با نزدیک شدن به سالروز شهادت برهان الدین ربانی؛ آخرین رییس جمهور دولت مجاهدین و اولین رییس شورای عالی صلح، بازاندیشی در مورد رویکرد و راهبرد دولت افغانستان در قبال صلح با تروریست ها نیز بار دیگر مورد توجه قرار گرفته است.
به گزارش خبرگزاری صدای افغان(آوا) برهان الدین ربانی؛ رییس جمهور اسبق کشور و رییس پیشین شورای عالی صلح افغانستان به همراه چهار تن از همراهانش سه سال پیش در ۲۹ سنبله ۱۳۹۰ در منزل خود طی یک حمله انتحاری، به شهادت رسید.
به همین بهانه، اسماعیل قاسمیار؛ از مقام های ارشد شورای عالی صلح می گوید که هرگاه صدایی از سوی رهبری گروه طالبان در رابطه با صلح بلند می شود، استخبارات پاکستان به نحوی آن را تخریب می کند.
مشاور امور بین الملل شورای عالی صلح به مناسبت فرارسیدن سالگرد شهادت برهان الدین ربانی در گفتگو با خبرگزاری آوا، اظهار داشت: شکی نیست که ترور شخصیت باسابقه، رهبر جهادی، رییس دولت اسلامی و کسی که در راس شورای عالی صلح قرار داشت یک ضایعه جبران ناپذیر است.
به گفته وی، وجود شخصیت های شاخص و برجسته ای مانند برهان الدین ربانی، باعث تقویت پروسه صلح بود که متاسفانه سیاه دلان وی را از مردم افغانستان گرفتند.
اما به باور قاسمیار، پروسه صلح یک پروسه ملی است که با رفتن افراد و یا اشخاص ولو بانفوذ هم باشند متوقف نمی شود.
به گفته او، پروسه صلح به مردم افغانستان بستگی دارد که تنها در سایه وحدت ملی و اشتراک تمام احزاب سیاسی، نهادهای جامعه مدنی، علمای دینی، افراد آکادمیک، زنان و جوانان در هر شرایطی میسر و ممکن است.
به گفته او، راهی را که شهید برهان الدین ربانی پیمود هنوز ادامه دارد و هیچگاه متوقف نخواهد شد؛ زیرا صلح یک نیاز اساسی و مبرم جامعه ماست.
این در حالی است که شماری از صاحب نظران می گویند توجیهی که دولت افغانستان و مقام های شورای عالی صلح از این روند دارند، با وضعیت واقعیت های جاری در افغانستان سازگار نیست.
مقام های این شورا، اینگونه وانمود می کنند که رهبری طالبان، با صلح موافق است؛ اما استخبارات پاکستان مانع از آن می شود؛ بنابراین این روند باید ادامه یابد! اما صاحب نظران می پرسند که آیا صلح با عناصری که تا این مایه، به استخبارات خارجی وابسته باشد، کاری درست، خردمندانه و مبتنی بر منافع ملی افغانستان است؟
از سوی دیگر، ناظران می پرسند که انتساب ادامه روند صلح به استاد ربانی نیز یکی از توجیهات غلط انداز و انحرافی است؛ زیرا مشخص نیست که آیا ادامه این روند، مطلوب و مورد پذیرش استاد ربانی بود یاخیر.
در این شکی نیست که او برای صلح تلاش کرد و در این راه نیز جان سپرد؛ اما آیا به رغم این اقدام ناجوانمردانه طالبان، آیا بازهم می توان ادامه این راه را راه استاد ربانی خواند و برای آن کماکان هزینه داد؟
این عضو بلندپایه شورای عالی صلح همچنین اذعان می کند که دو حرکت بسیار مهم شورای عالی صلح در مذاکره با طالبان، توسط دست های ناپاک استخبارات منطقه و جهان با ناکامی رو برو شد؛ یکی دفتر طالبان در قطر بود که دولت افغانستان و شورای عالی صلح موافقت کردند که محل معینی برای برقراری تماس با گروه طالبان وجود داشته باشد؛ تا از این طریق به موفقیت هایی برسیم که متاسفانه با یک توطئه غیر منتظره و بلند کردن پرچم امارت اسلامی در روز گشایش، این دستیابی نسبی به صلح با شکست روبرو شد.
حرکت دیگری که به ابتکار کریم آغاخان در دبی راه اندازی شده بود و در آن ۱۳ نفر از شخصیت های طراز اول طالبان برای مذاکره اعلام آمادگی کرده بودند و خواستند که از این طریق به راه حل های سیاسی برسند؛ اما با کشته شدن مولوی رقیب در پاکستان که در رأس هیأت طالبان قرار داشت این ابتکار نیز نافرجام ماند.
کارشناسان نیز دقیقا با اشاره به همین دو مورد می گویند راهی که شورای عالی صلح می رود، به ترکستان است و هرگز به کعبه مقصود منتهی نخواهد شد؛ بنابراین، نسبت دادن این راه به آرمان های شهید ربانی، توجیهی انحرافی و مغلوط است.
استاد ربانی به جز ریاست شورای عالی صلح، کارنامه های دیگری هم داشت. از جمله اینکه او در زمانی که طالبان و پاکستان ۹۰ درصد خاک کشور را اشغال کرده بودند، ریاست دولت را به عهده داشت و علیه طالبان می جنگید؛ چرا این راه او ادامه پیدا نمی کند؟
از سوی دیگر، صرف نظر از راه استاد ربانی، کافی است نگاهی به وضعیت اسفبار امنیتی کشور انداحته شود؛ تا روشن گردد که دستاورد و فلسفه وجودی شورای عالی صلح چیست.
در آخرین مورد روز چهارشنبه هفته گذشته بود که مقام های امنیتی به مجلس نمایندگان فراخوانده شدند؛ تا در مورد وضعیت حاد امنیتی کشور توضیح دهند.
وزیر دفاع در اظهارات خود در آن جلسه گفت که نیروهای امنیتی افغانستان در حال حاضر با مخالفان مسلحی در جنگ اند که در بیرون از کشور تجهیز و تمویل می‌شوند و به افغانستان "تجاوز می‌کنند" که نیروهای امنیتی در حال نبرد با تجاوز اند.
او گفت که حملات مخالفان مسلح در سال‌های گذشته همه ساله رو به افزایش بوده و نیروهای امنیتی افغانستان هر سال با تشدید حملات شورشیان روبه‌رو بوده است.
وزیر امور داخله نیز در پاسخ به انتقاد برخی از نمایندگان در مورد رهایی زندانیان، اذعان کرد که برخی از افرادی که از زندان رها گردیده و دوباره سلاح برداشته و مرتکب جرایم شده‌اند. او گفت که این افراد را دوباره بازداشت خواهند کرد.
این در حالی است که آزادی زندانیان طالبان، یکی از اصلی ترین برنامه های شورای عالی صلح بوده؛ اما براساس دریافت ها، این برنامه نتیجه عکس داشته و تنها به سود تقویت تروریزم و افزایش کشتارها و ناامنی ها تمام شده است.
آقای داوودزی در بخشی از اظهارات خود گفت که نیروهای پاکستانی هر شب به پایگاه‌های نیروهای مرزی افغانستان حمله می‌کنند و در یک سال گذشته بیش از ۴۲۰۰ موشک به خاک افغانستان شلیک کرده اند که نیروهای امنیتی هم به اساس تصمیم شورای امنیت ملی آماده عمل متقابل اند.
در بخش دیگر مجلس حسام‌الدین حسام؛ سرپرست معاونت امنیت ملی گفت که اخیرا مخالفان مسلح دولت حملات و عملیات‌های خود را به ولایت‌های کنر و نورستان در شرق، بدخشان در شمال شرق، قندوز و فاریاب در شمال و ولایت هلمند در جنوب متمرکز کرده اند که اهداف تازه آنها را نشان می‌دهد.
آقای حسام گفت که دلیل تمرکز مخالفان بر ولایت‌های کنر و نورستان "زمینه سازی برای انتقال لانه‌های تروریزم" از آنسوی خط مرزی دیورند به داخل افغانستان است و ناآرامی های شمال و شمال شرق هم برای تشدید فعالیت‌های شورشیان به کشورهای شمالی و آسیای میانه.
یک روز پیش از این اجلاس، در یکی از مناطق حساس کابل یک فرد بمب گذار موفق به انجام حمله انتحاری شد که دست کم سه سرباز نیروهای ناتو را کشت و بیش از ۱۳ نفر دیگر را زخمی کرد.
همچنین گزارش های امنیتی نشان می دهد که روزانه ده ها حمله تروریستی در سراسر کشور، انجام می شود، از حملات گروهی طالبان گرفته؛ تا آماج قرار دادن افراد، نهادها، مراکز امنیتی و بمب گذاری های کنار جاده.
این در حالی است که اگر قرار است ادامه روند صلح، معنا و منفعتی داشته باشد نتایج آن باید برای مردم افغانستان، قابل لمس باشد.
وقتی طالبان قدرت می گیرند، تروریزم تقویت می شود، زندانیان آزادشده دوباره به صفوف تروریست ها ملحق می شوند، کشتارها ادامه پیدا می کند، ناامنی ها توسعه می یابد و دامنه تجاوز بیگانه روز به روز گسترش می یابد؛ پس فلسفه وجودی و کارکرد عملی شورای عالی صلح چیست؟
به گزارش خبرگزاری صدای افغان(آوا) برهان الدین ربانی؛ رییس جمهور اسبق کشور و رییس پیشین شورای عالی صلح افغانستان به همراه چهار تن از همراهانش سه سال پیش در ۲۹ سنبله ۱۳۹۰ در منزل خود طی یک حمله انتحاری، به شهادت رسید.
به همین بهانه، اسماعیل قاسمیار؛ از مقام های ارشد شورای عالی صلح می گوید که هرگاه صدایی از سوی رهبری گروه طالبان در رابطه با صلح بلند می شود، استخبارات پاکستان به نحوی آن را تخریب می کند.
مشاور امور بین الملل شورای عالی صلح به مناسبت فرارسیدن سالگرد شهادت برهان الدین ربانی در گفتگو با خبرگزاری آوا، اظهار داشت: شکی نیست که ترور شخصیت باسابقه، رهبر جهادی، رییس دولت اسلامی و کسی که در راس شورای عالی صلح قرار داشت یک ضایعه جبران ناپذیر است.
به گفته وی، وجود شخصیت های شاخص و برجسته ای مانند برهان الدین ربانی، باعث تقویت پروسه صلح بود که متاسفانه سیاه دلان وی را از مردم افغانستان گرفتند.
اما به باور قاسمیار، پروسه صلح یک پروسه ملی است که با رفتن افراد و یا اشخاص ولو بانفوذ هم باشند متوقف نمی شود.
به گفته او، پروسه صلح به مردم افغانستان بستگی دارد که تنها در سایه وحدت ملی و اشتراک تمام احزاب سیاسی، نهادهای جامعه مدنی، علمای دینی، افراد آکادمیک، زنان و جوانان در هر شرایطی میسر و ممکن است.
به گفته او، راهی را که شهید برهان الدین ربانی پیمود هنوز ادامه دارد و هیچگاه متوقف نخواهد شد؛ زیرا صلح یک نیاز اساسی و مبرم جامعه ماست.
این در حالی است که شماری از صاحب نظران می گویند توجیهی که دولت افغانستان و مقام های شورای عالی صلح از این روند دارند، با وضعیت واقعیت های جاری در افغانستان سازگار نیست.
مقام های این شورا، اینگونه وانمود می کنند که رهبری طالبان، با صلح موافق است؛ اما استخبارات پاکستان مانع از آن می شود؛ بنابراین این روند باید ادامه یابد! اما صاحب نظران می پرسند که آیا صلح با عناصری که تا این مایه، به استخبارات خارجی وابسته باشد، کاری درست، خردمندانه و مبتنی بر منافع ملی افغانستان است؟
از سوی دیگر، ناظران می پرسند که انتساب ادامه روند صلح به استاد ربانی نیز یکی از توجیهات غلط انداز و انحرافی است؛ زیرا مشخص نیست که آیا ادامه این روند، مطلوب و مورد پذیرش استاد ربانی بود یاخیر.
در این شکی نیست که او برای صلح تلاش کرد و در این راه نیز جان سپرد؛ اما آیا به رغم این اقدام ناجوانمردانه طالبان، آیا بازهم می توان ادامه این راه را راه استاد ربانی خواند و برای آن کماکان هزینه داد؟
این عضو بلندپایه شورای عالی صلح همچنین اذعان می کند که دو حرکت بسیار مهم شورای عالی صلح در مذاکره با طالبان، توسط دست های ناپاک استخبارات منطقه و جهان با ناکامی رو برو شد؛ یکی دفتر طالبان در قطر بود که دولت افغانستان و شورای عالی صلح موافقت کردند که محل معینی برای برقراری تماس با گروه طالبان وجود داشته باشد؛ تا از این طریق به موفقیت هایی برسیم که متاسفانه با یک توطئه غیر منتظره و بلند کردن پرچم امارت اسلامی در روز گشایش، این دستیابی نسبی به صلح با شکست روبرو شد.
حرکت دیگری که به ابتکار کریم آغاخان در دبی راه اندازی شده بود و در آن ۱۳ نفر از شخصیت های طراز اول طالبان برای مذاکره اعلام آمادگی کرده بودند و خواستند که از این طریق به راه حل های سیاسی برسند؛ اما با کشته شدن مولوی رقیب در پاکستان که در رأس هیأت طالبان قرار داشت این ابتکار نیز نافرجام ماند.
کارشناسان نیز دقیقا با اشاره به همین دو مورد می گویند راهی که شورای عالی صلح می رود، به ترکستان است و هرگز به کعبه مقصود منتهی نخواهد شد؛ بنابراین، نسبت دادن این راه به آرمان های شهید ربانی، توجیهی انحرافی و مغلوط است.
استاد ربانی به جز ریاست شورای عالی صلح، کارنامه های دیگری هم داشت. از جمله اینکه او در زمانی که طالبان و پاکستان ۹۰ درصد خاک کشور را اشغال کرده بودند، ریاست دولت را به عهده داشت و علیه طالبان می جنگید؛ چرا این راه او ادامه پیدا نمی کند؟
از سوی دیگر، صرف نظر از راه استاد ربانی، کافی است نگاهی به وضعیت اسفبار امنیتی کشور انداحته شود؛ تا روشن گردد که دستاورد و فلسفه وجودی شورای عالی صلح چیست.
در آخرین مورد روز چهارشنبه هفته گذشته بود که مقام های امنیتی به مجلس نمایندگان فراخوانده شدند؛ تا در مورد وضعیت حاد امنیتی کشور توضیح دهند.
وزیر دفاع در اظهارات خود در آن جلسه گفت که نیروهای امنیتی افغانستان در حال حاضر با مخالفان مسلحی در جنگ اند که در بیرون از کشور تجهیز و تمویل می‌شوند و به افغانستان "تجاوز می‌کنند" که نیروهای امنیتی در حال نبرد با تجاوز اند.
او گفت که حملات مخالفان مسلح در سال‌های گذشته همه ساله رو به افزایش بوده و نیروهای امنیتی افغانستان هر سال با تشدید حملات شورشیان روبه‌رو بوده است.
وزیر امور داخله نیز در پاسخ به انتقاد برخی از نمایندگان در مورد رهایی زندانیان، اذعان کرد که برخی از افرادی که از زندان رها گردیده و دوباره سلاح برداشته و مرتکب جرایم شده‌اند. او گفت که این افراد را دوباره بازداشت خواهند کرد.
این در حالی است که آزادی زندانیان طالبان، یکی از اصلی ترین برنامه های شورای عالی صلح بوده؛ اما براساس دریافت ها، این برنامه نتیجه عکس داشته و تنها به سود تقویت تروریزم و افزایش کشتارها و ناامنی ها تمام شده است.
آقای داوودزی در بخشی از اظهارات خود گفت که نیروهای پاکستانی هر شب به پایگاه‌های نیروهای مرزی افغانستان حمله می‌کنند و در یک سال گذشته بیش از ۴۲۰۰ موشک به خاک افغانستان شلیک کرده اند که نیروهای امنیتی هم به اساس تصمیم شورای امنیت ملی آماده عمل متقابل اند.
در بخش دیگر مجلس حسام‌الدین حسام؛ سرپرست معاونت امنیت ملی گفت که اخیرا مخالفان مسلح دولت حملات و عملیات‌های خود را به ولایت‌های کنر و نورستان در شرق، بدخشان در شمال شرق، قندوز و فاریاب در شمال و ولایت هلمند در جنوب متمرکز کرده اند که اهداف تازه آنها را نشان می‌دهد.
آقای حسام گفت که دلیل تمرکز مخالفان بر ولایت‌های کنر و نورستان "زمینه سازی برای انتقال لانه‌های تروریزم" از آنسوی خط مرزی دیورند به داخل افغانستان است و ناآرامی های شمال و شمال شرق هم برای تشدید فعالیت‌های شورشیان به کشورهای شمالی و آسیای میانه.
یک روز پیش از این اجلاس، در یکی از مناطق حساس کابل یک فرد بمب گذار موفق به انجام حمله انتحاری شد که دست کم سه سرباز نیروهای ناتو را کشت و بیش از ۱۳ نفر دیگر را زخمی کرد.
همچنین گزارش های امنیتی نشان می دهد که روزانه ده ها حمله تروریستی در سراسر کشور، انجام می شود، از حملات گروهی طالبان گرفته؛ تا آماج قرار دادن افراد، نهادها، مراکز امنیتی و بمب گذاری های کنار جاده.
این در حالی است که اگر قرار است ادامه روند صلح، معنا و منفعتی داشته باشد نتایج آن باید برای مردم افغانستان، قابل لمس باشد.
وقتی طالبان قدرت می گیرند، تروریزم تقویت می شود، زندانیان آزادشده دوباره به صفوف تروریست ها ملحق می شوند، کشتارها ادامه پیدا می کند، ناامنی ها توسعه می یابد و دامنه تجاوز بیگانه روز به روز گسترش می یابد؛ پس فلسفه وجودی و کارکرد عملی شورای عالی صلح چیست؟
