رئیس ستاد مشترک ارتش کشور گفته است که دولت پاکستان می تواند ظرف چند هفته به شورش های مسلحانه علیه دولت افغانستان پایان دهد.
سترجنرال شیرمحمد کریمی؛ رئیس ستاد مشترک ارتش افغانستان، پاکستان را متهم کرده است که از رهبران گروه طالبان حمایت کرده و به آنان پناه می دهد و عمدا نفرات مسلح این گروه را به افغانستان می فرستد.
در عین حال دولت پاکستان اظهارات جنرال کریمی را رد کرده و آن را 'بدخواهانه' توصیف کرده است.
جنرال کریمی گفته است که پاکستان "طالبان را کنترل می کند و رهبران طالبان در پاکستان هستند."
به گفته فرمانده ستاد مشترک ارتش افغانستان، دولت پاکستان "تمام مدارس [دینی] را تعطیل کرده و همه طالبان را به جان افغانستان انداخته است."
این مقام نظامی افغانستان افزوده است که اگر هم امریکا و هم پاکستان خواستار برقراری صلح در افغانستان باشند، افغان ها می تواند به صلح دست یابد.
به گفته کارشناسان منطقه، در سال ۱۹۹۴ میلادی، گروه طالبان یا طلاب از گروهی از بنیادگرایان تندرو تشکیل شد که در جریان اشغال افغانستان توسط نیروهای شوروی، به عنوان مجاهدین مسلح علیه ارتش شوروی می جنگیدند. این گروه در آن زمان از حمایت های وسیع مالی و نظامی امریکا، انگلیس، کشورهای عربی و پاکستان برخوردار بود و هدف از ایجاد آن نیز زمینگیر کردن شوروی در سرزمین افغانستان و گرفتن انتقام شکست مشابه امریکا در ویتنام بود؛ اما بعدا این گروه با سرمایه گذاری های استراتژیک امریکا، چند کشور عربی و پاکستان به یکی از پرقدرت ترین گروه های شبه نظامی تبدیل شد که تا حاکمیت ۹۰ درصدی بر افغانستان طی پنج سال نیز پیش رفت و سرانجام همین گروه بود که زمینه ساز لشکرکشی و حضور مستقیم امریکا و هم پیمانانش در افغانستان شد و اکنون نیز همچنان به مثابه اهرمی قدرتمند در اختیار پاکستان و امریکا قرار دارد.
بر این اساس، وقتی فرمانده ستاد مشترک ارتش کشور که پس از وزیر، بلندپایه ترین مقام نظامی در ترکیب وزارت دفاع کشور به حساب می آید تامین صلح در افغانستان را منوط و مشروط به خواست امریکا و پاکستان می کند، در واقع یکی از واقعیت های تلخی را بازگفته است که ریشه در ابتدای سال های جهاد مردم افغانستان در برابر اشغال کشور توسط شوروی پیشین دارد.
فرمانده ستاد مشترک ارتش افغانستان در واقع سخن تازه ای را مطرح نکرده است؛ این چیزی است که سال هاست مقام های دولت افغانستان آن را عنوان می کنند و یکی از واقعیت های مسلم و انکار ناپذیر سیاسی و امنیتی افغانستان محسوب می شود؛ اما آنچه می تواند بر اهمیت دیدگاه های آقای کریمی بیافزاید زمانی است که برای این اظهارات، در نظر گرفته شده است.
این سخنان درست زمانی مطرح می شود که روند امریکایی صلح قطر که از حمایت دولت پاکستان نیز برخوردار است عملا با بن بست مواجه شده است و از سوی دیگر، مواضع ضد پاکستانی مقام های کابل نیز بیش از هر زمان دیگری تشدید شده است؛ بنابراین، به نظر می رسد دولت افغانستان از شراکت امریکا و پاکستان در روند قطر، عمیقا ناراضی است و با استفاده از هر امکان و فرصتی در پی آن است؛ تا به این شراکت استراتژیک ضد افغانستانی، پایان دهد.
در این میان، متهم کردن پاکستان به همکاری با تروریزم و عدم همکاری صادقانه با روند صلح افغانستان از آنجایی که مسبوق به سوابق متقن و مستند نیز هست می تواند اهرم فشار خوبی در اختیار دولت افغانستان قرار دهد؛ تا به این ترتیب، هم پاکستان و هم شرکای بین المللی آن کشور در روند قطر را مورد حمله قرار دهد.
اما اینکه این اظهارات آیا می تواند پاکستان را وادار به تغییر موضع خویش در قبال افغانستان کند یانه، موضوعی است که امکان تحقق آن با توجه به سوابق سوئی که در این زمینه وجود دارد بسیار بعید و دور از انتظار به نظر می رسد؛ افزون بر اینکه این امر بستگی به اراده امریکا نیز دارد؛ اراده ای که تاکنون در کنش ها و موضع گیری های واشنگتن، قابل مشاهده نیست.
سترجنرال شیرمحمد کریمی؛ رئیس ستاد مشترک ارتش افغانستان، پاکستان را متهم کرده است که از رهبران گروه طالبان حمایت کرده و به آنان پناه می دهد و عمدا نفرات مسلح این گروه را به افغانستان می فرستد.
در عین حال دولت پاکستان اظهارات جنرال کریمی را رد کرده و آن را 'بدخواهانه' توصیف کرده است.
جنرال کریمی گفته است که پاکستان "طالبان را کنترل می کند و رهبران طالبان در پاکستان هستند."
به گفته فرمانده ستاد مشترک ارتش افغانستان، دولت پاکستان "تمام مدارس [دینی] را تعطیل کرده و همه طالبان را به جان افغانستان انداخته است."
این مقام نظامی افغانستان افزوده است که اگر هم امریکا و هم پاکستان خواستار برقراری صلح در افغانستان باشند، افغان ها می تواند به صلح دست یابد.
به گفته کارشناسان منطقه، در سال ۱۹۹۴ میلادی، گروه طالبان یا طلاب از گروهی از بنیادگرایان تندرو تشکیل شد که در جریان اشغال افغانستان توسط نیروهای شوروی، به عنوان مجاهدین مسلح علیه ارتش شوروی می جنگیدند. این گروه در آن زمان از حمایت های وسیع مالی و نظامی امریکا، انگلیس، کشورهای عربی و پاکستان برخوردار بود و هدف از ایجاد آن نیز زمینگیر کردن شوروی در سرزمین افغانستان و گرفتن انتقام شکست مشابه امریکا در ویتنام بود؛ اما بعدا این گروه با سرمایه گذاری های استراتژیک امریکا، چند کشور عربی و پاکستان به یکی از پرقدرت ترین گروه های شبه نظامی تبدیل شد که تا حاکمیت ۹۰ درصدی بر افغانستان طی پنج سال نیز پیش رفت و سرانجام همین گروه بود که زمینه ساز لشکرکشی و حضور مستقیم امریکا و هم پیمانانش در افغانستان شد و اکنون نیز همچنان به مثابه اهرمی قدرتمند در اختیار پاکستان و امریکا قرار دارد.
بر این اساس، وقتی فرمانده ستاد مشترک ارتش کشور که پس از وزیر، بلندپایه ترین مقام نظامی در ترکیب وزارت دفاع کشور به حساب می آید تامین صلح در افغانستان را منوط و مشروط به خواست امریکا و پاکستان می کند، در واقع یکی از واقعیت های تلخی را بازگفته است که ریشه در ابتدای سال های جهاد مردم افغانستان در برابر اشغال کشور توسط شوروی پیشین دارد.
فرمانده ستاد مشترک ارتش افغانستان در واقع سخن تازه ای را مطرح نکرده است؛ این چیزی است که سال هاست مقام های دولت افغانستان آن را عنوان می کنند و یکی از واقعیت های مسلم و انکار ناپذیر سیاسی و امنیتی افغانستان محسوب می شود؛ اما آنچه می تواند بر اهمیت دیدگاه های آقای کریمی بیافزاید زمانی است که برای این اظهارات، در نظر گرفته شده است.
این سخنان درست زمانی مطرح می شود که روند امریکایی صلح قطر که از حمایت دولت پاکستان نیز برخوردار است عملا با بن بست مواجه شده است و از سوی دیگر، مواضع ضد پاکستانی مقام های کابل نیز بیش از هر زمان دیگری تشدید شده است؛ بنابراین، به نظر می رسد دولت افغانستان از شراکت امریکا و پاکستان در روند قطر، عمیقا ناراضی است و با استفاده از هر امکان و فرصتی در پی آن است؛ تا به این شراکت استراتژیک ضد افغانستانی، پایان دهد.
در این میان، متهم کردن پاکستان به همکاری با تروریزم و عدم همکاری صادقانه با روند صلح افغانستان از آنجایی که مسبوق به سوابق متقن و مستند نیز هست می تواند اهرم فشار خوبی در اختیار دولت افغانستان قرار دهد؛ تا به این ترتیب، هم پاکستان و هم شرکای بین المللی آن کشور در روند قطر را مورد حمله قرار دهد.
اما اینکه این اظهارات آیا می تواند پاکستان را وادار به تغییر موضع خویش در قبال افغانستان کند یانه، موضوعی است که امکان تحقق آن با توجه به سوابق سوئی که در این زمینه وجود دارد بسیار بعید و دور از انتظار به نظر می رسد؛ افزون بر اینکه این امر بستگی به اراده امریکا نیز دارد؛ اراده ای که تاکنون در کنش ها و موضع گیری های واشنگتن، قابل مشاهده نیست.
