"بر اساس گزارش‌ها، پاکستانی‌ها از یک هفته به‌اینسو قسمت‌های شرقی کشور را مورد حملات راکتی قرار داده‌اند و طی سه شب گذشته حدود ۲۰۰ راکت از پاکستان به سمت کشور شلیک شده‌است که در نتیجه‌ی آن دو کودک زخمی و حدود ۱۰۰ فامیل بیجا شده‌اند.
جنرال قدم‌شاه شهیم، رئیس ستاد ارتش کشور، روز (شنبه) در یک نشست خبری گفت که افغانستان نگرانی خود در مورد راکت پراکنی‌های پاکستان به سمت افغانستان را از طریق مراجع دیپلماتیک ابراز کرده و اگر این مسئله از طریق گفت وگوی دیپلماتیک حل نشد، آماده پاسخگویی به حملات راکتی پاکستان هستیم.
آقای شهیم افزود که نیروی دفاعی کشور به هیچ کسی اجازه داخل شدن به خاک افغانستان را نمی‌دهد و تا زمانیکه یک نفر سرباز زنده باشد، یک وجب خاک کشور توسط هیچ بیگانه‌ای اشغال نخواهد شد."
روابط کابل- اسلام آباد با آنکه در عرض و طول این ۱۶ سال هیچگاهی صمیمانه و مطلوب نبوده؛ اما این رابطه پس از آنکه افغانستان همواره دولت پاکستان را در پشتیبانی آشکار و پنهان از تروریزم مورد انتقاد قرار می داد و از این کشور می خواست تا لانه های امن ترور و دهشت آفرینی را در خاک خودش نابود کند؛ تا افغانستان و مردم آن از ناحیه تروریزم و حامی آن کمتر آسیب ببینند، این رابطه سرد و سرد تر می شد.
ایجاد رابطه نزدیک دولت کابل با دولت هند فاصله میان کابل و اسلام آباد را بیشتر و بیشتر می کرد و پاکستانی ها انتظار داشتند تا سران افغان در هر صورت چه از پاکستان خوبی ببینند یا بدی، اجازه ندارند روابط خویش با دهلی نو را صمیمانه و گرم بسازند؛ اما چنانچه شاهد بودیم و هستیم دولتمردان کابل اعتنایی به سطح توقعات پاکستانی ها نکردند و بدون اجازه آنها در سالهای اخیر گرم و صمیمانه ترین رابطه را با کشور پهناور هند برقرار کردند.
نزدیکی بیشتر کابل- دهلی نو، خشم سران اسلام آباد را بیشتر از پیش دامن زد و پس از آن و تا امروز، سراسر افغانستان و به خصوص پایتخت این کشور جنگ زده، شاهد سنگین و سهمگین ترین حملات وحشیانه تروریستی به وسیله عوامل وابسته به دولت اسلام آباد بود و همچنان است؛ حملاتی که جان صدها تن از هموطنان بی گناه ما را گرفت و همچنان می گیرد و به شمار زخمی ها و معلولین و معیوبین مردم ما همچنان می افزاید!.
پس از انجام یک عملیات انتحاری در روزهای اخیر در یکی از خانقاها در ایالت سند پاکستان که منجر به کشته و زخمی شدن تعداد زیادی از مسلمانان شد، گویا بهانه ای جدیدی به دست مقامات پاکستانی افتاد تا وقوع این حمله وحشیانه و ضد بشری را به نوعی به دولت و مردم افغانستان نسبت بدهند و ادعا کنند که عاملان این حمله در افغانستان به سر می برند و طراحی آن نیز در این کشور شده است.
با آنکه همه از جمله سران پاکستانی به روشنی می دانند که این وصله ها به دولت و ملت افغانستان نمی چسبد؛ اما با این حال چند روزی است که دولت و مردم کشور ما را سخت زیر فشار گرفته اند؛ از یک سو با بستن دروازه تجاری تورخم دولت و ملت ما را زیر اهرم فشار اقتصادی قرار داده اند و از طرف دیگر با حملات بی وقفه راکتی به خاک افغانستان، فشار نظامی خویش را نیز قوت بخشیده است.
آگاهان بر این باوراند که سران اسلام آباد به دلیل آنکه از دست دولت و ملت افغانستان عصبانی و خشمگین هستند؛ به دلیل بی اعتنایی به پاکستان و ایجاد رابطه گرم تر با رقیب آن یعنی هند؛ لذا دنبال بهانه اند و به هر بهانه ای از جمله اتهام ناروای اخیر یعنی وجود عوامل حمله به زیارتگاهی در سند در خاک افغانستان، افغانستان و دولت ملت آن را زیر فشار می گیرند.
به نظر می رسد راه برون رفت از بحران دست ساخته پاکستانی ها برای دولت افغانستان در حال حاضر مسدود است؛ چرا که در شرائط شکننده کنونی که افغانستان مسیر بدیل و جایگزین بهتری برای دورازه تجارتی تورخم ندارد، پس نمی تواند از باز شدن این دروازه چشم پوشی کند و مثلاً بگوید این دروازه نشد، از دروازه دیگری مایحتاج مردم خویش را وارد و صادر می کنیم؛ چرا که تنها امید دولت افغانستان که داد و ستد از طریق بندر تجاری چاه بهار ایران است نیز در حال حاضر این بندر چندان فعال نبوده و کار فعال شدن صد در صدی آن به دلایلی بسیار کند و بطی پیش می رود.
بر علاوه مشکلات ابتدایی بندر چابهار، متاسفانه دولت ما از چانس نزدیکی بیشتر با کشور ایران به دلیل نزدیکی و اتحاد آن با دول غربی به خصوص ایالات متحده امریکا نیز محروم است و همین محرومیت موجب شده تا دولت و ملت ما از یک بندر رانده و از دیگری نیز مانده باشد و همین موضوع نیز کار را برای دولت ما مشکل کرده است و دست آن را بسته است تا از استفاده از دروازه تجارتی تورخم پاکستان چشم بپوشد.
پاکستانی ها نیز به این ناچاری دولت و ملت افغانستان واقف اند و در واقع در این محرومیت و ناچاری خود شان دست داشته اند و لذا در مواقع لزوم این برگ برنده را رو می کنند و در برابر آن از دولت افغانستان امتیازهای کلان سیاسی و اقتصادی می گیرند.
در بعد نظامی نیز دست دولت ما بسته است و با تاسف چنانکه پاکستانی ها کشور ما را به توپ و راکت می بندند، نیروهای دفاعی و تهاجمی ما چنین توانایی را در خود نمی بینند تا مقابله به مثل کنند و به تهاجمات نامردانه اردوی همسایه جنوبی پاسخ مناسب و دندان شکن بدهند. چرا که می دانیم افغانستان بر علاوه آنکه یک کشور فقیر و وابسته از نظر نظامی است، در صورت وقوع هر گونه جنگی میان این کشور و همسایه جنوبی اش، هیچ یک از حامیان غربی آن به دادش نخواهد رسید و افغانستان را بر پاکستان ترجیح نخواهند داد.
پس مانند همیشه یک راه برای دولت و ملت افغانستان باقی می ماند و آن صبر و تحمل و البته در کنار آن استفاده از ابزار و آلات سیاسی و دیپلماتیکی برای رفع بحران و قانع کردن سران اسلام آباد جهت بازگشایی دروازه تورخم و نیز توقف راکت پرانی های هر از گاه از سوی این کشور.
