عبور آسان پيمان از سد پارلمان، امریکا شریک دزد و رفیق قافله، تصویب پیمان امنیتی؛ پایان بسیاری از نگرانی ها، همه چیز در گرو فساد، تلخ است این زخم بی درمان و امید مردم را به نا امیدی تبدیل نکنید از مهمترین مطالب روزنامه های امروز صبح کابل می باشند.
روزنامه انصاف، در صفحه اول شماره امروز خودبا نشر مطلبی تحت عنوان عبور آسان پيمان از سد پارلمان، تصویب موافتنامه امنیتی بین افغانستان و امریکا و ناتو را به عنوان تیتر اول خود انتخاب کرده و نوشته است که مجلس نمایندگان دو توافقنامه همکاری های امنیتی بین افغانستان و امریکا و ناتو، را تایید کرد.
این دو سند برای تعیین چارچوب همکاری های امنیتی بین افغانستان و امریکا و ناتو یک روز پس از آغاز به کار اشرف غنی در کابل امضا شد و برای تصویب به پارلمان فرستاده شد. از ۱۵۷ عضو حاضر در مجلس، به "قرارداد همکاری‌های امنیتی و دفاعی میان افغانستان و امریکا" پنج نفر رای مخالف، سه نماینده دیگر رای ممتنع و ۱۵۲ نماینده رای مثبت دادند.
این در حالی است که شماری از نمایندگان در آغاز جلسه مخالفت خود را نسبت به تصویب این دو سند ابراز داشتند که با واکنش شدید و هیاهوی موافقان تایید این توافقنامه‌ها مواجه شدند.
این امر از سوی بسیاری از منتقدان، نشانگر فضای مهندسی شده مستولی بر جلسه مجلس بود و نشان می داد که همانند رویداد امضای پیمان استراتژیک میان امریکا و ناتو، جو جلسه به سود کسانی بود که در هر حال، در پی امضا و تایید پیمان بودند.
انصاف تصریح کرد: این موضوع به باور منتقدان، فرصت نقد و نظر و بررسی حقوقی بند بند و ماده به ماده پیمان های امنیتی با امریکا و ناتو از سوی قوه قانونگذاری را گرفت و عملا یک فضای تنش آلود سیاسی را بر یک جلسه حقوقی حاکم کرد.
به باور ناظران، انتظار نمی رفت مجلس در نهایت این پیمان ها را رد کند؛ اما این انتظار قویا وجود داشت که ملاحظات و ایراداتی بر آن وارد شود که از نظر قانون گذاران برای حاکمیت قانون و حاکمیت ملی کشور از اهمیت تعیین کننده ای برخوردار است.
کارشناسان مسایل حقوقی می گویند در برخی از بندهای این پیمان ها، مفادی وجود دارد که عینا در تضاد و نقطه مقابل همان قوانینی قرار دارد که از سوی قوه قانونگذاری وضع شده است.
نمایندگان مجلس حداقل باید تا این اندازه، احساس مسئولیت می کردند که مفاد این پیمان ها را با قوانینی که خود وضع کرده اند می سنجیدند و بعد نتیجه می گرفتند که با کدام بخش های آن موافقند و با کدام بخش ها مخالف و دلایل حقوقی و قانونی این موافقت یا مخالفت شان چیست.
این فرصت متاسفانه به مخالفان داده نشد و نمایندگان موافق، برخلاف سنت معمول و حقوق یک نماینده مردم، فرصت هرگونه ابراز نظر و نقد و ارزیابی مفاد این پیمان ها را با هیاهو و ایجاد تنش و غوغاسالاری از آنها گرفتند.
یاد آور می شود که در جلسه تایید پیمان استراتژيک نیز درست همین اتفاق افتاد.
اظهارات رییس مجلس نیز بسیار جانبدارانه بود و نشان می داد که او تمایل دارد، جلسه رسیدگی به این پیمان ها هرچه سریع تر نهایی شود و به سود تایید پیمان ها، پایان یابد؛ در حالی که او چنین حقی ندارد.
براساس پیوست الف قرارداد امنیتی بین افغانستان و امریکا، نیروهای امریکایی اجازه می یابند که در مناطق مختلف افغانستان ــ کابل، بگرام، مزار شریف، هرات، قندهار، شوراب (هلمند)، گردیز، جلالآباد و شیندند ــ تاسیسات نظامی داشته باشند.
این نیروها همچنین اجازه خواهند داشت که از هفت فرودگاه استراتژیک بگرام، کابل، قندهار، شیندند، هرات، مزار شریف و شوراب هلمند و نیز پنج بندرگاه (مبدا رسمی ورود و خروج) زمینی تورخم، اسپین بولدک، تورغندی، حیرتان و شیرخان، به عنوان محلات رسمی ورودی و خروجی استفاده کنند.
این توافقنامه تا سال ۲۰۲۴ میلادی (۱۴۰۳ خورشیدی) اعتبار دارد و پس از آن هم در صورت توافق دو کشور قابل تمدید است.
مطابق تعریف بند دوم ماده دوم قرارداد همکاری امنیتی با امریکا، حمایت نیروهای امریکایی از نیروهای امنیتی و دفاعی افغانستان شامل این موارد می شود: "مشورت، آموزش، تجهیز، حمایت و تقویت پایدار".
این در حالی است که تاکنون به باور دولت پیشین افغانستان، شمار زیادی از اعضای مجلس و ناظران مسایل امنیتی، امریکا به هیچیک از این تعهداتش عمل نکرده است و وقتی طی ۱۳ سال، هیچ کاری در این زمینه ها نشده است، آیا پیمان امنیتی می تواند به یکباره معجزه کند و نگاه امریکا به افغانستان را از بنیاد تغییر دهد؟
امضای این دو توافقنامه از دو سال پیش بین مقام های افغانستان و امریکا زیر بررسی بود؛ اما حامد کرزی؛ رئیس جمهوری پیشین تا آخر دوره کاری خود از امضای آن خوداری کرد؛ زیرا او از امریکا می خواست اول به تعهداتش عمل کند و سپس انتظار امضای پیمان را داشته باشد.
او اخیرا نیز گفت وقتی نسبت به ماموریت امریکا در افغانستان مشکوک شد از امضای پیمان، خودداری کرد.
اما اینک اشرف غنی در امضای آن هیچ تاخیری نکرده و براساس وعده انتخاباتی‌اش، در روز اول کاری خود به حنیف اتمر؛ مشاور امنیت ملی خود دستور داد که این دو سند را با سفیر امریکا و نماینده ناتو در کابل امضا کند.
روزنامه ماندگار در مطلبی با اشاره اظهارات حامد کرزی مبنی بر "امریکا شریک دزد و رفیق قافله"،نوشت: ییس جمهور سابق افغانستان با انتقاد از سیاست دوگانه امریکا در قبال پاکستان گفت :تروریزم خارجی و نفوذ آن در افغانستان چالش اصلی برای کشور است و من از رییس جمهوری امریکا می خواهم تا دست از این دودوزه بازی بردارد!
کرزی تاکید کرد: امریکا باید در مقابل پناهگاه های امن و مخفیگاه های تروریست ها در پاکستان کاری موثر انجام دهد. ما به هندوستان برای قدرتمند ساختن نیروی دفاعی افغانستان نیاز داریم تا به مقابله با تروریست ها بپردازیم. هندوستان برای آموزش افسران افغان و نیروهای دولتی کاملا مناسب و آماده است.
کرزی تصریح کرد: امریکا فقط هدفش منافع خودش است و حضور ۱۳ ساله امریکا در افغانستان هراس افکنی و افراط گرایی را در سطح منطقه افزایش داده است.
دولتهای منطقه پیشتر متوجه شده اند که استفاده از تروریزم به عنوان یک سیاست خارجی عملکردی شبیه به بوم رنگ دارد یعنی پیامدهایش گریبان خود کشورها را می گیرد و برای همگی نتایج و عواقب جبران ناپذیری دارد.
روزنامه افغانستان در سرمقاله امروز خود در مطلبی تحت عنوان "تصویب پیمان امنیتی؛ پایان بسیاری از نگرانی ها" نوشت: انتظار می رود که با تصویب این سند از سوی پارلمان افق های جدیدی به روی مردم افغانستان گشوده شود و بسیاری از نگرانی های موجود به گونه ای برطرف گردد.
اگرچه این سند تاهنوز از تصویب مجلس سنای کشور نگذشته است و به همین خاطر لازم اجرا نگردیده است؛ ولی مردم امیدوار هستند که مجلس سنا نیز هر چه زودتر به این سند رأی دهند و مسیر همکاری میان افغانستان و جامعه جهانی را هموار سازد.
هرچند مسؤلیت های امنیتی از نیروهای خارجی به نیروهای امنیتی داخلی انتقال پیدا کرده است و این نیروها نیز در سه سال اخیر از توانایی های عملیاتی خوبی برخوردار گردیده است؛ اما بازهم نگرانی های زیادی در باره توانایی این نیروها در مقابله با گروه های مختلف هراس افگن وجود دارد.
ما نباید وضعیت نیروها را تنها در مقابله باگروه طالبان به سنجش بگیریم. تمام عقبه های حمایتی این گروه و سایر گروه های تروریستی در منطقه باید در نظر گرفته شود. وسعت جغرافیایی جنگ و حمایت گرانی که در آموزش و تجهیز این گروه ها سهم دارند، مؤفقیت نیروهای امنیتی کشور را در مقابله با چالش های ناامنی با سؤال مواجه می سازد.
از همه مهمتر این که نیروهای امنیتی برای مؤفقیت در عملیات ها نیازمند تجهیزات و امکانات پیشرفته و مدرن نظامی است و برای سرکوب دشمنان، تخریب سنگرهای آنها و نیز رساندن امکانات لوجیستیکی و نقل وانتقال مجروحین به هواپیماها و هلیکوپترهای جنگی ضرورت دارد که درحال حاضر نیروهای امنیتی از چنین تجهیزاتی برخوردار نیستند.
افغانستان در سالهای آینده نیز به کمک های جامعه جهانی نیاز دارد و این نیاز از سوی حکومت افغانستان به کنفرانس توکیو ارایه گردید و بر بنیاد آن، کشورهای کمک کننده شانزده ملیارد دالر را به افغانستان تعهد کردند؛ اما اجرای این تعهدات به امضای پیمان امنیتی با آمریکا منوط گردیده است. نیروهای امنیتی برای ارتقای ظرفیت های مسلکی خود به آموزش و تجهیز ضرورت دارد. آموزش و تجهیز این نیروها بدون حمایت بین المللی امکان پذیر نمی باشد. پس برای این که نیروهای امنیتی بتوانند در مقابل هراس افگنان از توانایی لازم برخوردار گردد، باید حمایت کشورهای کمک کننده در این ارتباط جلب شود.علاوه بر آن امضای این پیمان عوامل منطقه ای ناامنی ها در افغانستان را کاهش می دهد و قدرت دیپلماسی این کشور را بیش از پیش تقویت می کند. به این دلایل ما به امضای این سند نیازمندیم.
روزنامه افغانستان در مطلب دیگربا عنوان همه چیز در گرو فساد! به فساد اداری موجود در کشور اشاره و خاطر نشان کرد: با توجه به مطالعاتي كه از سوي كارشناسان امور در اين رابطه صورت گرفته است، در مورد موجوديت فساد اداري سه نكته را مي توان ياد آور شد:نكته اول اينكه فساد اداري در همه جوامع، حتي جوامع پيشرفته و مدرن نيز وجود دارد. هيچ قلمرو و حكومتي از آسيب آن مصئونيت ندارد.
نكته دوم اينكه آفت فساد اداري هم موجب تضييع عدالت و زير پا نهادن قانون و اصول كشور داري مي گردد، هم سبب وارد آمدن زيان هاي جبران ناپذيري براي توسعه و آباداني كشور و جامعه مي گردد.
نكته سوم كه مهم به نظر مي رسد با وجود اينكه فساد اداري يك پديده شوم و گسترده و تاريخي مي باشد، ولي اين هرگزبه معني تسليم شدن در برابر آن نيست؛ يا اينكه موجوديت آن را مشروعيت ببخشيم. بلكه سياست ها و شيوه هاي مقابله با آن نيز وجود دارد كه مي تواند موثر واقع شود.
به باور بسياري از كارشناسان امور مبارزه با فساد اداري، عمده ترين شاخص و علت بوجود آمدن فساد اداري « ناكارآمدي» حكومت است. اساسي ترين رسالت و مسئوليت حكومت، برقراري نظم و امنيت، سامان بخشيدن به همه عرصه هاي سياسي، اقتصادي، فرهنگي و اجتماعي است. اگر حكومت به اداي مسئوليت و رسالت خويش در اين زمينه ها با كفايت و توانايي عمل نمايد قطعا مسئله فساد اداري نيز بوجود نخواهد آمد و يا در صورت بروز علائم آن بسادگي با آن مقابله خواهد كرد.
در رابطه با علت و زمينه بروز فساد اداري علاوه برحكومت، از يك چيز ديگر هم نبايد غفلت ورزيد و آن ساختار و يا نظام اقتصادي و اجتماعي است. در حقيقت حكومت چيزي نيست جز برآيند و ما حصل آن چيزي كه در جامعه وجود دارد. عرصه اقتصاي يكي از عيني ترين عرصه هاي جامعه مي باشد كه به شدت ساير عرصه هاي ديگر را تحت الشعاع خود قرار ميدهد. به عقيده كارشناسان امور فساد اداري با نظام اقتصادي يك رابطه دو جانبه دارد. يعني هر يكي ممكن است عامل و موجدي ديگري، يا تقويت و ضعف همديگر شوند.
به هرصورت مسئله فساد اداري در ساختار حكومت افغانستان از چالش هاي اساسي بشمار مي آيد كه بر تمامي عرصه هاي جامعه سايه افگنده است.
روزنامه جامعه باز در سر مقاله خود با عنوان " تلخ است این زخم بی درمان"به حمله انتحاری مرگبار پکتیا اشاره کرده و آورده است: بازهم یک حمله انتحاری کور، بازهم ده‌ها نفری که به خاک‌و‌خون کشیده می‌شوند و خانواده‌های بسیاری را داغدار می‌کنند. انگار روایت تکراری انتحار و کشتار، پایانی ندارد و این خاک روزی را بدون قربانی‌دادن سپری نخواهد کرد. این‌بار باز هم نوبت پکتیکا‌ست. حمله در یک میدان بازی اتفاق می‌افتد، نزدیک به پنجاه نفر تاکنون کشته شده و بیشتر از همان تعداد، زخمی بر جای می‌گذارد.
این مقاله می افزاید: این حمله نشان داد که خط‌کشی‌های مرسوم بین دوست و دشمن، بین مخالف سیاسی و مخالف مسلح، بین قاتل و جانی محلی از اعتبار ندارد و تنها یک چیز مشخص است، آنان که دست به خون مردم بی‌گناه آلوده‌اند، آنان که می‌کشند تا قدرت و توان خود را به رخ دیگران بکشند، هرگز جایی در این سرزمین نباید داشته باشند.
نویسنده در ادامه مقاله خود می نویسند: کاش این‌همه سال به جای برادر ناراضی و مخالف سیاسی خواندن و ناز هر‌کس و ناکس را به جان خریدن که باشد گره از کار فروبستة صلح بگشاید. کمی بیشتر قاطعیت نشان داده می‌شد و جواب کلوخ‌انداز با سنگ داده می‌شد، این روزها این‌گونه برادران و خواهران هموطن را بر شانه به سوی گورستان نمی‌بردیم و این‌گونه صدها خانواده داغدار را با چشم خونبار نظاره نمی‌کردیم.
این مقاله می افزاید: کاش دولت نو آن‌قدر اقتدار و جسارت به خرج دهد تا خون‌های خشک‌شده بر میدانگاه بر زمین نماند. این مردم اگر هیچ انتظاری نداشته باشند، اگر هیچ‌چیزی از دولتی، که ولی نعمت آن محسوب می‌شوند، نخواهند، حداقل سزاوار آن‌اند که سزای جنایتی چون این به‌راستی و روشنی داده شود. تا باشد این درد، این رنج بی‌پایان تسکینی در‌خور بیابد.
روزنامه آرمان ملی دیگر روزنامه صبح کابل در مقاله ای با عنوان" امید مردم را به نا امیدی تبدیل نکنید" ، نوشته است: نزدیک به دو ماه می شود که حکومت تحت زعامت رئیس جمهور داکتر اشرف غنی کار خودش را آغاز کرده است. در این مدت کارنامه حکومت در نزد مردم افغانستان خوب بوده است و این سبب شده است تا امیدواری های مردم کشور نیز نسبت به گذشته بیشتر گردد و این برای وضعیت حال و آینده کشور بسیار مفید و تأثیر گذار می باشد.
نویسنده با انتقاد از عملکرد دولت جدید در معرفی کابینه نوشته است: حکومت جدید نتوانسته است کابینه خود را معرفی کند و وزیرانسرپرست هنوز در پست های شان کار می کنند و این کار موجب گردیده تا مردم هنوز نگرانی داشته باشند.
مردم از معرفی نشدن کابینه جدید اظهار نارضایتی دارند و آنگونه که معلوم است کار های دولت در ادارات به گونه لازم آن پیش نمی رود که باعث کندی روند رشد اقتصادی گردیده و افت اقتصادی هنوز برطرف نگردیده است و این برای کشور مفید نمی باشد.
از این رو توقع ما این است تا زعامت کشور و رئیس اجرائی باید همه مساعی خویش را به خرج دهند تا هر چه زود تر روی ایجاد کابینه جدید به توافق رسیده و کابینه جدید رابه مردم افغانستان معرفی بدارند.
مردم باور دارند که کابینه گذشته دارای کاستی هایی است که کم کاری و تعلل در اجرای وظایف دارد و این امر مانع بزرگی در راه اعتلای اقتصادی کشور می باشد.
موجودیت فساد در موجودیت وزیرانسرپرست در نزد مردم کشور مشهود است و مردم باور دارند که تیم گذشته نمی تواند از عهده وظایفش به خوبی برآید و از این رو باید در راه ایجاد کابینه جدید سرعت عمل به خرج داده شود.
مردم باور دارند که همزمان با ایجاد کابینه جدید به روند مبارزه با فساد نیز سرعت داده شود زیرا اگر فساد ادامه یابد، کشور نمی تواند در مسیر پیشرفت به درستی و سرعت لازم حرکت کند.
مردم ما باور دارند که تنها کابینه دلسوز؛ متخصص و خوشنام می تواند وضعیت کنونی کشور را که چیزی از بحران کم ندارد به خوبی مدیریت کند و ماشین اقتصاد ما را به تحرک بیشتر و لازمی وادارد.
افغانستان کنفرانس بزرگ بین المللی را نیز در پیش دارد که باید در آن جا با چهره جدید حضور به هم برساند تا بتواند توجه پر رنگ جامعه جهانی را در حمایت از خود جلب کند و نیز بتواند در راه اعاده امنیت و تأمین صلح در کشور گام های ارزشمندی را بردارد.
روزنامه انصاف، در صفحه اول شماره امروز خودبا نشر مطلبی تحت عنوان عبور آسان پيمان از سد پارلمان، تصویب موافتنامه امنیتی بین افغانستان و امریکا و ناتو را به عنوان تیتر اول خود انتخاب کرده و نوشته است که مجلس نمایندگان دو توافقنامه همکاری های امنیتی بین افغانستان و امریکا و ناتو، را تایید کرد.
این دو سند برای تعیین چارچوب همکاری های امنیتی بین افغانستان و امریکا و ناتو یک روز پس از آغاز به کار اشرف غنی در کابل امضا شد و برای تصویب به پارلمان فرستاده شد. از ۱۵۷ عضو حاضر در مجلس، به "قرارداد همکاری‌های امنیتی و دفاعی میان افغانستان و امریکا" پنج نفر رای مخالف، سه نماینده دیگر رای ممتنع و ۱۵۲ نماینده رای مثبت دادند.
این در حالی است که شماری از نمایندگان در آغاز جلسه مخالفت خود را نسبت به تصویب این دو سند ابراز داشتند که با واکنش شدید و هیاهوی موافقان تایید این توافقنامه‌ها مواجه شدند.
این امر از سوی بسیاری از منتقدان، نشانگر فضای مهندسی شده مستولی بر جلسه مجلس بود و نشان می داد که همانند رویداد امضای پیمان استراتژیک میان امریکا و ناتو، جو جلسه به سود کسانی بود که در هر حال، در پی امضا و تایید پیمان بودند.
انصاف تصریح کرد: این موضوع به باور منتقدان، فرصت نقد و نظر و بررسی حقوقی بند بند و ماده به ماده پیمان های امنیتی با امریکا و ناتو از سوی قوه قانونگذاری را گرفت و عملا یک فضای تنش آلود سیاسی را بر یک جلسه حقوقی حاکم کرد.
به باور ناظران، انتظار نمی رفت مجلس در نهایت این پیمان ها را رد کند؛ اما این انتظار قویا وجود داشت که ملاحظات و ایراداتی بر آن وارد شود که از نظر قانون گذاران برای حاکمیت قانون و حاکمیت ملی کشور از اهمیت تعیین کننده ای برخوردار است.
کارشناسان مسایل حقوقی می گویند در برخی از بندهای این پیمان ها، مفادی وجود دارد که عینا در تضاد و نقطه مقابل همان قوانینی قرار دارد که از سوی قوه قانونگذاری وضع شده است.
نمایندگان مجلس حداقل باید تا این اندازه، احساس مسئولیت می کردند که مفاد این پیمان ها را با قوانینی که خود وضع کرده اند می سنجیدند و بعد نتیجه می گرفتند که با کدام بخش های آن موافقند و با کدام بخش ها مخالف و دلایل حقوقی و قانونی این موافقت یا مخالفت شان چیست.
این فرصت متاسفانه به مخالفان داده نشد و نمایندگان موافق، برخلاف سنت معمول و حقوق یک نماینده مردم، فرصت هرگونه ابراز نظر و نقد و ارزیابی مفاد این پیمان ها را با هیاهو و ایجاد تنش و غوغاسالاری از آنها گرفتند.
یاد آور می شود که در جلسه تایید پیمان استراتژيک نیز درست همین اتفاق افتاد.
اظهارات رییس مجلس نیز بسیار جانبدارانه بود و نشان می داد که او تمایل دارد، جلسه رسیدگی به این پیمان ها هرچه سریع تر نهایی شود و به سود تایید پیمان ها، پایان یابد؛ در حالی که او چنین حقی ندارد.
براساس پیوست الف قرارداد امنیتی بین افغانستان و امریکا، نیروهای امریکایی اجازه می یابند که در مناطق مختلف افغانستان ــ کابل، بگرام، مزار شریف، هرات، قندهار، شوراب (هلمند)، گردیز، جلالآباد و شیندند ــ تاسیسات نظامی داشته باشند.
این نیروها همچنین اجازه خواهند داشت که از هفت فرودگاه استراتژیک بگرام، کابل، قندهار، شیندند، هرات، مزار شریف و شوراب هلمند و نیز پنج بندرگاه (مبدا رسمی ورود و خروج) زمینی تورخم، اسپین بولدک، تورغندی، حیرتان و شیرخان، به عنوان محلات رسمی ورودی و خروجی استفاده کنند.
این توافقنامه تا سال ۲۰۲۴ میلادی (۱۴۰۳ خورشیدی) اعتبار دارد و پس از آن هم در صورت توافق دو کشور قابل تمدید است.
مطابق تعریف بند دوم ماده دوم قرارداد همکاری امنیتی با امریکا، حمایت نیروهای امریکایی از نیروهای امنیتی و دفاعی افغانستان شامل این موارد می شود: "مشورت، آموزش، تجهیز، حمایت و تقویت پایدار".
این در حالی است که تاکنون به باور دولت پیشین افغانستان، شمار زیادی از اعضای مجلس و ناظران مسایل امنیتی، امریکا به هیچیک از این تعهداتش عمل نکرده است و وقتی طی ۱۳ سال، هیچ کاری در این زمینه ها نشده است، آیا پیمان امنیتی می تواند به یکباره معجزه کند و نگاه امریکا به افغانستان را از بنیاد تغییر دهد؟
امضای این دو توافقنامه از دو سال پیش بین مقام های افغانستان و امریکا زیر بررسی بود؛ اما حامد کرزی؛ رئیس جمهوری پیشین تا آخر دوره کاری خود از امضای آن خوداری کرد؛ زیرا او از امریکا می خواست اول به تعهداتش عمل کند و سپس انتظار امضای پیمان را داشته باشد.
او اخیرا نیز گفت وقتی نسبت به ماموریت امریکا در افغانستان مشکوک شد از امضای پیمان، خودداری کرد.
اما اینک اشرف غنی در امضای آن هیچ تاخیری نکرده و براساس وعده انتخاباتی‌اش، در روز اول کاری خود به حنیف اتمر؛ مشاور امنیت ملی خود دستور داد که این دو سند را با سفیر امریکا و نماینده ناتو در کابل امضا کند.
روزنامه ماندگار در مطلبی با اشاره اظهارات حامد کرزی مبنی بر "امریکا شریک دزد و رفیق قافله"،نوشت: ییس جمهور سابق افغانستان با انتقاد از سیاست دوگانه امریکا در قبال پاکستان گفت :تروریزم خارجی و نفوذ آن در افغانستان چالش اصلی برای کشور است و من از رییس جمهوری امریکا می خواهم تا دست از این دودوزه بازی بردارد!
کرزی تاکید کرد: امریکا باید در مقابل پناهگاه های امن و مخفیگاه های تروریست ها در پاکستان کاری موثر انجام دهد. ما به هندوستان برای قدرتمند ساختن نیروی دفاعی افغانستان نیاز داریم تا به مقابله با تروریست ها بپردازیم. هندوستان برای آموزش افسران افغان و نیروهای دولتی کاملا مناسب و آماده است.
کرزی تصریح کرد: امریکا فقط هدفش منافع خودش است و حضور ۱۳ ساله امریکا در افغانستان هراس افکنی و افراط گرایی را در سطح منطقه افزایش داده است.
دولتهای منطقه پیشتر متوجه شده اند که استفاده از تروریزم به عنوان یک سیاست خارجی عملکردی شبیه به بوم رنگ دارد یعنی پیامدهایش گریبان خود کشورها را می گیرد و برای همگی نتایج و عواقب جبران ناپذیری دارد.
روزنامه افغانستان در سرمقاله امروز خود در مطلبی تحت عنوان "تصویب پیمان امنیتی؛ پایان بسیاری از نگرانی ها" نوشت: انتظار می رود که با تصویب این سند از سوی پارلمان افق های جدیدی به روی مردم افغانستان گشوده شود و بسیاری از نگرانی های موجود به گونه ای برطرف گردد.
اگرچه این سند تاهنوز از تصویب مجلس سنای کشور نگذشته است و به همین خاطر لازم اجرا نگردیده است؛ ولی مردم امیدوار هستند که مجلس سنا نیز هر چه زودتر به این سند رأی دهند و مسیر همکاری میان افغانستان و جامعه جهانی را هموار سازد.
هرچند مسؤلیت های امنیتی از نیروهای خارجی به نیروهای امنیتی داخلی انتقال پیدا کرده است و این نیروها نیز در سه سال اخیر از توانایی های عملیاتی خوبی برخوردار گردیده است؛ اما بازهم نگرانی های زیادی در باره توانایی این نیروها در مقابله با گروه های مختلف هراس افگن وجود دارد.
ما نباید وضعیت نیروها را تنها در مقابله باگروه طالبان به سنجش بگیریم. تمام عقبه های حمایتی این گروه و سایر گروه های تروریستی در منطقه باید در نظر گرفته شود. وسعت جغرافیایی جنگ و حمایت گرانی که در آموزش و تجهیز این گروه ها سهم دارند، مؤفقیت نیروهای امنیتی کشور را در مقابله با چالش های ناامنی با سؤال مواجه می سازد.
از همه مهمتر این که نیروهای امنیتی برای مؤفقیت در عملیات ها نیازمند تجهیزات و امکانات پیشرفته و مدرن نظامی است و برای سرکوب دشمنان، تخریب سنگرهای آنها و نیز رساندن امکانات لوجیستیکی و نقل وانتقال مجروحین به هواپیماها و هلیکوپترهای جنگی ضرورت دارد که درحال حاضر نیروهای امنیتی از چنین تجهیزاتی برخوردار نیستند.
افغانستان در سالهای آینده نیز به کمک های جامعه جهانی نیاز دارد و این نیاز از سوی حکومت افغانستان به کنفرانس توکیو ارایه گردید و بر بنیاد آن، کشورهای کمک کننده شانزده ملیارد دالر را به افغانستان تعهد کردند؛ اما اجرای این تعهدات به امضای پیمان امنیتی با آمریکا منوط گردیده است. نیروهای امنیتی برای ارتقای ظرفیت های مسلکی خود به آموزش و تجهیز ضرورت دارد. آموزش و تجهیز این نیروها بدون حمایت بین المللی امکان پذیر نمی باشد. پس برای این که نیروهای امنیتی بتوانند در مقابل هراس افگنان از توانایی لازم برخوردار گردد، باید حمایت کشورهای کمک کننده در این ارتباط جلب شود.علاوه بر آن امضای این پیمان عوامل منطقه ای ناامنی ها در افغانستان را کاهش می دهد و قدرت دیپلماسی این کشور را بیش از پیش تقویت می کند. به این دلایل ما به امضای این سند نیازمندیم.
روزنامه افغانستان در مطلب دیگربا عنوان همه چیز در گرو فساد! به فساد اداری موجود در کشور اشاره و خاطر نشان کرد: با توجه به مطالعاتي كه از سوي كارشناسان امور در اين رابطه صورت گرفته است، در مورد موجوديت فساد اداري سه نكته را مي توان ياد آور شد:نكته اول اينكه فساد اداري در همه جوامع، حتي جوامع پيشرفته و مدرن نيز وجود دارد. هيچ قلمرو و حكومتي از آسيب آن مصئونيت ندارد.
نكته دوم اينكه آفت فساد اداري هم موجب تضييع عدالت و زير پا نهادن قانون و اصول كشور داري مي گردد، هم سبب وارد آمدن زيان هاي جبران ناپذيري براي توسعه و آباداني كشور و جامعه مي گردد.
نكته سوم كه مهم به نظر مي رسد با وجود اينكه فساد اداري يك پديده شوم و گسترده و تاريخي مي باشد، ولي اين هرگزبه معني تسليم شدن در برابر آن نيست؛ يا اينكه موجوديت آن را مشروعيت ببخشيم. بلكه سياست ها و شيوه هاي مقابله با آن نيز وجود دارد كه مي تواند موثر واقع شود.
به باور بسياري از كارشناسان امور مبارزه با فساد اداري، عمده ترين شاخص و علت بوجود آمدن فساد اداري « ناكارآمدي» حكومت است. اساسي ترين رسالت و مسئوليت حكومت، برقراري نظم و امنيت، سامان بخشيدن به همه عرصه هاي سياسي، اقتصادي، فرهنگي و اجتماعي است. اگر حكومت به اداي مسئوليت و رسالت خويش در اين زمينه ها با كفايت و توانايي عمل نمايد قطعا مسئله فساد اداري نيز بوجود نخواهد آمد و يا در صورت بروز علائم آن بسادگي با آن مقابله خواهد كرد.
در رابطه با علت و زمينه بروز فساد اداري علاوه برحكومت، از يك چيز ديگر هم نبايد غفلت ورزيد و آن ساختار و يا نظام اقتصادي و اجتماعي است. در حقيقت حكومت چيزي نيست جز برآيند و ما حصل آن چيزي كه در جامعه وجود دارد. عرصه اقتصاي يكي از عيني ترين عرصه هاي جامعه مي باشد كه به شدت ساير عرصه هاي ديگر را تحت الشعاع خود قرار ميدهد. به عقيده كارشناسان امور فساد اداري با نظام اقتصادي يك رابطه دو جانبه دارد. يعني هر يكي ممكن است عامل و موجدي ديگري، يا تقويت و ضعف همديگر شوند.
به هرصورت مسئله فساد اداري در ساختار حكومت افغانستان از چالش هاي اساسي بشمار مي آيد كه بر تمامي عرصه هاي جامعه سايه افگنده است.
روزنامه جامعه باز در سر مقاله خود با عنوان " تلخ است این زخم بی درمان"به حمله انتحاری مرگبار پکتیا اشاره کرده و آورده است: بازهم یک حمله انتحاری کور، بازهم ده‌ها نفری که به خاک‌و‌خون کشیده می‌شوند و خانواده‌های بسیاری را داغدار می‌کنند. انگار روایت تکراری انتحار و کشتار، پایانی ندارد و این خاک روزی را بدون قربانی‌دادن سپری نخواهد کرد. این‌بار باز هم نوبت پکتیکا‌ست. حمله در یک میدان بازی اتفاق می‌افتد، نزدیک به پنجاه نفر تاکنون کشته شده و بیشتر از همان تعداد، زخمی بر جای می‌گذارد.
این مقاله می افزاید: این حمله نشان داد که خط‌کشی‌های مرسوم بین دوست و دشمن، بین مخالف سیاسی و مخالف مسلح، بین قاتل و جانی محلی از اعتبار ندارد و تنها یک چیز مشخص است، آنان که دست به خون مردم بی‌گناه آلوده‌اند، آنان که می‌کشند تا قدرت و توان خود را به رخ دیگران بکشند، هرگز جایی در این سرزمین نباید داشته باشند.
نویسنده در ادامه مقاله خود می نویسند: کاش این‌همه سال به جای برادر ناراضی و مخالف سیاسی خواندن و ناز هر‌کس و ناکس را به جان خریدن که باشد گره از کار فروبستة صلح بگشاید. کمی بیشتر قاطعیت نشان داده می‌شد و جواب کلوخ‌انداز با سنگ داده می‌شد، این روزها این‌گونه برادران و خواهران هموطن را بر شانه به سوی گورستان نمی‌بردیم و این‌گونه صدها خانواده داغدار را با چشم خونبار نظاره نمی‌کردیم.
این مقاله می افزاید: کاش دولت نو آن‌قدر اقتدار و جسارت به خرج دهد تا خون‌های خشک‌شده بر میدانگاه بر زمین نماند. این مردم اگر هیچ انتظاری نداشته باشند، اگر هیچ‌چیزی از دولتی، که ولی نعمت آن محسوب می‌شوند، نخواهند، حداقل سزاوار آن‌اند که سزای جنایتی چون این به‌راستی و روشنی داده شود. تا باشد این درد، این رنج بی‌پایان تسکینی در‌خور بیابد.
روزنامه آرمان ملی دیگر روزنامه صبح کابل در مقاله ای با عنوان" امید مردم را به نا امیدی تبدیل نکنید" ، نوشته است: نزدیک به دو ماه می شود که حکومت تحت زعامت رئیس جمهور داکتر اشرف غنی کار خودش را آغاز کرده است. در این مدت کارنامه حکومت در نزد مردم افغانستان خوب بوده است و این سبب شده است تا امیدواری های مردم کشور نیز نسبت به گذشته بیشتر گردد و این برای وضعیت حال و آینده کشور بسیار مفید و تأثیر گذار می باشد.
نویسنده با انتقاد از عملکرد دولت جدید در معرفی کابینه نوشته است: حکومت جدید نتوانسته است کابینه خود را معرفی کند و وزیرانسرپرست هنوز در پست های شان کار می کنند و این کار موجب گردیده تا مردم هنوز نگرانی داشته باشند.
مردم از معرفی نشدن کابینه جدید اظهار نارضایتی دارند و آنگونه که معلوم است کار های دولت در ادارات به گونه لازم آن پیش نمی رود که باعث کندی روند رشد اقتصادی گردیده و افت اقتصادی هنوز برطرف نگردیده است و این برای کشور مفید نمی باشد.
از این رو توقع ما این است تا زعامت کشور و رئیس اجرائی باید همه مساعی خویش را به خرج دهند تا هر چه زود تر روی ایجاد کابینه جدید به توافق رسیده و کابینه جدید رابه مردم افغانستان معرفی بدارند.
مردم باور دارند که کابینه گذشته دارای کاستی هایی است که کم کاری و تعلل در اجرای وظایف دارد و این امر مانع بزرگی در راه اعتلای اقتصادی کشور می باشد.
موجودیت فساد در موجودیت وزیرانسرپرست در نزد مردم کشور مشهود است و مردم باور دارند که تیم گذشته نمی تواند از عهده وظایفش به خوبی برآید و از این رو باید در راه ایجاد کابینه جدید سرعت عمل به خرج داده شود.
مردم باور دارند که همزمان با ایجاد کابینه جدید به روند مبارزه با فساد نیز سرعت داده شود زیرا اگر فساد ادامه یابد، کشور نمی تواند در مسیر پیشرفت به درستی و سرعت لازم حرکت کند.
مردم ما باور دارند که تنها کابینه دلسوز؛ متخصص و خوشنام می تواند وضعیت کنونی کشور را که چیزی از بحران کم ندارد به خوبی مدیریت کند و ماشین اقتصاد ما را به تحرک بیشتر و لازمی وادارد.
افغانستان کنفرانس بزرگ بین المللی را نیز در پیش دارد که باید در آن جا با چهره جدید حضور به هم برساند تا بتواند توجه پر رنگ جامعه جهانی را در حمایت از خود جلب کند و نیز بتواند در راه اعاده امنیت و تأمین صلح در کشور گام های ارزشمندی را بردارد.
