت، فیصله ۱۱ ثور کابینه را تأیید کرده و به عبور این خط انتقال برق از مسیر سالنگ، رأی داده، آقایان محقق و دانش نیز هیچ توجیهی برای ترک اعتراضات مردمی و رو برگرداندن از میلیون ها معترضی که به تهییج و تحریک آنها به خیابان ها ریختند، ندارند؛ جز آنکه محافظه کاری و دامن برچیدن آنها از اعتراضات و اقدامات اعتراضی جنبش روشنایی حمل بر قدرت پرستی و مصلحت گرایی منفعت اندیشانه شان شود.
در هر صورت، اکنون که نتیجه کار کمیسیون یادشده هم مشخص شده است و از سوی دیگر، تدبیر و تمهید حکومت برای مقابله و مهار جنبش روشنایی با برافراشتن کانتینرهای بلند و استفاده از زبان زور و تهدید –با استناد به اظهارات هشدارآمیز فرمانده گارنیزیون کابل، یک روز قبل از برگزاری تظاهرات اعتراضی جنبش روشنایی- نیز مشخص شده است، جنبش روشنایی، آینده تیره و مبهمی در پیش دارد؛ مخصوصا در شرایطی که کانون رهبری آن، عملا دچار شکاف و اختلاف عمیقی شده و تردیدها در باره قدرت سازمان دهی مجدد میلیون ها معترض به این امر نیز بیش از هر زمان دیگری، قوت گرفته است.
کریم خلیلی؛ معاون پیشین ریاست جمهوری که در میان مردم سخن می گفت: از حکومت خواست تا تصمیم کمیسیون ویژه در مورد انتقال برق ۵۰۰ کیلوولت از مسیر سالنگ را لغو کند و به خواست معترضان پاسخ مثبت دهد.
کمیسیون بررسی مسیر خط انتقال برق ۵۰۰ کیلوولت ترکمنستان به افغانستان نیز مسیر سالنگ را انتخاب کرده است؛ اما آقای خلیلی گفت: تا زمانی که خواست معترضان در نظر گرفته نشده، آرام نخواهند گرفت.
او افزود: رهبران حکومت وحدت ملی "باید یک مقدار سر را به گریبان بگذارند و در برابر فریاد معترضان تواضع نمایند".
با وجود اعتراض‌های تازه جنبش روشنایی، شماری از رهبران معترضان از جمله محمد محقق؛ معاون دوم داکتر عبدالله و سرور دانش؛ معاون دوم اشرف غنی تصمیم حکومت را پذیرفته و از معترضان خواسته اند تا دست از اعتراضات بکشند و انتظار عملی شدن این پروژه را داشته باشند.
کارشناسان می گویند که این امر، نشانگر بروز یک شکاف جدی و عمیق در صفی است که پیش از این به نحو بی سابقه ای منسجم و یکپارچه به نظر می رسید.
به باور آگاهان، بروز دوگانگی در میان رهبران و سازمان دهندگان اولیه «جنبش روشنایی» نخستین و اصلی ترین نشانه از آینده تاریکی است که در برابر این جنبش قرار دارد.
در پی کنار کشیدن محمد محقق و سرور دانش که هردو از اعضای برحال حکومت وحدت ملی محسوب می شوند؛ حکومتی که معترضان، آن را متهم به تبعیض و دوگانه رفتاری و استمرار ستم و محرومیت تاریخی تحمیل شده بر هزاره ها می کنند، آگاهان می گویند که جنبش روشنایی نیز بر سر یک دو راهی دشوار قرار گرفته است.
اینکه کریم خلیلی تا چه زمانی خواهد توانست میلیون ها معترض را با خود همراه کند، اینکه تدبیر رهبران و سازمان دهندگان جنبش روشنایی در برابر «سیاست کانتینرهای بلند» حکومت وحدت ملی چه خواهد بود و اینکه در نهایت این جنبش، چگونه و در کجا به پایان خواهد رسید و نتیجه ای که سرانجام به دست می آید، چه خواهد بود، مسایلی است که اکنون در برابر جنبش روشنایی و آینده مبهم آن قرار دارد.
این در حالی است که پیش از این، وقتی نخستین راه پیمایی بزرگ معترضان به تغییر مسیر پروژه انتقال برق ترکمنستان به پاکستان از بامیان به سالنگ، بدون حضور آقایان محقق و دانش؛ معاونان دوم عبدالله و غنی در کابل، برگزار شد، آنها به عنوان چهره های شاخص این جنبش، پس از پایان تظاهرات، با صدور اعلامیه هایی به مردم اطمینان دادند که «حکومت صدای شما را شنیده» و به آن پاسخ مثبت و مناسب خواهد داد! این اتفاق پس از دیدارهای آقای محقق با چند سفیر و نماینده کشورهای اروپایی و امریکا صورت گرفت.
با این حال، به باور منتقدان، اکنون که کمیسیون گماشته شده توسط حکومت، فیصله ۱۱ ثور کابینه را تأیید کرده و به عبور این خط انتقال برق از مسیر سالنگ، رأی داده، آقایان محقق و دانش نیز هیچ توجیهی برای ترک اعتراضات مردمی و رو برگرداندن از میلیون ها معترضی که به تهییج و تحریک آنها به خیابان ها ریختند، ندارند؛ جز آنکه محافظه کاری و دامن برچیدن آنها از اعتراضات و اقدامات اعتراضی جنبش روشنایی حمل بر قدرت پرستی و مصلحت گرایی منفعت اندیشانه شان شود.
در هر صورت، اکنون که نتیجه کار کمیسیون یادشده هم مشخص شده است و از سوی دیگر، تدبیر و تمهید حکومت برای مقابله و مهار جنبش روشنایی با برافراشتن کانتینرهای بلند و استفاده از زبان زور و تهدید –با استناد به اظهارات هشدارآمیز فرمانده گارنیزیون کابل، یک روز قبل از برگزاری تظاهرات اعتراضی جنبش روشنایی- نیز مشخص شده است، جنبش روشنایی، آینده تیره و مبهمی در پیش دارد؛ مخصوصا در شرایطی که کانون رهبری آن، عملا دچار شکاف و اختلاف عمیقی شده و تردیدها در باره قدرت سازمان دهی مجدد میلیون ها معترض به این امر نیز بیش از هر زمان دیگری، قوت گرفته است.
