امام حسن(ع) بعد از امام علی(ع) پیشوای برحق مسلمین است

بعد از شهادت حضرت امام علی(ع) فرزند برومندش سبط اکبر پیامبر بزرگوار اسلام(ص)، حضرت امام حسن مجتبی(ع)، به عنوان رهبر و پیشوای مسلمین، متصدی امر امامت گردید.
سید عصمت الله حسینی؛ یکی از علما، با بیان این مطلب به خبرگزاری صدای افغان(آوا) گفت:"بعد از تدوین صلح نامه بین امام حسن(ع) و معاویه، دست خلیفه اموی از همه چیز کوتاه شد. طبیعی بود که امام(ع) محور مخالفت و قدرت به شمار آید و حکومت معاویه را در کامش تلخ و زندگی را بر او تیره و تار سازد".
به گفته وی، در دیدارهای امام(ع) با حکام و اطرافیان آنها و در نامه ها و خطابه های آنحضرت تلاش های روشن سیاسی دیده می‌شد.
وی علاوه کرد:"امام حسن(ع)، بر اوضاع و رخدادها مراقبت کرده و آنها را پی می گرفت. رفتار حکام و کارگزاران آنان را زیر نظر داشت و آنها را امر به معروف و نهی از منکر می کرد".
حسینی گفت که امام حسن(ع) از فعالیت های سیاسی منظمی برخوردار بود. چنانکه همواره بر نقش رهبری اهلبیت(ع) و شایستگی خلافت پیشوای آنان تاکید می کرد.
وی در ادامه سخنانش علاوه کرد که موضع گیری سیاسی امام(ع) وقتی تبلور یافت که نقشه های شیطانی معاویه را آشکارا بیان کرد و واقیعیت انحرافی آنان و بی لیاقتی معاویه را در زمام داری مسلمین در مناظرات شان به روشنی روشن ساخت.
به گفته این عالم دینی، معاویه از همان روزهای اول دست به پیمان شکنی زد، به علاوه، امام را خطر بزرگی برای حکومت و اقتدار خود می دانست؛ لذا تصمیم به قتل و نابودی امام گرفت.
همچنین او گفت که معاویه دست به جنایت بزرگی زد که امام حسن(ع) را با استفاده از حیله گری همسرش به روز پنجشنبه ۲۸ صفر سال ۵۰ هجری در مدینه منوره به شهادت رساند.
حسینی گفت:"پسر ابوسفیان با انجام این عمل ننگین، سرنوشت امتی را تغییر داد و مسلمانان را در گردابی از بلا و مصیبت غرق ساخت. خود و فرزندانش را در انتقام جویی، جنگ و ستیزه و کودتا غوطه ور ساخت".
او به بعضی از سجایای اخلاقی امام پرداخت و گفت:"او مشعل فروزان اخلاق پسندیده جدش رسول خدا را که برای اصلاح و تهذیب جامعه به ارمغان آورده بود، پرفروغ نگاه داشت".
حسینی تصریح کرد که فضایل بلند اخلاقی امام به گونه ‌ای بود که حتی نسبت به دشمنان و مخالفان خویش نیز نیکی و احسان می کرد. وقتی امام باخبر شد که ولید بن عقبه، مبتلا به بیماری گردیده، با اینکه ولید به کینه توزی و بغض اهلبیت(ع) معروف بود، امام به عیادت وی رفت.
همچنین به گفته وی، امام حسن(ع) نسبت به فقرا و مستمندان فوق العاده نیکی و احسان می کرد و آنچه داشت را به آنان می بخشید و با همکاری خویش دل شان را سرشار از سرور و شادی می کرد.
امام حسن(ع) در مدینه منوره مرکز رسالت جدش رسول خدا، برای پناهجویان به آنحضرت دژی استوار و پناهگاهی شکست ناپذیر تلقی می شد. او اوقات شریف خود را به برآوردن نیاز مردم و برداشتن ظلم و بیداد از آنان صرف می کرد.