همزمان با فرا رسیدن سالروز شهادت حضرت امام جواد(ع)، عالمان دینی می گویند که بدون تردید امروز اندیشه افراط و تفریط در جامعه افغانستان، زهری است که در اندیشه مردم به خصوص نسل جوان تزریق می شود.
به گزارش خبرگزاری صدای افغان(آوا)، آیت الله شیخ محمد حسن عارفی، استاد حوزه علیمه کابل به مناسبت فرارسیدن شهادت جواد الائمه حضرت امام محمد تقی(ع)، در مصاحبه با آوا گفت: "با وجود این که حضرت امام جواد(ع) در سن کودکی به امات رسیدند، اما درعرصه مبارزات فکری و فرهنگی، نقش بی نظیری را بازی کردند.
به گفته او، در آن مقطع زمانی که قدرت معتزله افزایش یافته بود و مکتب اعتزال رو به رواج و رونق بود، حکومت وقت از سلطه و نفوذ خود و دیگر امکانات مادی و معنوی حکومتی، برای استواری و تثبیت خط فکری آن ها بهره می برد تا به دیگر گروه ها ضربه زند و از موقعیت و نفوذ آنان در جامعه بکاهد، اما امام تمام این نقشه ها را خنثی می کرد.
به باور عارفی، توجه مأمون عباسی به مکتب معتزله از این منظر بود که اعتقاد آنان به خطاناپذیری عقل بیشتر بود و تمام آموزه های دینی را به عقل عرضه می کرد.
به گفته این عالم دینی، از طرفی هم به اشاره مأمون، دانشمندان مکتب معتزله با تکیه برعقل، امامت حضرت امام جواد(ع) را زیر سوال می بردند و تأکید می کردند که امامت و رهبری در سن کودکی با عقل سازگار نیست.
این استاد حوزه همچنان اظهار داشت: به دلیل این که امام جواد سن کمی داشت، همواره در مناظرات علمی پرسش های پچیده و دشوار را مطرح می کردند تا امام را شکست بدهند. اما حضرت امام جواد(ع) در پرتو علم امامت و با پاسخ های قاطع و روشنگر خود، هرگونه شک و تردید درباره پیشوایی خود را از بین می برد و امامت خود و حتی اصل امامت را تثبیت می کرد. ازاین رو، پس از آن که امام هادی(ع) در سنین کودکی به امامت رسید، این موضوع مشکلی ایجاد نکرد؛ زیرا برای همه روشن شده بود، خردسالی با بهره‌مندی از منصب الهی امامت منافاتی ندارد.
این آگاه امور دینی تصریح کرد، در شرایط کنونی که مسلمانان با اندیشه های افراط و تفریط روبرو هستند، لازم است با الگوگیری از روش و منش ائمه معصومین(ع) به خصوص امام جواد(ع)، علمای شیعه و سنی متحدانه عمل کنند و از گسترش اندیشه تکفیری و سلفیت، که باعث قتل و کشتار و وحشت در جامعه می شود، جلوگیری کنند.
به گفته او، امروز مراکز دینی، دانشگاها، دارالعلوم ها و... در افغانستان بیشتر در معرض خطر افراط گرایی قرار گرفته و به خصوص اندیشه وهابیت در حال توسعه است.
حجت الاسلام والمسلمین عارفی تأکید کرد که علما و آگاهان جامعه از راهی که ائمه به روی ما باز کرده و نیز قرآن دستور داده است، باید در برابر شبهات ایجاد شده از سوی سکولارها به نحوه تفریط و از سوی دگراندیشان و جاهلان به صورت افراط، ایستادگی کنند و جوانان را از خطر انحراف فکری نجات دهند.
به گفته وی، بدون تردید اندیشه افراط و تفریط در جامعه افغانستان امروز، زهری است که در اذهان مردم به خصوص نسل جوان تزریق می شود.
به عقیده وی، وقتی که اندیشه افراطی جزء مضامین درسی دانشگاها و دارالعلوم ها قرار بگیرد، خطر آن قدر جدی می شود که گویا در آینده نه چندان دور، تمام حرکت های غیرانسانی، قتل نفس و وحشی گری ها از سوی مراکز دینی و اکادمیک توجیه شود.
به باورعارفی، در چنین شرایطی که باید علما و دانشمندان اعم از حوزویان و دانشگاهیان موضع متحدانه داشته باشد و در برابر ترویج تفکرات ناسالم تصامیم جدی اتخاذ کنند، برعکس همه سر درلاک کرده و اصلا صدای مخالفتی شنیده نمی شود.
از سویی هم به گفته این عالم دینی، حکومت در برابر تروریست ها که در حقیقت معلول اندیشه تروریزم می باشد، مبارزه می کند، اما علت ها را جستجو نمی کند؛ به همین دلیل است که پیشرفت در مبارزات فزیکی و مسلحانه، طی سال های متمادی به چشم نمی خورد.
او یک بار دیگر تأکید کرد که معصومین(ع) هرکدام در زمان خود با مکاتب مختلف فکری روبرو بودند و مبارزه فرهنگی و عقیدتی جزء اولویت های کاری شان بودند و همواره هم پیروز بودند، دلیل پیروزی آنان نیز این بود که با علم و درایت و منطق وارد صحنه می شدند و حریف را به گونه ای مغلوب می کردند که افکار عمومی علیه او بسیج می شد.
عارفی در ادامه سخنان خود گفت: "پس از شهادت امام رضا(ع)، مأمون عباسی با امام محمد تقی(ع) رفتار نیکویی را پیش گرفت و دخترش ام الفضل را به عقد آن حضرت درآورد و آن حضرت را بر همه اطرافیان خویش اعم از عباسیان و علویان، ترجیح و برتری داد، اما نه به خاطر محبت و دوستی، بلکه وی با اهدافی سیاسی از جمله حفظ موقعیت و حکومت خود، به این کار مبادرت می کرد".
این عالم دینی اظهار داشت: "در حقیقت مأمون به سوء قصد به جان شریف امام(ع) می اندیشید. مأمون عباسی با این که در ظاهر با آن حضرت، با اکرام و احترام رفتار می کرد، ولی درحقیقت، دشمنی آن حضرت و آل علی(ع) را در سینه داشت و در صدد تحقیر و نابودی آنان بر می آمد".
