هغه وخت چی طالبان تروریستان د شاهین ۲۰۹ قول اردو دهدادی ولسوالی بلخ ولایت باندی برید و کړ، یوورځی وروسته دولت ملی ماتم اعلان کړ. دا په داسی حال کی وو چی خپله اشرف غنی ددی مرګباره برید پسی بلخ ته ولاړه، امر یی وکړ چی یو جدی څیړنه ددی برید په اړه ترسره سی. د افغانستان دفاع وزارت نن دا ومنله چی لږترلږه په دی برید کی ۱۰۰ تنه سرتیری وژل سوی او ټپیان سوی دی؛ خو بله سرچینه د شهیدانو تعداد ۱۵۰ اعلان کړ. خو امرالله صالح؛ په امنیتی برخه کی د اصلاحاتو په چارو کی د دولت وزیر وایی چی هغه د طالبانو ملاتړ کوونکی او همفکران یی د هیواد ملی بیرغ لاندی ژوند کوی، د ځان وژنی او انتحاری څخه بدتره وو او هیواد نرم او سخت تصفیی ته اړتیا لری.
محکومیت، ملی ماتم اعلانول، ترحیم مراسمو جوړونه او د څیړنی امر، ټوله د حقارت آمیزی او مرده خوری څخه شمیرل کیږی. د جلال آل احمد په تعبیر سره، دیوال چی چی خراب سی، نو لاش خوران یا مرده خوران به خبر سی. اوس دیوال خراب سوی دی، سد مات سوی دی او غر افغان غږ خبری آژانسر سوی دی.
۱۵۰ سرتیری نه،۱۵۰ پل، ۱۵۰ قهرمان، ۱۵۰ هیلی، ۱۵۰ تکیه ګاه، ۱۵۰ مقاوم سد، ۱۵۰ روشانه څراغ، ۱۵۰ پلرونه، ۱۵۰ ژوند، ۱۵۰ روزی راوړونکی د خاوری سره یوځای سوی دی.
د ملت ملا مات سوی دی، د افغانستان کور خراب سوی دی، آسمان زموږ پر سر افغان غږ خبری آژانسر سوی دی. آیا داسی ذخم په محکومیت او یوی ورځی ماتم په اعلانولو سره کولای سو ختم کړو؟! ابعاد پراخ فاجعه لرونکی د هغه څخه دی چی وکولای سو په داسی عکس العملونو سره هغه جبران کړو.
تروریستان پرموږ باندی چیره سوی دی، زموږ سرنوشت په لوبی نیولی دی، په ډیر هدفمند توګه زموږ ملی مسلح ځواکونو څخه په سلهاوو کسان قربانی اخلی او په داسی حال کی چی موږ په ماتم کښینوی خپله د کامیابۍ او فتحی جشن کوی او زموږ پر غم باندی شادی کوی، نو حتمآ د کار یو برخه په جدی توګه علت لری.
که ددی ځلی دولت او ملت ونه سی کولای دا علت له منځّه یوسی، موږ ټوله اندیښنه لرو، د هغه لاشخورانو په قطار کی یو چی د هغه رشید ځوانانو چی شهید سوی دی و ځپو او و څښو.
ولی هیڅوک د ځانه پوښتنه نه کوی چی امنیتی ارشد مسئولین دقیقا په کوم کار اخته دی، کوم خوب ددی خراب هیواد امنیت او ثبات په اړه وینی؟ ولی دداسی فجایعو مخه نه نیول کیږی؟ د تروریستانو داعمل د هغه مقاماتو او مسئولینو په بی کفایتی او بی برنامو او بی مسئولیتیو کی دی چی ددی ملت وینی څخه تغذیه کوی تر څو خپل اقوام او اقارب د تصمیم نیونی لوړو چوکیو ته ورسوی؛ خو د هغه لوری، په بی مسئولیتۍ سره تروریزم پیاوړۍ کوی او ناخواسته او یا هم خواسته ورسره مرسته کوی.
دا ملی خیانت دی، دا جفا د هغو سلهاوو کورنیو سره دی سره دی چی د شاهین قول اردو او د هغه څخه ډیر د سردار داوود خان ۴۰۰ بستریزه روغتون پر ماتم کښیناسته او سرپرستان یی په مظلومانه ډول سره قربانی سول هغه هم دهمدا لاشخورانو له امله دی چی پرورش مو ورکړی دی، جنایتونه مو توجیه کړی دی، ورور مو بللی دی. دداسی کسانو او تروریستانو او مزدورانو حق مرګ دی نه تعظیم او احترام او التماس او جنایتونو توجیه کول چی د افغانستان مظلوم خلګو په وړاندی د بدنام رژیمونو په غیاب کی ترسره کیږی.
هیڅ وخت باید داسی لاشخورانه تصور شکل ونه نیسی چی هغه ۱۵۰ شهید مظلومان چی قربانی سول د همدی مرګ لپاره نړۍ ته راغلی وو او دهمدی لپاره د امنیتی ځواکونو په صفونو کی قرار درلودی. هغوی د لمانځه او ډوډۍ خوړلو په وخت کی د تروریستانو له خوا قربانی سوی دی. هغوی په ګرم سنګرونو کی قربانی نه سول؛ هغه څه چی شاید یو دلاورانه مرګ وشمیرل سی. هغوی د خیانت او توطئی قربانی سوی دی او دا هغه څه نه دی چی په یو اعلانیی او یوه ورځ ماتم اعلانولو سره وکولای سو دهغه څخه تیر سو.
اوس دا زموږ دنده ده چی د لوړ پروازه شاهینانو د وینی بدله واخلو، بیله هغه، ټوله موږ لاشخوره یو؛ هغه لاشخوران چی د جنایتکارانو او تروریستانو سره هیڅ توپیر نه لری.
محکومیت، ملی ماتم اعلانول، ترحیم مراسمو جوړونه او د څیړنی امر، ټوله د حقارت آمیزی او مرده خوری څخه شمیرل کیږی. د جلال آل احمد په تعبیر سره، دیوال چی چی خراب سی، نو لاش خوران یا مرده خوران به خبر سی. اوس دیوال خراب سوی دی، سد مات سوی دی او غر افغان غږ خبری آژانسر سوی دی.
۱۵۰ سرتیری نه،۱۵۰ پل، ۱۵۰ قهرمان، ۱۵۰ هیلی، ۱۵۰ تکیه ګاه، ۱۵۰ مقاوم سد، ۱۵۰ روشانه څراغ، ۱۵۰ پلرونه، ۱۵۰ ژوند، ۱۵۰ روزی راوړونکی د خاوری سره یوځای سوی دی.
د ملت ملا مات سوی دی، د افغانستان کور خراب سوی دی، آسمان زموږ پر سر افغان غږ خبری آژانسر سوی دی. آیا داسی ذخم په محکومیت او یوی ورځی ماتم په اعلانولو سره کولای سو ختم کړو؟! ابعاد پراخ فاجعه لرونکی د هغه څخه دی چی وکولای سو په داسی عکس العملونو سره هغه جبران کړو.
تروریستان پرموږ باندی چیره سوی دی، زموږ سرنوشت په لوبی نیولی دی، په ډیر هدفمند توګه زموږ ملی مسلح ځواکونو څخه په سلهاوو کسان قربانی اخلی او په داسی حال کی چی موږ په ماتم کښینوی خپله د کامیابۍ او فتحی جشن کوی او زموږ پر غم باندی شادی کوی، نو حتمآ د کار یو برخه په جدی توګه علت لری.
که ددی ځلی دولت او ملت ونه سی کولای دا علت له منځّه یوسی، موږ ټوله اندیښنه لرو، د هغه لاشخورانو په قطار کی یو چی د هغه رشید ځوانانو چی شهید سوی دی و ځپو او و څښو.
ولی هیڅوک د ځانه پوښتنه نه کوی چی امنیتی ارشد مسئولین دقیقا په کوم کار اخته دی، کوم خوب ددی خراب هیواد امنیت او ثبات په اړه وینی؟ ولی دداسی فجایعو مخه نه نیول کیږی؟ د تروریستانو داعمل د هغه مقاماتو او مسئولینو په بی کفایتی او بی برنامو او بی مسئولیتیو کی دی چی ددی ملت وینی څخه تغذیه کوی تر څو خپل اقوام او اقارب د تصمیم نیونی لوړو چوکیو ته ورسوی؛ خو د هغه لوری، په بی مسئولیتۍ سره تروریزم پیاوړۍ کوی او ناخواسته او یا هم خواسته ورسره مرسته کوی.
دا ملی خیانت دی، دا جفا د هغو سلهاوو کورنیو سره دی سره دی چی د شاهین قول اردو او د هغه څخه ډیر د سردار داوود خان ۴۰۰ بستریزه روغتون پر ماتم کښیناسته او سرپرستان یی په مظلومانه ډول سره قربانی سول هغه هم دهمدا لاشخورانو له امله دی چی پرورش مو ورکړی دی، جنایتونه مو توجیه کړی دی، ورور مو بللی دی. دداسی کسانو او تروریستانو او مزدورانو حق مرګ دی نه تعظیم او احترام او التماس او جنایتونو توجیه کول چی د افغانستان مظلوم خلګو په وړاندی د بدنام رژیمونو په غیاب کی ترسره کیږی.
هیڅ وخت باید داسی لاشخورانه تصور شکل ونه نیسی چی هغه ۱۵۰ شهید مظلومان چی قربانی سول د همدی مرګ لپاره نړۍ ته راغلی وو او دهمدی لپاره د امنیتی ځواکونو په صفونو کی قرار درلودی. هغوی د لمانځه او ډوډۍ خوړلو په وخت کی د تروریستانو له خوا قربانی سوی دی. هغوی په ګرم سنګرونو کی قربانی نه سول؛ هغه څه چی شاید یو دلاورانه مرګ وشمیرل سی. هغوی د خیانت او توطئی قربانی سوی دی او دا هغه څه نه دی چی په یو اعلانیی او یوه ورځ ماتم اعلانولو سره وکولای سو دهغه څخه تیر سو.
اوس دا زموږ دنده ده چی د لوړ پروازه شاهینانو د وینی بدله واخلو، بیله هغه، ټوله موږ لاشخوره یو؛ هغه لاشخوران چی د جنایتکارانو او تروریستانو سره هیڅ توپیر نه لری.
