باوجود اینکه افغانستان یک کشور زراعتی است و دارای آب و هوای مرغوب، اقلیم مناسب و خاک مستعد برای برداشت محصولات زراعتی می باشد، اما هیچگاه در خصوص توسعه زراعت در این کشور کارهای بنیادی و اساسی صورت نگرفته است.
به گزارش خبرگزاری آوا، کارشناسان زراعتی و اصلاحات ارضی، بزرگترین مانع و چالش های موجود فراه راه زراعت در افغانستان را عدم توجه دولت، نبود کپراتیف های زراعتی، نا امنی ها در قراء و قصبات و همچنین حاکمیت روش های سنتی زراعتی، نبود فارم های میکانیزه و تکنالوژی نوین میدانند.
عمار ضیایی؛ آگاه مسایل زراعتی گفت: نبود فارم تحقیقاتی و بانک انکشافی زراعتی، عدم توجه دولت به زیربنا های کشاورزی و همچنین عدم دست رسی دهاقین به تخم های اصلاح شده، ثبات زراعتی را در کشور با چالش رو به رو کرده است.
به گفته او، با وجود اینکه مالداری ۶۰ درصد تولیدات ناخالص کشور را تشکیل می دهد، اما در طی چند سال گذشته به دلیل خشک سالیهای پی در پی و عوامل های طبیعی و غیر طبیعی دیگر این محصول نیز به شدت کاهش پیدا کرده است.
وی در پاسخ به اینکه افغانستان با این همه زمین های زراعتی فراوان که در اختیار دارد چرا تا کنون به توسعه اقتصادی دست پیدا نکرده و خودکفا نشده است و هنوز وابسته به کشورهای بیرونی است؟ گفت: کشورهای که امروز می توانند محصولات زراعتی خود را در بازار عرضه کنند و مردمش را از این رهگذر خودکفا بسازند، بیشتر از طریق کوپراتیف های زراعتی است که متاسفانه در افغانستان کمتر به این مهم توجه شده است.
به باور او، یکی از دلایل عدم توسعه زراعت در افغانستان این است که بالای نباتات صنعتی تا کنون کار درستی صورت نگرفته است.
به باور وی، در حالیکه خاک افغانستان برای کشت لوبیا، پخته، کنجد، زغیر و... بهترین آمادگی را دارد، اما هیچگاه بر اساس برنامه ریزی دقیق و تخصصی کار در این زمینه صورت نگرفته است.
او گفت: ایجاد فابریکات کنسرسازی و لبنیات از دیگر موارد رشد زراعتی می باشد که در افغانستان بالای آن سرمایه گذاری نشده است و امروز می بینیم که بالای دسترخوان اکثر افغانها محصولات شیری ایران و پاکستان دیده می شود.
به گفته ضیایی کشورهای که توانسته اند زیربنای زراعتی خود را درست بسازند عمده دلیلش این است که کار آنان بر اساس تحقیق، ریسرج، نو آوریهای علمی، ظرفیت سازی و استراتیژی زراعتی صورت می گیرد، اما در افغانستان این مسایل کمتر مورد توجه قرار می گیرد.
به گفته او، در حالیکه در افغانستان هشت زون با اقلیم های متفاوت وجود دارد که درهر منطقه نباتات و حبوبات و میوه های مختلف بر اساس استعداد خاک قابل رشد و باروری است، اما بذر افشانی و زراعت بر اساس خاک شناسی و با در نظرداشت اقلیم، آب هوا صورت نمی گیرد، که این خود مانع درگیری در توسعه زراعت می باشد.
او عمده ترین چالش فراراه توسعه زراعت در افغانستان را نبود امنیت عنوان کرد و گفت: هرگاه امنیت در محلات تامین شود و سکتورهای خصوصی نیز فعال شوند زراعت افغانستان به سرعت رشد خواهد کرد.
او گفت: بر اساس تحقیقات، وزارت زراعت از سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹ روی برنامه ها درست و منظم کار کرده و کمک های جهانی به خصوص کمک بانک جهانی از طریق موسسه (اچ ال پی) را تا اندازه ای در مواردش به مصرف رسانده است و دست آورد هایی نیز در ولایات و محلات داشته است، اما متاسفانه پس از سال ۲۰۰۹ در وزارت زراعت و اصلاحات ارضی، افراد غیر مسلکی و بر اساس روابط جا بجا شدند و زارعت را یکبار دیگر با چالش مواجه ساختند.
به گفته او، با وجود سرازیر شدن ملیارد ها دالر پول خارجی در افغانستان، اما به دلیل فساد اداری و عدم توجه دولت درعرصه زراعت و مالداری که زیربنای اقصادی کشور می باشد؛ کار چندانی صورت نگرفته است.
او در پایان اظهار امیدواری کرد که سال جدید خورشیدی یک سال خوب برای محصولات زراعتی در افغانستان خواهد بود و دولت نیز باید با توزیع تخم های اصلاح شده، ایجاد سرد خانه ها و همچنین به دسترس قرار دادن امکانات پروسس محصولات زراعتی با دهاقین همکاری جدی نماید.
به گزارش خبرگزاری آوا، کارشناسان زراعتی و اصلاحات ارضی، بزرگترین مانع و چالش های موجود فراه راه زراعت در افغانستان را عدم توجه دولت، نبود کپراتیف های زراعتی، نا امنی ها در قراء و قصبات و همچنین حاکمیت روش های سنتی زراعتی، نبود فارم های میکانیزه و تکنالوژی نوین میدانند.
عمار ضیایی؛ آگاه مسایل زراعتی گفت: نبود فارم تحقیقاتی و بانک انکشافی زراعتی، عدم توجه دولت به زیربنا های کشاورزی و همچنین عدم دست رسی دهاقین به تخم های اصلاح شده، ثبات زراعتی را در کشور با چالش رو به رو کرده است.
به گفته او، با وجود اینکه مالداری ۶۰ درصد تولیدات ناخالص کشور را تشکیل می دهد، اما در طی چند سال گذشته به دلیل خشک سالیهای پی در پی و عوامل های طبیعی و غیر طبیعی دیگر این محصول نیز به شدت کاهش پیدا کرده است.
وی در پاسخ به اینکه افغانستان با این همه زمین های زراعتی فراوان که در اختیار دارد چرا تا کنون به توسعه اقتصادی دست پیدا نکرده و خودکفا نشده است و هنوز وابسته به کشورهای بیرونی است؟ گفت: کشورهای که امروز می توانند محصولات زراعتی خود را در بازار عرضه کنند و مردمش را از این رهگذر خودکفا بسازند، بیشتر از طریق کوپراتیف های زراعتی است که متاسفانه در افغانستان کمتر به این مهم توجه شده است.
به باور او، یکی از دلایل عدم توسعه زراعت در افغانستان این است که بالای نباتات صنعتی تا کنون کار درستی صورت نگرفته است.
به باور وی، در حالیکه خاک افغانستان برای کشت لوبیا، پخته، کنجد، زغیر و... بهترین آمادگی را دارد، اما هیچگاه بر اساس برنامه ریزی دقیق و تخصصی کار در این زمینه صورت نگرفته است.
او گفت: ایجاد فابریکات کنسرسازی و لبنیات از دیگر موارد رشد زراعتی می باشد که در افغانستان بالای آن سرمایه گذاری نشده است و امروز می بینیم که بالای دسترخوان اکثر افغانها محصولات شیری ایران و پاکستان دیده می شود.
به گفته ضیایی کشورهای که توانسته اند زیربنای زراعتی خود را درست بسازند عمده دلیلش این است که کار آنان بر اساس تحقیق، ریسرج، نو آوریهای علمی، ظرفیت سازی و استراتیژی زراعتی صورت می گیرد، اما در افغانستان این مسایل کمتر مورد توجه قرار می گیرد.
به گفته او، در حالیکه در افغانستان هشت زون با اقلیم های متفاوت وجود دارد که درهر منطقه نباتات و حبوبات و میوه های مختلف بر اساس استعداد خاک قابل رشد و باروری است، اما بذر افشانی و زراعت بر اساس خاک شناسی و با در نظرداشت اقلیم، آب هوا صورت نمی گیرد، که این خود مانع درگیری در توسعه زراعت می باشد.
او عمده ترین چالش فراراه توسعه زراعت در افغانستان را نبود امنیت عنوان کرد و گفت: هرگاه امنیت در محلات تامین شود و سکتورهای خصوصی نیز فعال شوند زراعت افغانستان به سرعت رشد خواهد کرد.
او گفت: بر اساس تحقیقات، وزارت زراعت از سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹ روی برنامه ها درست و منظم کار کرده و کمک های جهانی به خصوص کمک بانک جهانی از طریق موسسه (اچ ال پی) را تا اندازه ای در مواردش به مصرف رسانده است و دست آورد هایی نیز در ولایات و محلات داشته است، اما متاسفانه پس از سال ۲۰۰۹ در وزارت زراعت و اصلاحات ارضی، افراد غیر مسلکی و بر اساس روابط جا بجا شدند و زارعت را یکبار دیگر با چالش مواجه ساختند.
به گفته او، با وجود سرازیر شدن ملیارد ها دالر پول خارجی در افغانستان، اما به دلیل فساد اداری و عدم توجه دولت درعرصه زراعت و مالداری که زیربنای اقصادی کشور می باشد؛ کار چندانی صورت نگرفته است.
او در پایان اظهار امیدواری کرد که سال جدید خورشیدی یک سال خوب برای محصولات زراعتی در افغانستان خواهد بود و دولت نیز باید با توزیع تخم های اصلاح شده، ایجاد سرد خانه ها و همچنین به دسترس قرار دادن امکانات پروسس محصولات زراعتی با دهاقین همکاری جدی نماید.
