قال الله تبارک و تعالی: «مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ ۚ وَالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ».
در ایام هفته وحدت و در آستانه سالروز میلاد پیامبر رحمت و مهربانی حضرت محمد مصطفی(صلی الله علیه وآله وسلم) قرار داریم، پیامبر رحمت که با خودش صلح و دوستی را به ارمغان آورد، و میان طوایف و قبایل مختلف صلح ایجاد نمود. ولی در شرایط امروزی مسلمانان برخلاف مشی پیشوای شان دارند عمل می‌کنند، انگار ما مسلمانان از آیه قرآن که خداوند توسط نبی مکرم اسلام فرستاد نصفش را گرفتیم و نصف دیگرا به فراموشی سپردیم، مسلمانان علی الخصوص مردم مسلمان افغانستان که ما شناخت داریم «اشداءعلی الکفار» را خوب عمل کردند، و هر زمان که اجنبی به کشور تجاوز کرده است مردم مسلمان افغانستان از کشور و دین شان قاطعانه دفاع کردند، اما هیج وقت سراغ «رحماء بینهم» که دستور دوم قرآن است، نرفتیم و آن را به فراموشی سپردیم، هفته وحدت که زمینه‌ی خوبی برای هم‌دلی و هم‌رنگی امت اسلامی است، با این بهانه بیاییم سراغ مؤلفه‌های وحدت اسلامی برویم و مؤلفه‌ها را بازگو نمایم و به خاطر بسپاریم و برای هم تکرار نماییم. که مؤلفه‌های زیادی برای ایجاد وحدت میان امت اسلامی داریم، مشترکاتی زیادی داریم که هر کدام از این مشترکات به تنهای می‌تواند میان امت اسلامی اتحاد و همبستگی ایجاد نماید، در جاهای مختلف دنیا مردم فقط یک نقطه اشتراک دارد همان نقطه اشتراک که عبارت باشد از منافع‌ملی را گرفته اند و به پیشرفتهای حیرت انگیزی رسیده اند. این در حالیست که مردم ما مشترکات فراوانی دارد. چرا روی آن‌ها فکر نمی‌کنیم؟ متاسفانه ما در مواجهه با هم وطن خود اولین چیزی را که در ذهن می‌اوریم و روی آن فکر می‌کنیم اختلاف‌های جزئی است. همان اختلاف‌های جزئی را بزرگ می‌کنیم و از آن اختلاف‌های جزئی کینه و عداوت و دشمنی را در ذهن می‌پرورانیم.
اگر یک یا دو مسئله در جامعه اسلامی بستری برای تفرقه و جدایی باشد در برابر، صدها مولفه برای وحدت و همبستگی وجود دارد و هیچ عاقلی صدها عامل همبستگی را کنار نمی‌گذارد که به دو مسئله تفرقه انگیز بچسبد.
حضرت امام خامنه‌ای(حفظه‌الله) در یکی از سخنرانی‌هایش چنین بیان می‌کند: قرآن از زبان پیامبر‌اکرم به مسیحیان آن زمان می‌گوید: «تعالوا الی کلمة سواء بیننا و بینکم الاّ نعبد الاّ اللَّه و لا نشرک به شیئا». آن وقت فرقه‌های مسلمان، با خدای واحد، پیغمبر واحد، قرآن واحد، قبله‌ی واحد، عبادت واحد، این همه مشترکات و مسلّمات، چند موضوع مورد اختلاف را وسیله قرار بدهند برای دشمنی! این، خیانت نیست؟ این، غرض‌ورزیِ غرض‌ورزان و غفلتِ غافلان نیست؟[ دیدار اقشار مردم در سالروز میلاد امیرالمؤمنین(ع) ۱۷/مرداد/۱۳۸۵]
بین مذاهب اسلامی اموری مشترک وجود دارد که با یادآوری آن از میزان شدت اختلاف بین آنان جلوگیری خواهد شد. از جمله این موارد، اعتقاد به توحید، کتاب آسمانی مشترک، پیامبر واحد، قبله واحد، اعتقاد یکسان به حجّ و تجمّع میلیونی از سرتاسر جهان و اعتقاد به نبوّت انبیاء سابق، می‌تواند عواملی برای تحکیم روابط و اتّحاد بین جوامع مسلمان باشد که خداوند متعال در قرآن با الفاظ متعدّدی از این امر یاد می‌نماید. من جمله این موارد: «وَاعتَصِموا»، «تَعاوَنوا»، «أصلِحُوا»، «إصلاح بَین النّاس»، «الَّفَ بینهم»، «أمَّةٌ واحِدة»، «أمَّة وَسط»، «حِزب الله»، «صبغة الله»، «اخوة» و «لا نُفَرِّقُ» می‌باشد.
توحید، اوّلین اشتراک بین تمامی مسلمانان جهان اعتقاد به یکتاپرستی و وحدانیّت حضرت باری تعالی است. اعتقادی که در تمامی ادیان وجود داشته و همه کتب پیش از قرآن، که در آن تحریفی صورت نگرفته است، بدان اشاره نموده است. خداوند که جهان در اختیار اوست، با نظمی که به جهان حکم فرما کرده است و وحدت و انسجامی که بین تمامی مخلوقات ایجاد نموده است، مجموعه‌ای از اتّفاقات و وقایع را بدون آنکه خللی در آن ایجاد شود، کنار هم قرار داده است و هر‌کدام در سر جای خود در وقت معلوم و در مکانی معلوم قرار گرفته اند. که این نظم و انسجام، از سایه وحدت و انسجام مجموعۀ جهانی است و اگر امروزه ما در جهان شاهد حوادث طبیعی ناخوشایند هستیم برگرفته از دخالت‌ها و خرابکاری‌هایی است که بشر تا به امروز بر سر این نظام و جهان منظّم آورده است. خالقی که اطاعت از او و شکرگزاری از او بر همگان واجب است.
«وَأَطِیعُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ».[آل عمران/132]و خدا و فرستاده او را فرمان برید، شاید مشمول رحمت شوید.
در ایام هفته وحدت و در آستانه سالروز میلاد پیامبر رحمت و مهربانی حضرت محمد مصطفی(صلی الله علیه وآله وسلم) قرار داریم، پیامبر رحمت که با خودش صلح و دوستی را به ارمغان آورد، و میان طوایف و قبایل مختلف صلح ایجاد نمود. ولی در شرایط امروزی مسلمانان برخلاف مشی پیشوای شان دارند عمل می‌کنند، انگار ما مسلمانان از آیه قرآن که خداوند توسط نبی مکرم اسلام فرستاد نصفش را گرفتیم و نصف دیگرا به فراموشی سپردیم، مسلمانان علی الخصوص مردم مسلمان افغانستان که ما شناخت داریم «اشداءعلی الکفار» را خوب عمل کردند، و هر زمان که اجنبی به کشور تجاوز کرده است مردم مسلمان افغانستان از کشور و دین شان قاطعانه دفاع کردند، اما هیج وقت سراغ «رحماء بینهم» که دستور دوم قرآن است، نرفتیم و آن را به فراموشی سپردیم، هفته وحدت که زمینه‌ی خوبی برای هم‌دلی و هم‌رنگی امت اسلامی است، با این بهانه بیاییم سراغ مؤلفه‌های وحدت اسلامی برویم و مؤلفه‌ها را بازگو نمایم و به خاطر بسپاریم و برای هم تکرار نماییم. که مؤلفه‌های زیادی برای ایجاد وحدت میان امت اسلامی داریم، مشترکاتی زیادی داریم که هر کدام از این مشترکات به تنهای می‌تواند میان امت اسلامی اتحاد و همبستگی ایجاد نماید، در جاهای مختلف دنیا مردم فقط یک نقطه اشتراک دارد همان نقطه اشتراک که عبارت باشد از منافع‌ملی را گرفته اند و به پیشرفتهای حیرت انگیزی رسیده اند. این در حالیست که مردم ما مشترکات فراوانی دارد. چرا روی آن‌ها فکر نمی‌کنیم؟ متاسفانه ما در مواجهه با هم وطن خود اولین چیزی را که در ذهن می‌اوریم و روی آن فکر می‌کنیم اختلاف‌های جزئی است. همان اختلاف‌های جزئی را بزرگ می‌کنیم و از آن اختلاف‌های جزئی کینه و عداوت و دشمنی را در ذهن می‌پرورانیم.
اگر یک یا دو مسئله در جامعه اسلامی بستری برای تفرقه و جدایی باشد در برابر، صدها مولفه برای وحدت و همبستگی وجود دارد و هیچ عاقلی صدها عامل همبستگی را کنار نمی‌گذارد که به دو مسئله تفرقه انگیز بچسبد.
حضرت امام خامنه‌ای(حفظه‌الله) در یکی از سخنرانی‌هایش چنین بیان می‌کند: قرآن از زبان پیامبر‌اکرم به مسیحیان آن زمان می‌گوید: «تعالوا الی کلمة سواء بیننا و بینکم الاّ نعبد الاّ اللَّه و لا نشرک به شیئا». آن وقت فرقه‌های مسلمان، با خدای واحد، پیغمبر واحد، قرآن واحد، قبله‌ی واحد، عبادت واحد، این همه مشترکات و مسلّمات، چند موضوع مورد اختلاف را وسیله قرار بدهند برای دشمنی! این، خیانت نیست؟ این، غرض‌ورزیِ غرض‌ورزان و غفلتِ غافلان نیست؟[ دیدار اقشار مردم در سالروز میلاد امیرالمؤمنین(ع) ۱۷/مرداد/۱۳۸۵]
بین مذاهب اسلامی اموری مشترک وجود دارد که با یادآوری آن از میزان شدت اختلاف بین آنان جلوگیری خواهد شد. از جمله این موارد، اعتقاد به توحید، کتاب آسمانی مشترک، پیامبر واحد، قبله واحد، اعتقاد یکسان به حجّ و تجمّع میلیونی از سرتاسر جهان و اعتقاد به نبوّت انبیاء سابق، می‌تواند عواملی برای تحکیم روابط و اتّحاد بین جوامع مسلمان باشد که خداوند متعال در قرآن با الفاظ متعدّدی از این امر یاد می‌نماید. من جمله این موارد: «وَاعتَصِموا»، «تَعاوَنوا»، «أصلِحُوا»، «إصلاح بَین النّاس»، «الَّفَ بینهم»، «أمَّةٌ واحِدة»، «أمَّة وَسط»، «حِزب الله»، «صبغة الله»، «اخوة» و «لا نُفَرِّقُ» می‌باشد.
توحید، اوّلین اشتراک بین تمامی مسلمانان جهان اعتقاد به یکتاپرستی و وحدانیّت حضرت باری تعالی است. اعتقادی که در تمامی ادیان وجود داشته و همه کتب پیش از قرآن، که در آن تحریفی صورت نگرفته است، بدان اشاره نموده است. خداوند که جهان در اختیار اوست، با نظمی که به جهان حکم فرما کرده است و وحدت و انسجامی که بین تمامی مخلوقات ایجاد نموده است، مجموعه‌ای از اتّفاقات و وقایع را بدون آنکه خللی در آن ایجاد شود، کنار هم قرار داده است و هر‌کدام در سر جای خود در وقت معلوم و در مکانی معلوم قرار گرفته اند. که این نظم و انسجام، از سایه وحدت و انسجام مجموعۀ جهانی است و اگر امروزه ما در جهان شاهد حوادث طبیعی ناخوشایند هستیم برگرفته از دخالت‌ها و خرابکاری‌هایی است که بشر تا به امروز بر سر این نظام و جهان منظّم آورده است. خالقی که اطاعت از او و شکرگزاری از او بر همگان واجب است.
«وَأَطِیعُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ».[آل عمران/132]و خدا و فرستاده او را فرمان برید، شاید مشمول رحمت شوید.
