بعد فرمود: من خواهم رفت اما شما مرا بعد از رفتن من خواهید شناخت، بعدا معلوم خواهد شد که من چه می گفتم و چه می خواستم و چه منظوری داشتم؛ رفتن و مردن من پایان کار من نیست، پرونده من با مردن بسته نخواهد شد، بذری که در این مدت در میان این تلخیها و سختیها کاشتم تدریجا خواهد رویید و ثمره خواهد داد.
تاریخ انتشار :دوشنبه ۱۴ جوزا ۱۳۹۷ ساعت ۰۴:۴۰
کد مطلب : 164737
«احسب الناس ان یترکوا ان یقولوا امنا و هم لا یفتنون و لقد فتنا الذین من قبلهم فلیعلمن الله الذین صدقوا و لیعلمن الکاذبین؛
آیا مردم پنداشتند همین که گفتند ایمان آوردیم به حال خود رها می شوند و مورد آزمایش قرار نمی گیرند؟ و به یقین کسانی را که پیش از اینان بودند آزمودیم، پس خدا حتما آنها را که راست گفتند می شناسد و نیز دروغگویان را می شناسد.» (عنکبوت/ 1-2).
«و من کلام له علیه السلام قبل موته: و انما کنت جارا جاورکم بدنی ایاما و ستعقبون منی جثة خلاء ساکنة بعد حراک و صامتة بعد نطق لیعظکم هدوی وخفوت اطراقی و سکون اطرافی فانه اوعظ للمعتبرین من المنطق البلیغ، غدا ترون ایامی و یکشف لکم عن سرائری و تعرفوننی بعد خلو مکانی و قیام غیری مقامی» (نهج البلاغه- خطبه 149)
اینها از جمله بیانات و کلماتی است که " امام علی علیه السلام" بعد از ضربت خوردن در حالی که در بستر افتاده بود ایراد فرمود،
می فرماید: مدتی من با شما بودم و بدن من مجاور شما بود، عن قریب خواهید دید این بدن به شکل یک جثه خالی و ساکن و بی حرکت، خاموش و بی زبان در جلو چشم شماست. شما باید از این سکوت و آرامی و از این سکوت و خاموشی پند بگیرید.
زبان این حالت و این تغییر که چگونه آنهمه حرکتها و دلیریها و دلاوریها تبدیل شد به سکون و آرامی و آنهمه فصاحتها و بلاغتها یکمرتبه تبدیل شد به سکوت و خاموشی، از هر منطق و هر بیانی رساتر و گویاتر است. هر اندازه خطیب و گوینده می خواست با زبان خود فنا و زوال دنیا و آخر رسیدن عمر را مجسم کند نمی توانست این طور بیان کند که عن قریب به چشم خود می بینید.
بعد فرمود: من خواهم رفت اما شما مرا بعد از رفتن من خواهید شناخت، بعدا معلوم خواهد شد که من چه می گفتم و چه می خواستم و چه منظوری داشتم، وقتی که جای من خالی شد و کسی دیگر به جای من نشست و زمام امور را به دست گرفت من شناخته خواهم شد. رفتن و مردن من پایان کار من نیست، پرونده من با مردن بسته نخواهد شد، تخمی که در این مدت در میان این تلخیها و سختیها کاشتم تدریجا خواهد رویید و ثمره خواهد داد.
امام علی علیه السلام در چنین سحرگاهی یعنی سحرگاه نوزدهم ماه مبارک رمضان سال چهلم هجری در هنگامه ی نماز صبح و در محراب مسجد کوفه به دست شقی ترین افراد با شمشیر زهرآلود زخمی گردید و دو روز بعد و در بیست و یکم ماه رمضان به شهادت رسید.
مرتضی مطهری؛ حکمت ها و اندرزها؛ ص 125-126
آیا مردم پنداشتند همین که گفتند ایمان آوردیم به حال خود رها می شوند و مورد آزمایش قرار نمی گیرند؟ و به یقین کسانی را که پیش از اینان بودند آزمودیم، پس خدا حتما آنها را که راست گفتند می شناسد و نیز دروغگویان را می شناسد.» (عنکبوت/ 1-2).
«و من کلام له علیه السلام قبل موته: و انما کنت جارا جاورکم بدنی ایاما و ستعقبون منی جثة خلاء ساکنة بعد حراک و صامتة بعد نطق لیعظکم هدوی وخفوت اطراقی و سکون اطرافی فانه اوعظ للمعتبرین من المنطق البلیغ، غدا ترون ایامی و یکشف لکم عن سرائری و تعرفوننی بعد خلو مکانی و قیام غیری مقامی» (نهج البلاغه- خطبه 149)
اینها از جمله بیانات و کلماتی است که " امام علی علیه السلام" بعد از ضربت خوردن در حالی که در بستر افتاده بود ایراد فرمود،
می فرماید: مدتی من با شما بودم و بدن من مجاور شما بود، عن قریب خواهید دید این بدن به شکل یک جثه خالی و ساکن و بی حرکت، خاموش و بی زبان در جلو چشم شماست. شما باید از این سکوت و آرامی و از این سکوت و خاموشی پند بگیرید.
زبان این حالت و این تغییر که چگونه آنهمه حرکتها و دلیریها و دلاوریها تبدیل شد به سکون و آرامی و آنهمه فصاحتها و بلاغتها یکمرتبه تبدیل شد به سکوت و خاموشی، از هر منطق و هر بیانی رساتر و گویاتر است. هر اندازه خطیب و گوینده می خواست با زبان خود فنا و زوال دنیا و آخر رسیدن عمر را مجسم کند نمی توانست این طور بیان کند که عن قریب به چشم خود می بینید.
بعد فرمود: من خواهم رفت اما شما مرا بعد از رفتن من خواهید شناخت، بعدا معلوم خواهد شد که من چه می گفتم و چه می خواستم و چه منظوری داشتم، وقتی که جای من خالی شد و کسی دیگر به جای من نشست و زمام امور را به دست گرفت من شناخته خواهم شد. رفتن و مردن من پایان کار من نیست، پرونده من با مردن بسته نخواهد شد، تخمی که در این مدت در میان این تلخیها و سختیها کاشتم تدریجا خواهد رویید و ثمره خواهد داد.
امام علی علیه السلام در چنین سحرگاهی یعنی سحرگاه نوزدهم ماه مبارک رمضان سال چهلم هجری در هنگامه ی نماز صبح و در محراب مسجد کوفه به دست شقی ترین افراد با شمشیر زهرآلود زخمی گردید و دو روز بعد و در بیست و یکم ماه رمضان به شهادت رسید.
مرتضی مطهری؛ حکمت ها و اندرزها؛ ص 125-126
avapress.com/vdcfmjdyew6dvea.igiw.html
تگ ها
