پاکستان از تلاش‌هایش برای مقابله با تروریزم در منطقه دفاع کرده است.
دفاع مقامات پاکستان واکنشی به گزارش‌های مربوط به توقف پرداخت ۳۰۰ میلیون دالر از سوی امریکا به این کشور است.
وزارت خارجه پاکستان گفته که این کشور نه تنها در خاک خود در حال مبارزه با تروریزم است؛ بلکه از جوانب مختلف به مبارزه جهانی با این پدیده نیز کمک می‌کند.
وزارت دفاع امریکا، روز چهارشنبه اعلام کرد که قادر به ارائه این کمک‌های مالی نیست چرا که اشتون کارتر؛ وزیر دفاع امریکا، هنوز تایید نکرده که آیا مقامات پاکستان برای مبارزه با شبکه حقانی اقدامات کافی انجام داده‌اند یا نه.
اما پاکستان همواره می‌گوید که این کشور فقط تا حدودی بر گروه‌های تروریستی نفوذ دارد.
به گفته پاکستان این کشور در حد توان و امکان خود برای مبارزه با این گروه‌ها تلاش کرده و می‌کند. مقامات این کشور همچنین می‌گویند که دولت پاکستان تحکیم صلح در افغانستان را معادل تحکیم صلح و امنیت در خود پاکستان می‌داند.
این موضع گیری پاکستان اما به باور کارشناسان، چیزی نیست که بتواند دامن این کشور را از آلایش به جنایت های هولناک تروریست های مورد حمایت آن در افغانستان، تطهیر کند.
ناظران می گویند که این موضع گیری پاکستان، پیش از آنکه بیانگر احتراز آن کشور از حمایت و ارتباط با گروه های تروریستی باشد، تلاشی مذبوحانه برای استمرار کمک های مالی امریکا به اسلام آباد به بهانه حمایت از مبارزه با تروریزم می باشد؛ بنابراین، حمایت پاکستان از صلح و ثبات و امنیت در افغانستان، دروغی است که صرفا مصرف سیاسی دارد و برای اقناع کمک کنندگان امریکایی، به کار می رود.
اما آیا امریکا به راستی در کمک های مالی اش به پاکستان، تجدید نظر کرده و به توصیه های زلمی خلیلزاد؛ سفیر سابق آن کشور در افغانستان، عراق و سازمان ملل متحد، گوش خواهد داد که گفته بود پاکستان به دلیل حمایت های همه جانبه اش از تروریزم باید به دادگاهی بین المللی کشانده شود و امریکا با منزوی کردن این کشور، پاکستان را به کوریای شمالی دوم، تبدیل کند؟
کارشناسان می گویند که هنوز تا رسیدن به پاسخی قطعی در این زمینه، زود است؛ زیرا مبانی سیاست خارجی ایالات متحده در منطقه، با استمرار روابط پیچیده آن کشور با رژيم اسلام آباد، گرهی گسست ناپذیر خورده است.
به بیان دیگر، هنوز در امریکا این نگرش کاملا غلبه دارد که اهمیت راهبردی و استراتژيک رابطه با پاکستان، بسیار فراتر و بیشتر از اهمیت رابطه ای است که واشنگتن با کابل دارد. هرچند روی کاغذ، امریکا با افغانستان، پیمان های امنیتی و استراتژیک دارد؛ چیزی که عملا در رابطه با پاکستان وجود ندارد؛ اما همان گونه که اشاره شد، این صرفا روی کاغذ است و تأثیر و کارکرد عملی و ملموسی نداشته است.
واقعیت هراسناک تر دیگر این است که امریکا حتی از ناحیه حمایت های وسیع و آشکار پاکستان از تروریزم بین المللی نیز احساس خطر و نگرانی نمی کند؛ این در حالی است که در سایه این حمایت ها، وضعیت داخلی پاکستان، روز به روز به سمت رشد و توسعه افراطی گری و تروریزم، سیر می کند و این در شرایطی است که پاکستان یک کشور دارنده تسلیحات اتمی است و از این منظر، قدرت گرفتن روزافزون تروریست ها و جریان های حامی تروریزم در این کشور، یک خطر فراگیر و جدی برای امنیت بین المللی محسوب می شود؛ اما ظاهرا ایالات متحده از «بی خطر بودن» تروریست های مورد حمایت پاکستان، مطمئن است و چه بسا وجود و حضور و فعالیت آنها را لازمه سلطه و قدرت خود در منطقه می بیند.
از این زاویه، آگاهان می گویند که هیچ امیدی به تحقق انزوای بین المللی پاکستان به دلیل حمایت های وسیع آن کشور از تروریزم وجود ندارد. در حالی که در سایر موارد، اگر امریکا حتی یک بهانه کوچک و واهی نسبت به ناپایداری امنیت یک کشور دارنده تسلیحات اتمی، پیدا کند نیز از هر طریق ممکن، در مسیر منزوی کردن سیاسی و حتی سقوط نظامی آن کشور، تلاش می کند و از تمامی امکانات و قدرت خود در این راستا، استفاده می نماید؛ بنابراین، اینکه چرا این اتفاق در مورد پاکستان و حمایت های آن کشور از تروریزم نمی افتد، این پرسش ایجاد می شود که چه نسبتی میان امریکا، پاکستان و تروریزم وجود دارد؛ نسبتی که ظاهرا مانع از انزوای بین المللی پاکستان به عنوان مجازات اسلام آباد به دلیل حمایت اش از تروریزم می شود.
