رویداد های دهه اول محرم الحرام

اشاره: با پایان یافتن ماه ذیحجه، اینک سال قمری 1435 به پایان رسید و اولین روز سال 1436 هجری قمری را پیش رو داریم و اولین ماه سال نو قمری نیز محرم الحرام نام دارد. معمول است که روز اول سال نو، همواره باید با خوشحالی آغاز گردد چنانچه در ابتدای سال نو شمسی این اتفاق می افتد اما رویدادهای ناگوار محرم الحرام این شرایط را دگرگون می کند و هر انسانی را نه تنها لختی نمیگذارد که خوشحال و سرزنده باشد بلکه به یاد حرکت کاروان اباعبدالله الحسین به دشت نینوا می اندازد که هنوز به کربلا نرسیده و در منزلی به نام قصر بنی مقاتل توقف کوتاهی دارد و از آنجا فردایش وارد منزلگه دشت نینوا می گردد و چون نیک می دانیم که تا ده روز دیگر امام سوم ما با تحمل صدها مشکل و معضل در نهایت به شهادت می رسد، خاطرات تلخ و ناگواری را تکرار می کند و هر مسلمان منصفی را وامیدارد تا نه تنها اقدام به هیچ خوشی و مسرت نکند که آماده اقامه عزای اولاد پیامبر وعلی(علیهمالسلام) گردد. برای اینکه یکبار دیگر وقایع و رویداد های محرم را مرور کنیم تا بدانیم امام حسین(ع) و اهل بیت واصحابش چه شرایطی داشتند و چه برنامه هایی برای مبارزه و جهاد در پیش گرفتند و دشمنانشکی ها بودند و چه قساوت و شقوتی در سر داشتند و درنهایت عملی نمودند، رویدادهای دهه اول محرم را تهیه و تنظیم نموده و وقایع هر روز را جدا جدا از نظر شما عزیزان می گذارانیم: روز اول محرم: عبیدالله در نخستین نامه‌ای که به حرّ بن یزید نوشت، از او خواست امام حسین(ع) را در جایى نگاه دارد که آب و آبادى نباشد. (1) زمانى هم که عمر بن سعد را فرستاد به او گفت: حُلْ بینه و بین الفرات أن یشرب. (2) به گونه‌ای نیروهایت را مستقر کن که اجازه استفاده از آب فرات را به امام حسین(ع) ندهى. سخت‌گیری آغاز شد. با این حال اگر کسی می‌خواست از سپاه امام برود، می‌توانست. فراس بن جَعده بن هبیره مخزومى احساس کرد که کار دشوار است، از امام اجازه خواست تا برود؛ امام هم اجازه داد و او شبانه آنجا را ترک کرد. (3) امام حسین (ع) در روز چهارشنبه، اول محرم الحرام سال 61 هجری قمری، در قصر بنى مقاتل بود که روى اسب خواب کوتاهى کرد و در آن حال، اسب سوارى را دید که می‌گفت: القوم یسیرون و المنایا تسرى إلیهم. این قوم در حال حرکت هستند و مرگ نیز به سوى آنان در حرکت. امام بیدار شد و فرمود: إنّا للّه و إنّا إلیه راجعون؛(4) علىّ اکبر علت تلاوت آیه را پرسید. امام فرمود که خبر از مرگ ما می‌دهد. على اکبر گفت: ألَسنا على الحقّ؟ قال: بلى. قال: یا أبت إذًا لانُبالى نموت محقّین. فقال: جزاک الله من ولد خیر ما جزى ولدًا عن والده. (5) برخى گفته‌اند که این می‌تواند اشاره به سلام بر على اکبر در کنار سلام بر امام حسین(ع) باشد. در این مسیر بود که امام می‌کوشید تا از کوفه دور شده به سمت بادیه حرکت کند؛ اما حرّ ممانعت می‌کرد تا به کربلا رسیدند؛ جایى که به آن نینوا مى گفتند. (6) با رسیدن به این منطقه بود که نامه ابن زیاد به حرّ رسید که لاتنزله إلاّ العراء على غیر حصن ولا ماء،(7) او را در جایى بدون آب و سرپناه فرود آر. در ضمن حامل نامه را مسؤول کرده بود تا مراقب اجراى فرمان عبیدالله باشد. امام اجازه خواست تا در قریه نینوا یا غاضریه توقف کند، اما حرّ اجازه نداد. (8) بالاخره در جایى که آب و آبادى نبود توقف کردند؛ زهیر از امام خواست تا جمعیت دشمن اندک است، جنگ را آغاز کنند؛ اما امام فرمود: تا جنگ را آغاز نکنند، ما شروع کننده نخواهیم بود. (9) پی نویس ها 1. انساب الاشراف، ج 3، ص 176؛ اخبار الطوال، ص 249 2. الفتوح، ج 5، ص 153؛ انساب الاشراف، ج 3، ص 180 3. انساب الاشراف، ج 3، ص 180 4. ترجمة الامام الحسین(ع) ص 68 5. تاریخ الطبرى، ج 5، ص 407 6. اخبار الطوال، ص 249 7. انساب الاشراف، ج 3، ص 176 8. تاریخ الطبرى، ج 5، ص 408؛الفتوح، ج 5، ص 141 9. اخبار الطوال، ص 250