در جوامع و کشور های مردم سالار و دموکراتیک، انتخابات، بزرگترین و مهمترین مرجع و مرکز حضور مردم برای تصمیم گیری جهت تعیین سرنوشت عمومی است. در کشوری که قرار باشد آزادی اراده و اندیشه و بیان و احترام به کرامت انسان رعایت گردد، عدالت اجتماعی تطبیق شود، تبعیض و تعصب و قتل و غارت نباشد، بی سر و سامانی و بی نظمی رخت بربندد، ملت و دولت به عظمت و قدرت برسد و بالاخره قانون عملی و فضای عمومی اجتماعی و اخلاقی و اقتصادی و سیاسی و فرهنگی مملکت به صورت اساسی و درستی مدیریت گردد؛ مردم باید با شعور و پرشکوه در انتخابات آزاد و سری و شفاف شرکت جویند و سرنوشت خویش را رقم زنند. تا مردم در انتخابات شرکت نجویند و حضور تاریخی خویش را برای خلق مظهر مردم سالاری که "انتخابات" باشد نشان ندهند، اراده ی آزاد و جمعی متبلور نمی گردد و سرنوشت عمومی ساخته نمی شود.
از این رو، اینک که مردم افغانستان در آستانه و به پیشواز انتخابات ریاست جمهوری نشسته و منتظر حضور در محضر تعیین سرنوشت، نیکوست که پیش از رفتن در این محضر و مرجع، به تفکر رو بیاورند و بیاندیشند و عاقلانه انتخاب کنند تا بار دیگر به سوی فردای تاریک و سیاه نروند. فردایی که تکرار دیروز و امروز باشد، تباه کننده است. زیرا ما امروز در شرایط بسیار بحرانی به سر می بریم که حتی یک روز، افغانستان شاهد ریخته نشدن خون نیست و بلکه هر روز، ده ها نفر ملکی و نیروی امنیتی ما کشته و زخمی می شود و عامل این، انتخاب نادرست و نبود مدیریت سالم در مملکت و وجود فساد گسترده است. فسادی که باعث شد حتی آمریکا کمک اش را قطع نماید و پول خود را بازگرداند و سران حکومت افغانستان را متهم به دست داشتن در فساد و ناتوانی در مدیریت کند.
بنابراین وضعیت، شرکت مردم در انتخابات، سرنوشت ساز است. ساختن سرنوشت، با حضور مردم در پای صندوق های رأی رقم خواهد خورد و این حضور، شرط دارد و شرط اصلی شرکت در انتخابات، انتخاب آگاهانه و آزادانه و عاقلانه است. اگر مردم در روز انتخابات، از گذشته ی تاریک تاریخ درس بگیرند و به آینده ی خود فکر کنند و رئیس انتخاب نمایند، به یقین که فردای خویش را به درستی و نیکویی رقم می زنند و نمی گذارند گرفتار سرنوشتی شوند که در آن، قتل و غارت و تبعیض و تعصب و و بی نظمی و بی عدالتی و بی قانونی موج بزند. چون آینده و امروز به دیروز وصل و بسته است و تنها کاری که امروز از دیروز و برای فردا می توان کرد، درس از آموزه های سازنده و مثبت و دوری از برنامه های سوزنده و منفی گذشته است. اگر تاریخ به عنوان علم ظاهر گردیده و برای بشر مهم گشته و می تواند در جایی حرکت ایجاد کند و در جایی حرکت را متوقف سازد، درس آموزی آن است. زیرا علمی که به کاهش درد و رنج بشر نینجامد و به زندگی مردم شکوفایی خلق نکند، علم نیست. علم تاریخ هم بدین جهت سازنده است که دیروز را به امروز و فردا وصل می کند و نسل های امروز و آینده از زندگی نسل های گذشته می توانند درس بگیرند و کارکرد مثبت شان را سرمشق سازندگی برای زندگی قرار بدهند و از عمل منفی آنها دوری بگزینند.
بدین جهت، انتخابات شش میزان سال جاری (1398)، با توجه به فضای بحرانی کنونی که میراث بجا مانده از انتخاب در گذشته می باشد، بسیار مهم و تعیین کننده است. اگر ما در این انتخابات، حداقل وضعیت اقتصادی و سیاسی و فرهنگی و بخصوص امنیتی شکننده ی کشور را در پنج سال اخیر مطالعه و در نظر بگیریم، بی تردید که در انتخاب خویش اشتباه نمی کنیم. زیرا اگر بخواهیم از گذشته درس بگیریم و آینده را در روز انتخابات رقم زنیم و بسازیم، مهم ترین کاری که در اولویت است این است که بدانیم دولت وحدت ملی و سران حکومت پنج سال گذشته با مردم چه کردند؟ آیا حضور جوانان افغانستانی در کارخانه های کشور های همسایه کم رنگ شدند یا افزایش یافتند؟ آیا جوانان این سرزمین از این زمین فرار کردند و آواره و مهاجر و مسافر شدند و در دریا های بزرگ جهان غرق گردیدند یا خیر؟ وضعیت اقتصادی به مردم آزار و اذیت به ارمغان آورد یا آرامش و آسایش؟ قتل عام و کشتار جمعی در پنج سال اخیر فزونی یافت یا کاهش؟ آیا در چند سال اخیر مراکز آموزشی و فرهنگی و مسجد و خیابان با خون تزئین نگشت؟ آیا شاهراه های سراسر کشور به روی مسافرین به شاهراه های مرگ تبدیل نشد؟ آیا مسافرین مناطق مرکزی از دره ی میدان و مردم شمال از بغلان و مردم غرب از غزنی به آسودگی گذر کردند و شاهراه ها امن بودند؟ آیا دامن فساد تا دارالاعماق ارگ پهن نگردید؟ ا عدالت در ارگان های دولتی وجود داشت و تبعیض و تعصب حاکم نبود؟ از همه ننگین تر آیا استعداد نوجوانان و جوانان و نسل نو شکوفه ی افغانستانی با سهمیه بندی کانکور خفه نشد؟
کسی که در روز انتخابات می خواهد سرنوشت تعیین کند، چه بجا و نیکوست که پیش از آن، به این سوالات حیاتی و مهم نگاه بیندازد و دقت ورزد و پاسخ دهد و آن وقت، رئیس جمهور انتخاب کند. اینجاست که حضور آگاهانه و هوشیارانه ی مردم در انتخابات، سرنوشت را به درستی تعیین می کند و آینده را به صورت اساسی پی ریزی می نماید و می سازد و این است که می توانیم بگوییم انتخابات، راهی به سوی پیروزی و سازندگی.
نویسنده: عظیم فکور
از این رو، اینک که مردم افغانستان در آستانه و به پیشواز انتخابات ریاست جمهوری نشسته و منتظر حضور در محضر تعیین سرنوشت، نیکوست که پیش از رفتن در این محضر و مرجع، به تفکر رو بیاورند و بیاندیشند و عاقلانه انتخاب کنند تا بار دیگر به سوی فردای تاریک و سیاه نروند. فردایی که تکرار دیروز و امروز باشد، تباه کننده است. زیرا ما امروز در شرایط بسیار بحرانی به سر می بریم که حتی یک روز، افغانستان شاهد ریخته نشدن خون نیست و بلکه هر روز، ده ها نفر ملکی و نیروی امنیتی ما کشته و زخمی می شود و عامل این، انتخاب نادرست و نبود مدیریت سالم در مملکت و وجود فساد گسترده است. فسادی که باعث شد حتی آمریکا کمک اش را قطع نماید و پول خود را بازگرداند و سران حکومت افغانستان را متهم به دست داشتن در فساد و ناتوانی در مدیریت کند.
بنابراین وضعیت، شرکت مردم در انتخابات، سرنوشت ساز است. ساختن سرنوشت، با حضور مردم در پای صندوق های رأی رقم خواهد خورد و این حضور، شرط دارد و شرط اصلی شرکت در انتخابات، انتخاب آگاهانه و آزادانه و عاقلانه است. اگر مردم در روز انتخابات، از گذشته ی تاریک تاریخ درس بگیرند و به آینده ی خود فکر کنند و رئیس انتخاب نمایند، به یقین که فردای خویش را به درستی و نیکویی رقم می زنند و نمی گذارند گرفتار سرنوشتی شوند که در آن، قتل و غارت و تبعیض و تعصب و و بی نظمی و بی عدالتی و بی قانونی موج بزند. چون آینده و امروز به دیروز وصل و بسته است و تنها کاری که امروز از دیروز و برای فردا می توان کرد، درس از آموزه های سازنده و مثبت و دوری از برنامه های سوزنده و منفی گذشته است. اگر تاریخ به عنوان علم ظاهر گردیده و برای بشر مهم گشته و می تواند در جایی حرکت ایجاد کند و در جایی حرکت را متوقف سازد، درس آموزی آن است. زیرا علمی که به کاهش درد و رنج بشر نینجامد و به زندگی مردم شکوفایی خلق نکند، علم نیست. علم تاریخ هم بدین جهت سازنده است که دیروز را به امروز و فردا وصل می کند و نسل های امروز و آینده از زندگی نسل های گذشته می توانند درس بگیرند و کارکرد مثبت شان را سرمشق سازندگی برای زندگی قرار بدهند و از عمل منفی آنها دوری بگزینند.
بدین جهت، انتخابات شش میزان سال جاری (1398)، با توجه به فضای بحرانی کنونی که میراث بجا مانده از انتخاب در گذشته می باشد، بسیار مهم و تعیین کننده است. اگر ما در این انتخابات، حداقل وضعیت اقتصادی و سیاسی و فرهنگی و بخصوص امنیتی شکننده ی کشور را در پنج سال اخیر مطالعه و در نظر بگیریم، بی تردید که در انتخاب خویش اشتباه نمی کنیم. زیرا اگر بخواهیم از گذشته درس بگیریم و آینده را در روز انتخابات رقم زنیم و بسازیم، مهم ترین کاری که در اولویت است این است که بدانیم دولت وحدت ملی و سران حکومت پنج سال گذشته با مردم چه کردند؟ آیا حضور جوانان افغانستانی در کارخانه های کشور های همسایه کم رنگ شدند یا افزایش یافتند؟ آیا جوانان این سرزمین از این زمین فرار کردند و آواره و مهاجر و مسافر شدند و در دریا های بزرگ جهان غرق گردیدند یا خیر؟ وضعیت اقتصادی به مردم آزار و اذیت به ارمغان آورد یا آرامش و آسایش؟ قتل عام و کشتار جمعی در پنج سال اخیر فزونی یافت یا کاهش؟ آیا در چند سال اخیر مراکز آموزشی و فرهنگی و مسجد و خیابان با خون تزئین نگشت؟ آیا شاهراه های سراسر کشور به روی مسافرین به شاهراه های مرگ تبدیل نشد؟ آیا مسافرین مناطق مرکزی از دره ی میدان و مردم شمال از بغلان و مردم غرب از غزنی به آسودگی گذر کردند و شاهراه ها امن بودند؟ آیا دامن فساد تا دارالاعماق ارگ پهن نگردید؟ ا عدالت در ارگان های دولتی وجود داشت و تبعیض و تعصب حاکم نبود؟ از همه ننگین تر آیا استعداد نوجوانان و جوانان و نسل نو شکوفه ی افغانستانی با سهمیه بندی کانکور خفه نشد؟
کسی که در روز انتخابات می خواهد سرنوشت تعیین کند، چه بجا و نیکوست که پیش از آن، به این سوالات حیاتی و مهم نگاه بیندازد و دقت ورزد و پاسخ دهد و آن وقت، رئیس جمهور انتخاب کند. اینجاست که حضور آگاهانه و هوشیارانه ی مردم در انتخابات، سرنوشت را به درستی تعیین می کند و آینده را به صورت اساسی پی ریزی می نماید و می سازد و این است که می توانیم بگوییم انتخابات، راهی به سوی پیروزی و سازندگی.
نویسنده: عظیم فکور
