بامیان؛ صندوقِ رأیی که تنها در ایام کمپاین‌های انتخاباتی باز می‌شود!

بامیان یکی از ولایات مرکزی افغانستان است که با گذشت نزدیک به دو دهه از ایجاد حکومتِ تحت حاکمیت قانون اساسی و دموکراسی، توجه چندانی به آن صورت نگرفته و هنوز هم در محاصرۀ آنچه مقام‌های حکومتی از آن به "زندان طبیعی" تعبیر کرده‌اند قرار دارد.

اکنون که در آستانۀ انتخابات ریاست جمهوری هستیم، بامیان و بامیانی‌ها در محراق توجه کاندیداتوران ارشد ریاست جمهوری قرار گرفته‌ و هر یک از نامزدان ریاست جمهوری با راه‌اندازی همایش‌های بزرگ انتخاباتی با وعده‌های رنگین اما متفاوت از وعده‌هایی که در دوره‌های انتخاباتی داده بودند و به آنها عمل نکرده‌اند، مردم را به برخورداری از آیند‌ه‌ای بهتر امیدوار می‌کنند.

برق، ایجاد و ترمیم راه‌های مواصلاتی و تأمین امنیت شاهراه‌های منتهی به بامیان، از خواسته‌های اصلی مردم این ولایت بوده است. در انتخابات قبلی ریاست جمهوری، کاندیداها با وعد‌‌ه‌هایی از جمله روشن کردن خانه‌های بامیان با نور برق و همچنین وعده‌ و نویدهای دیگر، ده‌ها هزار رأی را از باشنده‌های این ولایت اخذ کردند.

بامیان و بامیانی‌ها در دوران انتخابات قبلی، وعده‌های زیادی از نامزدهای انتخاباتی دریافت کرده بودند. به بیان روشن‌تر، کاندیداها با استفادۀ سوء از نیازمندی‌های جدی مردم این ولایت، رفع این نیازمندی‌ها را وعده دادند، اما پس از آنکه بر کرسی حکومت تکیه کرده و سایر جایگاه‌ها را از آن خود ساختند، مردمِ این جغرافیا را به باد فراموشی سپرده و گاهاً زمانی که تعدادی از این مردم مظلوم صدای محرومیت‌شان را بلند کردند، آنان را به عدالت‌خواهیِ اضافی متهم کردند.

بیشترین خلف وعده متوجه حکومت فعلی است که این روزها به یاد یکی از بزرگترین صندوق‌های رأی یعنی بامیان افتاده است.

آقای غنی در این دور از کمپاین‌های انتخاباتی‌اش نه از برق بامیان یاد کرد و نه هم پاسخی برای چرایی عدم تامین امنیت شاهراه‌های منتهی به این ولایت ارائه نمود، اما با تمجید از مردم این ولایت وعده‌های دیگری به باشنده‌های بامیانی داده است.

در دور قبلی، مستفید شدن بامیانی‌ها از روشنایی برق، بیرون کردن بامیان از زندان جغرافیایی طبیعی و حوزوی شدن شفاخانۀ ولایتی بامیان از عمده‌ترین وعده‌های کاندیدای ریاست جمهوری بخصوص سران حکومت فعلی وحدت ملی بود؛ اما با گذشت یک دورۀ پنج ساله از عمر این حکومت، هنوز هم بامیان بدون برق و محصور در جغرافیای خشن طبیعت باقی مانده است.

در کنار این مشکلات، بامیان نه تنها در زندان طبیعت باقی مانده بلکه زندان سیاسی نیز بر آن افزوده شده و هر روز باشنده‌های بامیان در مسیر شاهراه‌های منتهی به این ولایت به گلوله بسته شده و یا هم سر بریده می‌شوند.

به گفتۀ مقام‌های محلی بامیان، بیش از ۵۰ درصد مردم این ولایت زیر خط فقر زندگی می‌کنند؛ با این حساب نامزدان ریاست جمهوری، از فقر و تنگدستی مردم سوءاستفاده کرده و به بهانۀ پول آنها را پای همایش‌های انتخاباتی‌شان می‌کشانند.

برق بامیان و تأمین امنیت شاهراه‌های منتهی به این ولایت، در پلان هیچ یک از کاندیدای ریاست جمهوری بخصوص تیم دولت ساز وجود ندارد و از آن یادی نکرده است. دلیل این امر می‌تواند این باشد که نتوانسته به وعده‌های خود طی پنج سال گذشته عمل کرده و به آن بپردازد و یا هم این مسایل در پلان کاری سال‌های آینده‌شان نیز -در صورت موفقیت در انتخابات- جایگاهی ندارد.

نویسنده: سیدمهدی بهزاد