خوشا به سعادت جویندگان علم!

روایاتی در فضیلت علم و معرفت:
از پیامبر اکرم (صل الله علیه و آله و سلم) روایت شده که "هر کسی که به قصد فراگیری مسئله‌ای از مسایل علمی از خانه‌ی خود بیرون برود، به خاطر هر قدمی که برخواهد داشت، خداوند عالم برای او ثواب پیغمبری از پیغمبران و ثواب هزار شهید از شهدای جنگ بدر و بابت هر حرفی که از عالم بشنود یا بنویسد، شهری در بهشت به او عطا می‌فرماید."
 
خداوند و پیامبران و فرشتگان الهی، هر کسی را که جویای علم باشد دوست می‌دارند و علم را کسی دوست ندارد مگر اهل سعادت. پس خوشا به حال جویندگان علم. نظر کردن به چهره‌ی عالم بهتر از آزاد کردن هزار بنده است. هر کسی که علم را دوست داشته باشد بهشت از آن او خواهد بود. چنین شخصی هر صبح و شام را با خوشنودی خداوند به سر می‌کند و از دنیا نمی‌رود مگر اینکه از شراب حوض کوثر بنوشد و از میوه‌ی بهشت بنوشد و در آن دنیا رفیق و همدم حضرت خضر نبی (ع) گردد.
 
امیرالمومنین حضرت امام علی (علیه‌السلام) می‌فرماید: "اگر مومنی بمیرد و از او ورقی بماند که در آن مسئله‌ای علمی نوشته شده باشد، آن ورق میان او و آتش حجاب و مانع خوهد شد. همچنین به سبب هر حرفی که در آن ورق نوشته باشد، خداوند عالم در آن دنیا شهری به او عطا خواهد کرد که هفت برابر تمام دنیا باشد."
 
از حضرت سیدالساجدین امام سجاد (علیه‌السلام) نقل شده که فرمودند: "اگر مردم بدانند آنچه را که در طلب علم می‌باشد، هر آینه به طلب علم خواهند رفت، حتی اگر قرار باشد خون‌های ایشان ریخته شود و به دریاها غرق شوند."
 
حضرت امام محمد باقر (علیه‌السلام) می‌فرماید: "عالمی که به علم خود عمل کند،‌ بهتر از هزار عابد خواهد بود."
 
از رئیس مذهب جعفری حضرت امام جعفر صادق (علیه‌السلام) مروی است که فرمودند: "اگر مردم فضیلت شناخت خدا را بدانند، به متاع دنیا و نعمت‌های آن چشم نخواهند دوخت. دنیا در پیش ایشان از آنچه بر آن راه می‌روند که خاک باشد کمتر خواهد شد. چنین اشخاصی به سبب معرفت خداوند متنعم و متلذّذ خواهند شد مانند لذّت کسی که همیشه در روضه‌های بهشت با اولیای الهی بوده باشد. به درستی که معرفت خداوند در هر وحشتی انیس انسان و در هر تنهایی، رفیق وی و در هر ظلمتی نور و قوّتِ هر ضعف و شفای هر دردی است."
 
حضرت امام رضا (علیه‌اسلام) از پدران خود و آن بزرگواران از حضرت رسول الله روایت کرده‌اند که پیامبر فرموده است: "طلب علم بر هر مسلمانی واجب است، پس آن را از هر جایی که گمان می‌کنید وجود دارد بطلبید و از اهلِ آن کسب کنید. به درستی که یادگیری علم برای رضای خداوند متعال حسنه بوده و طلبِ آن عبادت است. گفتگوی علمی با دیگران تسبیح پروردگار است. عمل کردن به علم، جهاد در راه خداست و یاد دادنِ آن به کسی که نمی‌داند حکم صدقه را دارد. آموزش علم به کسانی که مستحق آن‌اند تقرب و نزدیکی به خداوند است، زیرا به سبب آن مسایل حلال و حرام مشخص می‌شود و راه بهشت آشکار می‌‌گردد.
 
علم و معرفت، انیس در وحشت و رفیق در غربت و هم‌زبانی در خلوت و در هر حالتی راهنمای انسان است. علم سلاح آدمی در برابر دشمنان و مایه‌ی زینت نزد دوستان می‌باشد. خداوند به سبب علم و دانش، مرتبه و منزلت قومی را بالا می‌برد و آنان را راهنمای مردم به سوی خیر می‌گرداند تا مردم به افعال و اعمال آنان اقتدا کنند. فرشتگان الهی به محبت به جویندگان علم علاقه داشته و بال‌های خود را بر روی ایشان می‌گسترانند و در هر حالتی برای آنان طلب آمرزش و مغفرت می‌کنند.
 
به راستی که به وسیله‌ی علم، دل‌ها از نادانی زنده می‌شود و چشم‌های بصیرت روشن می‌گردد. علم، بنده را در دنیا و آخرت به جایگاه بزرگان و مجالس نیکان و درجات بلند و مراتب ارزشمند می‌رساند. ثواب ذکر علم، معادل ثواب روزه‌ داشتن و درس‌دادنِ آن همسان با عبادتِ شبانه است. اطاعت و عبادت پروردگار به وسیله‌ی علم است. علم پیشرو و امام و عَمل تابعِ آن است.
 
خداوند متعال علم را بر اهل سعادت الهام می‌کند و از ارباب شقاوت محروم می‌سازد. پس خوشا به حال کسی که خداوند او را از لذت علم‌آموزی محروم نکرده باشد."
 
ادامه دارد...