در کنار بسیاری از مشکلات دیگر، یکی نیز مشکل لاینحل برق است که چند سالی است گلوی زخمی مردم مناطق بیشتر کابل و به خصوص محله های فقیر نشین را می فشارد. اینکه بیشتر این مناطق از اساس از روشنایی برق محروم اند، بماند و اما آن محله هایی هم که به اصطلاح قرار است برق تشریف بیاورد، چنان به کندی کار پیش می رود که دل انسان از برق و آمدن آن بد می شود.
بد نیست سیر کار برق و آمدن آن در یکی از محله های شیعه نشین در دشت برچی را محضر خوانندگان به روایت بگیریم تا از عمق وخامت این برنامه مطلع شوند. در دشت برچی در چهار راه حاجی نوروز، محله ای است تازه ساخت بنام "شهرک رسول اکرم" قسمتی از این شهرک و با تلاش شبانه روزی مردم و برخی از نمایندگان مجلس و وکیل محل، از حدود یک سال به این طرف صاحب برق دولتی شده اند که موجب سهولت برای باشندگان نواحی شرقی و شمالی و جنوبی شهرک مذکور گردیده است.
اما قسمت غربی این شهرک که بیشترین سکنه را در خود جا داده است، حدود چهار سال تمام است در آرزوی آمدن برق، لحظه شماری می کند! ماجرا از این جا آغاز شد که وکلای کوچه ها مقداری پول از سکنه ی قسمت غربی شهرک مذکور جمع کردند تا به قول خود شان مردم را از روشنایی برق دولتی و ارزان بهره مند گردانند.
مردم ساده و از همه جا بی خبر هم به هوای آمدن برق و روشنایی، هر بار که وکلای محترم کوچه ها و وکیل عمومی آنان پول می خواستند، در کمال ادب و احترام این پولهای زبان بسته را دسته دسته تقدیم خدمتگذاران صدیق وطن می کردند!
قرار اطلاعات واصله، مجموع پولهای جمع آوری شده از نزد مردم به سیزده لک افغانی بالغ می شد که اینک و پس از گذشت چهار سال، اصل و فرع آن پول های زبان بسته معلوم نیست! جالب قضیه این است که در این مدت دور و دراز علاوه بر آنکه از نعمت برق خبر و اثری نیست، خود مقدمات آوردن برق در این محله، داستان جذاب و خنده آوری دارد به این شکل که حدود چهار سال پیش، اول خبر آمدن برق در غرب شهرک رسول اکرم و در آسمان این محله پیچیدن گرفت!
این خبر تا دو سال تمام همچنین دهن به دهن می گشت و نقل هر محفل و مجلس شده بود و مردم محل از این بابت سخت هیجان زده و مدهوش و شادمان بودند تا آنکه پس از سپری شدن این دو سال، مردم کم کم نا امید می شدند که ناگهان با تعدادی پایه های برق که به صورت افقی بر زمین خوابیده بودند مواجه شدند. همه با یکدیگر گفتند:" نه این دفعه دیگر جدی است وگر نه این پایه های برق این جا چه کار می کرد؟"
دقیق در خاطرم نیست، اما به نظرم چند ماهی بود که زمین غرب شهرک، بستری شده بود برای استراحت طولانی پایه های خسته برق! پس از سپری شدن چند ماه که باز سایه یاس و نومیدی می رفت تا بر سر اهالی غرب شهرک سنگینی کند، که ناگهان کرنهایی از راه رسیدند و پایه های افقی برق را بر سر برخی از کوچه ها عمودی کردند. حالا بگذریم از اینکه پایه ها کم آمد و برای برخی از خانه های که پول هم پرداخته بودند پایه نرسید.
این روال تدریجی آمدن برق همچنان ادامه داشت تا پایه ها سیم کشی شده و جکشن درست شده و ترانسفرمر نیز نصب گردید و حتی برق نیز در سیمها به جریان افتاد. اما مشکل کجاست؟ و چرا تا هنوز مردم این ساحه از دشت برچی صاحب برق دولتی نشده اند؟ البته مشکل تراشی که بسیار است. گاهی می گویند تعداد خانه های مسکونی بیشتر از ظرفیت و توان ترانسفرمر است و گاهی هم می فرمایند فلان کوچه با خانه هایش در اسکیچ نیست و...
اما مشکل عمده دو امر است که مردم محل را خسته و ذله کرده است: مشکل اول برق کیبلی است که علاوه بر هزینه بسیار سنگین از امنیت مناسبی هم برخوردار نمی باشد؛ چرا که کیبلها در زیر زمین شدیداً آسیب پذیر بوده و در برخی از کوچه ها، معتادین به مواد افیونی، از فرصت استفاده کرده و کیبل های قیمت بها را از زیر زمین درآورده و به سرقت برده اند!
مشکل بعدی، مشکل میتر است. در حالیکه مردم ندار و کم درآمد محل، هر کدام میترهای خوب و باکیفیت جرمنی در اختیار دارند و به مراتب بهتر می شود از همین میترهای در دست داشته استفاده کرد، ریاست محترم و خدمتگذار برق کابل با رد این میترها، میترهای غیراستندرد و مجهول الهویه ای را با چند برابر قیمت بر سر مردم نیازمند و محتاج برق، به فروش می رسانند. یک میتر به مبلغ چهار هزار و شش صد افغانی! در حالیکه بهتر از میترهای کذایی در بازار قیمت آنان به هزار افغانی هم نمی رسد.
ریاست برق به اصطلاح معروف، انگشت افگار گیر آورده و میترهای بی کیفیت و قرار دادی خویش با شرکتهای خصوصی را به مبالغ بسیار ظالمانه و غیر مسئولانه بر مردم گرفتار و مجبور می فروشد؛ چرا که در غیر خرید این میترها از سوی مردم، به آنان برق دولتی داده نمی شود! بد نیست از سرعت سرسام آور و محیرالعقول میترهای بدون تذکره دولتی نیز غافل نمانیم.
بر اساس اظهارات بسیاری از کسانیکه این میترها را از دولت خریده اند، یک خانوار کم جمعیت در عرض دو الی دو ونیم ماه، بیشتر از ده الی بیست هزار افغانی مصرف برق آنان آمده است!!! و این در حالی است که از بعضی دیگر از خانواده ها بررغم جمعیت بسیار و مصرف زیاد برق، مبلغ سه الی چهار صد افغانی بیشتر، بل برق آنان نیامده است! حالا گناه این مردم فقیر و بیکار چیست که ریاست برق کابل در تبانی و هماهنگی با شرکت یا شرکتهای خصوصی واردات میتر برق و غیره، می خواهد پولهای کلان و زیادی را به جیب بزنند؟!
محله های دیگر را اطلاع نداریم، اما منطقه غرب شهرک رسول اکرم(ص) به شرکت برق و مسئولان آن اطمینان می دهند که در صورت غیر استندرد بودن میترها و زیاد آمدن بلهای برق، هیچ یک از ساکنان این شهرک صرفیه برق شان را به بانکها واریز نخواهند کرد ولو این عمل به قطع همیشگی برق آنان نیز بینجامد.
نکته پایانی اینکه از مسئولان محترم ریاست برق کابل مودبانه و مشفقانه تقاضا می شود که واردات میترهای بدون کیفیت و غیر استندرد را متوقف کرده و از همان میترهای ساخت آلمان که در دست مردم است و میترهای خوب و آزمایش شده ای هم هستند، استفاده کنند و در این معامله سعی شود تا بیشتر به نفع مردم کم درآمد کار شود تا دولت و احیاناً افراد سودجویی در آن نهاد دولتی.
نویسنده: سید فاضل محجوب
بد نیست سیر کار برق و آمدن آن در یکی از محله های شیعه نشین در دشت برچی را محضر خوانندگان به روایت بگیریم تا از عمق وخامت این برنامه مطلع شوند. در دشت برچی در چهار راه حاجی نوروز، محله ای است تازه ساخت بنام "شهرک رسول اکرم" قسمتی از این شهرک و با تلاش شبانه روزی مردم و برخی از نمایندگان مجلس و وکیل محل، از حدود یک سال به این طرف صاحب برق دولتی شده اند که موجب سهولت برای باشندگان نواحی شرقی و شمالی و جنوبی شهرک مذکور گردیده است.
اما قسمت غربی این شهرک که بیشترین سکنه را در خود جا داده است، حدود چهار سال تمام است در آرزوی آمدن برق، لحظه شماری می کند! ماجرا از این جا آغاز شد که وکلای کوچه ها مقداری پول از سکنه ی قسمت غربی شهرک مذکور جمع کردند تا به قول خود شان مردم را از روشنایی برق دولتی و ارزان بهره مند گردانند.
مردم ساده و از همه جا بی خبر هم به هوای آمدن برق و روشنایی، هر بار که وکلای محترم کوچه ها و وکیل عمومی آنان پول می خواستند، در کمال ادب و احترام این پولهای زبان بسته را دسته دسته تقدیم خدمتگذاران صدیق وطن می کردند!
قرار اطلاعات واصله، مجموع پولهای جمع آوری شده از نزد مردم به سیزده لک افغانی بالغ می شد که اینک و پس از گذشت چهار سال، اصل و فرع آن پول های زبان بسته معلوم نیست! جالب قضیه این است که در این مدت دور و دراز علاوه بر آنکه از نعمت برق خبر و اثری نیست، خود مقدمات آوردن برق در این محله، داستان جذاب و خنده آوری دارد به این شکل که حدود چهار سال پیش، اول خبر آمدن برق در غرب شهرک رسول اکرم و در آسمان این محله پیچیدن گرفت!
این خبر تا دو سال تمام همچنین دهن به دهن می گشت و نقل هر محفل و مجلس شده بود و مردم محل از این بابت سخت هیجان زده و مدهوش و شادمان بودند تا آنکه پس از سپری شدن این دو سال، مردم کم کم نا امید می شدند که ناگهان با تعدادی پایه های برق که به صورت افقی بر زمین خوابیده بودند مواجه شدند. همه با یکدیگر گفتند:" نه این دفعه دیگر جدی است وگر نه این پایه های برق این جا چه کار می کرد؟"
دقیق در خاطرم نیست، اما به نظرم چند ماهی بود که زمین غرب شهرک، بستری شده بود برای استراحت طولانی پایه های خسته برق! پس از سپری شدن چند ماه که باز سایه یاس و نومیدی می رفت تا بر سر اهالی غرب شهرک سنگینی کند، که ناگهان کرنهایی از راه رسیدند و پایه های افقی برق را بر سر برخی از کوچه ها عمودی کردند. حالا بگذریم از اینکه پایه ها کم آمد و برای برخی از خانه های که پول هم پرداخته بودند پایه نرسید.
این روال تدریجی آمدن برق همچنان ادامه داشت تا پایه ها سیم کشی شده و جکشن درست شده و ترانسفرمر نیز نصب گردید و حتی برق نیز در سیمها به جریان افتاد. اما مشکل کجاست؟ و چرا تا هنوز مردم این ساحه از دشت برچی صاحب برق دولتی نشده اند؟ البته مشکل تراشی که بسیار است. گاهی می گویند تعداد خانه های مسکونی بیشتر از ظرفیت و توان ترانسفرمر است و گاهی هم می فرمایند فلان کوچه با خانه هایش در اسکیچ نیست و...
اما مشکل عمده دو امر است که مردم محل را خسته و ذله کرده است: مشکل اول برق کیبلی است که علاوه بر هزینه بسیار سنگین از امنیت مناسبی هم برخوردار نمی باشد؛ چرا که کیبلها در زیر زمین شدیداً آسیب پذیر بوده و در برخی از کوچه ها، معتادین به مواد افیونی، از فرصت استفاده کرده و کیبل های قیمت بها را از زیر زمین درآورده و به سرقت برده اند!
مشکل بعدی، مشکل میتر است. در حالیکه مردم ندار و کم درآمد محل، هر کدام میترهای خوب و باکیفیت جرمنی در اختیار دارند و به مراتب بهتر می شود از همین میترهای در دست داشته استفاده کرد، ریاست محترم و خدمتگذار برق کابل با رد این میترها، میترهای غیراستندرد و مجهول الهویه ای را با چند برابر قیمت بر سر مردم نیازمند و محتاج برق، به فروش می رسانند. یک میتر به مبلغ چهار هزار و شش صد افغانی! در حالیکه بهتر از میترهای کذایی در بازار قیمت آنان به هزار افغانی هم نمی رسد.
ریاست برق به اصطلاح معروف، انگشت افگار گیر آورده و میترهای بی کیفیت و قرار دادی خویش با شرکتهای خصوصی را به مبالغ بسیار ظالمانه و غیر مسئولانه بر مردم گرفتار و مجبور می فروشد؛ چرا که در غیر خرید این میترها از سوی مردم، به آنان برق دولتی داده نمی شود! بد نیست از سرعت سرسام آور و محیرالعقول میترهای بدون تذکره دولتی نیز غافل نمانیم.
بر اساس اظهارات بسیاری از کسانیکه این میترها را از دولت خریده اند، یک خانوار کم جمعیت در عرض دو الی دو ونیم ماه، بیشتر از ده الی بیست هزار افغانی مصرف برق آنان آمده است!!! و این در حالی است که از بعضی دیگر از خانواده ها بررغم جمعیت بسیار و مصرف زیاد برق، مبلغ سه الی چهار صد افغانی بیشتر، بل برق آنان نیامده است! حالا گناه این مردم فقیر و بیکار چیست که ریاست برق کابل در تبانی و هماهنگی با شرکت یا شرکتهای خصوصی واردات میتر برق و غیره، می خواهد پولهای کلان و زیادی را به جیب بزنند؟!
محله های دیگر را اطلاع نداریم، اما منطقه غرب شهرک رسول اکرم(ص) به شرکت برق و مسئولان آن اطمینان می دهند که در صورت غیر استندرد بودن میترها و زیاد آمدن بلهای برق، هیچ یک از ساکنان این شهرک صرفیه برق شان را به بانکها واریز نخواهند کرد ولو این عمل به قطع همیشگی برق آنان نیز بینجامد.
نکته پایانی اینکه از مسئولان محترم ریاست برق کابل مودبانه و مشفقانه تقاضا می شود که واردات میترهای بدون کیفیت و غیر استندرد را متوقف کرده و از همان میترهای ساخت آلمان که در دست مردم است و میترهای خوب و آزمایش شده ای هم هستند، استفاده کنند و در این معامله سعی شود تا بیشتر به نفع مردم کم درآمد کار شود تا دولت و احیاناً افراد سودجویی در آن نهاد دولتی.
نویسنده: سید فاضل محجوب
منبع : خبرگزاری آوا- کابل
