هر ملتی که از نظر اقتصادی، سیاسی و فرهنگی استقلال نداشته باشد و با خوراک بیگانگان تغذیه گردد؛ بی تردید که وابسته است. وقتی ملتی وابسته بود، اراده ی آزاد برای تعیین سرنوشت خویش را ندارد و نمی تواند آزادانه به مسیر زندگی خود سروسامان بخشد. ملتی که در گرو بیگانگان افتاده باشد، نمی تواند جلو تحقیر و توهین را بگیرد و اجازه ندارد با اراده ی خود، به حیات خویش ادامه دهد بلکه هر طوری میل ارباب باشد، جهت و سوق داده می شود.
این که ترامپ در دیدار با عمران خان، گستاخانه پا را از خط قرمز انسانیت کشید و به ملت افغانستان اهانت ورزید و پشیزی به مردم تحت ستم و تبعیض افغانستان اهمیت قایل نشد و بی باکانه و بی شرمانه و وحشیانه، به ملت مسلمان این سرزمین حمله نمود؛ دلیل آن این است که ملت افغانستان زیر اقتصاد و مدیریت و فرهنگ غرب به سر می برد.
ترامپ فکر می کند که مردم این سرزمین سربسته تسلیم غرب است و هر گونه تصمیم کاخ سفید بالای ملت افغانستان عملی شدنی است و هیچ کسی و گروهی نه اعتراض می تواند و نه حق آن را دارد. اینجاست که به یکبارگی و احساساتی خیال پردازی می کند که ده میلیون انسان مسلمان و آزاده و یک جغرافیای بزرگ را باید به آتش کشید تا تروریست دست ساخته را نابود کرد.
از سویی، پررویی ترامپ ناشی از بی تفاوتی مردم افغانستان نیز است که گذاشته تا دیگران هر تصمیمی گرفتند، اجرا کنند و هر خواستی داشتند، برآورده سازند. این عامل، ترامپ را چنان بی باک و بی پروا کرده که هر گونه خیال پردازی ذهنی و درونی خود را به بیرون اندازد و بر سر هر ملتی حمله کند و هر بی نظمی و وحشی کاری که خواست، انجام دهد. وگرنه دولت افغانستان هیچ توافقی مبنی بر تسلط آمریکا بر مردم افغانستان را امضا نکرده و اگر پیمان راهبردی کابل- واشنگتن عقد گردیده، به معنای تحت سیطره رفتن نیست و بلکه به جهت کمک به دولت برای مبارزه با تروریسم بسته شده است. وقتی حضور نظامی آمریکا پس از حادثه ی نیویورک در افغانستان رقم خورد، به خاطر تروریست ستیزی، آوردن امنیت، تأمین و تحکیم حقوق بشر، بشر دوستی و مدنی سازی بود.
اما زمانی که پا را در افغانستان گذاشت، مدیریت مردم را سربسته به قبضه کشید و آزادی اراده را محکمه نمود و دخالت در امور ملت و دولت را سرلوحه ی حضور خویش قرار داد. اینجا بود که تعهد در حضور خود را شکستاند و فریاد بشردوستی و حقوق بشری را فراموش کرد و مدنیت سازی را به بربریت پروری و ترویست گستری تبدیل نمود.
اینک که همه دست های پیدا و پنهان حضور نظامی و به ظاهر تروریست ستیزی آمریکا برای مردم افغانستان هویدا گردیده و شکست آمریکا در نیرنگ بازی و سرنگونی لانه های تروریسم و مبارزه با گروه های وحشت آفرینی، آشکار شده؛ ترامپ با کمال شناعت و بی شرمی، باردیگر هشدار می دهد که در صورت محو تروریسم در خاک افغانستان، باید افغانستان را محو و از نقشه ی جهان برداشت و مردم آن را قتل عام و جوی خون جاری کرد تا پیروزی در جنگ اعلام شود.
بنابراین، سخنان سخیف و ضعیف ترامپ روشن می سازد که اگر ملتی، بی تفاوت بنشیند و به سرنوشت خویش توجه نکند و سکوت نماید- هر وحشی جرئت پیدا می نماید تا در مقابل دولت ها، گستاخی ورزد و به ملت ها، توهین کند و اراده ها را به مسخره و مستهجن بکشد.
از این رو، بایستی ملت افغانستان قاطعانه تصمیم بگیرد و سکوت خویش را بشکند و نگذارد که هر شخصی، طبق میل خود برای مردم سرنوشت تعیین کند و هر دولتی، مطابق خواست خود برای دولت افغانستان طرح بریزد و عملی کند. زیرا ملت افغانستان حق دارد به آمریکایی ها بگوید که شما اجازه ندارید برای ما سرنوشت تعیین کنید و بلکه آنچه از مجرای قانونی به شما سپرده شده که آوردن امنیت، تطبیق حقوق بشر، کمک بشردوستانه و همکاری برای قدرت سازی دولت و یاری برای پویایی زندگی ملت باشد، بپردازید و بیشتر از این، دخالت در امور داخلی، دست اندازی برای پراکندگی ملت و فروپاشی دولت می باشد.
نویسنده: محمد عظیم فکوری
این که ترامپ در دیدار با عمران خان، گستاخانه پا را از خط قرمز انسانیت کشید و به ملت افغانستان اهانت ورزید و پشیزی به مردم تحت ستم و تبعیض افغانستان اهمیت قایل نشد و بی باکانه و بی شرمانه و وحشیانه، به ملت مسلمان این سرزمین حمله نمود؛ دلیل آن این است که ملت افغانستان زیر اقتصاد و مدیریت و فرهنگ غرب به سر می برد.
ترامپ فکر می کند که مردم این سرزمین سربسته تسلیم غرب است و هر گونه تصمیم کاخ سفید بالای ملت افغانستان عملی شدنی است و هیچ کسی و گروهی نه اعتراض می تواند و نه حق آن را دارد. اینجاست که به یکبارگی و احساساتی خیال پردازی می کند که ده میلیون انسان مسلمان و آزاده و یک جغرافیای بزرگ را باید به آتش کشید تا تروریست دست ساخته را نابود کرد.
از سویی، پررویی ترامپ ناشی از بی تفاوتی مردم افغانستان نیز است که گذاشته تا دیگران هر تصمیمی گرفتند، اجرا کنند و هر خواستی داشتند، برآورده سازند. این عامل، ترامپ را چنان بی باک و بی پروا کرده که هر گونه خیال پردازی ذهنی و درونی خود را به بیرون اندازد و بر سر هر ملتی حمله کند و هر بی نظمی و وحشی کاری که خواست، انجام دهد. وگرنه دولت افغانستان هیچ توافقی مبنی بر تسلط آمریکا بر مردم افغانستان را امضا نکرده و اگر پیمان راهبردی کابل- واشنگتن عقد گردیده، به معنای تحت سیطره رفتن نیست و بلکه به جهت کمک به دولت برای مبارزه با تروریسم بسته شده است. وقتی حضور نظامی آمریکا پس از حادثه ی نیویورک در افغانستان رقم خورد، به خاطر تروریست ستیزی، آوردن امنیت، تأمین و تحکیم حقوق بشر، بشر دوستی و مدنی سازی بود.
اما زمانی که پا را در افغانستان گذاشت، مدیریت مردم را سربسته به قبضه کشید و آزادی اراده را محکمه نمود و دخالت در امور ملت و دولت را سرلوحه ی حضور خویش قرار داد. اینجا بود که تعهد در حضور خود را شکستاند و فریاد بشردوستی و حقوق بشری را فراموش کرد و مدنیت سازی را به بربریت پروری و ترویست گستری تبدیل نمود.
اینک که همه دست های پیدا و پنهان حضور نظامی و به ظاهر تروریست ستیزی آمریکا برای مردم افغانستان هویدا گردیده و شکست آمریکا در نیرنگ بازی و سرنگونی لانه های تروریسم و مبارزه با گروه های وحشت آفرینی، آشکار شده؛ ترامپ با کمال شناعت و بی شرمی، باردیگر هشدار می دهد که در صورت محو تروریسم در خاک افغانستان، باید افغانستان را محو و از نقشه ی جهان برداشت و مردم آن را قتل عام و جوی خون جاری کرد تا پیروزی در جنگ اعلام شود.
بنابراین، سخنان سخیف و ضعیف ترامپ روشن می سازد که اگر ملتی، بی تفاوت بنشیند و به سرنوشت خویش توجه نکند و سکوت نماید- هر وحشی جرئت پیدا می نماید تا در مقابل دولت ها، گستاخی ورزد و به ملت ها، توهین کند و اراده ها را به مسخره و مستهجن بکشد.
از این رو، بایستی ملت افغانستان قاطعانه تصمیم بگیرد و سکوت خویش را بشکند و نگذارد که هر شخصی، طبق میل خود برای مردم سرنوشت تعیین کند و هر دولتی، مطابق خواست خود برای دولت افغانستان طرح بریزد و عملی کند. زیرا ملت افغانستان حق دارد به آمریکایی ها بگوید که شما اجازه ندارید برای ما سرنوشت تعیین کنید و بلکه آنچه از مجرای قانونی به شما سپرده شده که آوردن امنیت، تطبیق حقوق بشر، کمک بشردوستانه و همکاری برای قدرت سازی دولت و یاری برای پویایی زندگی ملت باشد، بپردازید و بیشتر از این، دخالت در امور داخلی، دست اندازی برای پراکندگی ملت و فروپاشی دولت می باشد.
نویسنده: محمد عظیم فکوری
