سازمان ملل متحد؛ سازمانی جهانی است که در سال ۱۹۴۵ میلادی و با حضور ۴۵ کشور تأسیس و فعلا ۱۹۳ کشور جهان عضویت این سازمان را دارند. از سوی دیگر، سازمان ملل، در برابر جلوگیری از جنگ های جهانی و به نوعی تأمین صلح و آرامش برای جهانیان مسئول است، اما آیا واقعا چنین بوده است؟ سازمان ملل چقدر برای رسیدن به صلح و آرامش جهانی، بی طرفانه تلاش ورزیده است؟
در واقع سازمان ملل تبدیل به ابزاری شده است که بازیگران اصلی آن، چند کشور قدرتمند هستند، که نه برای تأمین امنیت جهان، بلکه برای پیش برد سیاست های خارجی کشورهای خاص کار می کند. از سوی دیگر، سازمان ملل با در اختیار داشتن بزرگترین مرکز امنیتی دنیا(شورای امنیت)، مسئولیت حفظ صلح جهانی را دارد، اما امروز شاهد عملکرد ضعیف آن در رسیدن به اهدافی که در منشور این سازمان ذکر شده، هستیم.
تجربه سال های پس از آغاز به کار سازمان ملل نشان می دهد که این سازمان نه تنها برای صلح پایدار در جهان کار نمی کند، بلکه حامی کشورهایی است که در ناامنی جهان نقش دارند. به طور مثال، اگر اصل اساسی حقوق بشر، تأمین امنیت جهانی باشد، رژَیمی چون اسرائیل باید تحت فشار سازمان ملل قرار بگیرد، اما این روند برعکس است و این رژیم به خاطر منافع چند کشور خاص، مورد تشویق قرار می گیرد.
یکی از قانون شکنی های آشکار سازمان ملل این بوده که سال گذشته رژیم صهیونیستی را به عنوان رئیس کمیته مبارزه با تروریزم جهانی سازمان ملل انتخاب کرد. سازمان ملل سال گذشته طی یک رای گیری مخفی بین ۱۹۳ عضو این سازمان، رژیم صهیونیستی را به عنوان رئیس کمیته مبارزه با تروریزم جهانی معرفی کرد.
اما سوال اینجا است که چرا رژیمی که خود ناقض گسترده حقوق بشر است، به این سمت معرفی شده است؟ رژیم صهیونیستی اسرائیل طی دهه های گذشته همواره نقض کننده حقوق بشر بوده و دست سردمدارانش به خون هزاران انسان بی گناه و کودکان معصوم فلسطینی آغشته است. از سوی دیگر، بعضی آگاهان سیاسی، رژیم صهیونیستی را عامل اصلی جنگ های خاورمیانه می دانند. با این وجود، آیا می توان توقع داشت که رژیم اسراییل با این کارنامه سیاه خود، در جهت مبارزه علیه تروریزم خوب عمل کند، و جهانیان توقع امنیت را از رژیمی داشته باشند که در صدد ناامن سازی منطقه و ناقض حقوق بشر است؟! حال اگر سازمان ملل خود ناقض حقوق بشر نیست، چرا چنین رژیمی به این مقام رسیده است؟!
این اولین گزینش نابجای سازمان ملل نیست و پیش از این، این سازمان عربستان سعودی را به عنوان رئیس کمیته حقوق بشر و به تازگی رئیس کمیته زنان سازمان ملل معرفی کرده است. این در حالی است که جهان می داند کشور عربستان خود یکی از بزرگترین ناقضان حقوق بشر است. به طور مثال، زنان عربستان هنوز حق رای دادن و حق رانندگی ندارند و انسان های بی گناه بدون این که جرم شان مشخص شود، اعدام می شوند. همچنان عربستان سعودی یکی از کشورهای تروریست پرور است. آیا عربستانی که با بمباران خود بر روی مردم مظلوم یمن، جان هزاران انسان بی گناه را گرفته است، شایسته این مقام است؟ و چرا سازمان ملل در برابر این دو رژیم منفور تروریست پرور و ناقض حقوق بشر، سکوت اختیار کرده است؟!
در بعد دیگر از رفتار سازمان ملل، هیچ عکس العملی از این سازمان نسبت به نقض حقوق بشر در یکی از کشورهای قدرتمند مثل ایالات متحده آمریکا یا همپیمانان سیاسی این کشور، دیده نمی شود، اما به دنبال کوچک ترین رویداد در بعضی کشورهای اسلامی است. مثلا اگر کوچکترین مورد نقض حقوق بشر در یکی از کشورهای اسلامی که از نگاه سیاسی با آمریکا میانه خوبی ندارد رخ دهد، صدای واکنش های سازمان های بین المللی گوش ها را کر خواهد کرد. اما اگر سازمان ملل واقعا به دنبال حقوق بشر است، چرا صدای خود را علیه کشتار مسلمانان در میانمار، کشتار شیعیان در نیجریا و هزاران نقض آشکار حقوق بشر دیگر، بلند نمی کند؟! پاسخ این است که سازمان ملل و دیگر سازمان های جهانی، تحت تأثیر کشورهای قدرتمند قرار دارند و هرگز مستقلانه و بی طرفانه عمل نمی کنند.
سازمان ملل آنجایی که به نفع آمریکا باشد، به هجوم نظامی ارتش این کشور مشروعیت می دهد، اما به حملات موشکی امریکا به دیگر کشورها که نقض آشکار معاهدات بین المللی است، هیچ واکنشی نشان نمی دهد. این سازمان ملل، همان سازمانی است که برای او نسل‌کشی مسلمانان میانمار هیچ اهمیتی ندارد، اما نگران حقوق زنان در ممالک اسلامی است.
متأسفانه باید گفت که سازمان ملل با ساختار کنونی و تأثیرپذیری ای که از قدرت های بزرگ جهانی به خصوص امریکا دارد، توانایی پاسخ گویی و حل بحران های کنونی جهان را ندارد. برای نجات جهان از بحران های فراگیر کنونی، ابتدا اصلاحات جدی در سازمان ملل نیاز است، اما واقعا اراده ای برای اصلاح و تغییر در سازمان ملل و چنین امکانی وجود دارد؟!
سید محمد علی حسینی
