سالها قبل مصاحبه ای از احمد بن بالله رئیس جمهور فقید الجزایر را می خواندم. از او پرسیده بود که چگونه می توان رژیم غاصب اسرائیل را از سرزمین های عربی برون راند. او در پاسخ گفته بود که پیروز ی بر اسرائیل باید از اسرائیل درون آغاز شود، تا وقتی که اسرائیلی در درون ما وجود داشته باشد مبارزه با اسرائیل برون امر نا ممکن است.
در آن زمان شاید کثیری از صاحب نظران این گونه تحلیلها را با مذاق خود سازگار نمی دیدند و این تحلیل روان شناسانه را درک نمی کردند و تنها راه برون رفت از معضل اسرائیل را با مبارزه مسلحانه ممکن می شمردند نه خود سازی و رهایی از اسرائیل درونی.به ظاهر این گونه می نمود که رژیمی که جز زبان خشونت نمی شناسد جز مبارزه مسلحانه راهی دیگری وجود ندارد.
اما گذشت زمان عمق دید آن مرد را بیش از پیش آشکار ساخت ،تا وقتی اسرائیل درون مهار نشود از سیطره اسرائیل نه خواهیم رهید.تراژیدی که امروز در خاورمیانه وجود دارد،تسلیم شدن و زانو زدن روح اعراب به پیشگاه اسرائیل درونی است، زبونی و خواری که امروز عرب ها به آن گرفتار آمده اند سبب تداوم سیطره اسرائیل بر سرزمین های فلسطینی شده است.
کسی که مدعی باشد که با اسرائیل مبارزه کند گام نخست تلاش برای آزاد سازی ذهن و ضمیر اعراب از سلطه اسرائیل درون است . تسلیم شدن در برابر اسرائیل با رفتن جمال عبدالناصر رهبر فقیر مصر (۱۹۷۰) آغاز یافت، آرمان ها فلسطینی ها مورد معامله قرار گرفت .نخستین
گام از سوی انور سادات برداشته شد و معاهده ننگین "کمپدیوید"(۱۹۷۸) شکل گرفت و سرانجام صلح میان مصر اسائیل با میانجیگیری دولت ایالات متحده امریکا امضا شد. صحرای سینا به مصر برگشت اما غیرت و شجاعت عربی، احساس دینی و اسلامی عرب را فروخت و تسلط بی چون چرای اسرائیل بر سرزمین های فلسطین به رسمیت شناخته شد.
فلسطین به صورت مشخص از اولویت های جهان عرب به خصوص مصر بیرون آمد. سرنوشت مردم فلسطین جدای از سرنوشت عرب ها تعریف گشت.در حالی که ناصر فلسطین را جزئی جدایی نا پذیر از سرزمین هیا عربی می دانست و برای رهایی آن مبارزه کرده بود. آن زمان گمان براین بود که مبارزه سیاسی می تواند برای برون رفت خاورمیانه از بحران نتیجه بخش باشد؛ اما این گونه نشد صحرای سینا با سرنوشت اعراب فلسطینی معامله شد وسبب گردید که اسرائیل بدون هیچ درد سری به سیطره غیر قانونی خود بر سرزمین های فلسطینی ادامه دهد و اعراب فلسطین را بیش از پیش تحت فشار قرار گیرد.
خانه های فلسطینی تخریب و مصادره شود به جای آن شهرک های صهیونیست نشین اعمار گردد .مذاکرات کمپ دیوید به آن جا خاتمه نیافت اعراب قدم بعدی را گذاشتند واین بار اما سران عرب فلسطینی ها را ودار کردند که از موضع انعطاف پذیر تر با اسرائیل وارد شوند مسئله فلسطین را از طریق مذاکره سیاسی حل و فصل کنند سران جنبش فلسطین برای سران رژیم غاصب آغوش گشودند به اصطلاح با آنها از در صلح درآمدند به زعم این که شاید این رژیم حق و حقوق فلسطینی ها را به رسمیت بشناسد و راه حل سیاسی برای آزادی فلسطین بوجود آید این بار نیز گویا این اعراب بودند که قافیه را باختند،اسرائیل گامی از مواضع خود عقب نشینی نکرد و هیچ کدام از مواد قطع نامه های منتشر شده بار اجرایی نگرفت. گذشت زمان و انعطاف ناپذیری رژیم صهیونیستی از مواضع خود معنای سخنان احمد بالله را واضح تر ساخت، او از اسرائیل درون سخن گفته بود حال بیش از پیش آشکار شده است که آنچه اعراب خاورمیانه را در بند کرده است این اسرائیل برون نیست بلکه اسرائیل درون است که از اعراب فقط گوشت و پوست و استخوان ساخته، احساس و عواطف انسانی را در وجود این عیاش های خوش گذران میرانده است.
امروز متاسفانه کشورهای عربی به ویژه کشورهای نفت خیز خلیج فارس چنان در تجملات شیطانی غرق گشته اند که حتا سرنوشت خود را ازیاد برده اند که این همه ثروت و مکنت خدا دادی روزی ازدست شان برون خواهد رفت و خداوند از این اسراف ها و تبذیر ها پرسش خواهد نمود.
بنابراین مردمی که در دام اسرائیل زیاده طلبی و فزون خواهی و رقابت های خود خواهانه گرفتار آمده چگونه می تواند انتظار برد که اسرائیل بر این مردم مروت به خرج دهد دست از توطیه و دسیسه های شیطانی بردارد.
درست است که غده سرطانی ای به نام اسرائیل توسط کشورهای غربی درخاورمیانه بوجود آمد و امروز از پشتیبانی بی دریغ ایالات متحده امریکا برخوردار است و کشور های غربی بدون هیچ شرم یا بیمی از رژیمی دفاع می کند که به هیچ اصول و ارزش های انسانی پای بند نیست و حق انسانی مردم فلسطین را مراعات نمی کند . اما آنچه کشورهای غربی را تشجیع و تحریص کرده است و دست از رژیم اسرائیل بر نمی دارند پشت گرمی به عرب های مسرف و عیاش و افتاده در دام اسرائیل درون است.
اگر کشورهای نفت خیز خاورمیانه از ثروت سرشاری که برای عیاشی های خود مصرف می کنند برای آرمان ملت فلسطین مصرف کرده بودند وضعیت فلسطینی ها بدین صورت نبود. اگر درصدی از بودجه های گزافی که در رقابت های منطقه ای برای پشتیبانی از گروه های افراطی و تروریستی مصرف می شود، اندکی در خدمت اهداف فلسطینی ها قرار می گرفت وضعیت فلسطین امروز به کلی تغیر پیدا می کرد.
اگرعرب ها سلاح نفت را در خدمت اهداف سیاسی خود قرا داده بودند کشورهای غربی را ودار به تمکین تحمیل خواسته های خود می نمودند. وقتی دست نشانده غرب در خاورمیانه اعراب فلسطینی را می کشد و هزار جنایت دیگر مرتکب می شود اما به جای توبیخ و تهدید مورد احترام عرب های نفت خور قرار می گیرد از اسرائیل غاصب چه توقعی می توان داشت .از گرگ جز درندگی بر نمی آید اما سخن آنست که این عرب های عیاش هستند که دندان گرک را تیز تر کردند ومی کنند.
اسرائیل نشان داده است که کمترین ارزشی به انسان و انسانیت قایل نیست. این کشور به هیچکدام از موازین بین المللی تا هنوز پایبند نبوده است.در برابر این رژیم ددمنش و ستم گر خون آشام چه باید کرد؟
بهتر است روز قدس را همره با تجلیل و بزرگداشت از مظلومیت مردم فلسطین، از مظلومیت انسان نیز سخن گفته شود که روزگاری بلندی است که در خاورمیانه عربی مرده است. سران و رهبران کشورهای عربی در لجن شهوت و شکم فرو افتاده اند.
فلسطینی ها بر رغم فشارهای طاقت فرسای اسرائیل حس انسانیت را در خود نگاه داشته اند هنوز نسبت به دین و مذهب و ملیت خود حساسیت به خرج می دهند درحالی اعراب همه ارزش ها را فروهشته و به عیاشی ها و خوش گذرانی ها حیوان منشانه تن داده اند. بنابراین روز قدس روزی است که تقدس و حرمت انسان یاد آوری شود که این انسان آنگاه انسان است که درد همسایه درد مند خود را حس کند و برای رهایی از زیر دست ظالمان و ستمگران تلاش ورزد.
در آن زمان شاید کثیری از صاحب نظران این گونه تحلیلها را با مذاق خود سازگار نمی دیدند و این تحلیل روان شناسانه را درک نمی کردند و تنها راه برون رفت از معضل اسرائیل را با مبارزه مسلحانه ممکن می شمردند نه خود سازی و رهایی از اسرائیل درونی.به ظاهر این گونه می نمود که رژیمی که جز زبان خشونت نمی شناسد جز مبارزه مسلحانه راهی دیگری وجود ندارد.
اما گذشت زمان عمق دید آن مرد را بیش از پیش آشکار ساخت ،تا وقتی اسرائیل درون مهار نشود از سیطره اسرائیل نه خواهیم رهید.تراژیدی که امروز در خاورمیانه وجود دارد،تسلیم شدن و زانو زدن روح اعراب به پیشگاه اسرائیل درونی است، زبونی و خواری که امروز عرب ها به آن گرفتار آمده اند سبب تداوم سیطره اسرائیل بر سرزمین های فلسطینی شده است.
کسی که مدعی باشد که با اسرائیل مبارزه کند گام نخست تلاش برای آزاد سازی ذهن و ضمیر اعراب از سلطه اسرائیل درون است . تسلیم شدن در برابر اسرائیل با رفتن جمال عبدالناصر رهبر فقیر مصر (۱۹۷۰) آغاز یافت، آرمان ها فلسطینی ها مورد معامله قرار گرفت .نخستین
گام از سوی انور سادات برداشته شد و معاهده ننگین "کمپدیوید"(۱۹۷۸) شکل گرفت و سرانجام صلح میان مصر اسائیل با میانجیگیری دولت ایالات متحده امریکا امضا شد. صحرای سینا به مصر برگشت اما غیرت و شجاعت عربی، احساس دینی و اسلامی عرب را فروخت و تسلط بی چون چرای اسرائیل بر سرزمین های فلسطین به رسمیت شناخته شد.
فلسطین به صورت مشخص از اولویت های جهان عرب به خصوص مصر بیرون آمد. سرنوشت مردم فلسطین جدای از سرنوشت عرب ها تعریف گشت.در حالی که ناصر فلسطین را جزئی جدایی نا پذیر از سرزمین هیا عربی می دانست و برای رهایی آن مبارزه کرده بود. آن زمان گمان براین بود که مبارزه سیاسی می تواند برای برون رفت خاورمیانه از بحران نتیجه بخش باشد؛ اما این گونه نشد صحرای سینا با سرنوشت اعراب فلسطینی معامله شد وسبب گردید که اسرائیل بدون هیچ درد سری به سیطره غیر قانونی خود بر سرزمین های فلسطینی ادامه دهد و اعراب فلسطین را بیش از پیش تحت فشار قرار گیرد.
خانه های فلسطینی تخریب و مصادره شود به جای آن شهرک های صهیونیست نشین اعمار گردد .مذاکرات کمپ دیوید به آن جا خاتمه نیافت اعراب قدم بعدی را گذاشتند واین بار اما سران عرب فلسطینی ها را ودار کردند که از موضع انعطاف پذیر تر با اسرائیل وارد شوند مسئله فلسطین را از طریق مذاکره سیاسی حل و فصل کنند سران جنبش فلسطین برای سران رژیم غاصب آغوش گشودند به اصطلاح با آنها از در صلح درآمدند به زعم این که شاید این رژیم حق و حقوق فلسطینی ها را به رسمیت بشناسد و راه حل سیاسی برای آزادی فلسطین بوجود آید این بار نیز گویا این اعراب بودند که قافیه را باختند،اسرائیل گامی از مواضع خود عقب نشینی نکرد و هیچ کدام از مواد قطع نامه های منتشر شده بار اجرایی نگرفت. گذشت زمان و انعطاف ناپذیری رژیم صهیونیستی از مواضع خود معنای سخنان احمد بالله را واضح تر ساخت، او از اسرائیل درون سخن گفته بود حال بیش از پیش آشکار شده است که آنچه اعراب خاورمیانه را در بند کرده است این اسرائیل برون نیست بلکه اسرائیل درون است که از اعراب فقط گوشت و پوست و استخوان ساخته، احساس و عواطف انسانی را در وجود این عیاش های خوش گذران میرانده است.
امروز متاسفانه کشورهای عربی به ویژه کشورهای نفت خیز خلیج فارس چنان در تجملات شیطانی غرق گشته اند که حتا سرنوشت خود را ازیاد برده اند که این همه ثروت و مکنت خدا دادی روزی ازدست شان برون خواهد رفت و خداوند از این اسراف ها و تبذیر ها پرسش خواهد نمود.
بنابراین مردمی که در دام اسرائیل زیاده طلبی و فزون خواهی و رقابت های خود خواهانه گرفتار آمده چگونه می تواند انتظار برد که اسرائیل بر این مردم مروت به خرج دهد دست از توطیه و دسیسه های شیطانی بردارد.
درست است که غده سرطانی ای به نام اسرائیل توسط کشورهای غربی درخاورمیانه بوجود آمد و امروز از پشتیبانی بی دریغ ایالات متحده امریکا برخوردار است و کشور های غربی بدون هیچ شرم یا بیمی از رژیمی دفاع می کند که به هیچ اصول و ارزش های انسانی پای بند نیست و حق انسانی مردم فلسطین را مراعات نمی کند . اما آنچه کشورهای غربی را تشجیع و تحریص کرده است و دست از رژیم اسرائیل بر نمی دارند پشت گرمی به عرب های مسرف و عیاش و افتاده در دام اسرائیل درون است.
اگر کشورهای نفت خیز خاورمیانه از ثروت سرشاری که برای عیاشی های خود مصرف می کنند برای آرمان ملت فلسطین مصرف کرده بودند وضعیت فلسطینی ها بدین صورت نبود. اگر درصدی از بودجه های گزافی که در رقابت های منطقه ای برای پشتیبانی از گروه های افراطی و تروریستی مصرف می شود، اندکی در خدمت اهداف فلسطینی ها قرار می گرفت وضعیت فلسطین امروز به کلی تغیر پیدا می کرد.
اگرعرب ها سلاح نفت را در خدمت اهداف سیاسی خود قرا داده بودند کشورهای غربی را ودار به تمکین تحمیل خواسته های خود می نمودند. وقتی دست نشانده غرب در خاورمیانه اعراب فلسطینی را می کشد و هزار جنایت دیگر مرتکب می شود اما به جای توبیخ و تهدید مورد احترام عرب های نفت خور قرار می گیرد از اسرائیل غاصب چه توقعی می توان داشت .از گرگ جز درندگی بر نمی آید اما سخن آنست که این عرب های عیاش هستند که دندان گرک را تیز تر کردند ومی کنند.
اسرائیل نشان داده است که کمترین ارزشی به انسان و انسانیت قایل نیست. این کشور به هیچکدام از موازین بین المللی تا هنوز پایبند نبوده است.در برابر این رژیم ددمنش و ستم گر خون آشام چه باید کرد؟
بهتر است روز قدس را همره با تجلیل و بزرگداشت از مظلومیت مردم فلسطین، از مظلومیت انسان نیز سخن گفته شود که روزگاری بلندی است که در خاورمیانه عربی مرده است. سران و رهبران کشورهای عربی در لجن شهوت و شکم فرو افتاده اند.
فلسطینی ها بر رغم فشارهای طاقت فرسای اسرائیل حس انسانیت را در خود نگاه داشته اند هنوز نسبت به دین و مذهب و ملیت خود حساسیت به خرج می دهند درحالی اعراب همه ارزش ها را فروهشته و به عیاشی ها و خوش گذرانی ها حیوان منشانه تن داده اند. بنابراین روز قدس روزی است که تقدس و حرمت انسان یاد آوری شود که این انسان آنگاه انسان است که درد همسایه درد مند خود را حس کند و برای رهایی از زیر دست ظالمان و ستمگران تلاش ورزد.
مولف : م. سمنگانی
