حادثه اندوهبار و تراژدی طاقت سوز کربلا، پایان ناپذیر است. واقعیت آن است که اگر انسان مسلمان در همه ی ادوار زندگی و بودنش و هر صبح و شام، سوگوار این واقعه عظیم باشد و برای سالار شهیدان و سید جوانان بهشت و جوانان و یاران با وفای آن یگانه دورانها، مراسم و محافل عزاداری برپا کند، می توان گفت کار گزاف و مبالغه آمیزی نکرده است.
حسین علیه السلام، شخص گمنام و معمولی ای نبود تا کسی ادعا عدم شناخت و معرفت در باره او را در زمانه خودش کند. تمام کسانی که در روز عاشورا در برابر جبهه مختصر و ملکوتی اباعبدالله و به نفع یزید، صف کشیده بودند، امام حسین و خانواده و یاران او را به خوبی و روشنی می شناختند و همگی از سخنان پیامبر خدا(ج) در باره او(ع) مطلع و با خبر بودند.
برای آنکه بدانیم امام حسین(علیه السلام) چه جایگاه و پایگاهی در نزد پیامبر اسلام(صلوات الله علیه) داشته و مردم عصر ابی عبدالله هم از آن آگاه بوده، به سخنانی از آن بزرگوار در باره نوه گرانقدرش توجه می کنیم:
قالَ رَسُولُ اللّهِ صلّى اللّه علیه و آله :
۱- اِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ علیه السّلام حَرارَةً فى قُلُوبِ الْمُؤ منینَ لا تَبْرَدُ اَبَداً. پیامبر اكرم صلّى اللّه علیه و آله فرمود:
براى شهادت حسین علیه السلام ، حرارت و گرمایى در دلهاى مؤ منان است كه هرگز سرد و خاموش نمى شود.
جامع احادیث الشیعه ، ج ۱۲، ص ۵۵۶
۲- الحسن و الحسین امامان قاما او قعدا. حسن و حسین در همه احوال امام و پیشوایند؛ چه بایستند و چه بنشینند.
بحار الانوار ۴۳/۲۹۱ و ۴۴/۲
۳- ان الحسین باب من ابواب الجنة. بى گمان حسین درى از درهاى بهشت است. احقاق الحق ۹/۲۰۲
۴- من عائده ، حرم الله علیه رایحة الجنة. كسى كه با او (حسین ) عناد ورزد، خداوند رایحه بهشت را بر او حرام گرداند. بحار الانوار ۳۵/۴۰۵ و احقاق الحق ۹/۲۰۲
۵- ان الحسین بن على فى السماء اكبر منه فى الارض. بطور یقین حسین بن على در آسمان والاتر از زمین است .
عیون اخبار الرضا ۱/۶۰ و بحار الانوار ۳۶/۲۰۴
این تنها بخشی از سخنانی است که نبی مکرم اسلام در باره نواده معصوم و صالحش بیان داشته است و اما باقی سخنان آن حضرت و نیز اظهارات سایر معصومین در مورد امام حسین و قیام حماسه آفرین و حیران کننده ایشان در واقعه کربلا و آثار و برکات آن جهاد عظیم، به حدی فراوان و آموزنده است که حوصله این نوشتار و ذهن نگارنده، ظرفیت آنها را ندارد و باید در وقت دیگر و در نوشته دیگر، به آنها پرداخت.
آنچه از یادآوری احادیث بالا در نظر بود، آشکار نمودن این واقعیت برای خواننده سطور پیش رو است که حسین(ع) چه گوهری است و اهل کوفه آن زمان با یزید و دم و دستگاه فاسد و جائرانه او، دست به چه جنایت دهشتبار و کفرآمیزی زدند و چه دلی از رسول خدا(ص) را مجروح و خونین کردند!.
به همین دلیل است که امام صادق(ع) با توجه به ابهت و عظمت واقعه بزرگ کربلا و شهادت سید جوانان بهشت و یاران با وفای آن حضرت، به واقعیت تلخ و دردناکی اشاره کرده و گفتند:" کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا!".
یعنی بعد از واقعه عاشورا و شهادت امام حسین و جوانان و یاران ایشان در کربلا و آنهم با آن همه قساوت و سبعیت از جانب ابن زیاد و مردم کوفه، حق آنست که هر روز شیعه و دوستداران امام حسین(ع) عاشورا و هر زمینی، کربلا خوانده شود.
اما جهت دیگر در واقعه جانگداز و بی بدیل عاشورا، زمان برگزاری مراسم ومحافل تعذیه و سوگواری برای سالار شهیدان و یاران باوفای آن حضرت است که با تاسف تا کنون در جوامع اسلامی و شیعی، توجه لازم به آن نشده است.
در جوامع شیعی رسم بر آن است که سوگواری ها برای امام حسین و سایر شهدای کربلا از نخستین روز ماه محرم آغاز و تا روز دوازده و یا سیزده محرم ادامه پیدا کرده و پس از آن، همه چیز تمام می شود. حالانکه اگر دقیق محاسبه کنیم، از اول الی نهم ماه محرم، برای امام حسین و یارانش در کربلا، هیچگونه اتفاق خاص و سوزناکی نمی افتد و این روز دهم محرم الحرام است که آغاز و اوج حادثه های بی بدیل و طاقت سوز برای اباعبدالله و اهل بیت و یاران باوفای آن بزرگوار در صحرای تفتیده و سوزان کربلا، رقم می خورد.
بنابراین، مناسب است شیعیان و دوستداران اهل بیت رسول خدا(ص)، بیشتر توجه شان را در دهه دوم محرم الحرام معطوف داشته بخش اعظمی از مراسم های سوگواری و عزاداری برای امام حسین و یارانش را در این دهه برگزار کنند.
با تاسف در جوامع اسلامی و به خصوص در کشور ما افغانستان، بسیار دیده شده که به محض سپری شدن دهه اول محرم و در حالیکه مصایب اهل بیت رسول خدا(ص) تاز شروع شده و اهل بیت امام حسین و یارانش را سوار بر اشتران بی جهاز کوی به کوی و شهر به شهر می گردانند و- العیاذبالله- تحقیر و توهین می کنند، بسیاری از شیعیان و دوستداران امام حسین و اهل بیت رسول خدا(ص) در کوچه و سرکهای کشور، از سر غفلت و سهل انگاری، گوش به موزیکهای مبتذل و مستهجنی می دهند که یزید و پیروان آن به استماع آنها سزاوار تراند تا شیعیان و دوستداران امام حسین و یارانش در دهه های دوم و سوم ماه محرم.
حسین علیه السلام، شخص گمنام و معمولی ای نبود تا کسی ادعا عدم شناخت و معرفت در باره او را در زمانه خودش کند. تمام کسانی که در روز عاشورا در برابر جبهه مختصر و ملکوتی اباعبدالله و به نفع یزید، صف کشیده بودند، امام حسین و خانواده و یاران او را به خوبی و روشنی می شناختند و همگی از سخنان پیامبر خدا(ج) در باره او(ع) مطلع و با خبر بودند.
برای آنکه بدانیم امام حسین(علیه السلام) چه جایگاه و پایگاهی در نزد پیامبر اسلام(صلوات الله علیه) داشته و مردم عصر ابی عبدالله هم از آن آگاه بوده، به سخنانی از آن بزرگوار در باره نوه گرانقدرش توجه می کنیم:
قالَ رَسُولُ اللّهِ صلّى اللّه علیه و آله :
۱- اِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ علیه السّلام حَرارَةً فى قُلُوبِ الْمُؤ منینَ لا تَبْرَدُ اَبَداً. پیامبر اكرم صلّى اللّه علیه و آله فرمود:
براى شهادت حسین علیه السلام ، حرارت و گرمایى در دلهاى مؤ منان است كه هرگز سرد و خاموش نمى شود.
جامع احادیث الشیعه ، ج ۱۲، ص ۵۵۶
۲- الحسن و الحسین امامان قاما او قعدا. حسن و حسین در همه احوال امام و پیشوایند؛ چه بایستند و چه بنشینند.
بحار الانوار ۴۳/۲۹۱ و ۴۴/۲
۳- ان الحسین باب من ابواب الجنة. بى گمان حسین درى از درهاى بهشت است. احقاق الحق ۹/۲۰۲
۴- من عائده ، حرم الله علیه رایحة الجنة. كسى كه با او (حسین ) عناد ورزد، خداوند رایحه بهشت را بر او حرام گرداند. بحار الانوار ۳۵/۴۰۵ و احقاق الحق ۹/۲۰۲
۵- ان الحسین بن على فى السماء اكبر منه فى الارض. بطور یقین حسین بن على در آسمان والاتر از زمین است .
عیون اخبار الرضا ۱/۶۰ و بحار الانوار ۳۶/۲۰۴
این تنها بخشی از سخنانی است که نبی مکرم اسلام در باره نواده معصوم و صالحش بیان داشته است و اما باقی سخنان آن حضرت و نیز اظهارات سایر معصومین در مورد امام حسین و قیام حماسه آفرین و حیران کننده ایشان در واقعه کربلا و آثار و برکات آن جهاد عظیم، به حدی فراوان و آموزنده است که حوصله این نوشتار و ذهن نگارنده، ظرفیت آنها را ندارد و باید در وقت دیگر و در نوشته دیگر، به آنها پرداخت.
آنچه از یادآوری احادیث بالا در نظر بود، آشکار نمودن این واقعیت برای خواننده سطور پیش رو است که حسین(ع) چه گوهری است و اهل کوفه آن زمان با یزید و دم و دستگاه فاسد و جائرانه او، دست به چه جنایت دهشتبار و کفرآمیزی زدند و چه دلی از رسول خدا(ص) را مجروح و خونین کردند!.
به همین دلیل است که امام صادق(ع) با توجه به ابهت و عظمت واقعه بزرگ کربلا و شهادت سید جوانان بهشت و یاران با وفای آن حضرت، به واقعیت تلخ و دردناکی اشاره کرده و گفتند:" کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا!".
یعنی بعد از واقعه عاشورا و شهادت امام حسین و جوانان و یاران ایشان در کربلا و آنهم با آن همه قساوت و سبعیت از جانب ابن زیاد و مردم کوفه، حق آنست که هر روز شیعه و دوستداران امام حسین(ع) عاشورا و هر زمینی، کربلا خوانده شود.
اما جهت دیگر در واقعه جانگداز و بی بدیل عاشورا، زمان برگزاری مراسم ومحافل تعذیه و سوگواری برای سالار شهیدان و یاران باوفای آن حضرت است که با تاسف تا کنون در جوامع اسلامی و شیعی، توجه لازم به آن نشده است.
در جوامع شیعی رسم بر آن است که سوگواری ها برای امام حسین و سایر شهدای کربلا از نخستین روز ماه محرم آغاز و تا روز دوازده و یا سیزده محرم ادامه پیدا کرده و پس از آن، همه چیز تمام می شود. حالانکه اگر دقیق محاسبه کنیم، از اول الی نهم ماه محرم، برای امام حسین و یارانش در کربلا، هیچگونه اتفاق خاص و سوزناکی نمی افتد و این روز دهم محرم الحرام است که آغاز و اوج حادثه های بی بدیل و طاقت سوز برای اباعبدالله و اهل بیت و یاران باوفای آن بزرگوار در صحرای تفتیده و سوزان کربلا، رقم می خورد.
بنابراین، مناسب است شیعیان و دوستداران اهل بیت رسول خدا(ص)، بیشتر توجه شان را در دهه دوم محرم الحرام معطوف داشته بخش اعظمی از مراسم های سوگواری و عزاداری برای امام حسین و یارانش را در این دهه برگزار کنند.
با تاسف در جوامع اسلامی و به خصوص در کشور ما افغانستان، بسیار دیده شده که به محض سپری شدن دهه اول محرم و در حالیکه مصایب اهل بیت رسول خدا(ص) تاز شروع شده و اهل بیت امام حسین و یارانش را سوار بر اشتران بی جهاز کوی به کوی و شهر به شهر می گردانند و- العیاذبالله- تحقیر و توهین می کنند، بسیاری از شیعیان و دوستداران امام حسین و اهل بیت رسول خدا(ص) در کوچه و سرکهای کشور، از سر غفلت و سهل انگاری، گوش به موزیکهای مبتذل و مستهجنی می دهند که یزید و پیروان آن به استماع آنها سزاوار تراند تا شیعیان و دوستداران امام حسین و یارانش در دهه های دوم و سوم ماه محرم.
مولف : سیدفاضل محجوب
