سیدحسن مدثر/ در هر جامعه‌ای وحدت یک اصل به حساب می‌آید و این اصل بنیاد، استمرار و استحکام پایه‌های آن جامعه را تشکیل می‌دهد. جامعه‌ای که در آن وحدت نباشد ثبات ندارد. عوامل مختلفی می‌توانند باعث ایجاد وحدت در جامعه شوند. ارزش‌های مشترک، دین مشترک، نژاد مشترک، قوم مشترک و غیره. این اشتراکات انسانی سبب محبوبیت‌ آنها بین هم‌دیگر می‌گردد. خدای متعال نیز به مسلمانان دستور داده و می‌فرماید که "و اعتصموا بحبل الله جمیعا و لا تفرقوا...به ریسمان الهی چنگ بزنید و متفرق نشوید."

در این برهۀ زمانی عمل به این آیه مبارکه قرآن کریم که دستور خداوند است یک لازمۀ مهم به حساب می‌آید. در شرایطی که بحران‌های مختلف از هر گوشه سایه انداخته و هجوم فرهنگ‌ها و تنش‌های فکری و تفرقه‌اندازی مداخله‌کنندگان زمینه‌‌ چالش‌های بیشتر را مساعد ساخته است. در چنین شرایطی که آتش جنگ بین مسلمین موج می‌زند، نیاز به یک عامل محور که مسلمین به دور آن مرجع فکری بچرخند احساس می‌شود، مرجعی که بتواند باعث وحدت، همدلی و همدیگرپذیری مسلمین شود.

در واقع مصداق "حبل‌الله" در آیۀ مبارکۀ فوق، حضرت علی (ع) است. تمسک و عمل به سبک زندگی علوی، چنگ انداختن به ریسمان الهی به شمار می‌رود. محبوبیت علی (ع) چه در بین تشیع و چه اهل تسنن از جایگاه بلندی برخوردار است. علی (ع) چه به عنوان امام اول شیعه و چه به عنوان خلیفه چهارم، یک جایگاه مشخص به او می‌دهد که دیگران بتوانند با تأسی به ایشان زندگی خود را به سبک علوی پیاده بسازند و از جنبه‌های مختلف اخلاقی، دینی، عبادی، سیاسی و حتی اقتصادی از زندگی او استفاده کنند و از آن برای پیروزی و سربلندی بهره ببرند و در یک کلام پا جای پای علی (ع) بگذارند.

اینجاست همان سفارش پیامبر که فرمود کسانی به فلاح و رستگاری می‌رسند که بعد از من به قرآن و اهل‌بیت پیامبر چنگ بزنند. عمده مشکلات جامعه اسلامی از تفرقه‌هایی هست که جبهۀ کفر بر بلاد اسلامی دامن می‌زند؛ چون اسلام همیشه در مقابل استکبار ایستادگی کرده و به مبارزه علیه باطل پرداخته است. همواره سد راه استکبار و ظلم قرار داشته‌اند. دشمن از قدرت و ایستادگی مسلمانان می‌ترسند و برای مقابله با اسلام و پیروان و رهروان اسلام جز راه استفاده از خود مسلمانان ندارند و برای سودجویی، از تحریک مذهب علیه مذهب دیگر استفاده می‌کند.

در این میان علی (ع) یک نقطه‌ی مشترک بین تمام مذاهب اسلامی به شمار می‌رود و می‌توان او را عامل همبستگی و انسجام مسلمانان قلمداد نمود. حضرت علی (ع) شخصیتی است که همه فرق و مذاهب اسلامی در مورد عظمت او و جایگاه ایشان و همچنان در مورد خصوصیات علی (ع) و در مورد شأن و منزلت والای او در اسلام اتفاق نظر دارند.

این نقطه اشتراک خوبی برای وحدت و همبستگی مسلمین به حساب می‌رود؛ اینکه علی محض برای کسب رضای خدا و ایمان قوی و محکم و استوار همه‌ی عمر در راستای حفظ مکتب والای اسلام رزمیدند و به جهاد پرداختند. همه متفق‌القول‌ اند و به وجود علی باور دارند و همان اندازه که علی در مذهب شیعه مهم پنداشته می‌شود شیعیان به علی (ع) ارادت دارند و نمی‌توانند ادعا داشته باشند که علی صرفا برای آنها است.

همه مذاهب اسلامی اعتقاد دارند که ایشان شخصیتی بزرگ دارد، انسانی بی‌نظیر و مظهر کامل اسلام است و لحظه‌ای از متابعت پیامبر اکرم، چه در دوران کودکی، نوجوانی و تا آخر عمر کوتاهی نکرد و یک لحظه در راه مجاهدت برای خدا و برای اسلام و قران فروگذار ننمود. بنابراین چه شیعه و چه سنی و چه مذاهب دیگر، باید علی (ع) را ملاک و محور وحدت بدانند و همچنان که به علی (ع) ارادت دارند از او متابعت و پیروی نیز کنند.

محبت به امیرالمومنین (ع) خیلی با ارزش است، اما محبتِ تنها کافی نیست. لازم است که از علی (ع) پیروی کنیم و سبک زندگی علوی را پیشه خود بسازیم و ببینیم که علی چه چیزی را در درجه اول مورد اهمیت قرار می‌داد. مهمترین و برجسته‌ترین نمود زندگی حضرت علی علیه‌السلام عدالت است. مدارا نکردن با ظالم، همدلی با مظلوم و کمک و تلاش برای گرفتن حق مظلوم از ظالم، اموری هستند که در زندگی امیرالمومنین موج می‌زنند و در کلمات علی (ع) مشاهد می‌شوند. آنجا که فرمود "سوگند به خدا اگر خاری به روی خارهای سعدان به سر ببرم یا با غل و زنجیر به این سو و آن سو کشیده شوم خوش‌تر دارم تا خدا و رسول را در حالی ملاقات کنم که به بعضی از بندگان ستم و چیزی از اموال را غب کرده باشم". در این برهه زمانی لازم است که با تأسی از آرمان و اهداف علی (ع) و شناخت کامل از سبک زندگی علوی، زندگی خودمان را جهت و سمت و سو دهیم.