وزارت دفاع اعلام کرده که حمله تروریستی به شفاخانه نظامی سردار محمد داوود در کابل حوالی ساعت ۳:۳۰ دقیقه به پایان رسیده و در این حمله ۳۰ نفر کشته و بیشتر از ۵۰ نفر زخمی شده‌اند.
دولت وزیری؛ سخنگوی این وزارت گفت تمام زخمیان به محل مناسب منتقل شده و وزارت دفاع هیاتی را برای بررسی این حادثه گماشته است.
او گفت حوالی ساعت ۹ روز چهارشنبه یک نفر از "تروریستان" خود را در ورودی جنوبی شفاخانه منفجر کرد و همزمان، سه نفر دیگر در منزل دوم و سوم که سلاح سبک و بمب دستی همراه شان بود، به تیراندازی اقدام کردند.
شاهدان هم گفته اند که ابتدا سه انفجار در این شفاخانه رخ داد.
داعش مسؤولیت این حمله را بر عهده گرفته است.
طالبان گفته اند که این حمله کار آنها نیست.
سخنگوی وزارت دفاع توضیح نداد که این سه نفر چگونه وارد شفاخانه شده‌اند و این اصلی ترین مسأله ای است که پس از هر حمله تروریستی شبیه آنچه امروز یکبار دیگر در قلب کابل رخ داد، از سوی ناظران اوضاع، مطرح می شود.
واکنش های رسمی و دولتی نیز هیچگاه از این پرسش مهم، ابهام زدایی نمی کنند. تمامی واکنش ها غالبا معطوف به این کلیشه بی مصرف است که کاری که تروریست ها انجام می دهند، نهایت بزدلی و ناجوانمردی آنها را نشان می دهد. آنها یک شفاخانه را آماج قرار داده اند؛ اقدامی که به شدت محکوم و زشت و قابل سرزنش است!
اما این واکنش ها چه دردی را دوا می کنند؟ حتی اگر از سوی ارگ ریاست جمهوری، قصر سپیدار، نمایندگی ناتو، دفتر سیاسی سازمان ملل یا سفارت های امریکا و انگلیس صادر شوند!
مساله اصلی این است که اکنون ۳۰ نفر شهید شده و ده ها نفر دیگر زخم برداشته اند و مهم تر از آن اینکه کسی حتی در امن ترین و محافظت شده ترین اماکن دولتی نیز احساس امنیت و مصونیت نمی کند.
تروریست ها با حمله به شفاخانه ای مربوط به وزارت دفاع از طریق نفوذی پرسش برانگیز به داخل این مرکز مهم امنیتی- درمانی علیرغم وجود تدابیر امنیتی فوق العاده پیچیده و سختگیرانه ای که بر آن اعمال می شود، علامت های سؤال بزرگی را در برابر رهبری سیاسی و امنیتی افغانستان و نیروهای ناتو و امریکا در افغانستان قرار داده اند.
آنها در منطقه دیپلمات نشین وزیر اکبرخان، در یک مرکز متعلق به وزارت دفاع، یک حمله سنگین انتحاری و تهاجمی را سازمان داده و ده ها نفر را به خاک و خون کشیده اند؛ بنابراین، علیرغم واکنش مناسب نیروهای مسلح که به تعبیر سخنگوی وزارت دفاع، از زمین و هوا، برای از پا درآوردن تروریست ها اقدام کردند، معمای رازآلودی که همچنان بسته و ناگشوده می ماند، چگونگی نفوذ تروریست ها به مهم ترین و پیچیده ترین مرکز امنیتی- درمانی متعلق به نیروهای مسلح است.
این پرسشی جدی است که مسؤولیت های دولت و نیروهای خارجی را فراتر از اعلامیه های کلیشه ای محکومیت و ابراز انزجار و اعلام همدردی و آغاز تحقیق می برد و کل استراتژي امنیتی دولت و هم پیمانان خارجی آن در مبارزه با تروریزم، تروریست های درون نظام و تأمین تمهیدات امنیتی اماکن مهم سیاسی و نظامی در راهبردی ترین منطقه پایتخت را به چالش می کشد.
با توجه به این امر، در حال حاضر از دید آگاهان مسایل امنیتی و نظامی، مساله اصلی این است که تروریست ها چگونه عمل می کنند؟ آنها از چه امکانات و زمینه های محیرالعقول و خارق العاده ای برخوردار اند که بی هیچ مانعی می توانند از تمهیدات شدید و سنگین امنیتی عبور کنند و در قلب یک مرکز امنیتی، اقدام به کشتار و خون ریزی نمایند؟
امروز در پی این حمله، یکبار دیگر فضای مجازی و شبکه های اجتماعی، آکنده از این نوع پرسش ها شد؛ پرسش هایی که هزاران بار مطرح شده اند؛ ولی پاسخی نیافته اند.
حمله امروز در عین حال، یک وجه پرسش برانگیز دیگر هم داشت و آن اینکه داعش به عنوان یک گروه تروریستی نوظهور در افغانستان، چگونه می تواند از امکانات و تسهیلاتی که پیش از این، در اختیار طالبان و دیگر گروه های تروریستی بود، استفاده کند و چنین حمله ای را سازمان دهد؟
به عقیده آگاهان، اگر حمله امروز را طالبان انجام می دادند با توجه به ادعاهایی که در زمینه نفوذ عمیق این گروه در درون نظام و نیز سوابق این گروه در انجام چنین مأموریت هایی وجود دارد، شاید پذیرفتنی تر و باورپذیرتر بود؛ اما آیا داعش نیز دقیقا از همان امکانات و تسهیلات برخوردار است؟ چرا و چگونه؟!
