آنچه برای هر رسانه مهم است منافع و جهت‌دهی افکار عمومی کشور است که متاسفانه در افغانستان جنبه های مادی رسانه ها جنبه معنوی آن را تحت تاثیر قرار داده است.
سید علی رضوانی بامیانی؛ فعال دینی و روزنامه‌نگار در گفتگو با خبرگزاری آوا با بیان مطلب فوق گفت که از رسانه هایی که نقش آشکاری در رشد فکری و فرهنگی شهروندان به‌ویژه کم‌سوادان دارند، رادیو و تلویزیون است.
وی افزود: در کشورهایی که سطح بی‌سوادی بالاست نقش سازنده رادیو و تلویزیون بیشتر از سایر مطبوعات است؛ زیرا فرهنگ دیداری و شنیداری بیش از فرهنگ نوشتاری در اجتماع تاثیرگذار است.
به گفته رضوانی رادیو و تلویزیون به عنوان دو فرستنده مهم و کارساز در رشد فکری و فرهنگی اجتماع مؤثر است و در عین حال می تواند ارتباط بیشتری با مخاطبین نسبت به رسانه های نوشتاری داشته باشد و برای خانواده ها منابع تربیتی باشد.
وی افزود که در افغانستان رسانه های تصویری و شنیداری به دلایل نقص های عمده و اساس اش، نتوانسته در بعد فکری و فرهنگی و جهت‌دهی افکار عامه نقش چندانی داشته باشد و اگر هم داشته در جهت منفی بوده است.
به گفته رضوانی در افغانستان هنوز رسانه ها نتوانسته در حد معیاری و استندرد فعالیت کند و این امر سبب شده که نقش رسانه ها در سمت‌دهی افکار عمومی جامعه ضعیف باشد.
رضوانی گفت که در سطح رسانه ها دو ضعف عمده وجود دارد؛ یکی ضعف ظرفیتی است. به این معنی که رسانه ها اکثرا در بعد تحقیقی و مبادله فکر ضعف داشته و نتوانسته برنامه ریزی های درستی در جهت مثبت و ارزشی داشته باشد.
به گفته وی لازم نیست که صاحب رسانه شخصی متفکر و اندیشمند باشد؛ بلکه حد اقل توانایی به‌وجود آوردن زمینه یک مبادله فکری را داشته باشد؛ یعنی اصولاً یک برنامه و پا لیسی معین در آن وجود داشته باشد.
به طور مثال زمانی که یک بحث علمی مطرح می شود حد اقل مجری آن باید اطلاعات کافی در آن زمینه داشته باشد؛ تا پاسخگوی نیازمندی های علاقمندان برنامه و مردم باشد.
وی افزود که در افغانستان متاسفانه ظرفیت، برنامه و پالیسی لازم در رسانه ها وجود نداشته است؛ تا بتواند در زمینه های فکری بحث های مبسوط و مفیدی را مطرح کند.
از سوی دیگر، فضای رسانه ها در افغانستان نوعی فضای ضرب است؛ یعنی بیشتر تلاش بر این است که توجه مردم عامه را به خود جلب کند و با ذایقه مخاطب صحبت کند؛ بنابراین نمی تواند در زمینه های فکری کارهای اساسی و بنیادی انجام دهد.
او گفت که اگرچه کار عمده رسانه ها اطلاع‌رسانی است و رسانه ها در افغانستان در این جهت موفق بوده؛ اما در جهت‌دهی افکار ناموفق بوده است.
به باور رضوانی رسانه ها نه تنها در افغانستان که در تمام دنیا می تواند تجارتی باشد و جنبه های مادی در آن در نظر گرفته شود؛ اما در عین حال آنچه برای هر رسانه مهم است منافع و جهت‌دهی افکار عمومی کشور است که متاسفانه در افغانستان جنبه های مادی رسانه ها جنبه معنوی آن را تحت تاثیر قرار داده است.
به گفته این فعال فرهنگی، رادیو- تلویزیون یک فرستنده است، نقش سازندگی و تخریبی آن مربوط با آرمان و نحوه فعالیت مجریان آن می باشد. مجریان می توانند از آن صدا و تصویر، ساز و آواز و رقص و پایکوبی و فلم‌های مبتذل و فسادانگیز پخش کنند و مردم را به سوی فساد، بی بند و باری، قانون شکنی و هرج و مرج اجتماعی، مصرف‌گرایی و بیگانه‌پرستی سوق دهند.
همچنین مجریان می توانند از این وسیله جهت رشد فکری، علمی، فنی، اخلاقی، سیاسی و اقتصادی استفاده کنند و آن را به عنوان کلاس سیار در جهت آموزش‌های بنیادی، ارزشی، صنعتی و هنری به کار برند.
به گفته وی این در صورتی ممکن می گردد که گردانندگان آن انسان های سالم بوده و دغدغه رشد فکری دینی، وجدانی، فرهنگی و سیاسی شهروندان را در سر داشته باشند.
سید علی رضوانی بامیانی؛ فعال دینی و روزنامه‌نگار در گفتگو با خبرگزاری آوا با بیان مطلب فوق گفت که از رسانه هایی که نقش آشکاری در رشد فکری و فرهنگی شهروندان به‌ویژه کم‌سوادان دارند، رادیو و تلویزیون است.
وی افزود: در کشورهایی که سطح بی‌سوادی بالاست نقش سازنده رادیو و تلویزیون بیشتر از سایر مطبوعات است؛ زیرا فرهنگ دیداری و شنیداری بیش از فرهنگ نوشتاری در اجتماع تاثیرگذار است.
به گفته رضوانی رادیو و تلویزیون به عنوان دو فرستنده مهم و کارساز در رشد فکری و فرهنگی اجتماع مؤثر است و در عین حال می تواند ارتباط بیشتری با مخاطبین نسبت به رسانه های نوشتاری داشته باشد و برای خانواده ها منابع تربیتی باشد.
وی افزود که در افغانستان رسانه های تصویری و شنیداری به دلایل نقص های عمده و اساس اش، نتوانسته در بعد فکری و فرهنگی و جهت‌دهی افکار عامه نقش چندانی داشته باشد و اگر هم داشته در جهت منفی بوده است.
به گفته رضوانی در افغانستان هنوز رسانه ها نتوانسته در حد معیاری و استندرد فعالیت کند و این امر سبب شده که نقش رسانه ها در سمت‌دهی افکار عمومی جامعه ضعیف باشد.
رضوانی گفت که در سطح رسانه ها دو ضعف عمده وجود دارد؛ یکی ضعف ظرفیتی است. به این معنی که رسانه ها اکثرا در بعد تحقیقی و مبادله فکر ضعف داشته و نتوانسته برنامه ریزی های درستی در جهت مثبت و ارزشی داشته باشد.
به گفته وی لازم نیست که صاحب رسانه شخصی متفکر و اندیشمند باشد؛ بلکه حد اقل توانایی به‌وجود آوردن زمینه یک مبادله فکری را داشته باشد؛ یعنی اصولاً یک برنامه و پا لیسی معین در آن وجود داشته باشد.
به طور مثال زمانی که یک بحث علمی مطرح می شود حد اقل مجری آن باید اطلاعات کافی در آن زمینه داشته باشد؛ تا پاسخگوی نیازمندی های علاقمندان برنامه و مردم باشد.
وی افزود که در افغانستان متاسفانه ظرفیت، برنامه و پالیسی لازم در رسانه ها وجود نداشته است؛ تا بتواند در زمینه های فکری بحث های مبسوط و مفیدی را مطرح کند.
از سوی دیگر، فضای رسانه ها در افغانستان نوعی فضای ضرب است؛ یعنی بیشتر تلاش بر این است که توجه مردم عامه را به خود جلب کند و با ذایقه مخاطب صحبت کند؛ بنابراین نمی تواند در زمینه های فکری کارهای اساسی و بنیادی انجام دهد.
او گفت که اگرچه کار عمده رسانه ها اطلاع‌رسانی است و رسانه ها در افغانستان در این جهت موفق بوده؛ اما در جهت‌دهی افکار ناموفق بوده است.
به باور رضوانی رسانه ها نه تنها در افغانستان که در تمام دنیا می تواند تجارتی باشد و جنبه های مادی در آن در نظر گرفته شود؛ اما در عین حال آنچه برای هر رسانه مهم است منافع و جهت‌دهی افکار عمومی کشور است که متاسفانه در افغانستان جنبه های مادی رسانه ها جنبه معنوی آن را تحت تاثیر قرار داده است.
به گفته این فعال فرهنگی، رادیو- تلویزیون یک فرستنده است، نقش سازندگی و تخریبی آن مربوط با آرمان و نحوه فعالیت مجریان آن می باشد. مجریان می توانند از آن صدا و تصویر، ساز و آواز و رقص و پایکوبی و فلم‌های مبتذل و فسادانگیز پخش کنند و مردم را به سوی فساد، بی بند و باری، قانون شکنی و هرج و مرج اجتماعی، مصرف‌گرایی و بیگانه‌پرستی سوق دهند.
همچنین مجریان می توانند از این وسیله جهت رشد فکری، علمی، فنی، اخلاقی، سیاسی و اقتصادی استفاده کنند و آن را به عنوان کلاس سیار در جهت آموزش‌های بنیادی، ارزشی، صنعتی و هنری به کار برند.
به گفته وی این در صورتی ممکن می گردد که گردانندگان آن انسان های سالم بوده و دغدغه رشد فکری دینی، وجدانی، فرهنگی و سیاسی شهروندان را در سر داشته باشند.
