مجمع جهانی سازمان ملل در سال 1992 با در نظر داشت لزوم ایجاد فرصتهای یکسان زندگی و اشتغال برای معلولین به منظور کمک به آنها برای پیوستن به جامعه و احترام به شرافت انسانی معلولین 13 قوس مصادف با 3 دسمبر را روز "جهانی معلولین" نامگذاری کرد. 

حیدر محقق، مسئول عمومی دفاتر مهاجرین در نمایندگی های سیاسی افغانستان در ایران در حاشیه همایش "یاران صبح 3" در مصاحبه با خبرگزاری صدای افغان(آوا)گفت: معلولان مهاجر افغانستانی در زمینه های مختلفی چون هنر، نویسندگی و پژوهش دارای ظرفیتهای بسیار بالایی هستند. 

محقق با تاکید بر لزوم برنامه ریزی مناسب از سوی دولت در راستای استفاده درست از توانایی های معلولین خاطر نشان کرد: این قشر سربار جامعه نیستند.

 وی گفت: برگزاری این چنین همایش هایی نه تنها باعث ترغیب نهادهای خدمت رسان به کار بیشتر می شود بلکه به معلولان نیز این مژده را می دهد که آنها فراموش نشده اند و می بایست برای پیوستن به جامعه با انگیزه بالا به فعالیت خود ادامه دهند. 

محقق ضمن تاکید بر ارتقاء سطح سلامت روانی معلولین اضافه کرد: باید دید جامعه افغانستان نسبت به معلولان عوض شود و به آنها به دید افراد ارزشمند و مفید برای اجتماع نگریسته شود، نه یک فرد سربار و مانع پیشرفت جامعه.
 
این مقام مسئول در ادامه افزود: ما در بدو تشکیل دولت وزرات خانه ای با نام وزرات شهدا و معلولین داشتیم که متاسفانه این وزرات خانه تبدیل به یک معاونت شده است و همچنین در قوه مقننه قانونی در حمایت همه جانبه از معلولین تصویب شده است. 

محقق گفت: ارائه خدمات بهتر و برداشتن گامهای عملی تر در زمینه رفع مشکلات معلولان مهاجر مقیم ایران نیازمند هماهنگی کاری بیشتر بین اداره کل اتباع و مهاجرین خارجی ولایت خراسان رضوی، سازمان بهزیستی این ولایت، دفتر کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در مشهد، قونسلگری افغانستان در مشهد و دیگر نهادهای مرتبط می باشد. 
مسئول عمومی دفاتر مهاجرین در نمایندگی های سیاسی افغانستان در ایران همچنین از تجار  کشور خواست با علم یه وظیفه ای که تک تک افراد جامعه در قبال معلولین دارند در حل مشکلات اقشار آسیب پذیر به ویژه معلولین پیش قدم شوند و با نهادهای مربوطه به ویژه دفاتر مهاجرین در نمایندگی های سیاسی افغانستان در ایران همکاری لازم را داشته باشند.

وی افزود: نمایندگی  افغانستان در مشهد، قصد دارد با همکاری نهادهای ایرانی و بین المللی اقشار آسیب پذیر جامعه به ویژه معلولان، نابینایان، خانوادهای بی سرپرست و بیماران خاص و صعب العلاج را شناسایی کند و در راستای کمک به آنها برنامه های عملی را روی دست گیرد.