"احمد ضیا مسعود؛ نماینده فوق العاده رئیس جمهور در امور اصلاحات و حکومتداری خوب، در مراسم تقدیر از کارکردهای خبرنگاران و رسانه ها گفت: افغانستان باید آمادگی جنگ طولانی مدت را داشته باشد. جنگ فعلی در افغانستان جنگ با پاکستان است و این جنگ طولانی خواهد بود.
بی ثباتی و نا امنی موجود در کشور از طرف کشورهمسایه ما پاکستان بر ما تحمیل شده است. بی ثبات ساختن افغانستان جزء منافع کشور پاکستان است و پاکستان همیشه تلاش کرده است که حکومت دست نشانده را در افغانستان داشته باشد که پیرو خط سیاسی آن کشور باشد.
تا زمانی که پاکستان به اهداف خود در افغانستان دست پیدا نکند از کشور ما دست بردار نخواهد بود.
صلح یک گپ کاملا غیر معقول است و فقط فرصت را برای تامین منافع کشور پاکستان مساعد می سازد.
صلح با یک گروه مزدور معنی ندارد.
طالبان بعد از چهارده سال نشان دادند که آماده پذیزش زندگی مسالمت آمیز در افغانستان نمی باشند.
مسوولیت رسانه ها است که چهره های کسانی را که به نفع دولت پاکستان کار می کنند، شناسایی و به مردم افغانستان معرفی کنند."
اوضاع افغانستان چنانکه برخی ها به تصویر می کشند خیلی هم پیچیده و معما گونه نیست. اظهارات اخیر احمد ضیا مسعود بر این ادعا صحه می گذارد که پیچیده نشان دادن اوضاع کشور، می تواند بخشی از طرح و نقشه دشمنان این آب و خاک باشد تا موجبات تخریب بیشتر ذهن و افکار ساکنان آن را فراهم کنند.
اینکه افغانستان به صلح و ثبات دایمی نمی رسد و بر رغم تلاشهای بی وقفه و گاهاً ذلیلانه دولت و حکومت در چوکات شورای عالی صلح و هزینه کردن مبالغ هنگفت و خرج و مصرف پولهای کلان برای برنامه خیالی و موهوم صلح، باز هم در همان پله نخستین ناکامی قرار داریم، این فقط و فقط یک دلیل آشکار و همه فهم دارد که نیازی هم به تفسیر و تحلیل دقیق و عمیق ندارد و آن در یک کلام ساده و مختصر، عدم اراده و خواست جامعه جهانی به سرکردگی امریکا و نیز نخواستن سردمداران زیاده خواه اسلام آباد است.
چنانچه مکرر یادآوری شده است هم منافع ایالات متحده و هم پاکستان ایجاب نمی کند تا ثبات و امنیت سراسری و همیشگی در افغانستان حاکم باشد و بر عکس، این دو کشور تا توان دارند خواهند کوشید تا در افغانستان، ثبات دایمی برقرار نشود و دلیل این قضیه نیز روشن است؛ چرا که در صورت برقراری ثبات و صلح پایدار در افغانستان، دیگر بهانه و دلیل خاصی برای حضور توسعه طلبانه و دخالت جویانه امریکا و اروپا در افغانستان و به تبعه آن در منطقه باقی نمی ماند.
پس با این رویکرد، افغانستان برای دهه های طولانی و شاید هم همیشه باید همچنان بحران زده و ناامن نگهداشته شود تا دلیلی باشد برای حضور نیروهای استعارگر امریکا و اروپا و از سویی نیز ادامه بحران و ناامنی در افغانستان به سود منافع نامشروع سران اسلام آباد نیز هست؛ چرا که چنانکه تجربه چندین دهه نشان داده است، پاکستان ادامه و بقای حیات خویش را در بحران آفرینی در کشورهای همجوار و همسایه خویش به خصوص هند و افغانستان، جست و جو می کند و امریکا و شرکای اروپایی آن نیز در این مسیر خائنانه و ظالمانه، سران اسلام آباد را یاری می کنند.
امریکا و شرکای اروپایی و منطقه ای آن مانند دولت پاکستان، مدتی است که بازی شوم و خطرناکی را با کشورهای منطقه به خصوص افغانستان شروع کرده اند؛ بازی ای که قربانیان آن مردم بی گناه و بی دفاع افغانستان و منطقه است. جهانیان شاهد بودند و هستند که امریکا و متحدان اروپایی و منطقه ای آنان در سوریه با چه طرح و نقشه شوم و خطرناکی وارد شدند و به بهانه دفاع از مردم سوریه، دولت قانونی و مردمی آن سامان را با چه چالش و بحرانی غیر قابل مهار، مواجه ساختند و چه مقدار از مردم بی گناه سوریه را قتل عام و آواره کردند.
امریکایی ها و شرکای بی رحم و قسی القلب آنها همه این جنایات و سبعیت ها علیه مردم سوریه، یمن و افغانستان را فقط و فقط برای این انجام داده و می دهند که سایه شوم آقایی و باداری خویش را بر همه جهان پهن کنند و با تک قطبی ساختن جهان، رقیبی برای خویش و سیاست های غیر انسانی شان باقی نگذارند.
پاکستان اما در این میان و با هدف استفاده از حضور امریکا در منطقه، در قامت خائن ترین دولت منطقه ای ظاهر می شود و در ازای مبالغ هنگفتی که از امریکا دریافت می کند، نقش جاده صاف کن سران کاخ سفید را بر عهده گرفته است.
پاکستان در عرض وطول سالیان دراز به روشنی نشان داده که به هیچ یک از معیارهای انسانی و همسایگی و اصول حسن همجواری و ارزشهایی از این قبیل، باور و اعتنایی ندارد و ثابت کرده که جز منافع نامشروع و سخیف دولت و استخباراتش در قبال همسایه، هیچ چیز دیگری برایش معنی و مفهوم ندارد.
با این حساب، دولت و ملت افغانستان با تاسف با دشمنی در همسایگی خودش مواجه است که جز زبان زور و تهدید، با هیچ لسان و ادبیات دیگری آشنایی ندارد و نمی خواهد هم داشته باشد.
با این حساب، تعامل دوستانه، صادقانه و منطقی در واقع با سران اسلام آباد نه تنها میسر نیست که در اصل ممکن هم نیست و عملکرد خصمانه و دخالت جویانه سران پاکستان در همه ی زمانهای گذشته از بدو تشکیل پاکستان به عنوان یک کشور تا اکنون، روشن ترین گواه و دلیل بر آن است که پاکستان خواهان برقراری صلح و ثبات و آرامش در افغانستان نیست و پس از این هم نخواهد بود.
بی ثباتی و نا امنی موجود در کشور از طرف کشورهمسایه ما پاکستان بر ما تحمیل شده است. بی ثبات ساختن افغانستان جزء منافع کشور پاکستان است و پاکستان همیشه تلاش کرده است که حکومت دست نشانده را در افغانستان داشته باشد که پیرو خط سیاسی آن کشور باشد.
تا زمانی که پاکستان به اهداف خود در افغانستان دست پیدا نکند از کشور ما دست بردار نخواهد بود.
صلح یک گپ کاملا غیر معقول است و فقط فرصت را برای تامین منافع کشور پاکستان مساعد می سازد.
صلح با یک گروه مزدور معنی ندارد.
طالبان بعد از چهارده سال نشان دادند که آماده پذیزش زندگی مسالمت آمیز در افغانستان نمی باشند.
مسوولیت رسانه ها است که چهره های کسانی را که به نفع دولت پاکستان کار می کنند، شناسایی و به مردم افغانستان معرفی کنند."
اوضاع افغانستان چنانکه برخی ها به تصویر می کشند خیلی هم پیچیده و معما گونه نیست. اظهارات اخیر احمد ضیا مسعود بر این ادعا صحه می گذارد که پیچیده نشان دادن اوضاع کشور، می تواند بخشی از طرح و نقشه دشمنان این آب و خاک باشد تا موجبات تخریب بیشتر ذهن و افکار ساکنان آن را فراهم کنند.
اینکه افغانستان به صلح و ثبات دایمی نمی رسد و بر رغم تلاشهای بی وقفه و گاهاً ذلیلانه دولت و حکومت در چوکات شورای عالی صلح و هزینه کردن مبالغ هنگفت و خرج و مصرف پولهای کلان برای برنامه خیالی و موهوم صلح، باز هم در همان پله نخستین ناکامی قرار داریم، این فقط و فقط یک دلیل آشکار و همه فهم دارد که نیازی هم به تفسیر و تحلیل دقیق و عمیق ندارد و آن در یک کلام ساده و مختصر، عدم اراده و خواست جامعه جهانی به سرکردگی امریکا و نیز نخواستن سردمداران زیاده خواه اسلام آباد است.
چنانچه مکرر یادآوری شده است هم منافع ایالات متحده و هم پاکستان ایجاب نمی کند تا ثبات و امنیت سراسری و همیشگی در افغانستان حاکم باشد و بر عکس، این دو کشور تا توان دارند خواهند کوشید تا در افغانستان، ثبات دایمی برقرار نشود و دلیل این قضیه نیز روشن است؛ چرا که در صورت برقراری ثبات و صلح پایدار در افغانستان، دیگر بهانه و دلیل خاصی برای حضور توسعه طلبانه و دخالت جویانه امریکا و اروپا در افغانستان و به تبعه آن در منطقه باقی نمی ماند.
پس با این رویکرد، افغانستان برای دهه های طولانی و شاید هم همیشه باید همچنان بحران زده و ناامن نگهداشته شود تا دلیلی باشد برای حضور نیروهای استعارگر امریکا و اروپا و از سویی نیز ادامه بحران و ناامنی در افغانستان به سود منافع نامشروع سران اسلام آباد نیز هست؛ چرا که چنانکه تجربه چندین دهه نشان داده است، پاکستان ادامه و بقای حیات خویش را در بحران آفرینی در کشورهای همجوار و همسایه خویش به خصوص هند و افغانستان، جست و جو می کند و امریکا و شرکای اروپایی آن نیز در این مسیر خائنانه و ظالمانه، سران اسلام آباد را یاری می کنند.
امریکا و شرکای اروپایی و منطقه ای آن مانند دولت پاکستان، مدتی است که بازی شوم و خطرناکی را با کشورهای منطقه به خصوص افغانستان شروع کرده اند؛ بازی ای که قربانیان آن مردم بی گناه و بی دفاع افغانستان و منطقه است. جهانیان شاهد بودند و هستند که امریکا و متحدان اروپایی و منطقه ای آنان در سوریه با چه طرح و نقشه شوم و خطرناکی وارد شدند و به بهانه دفاع از مردم سوریه، دولت قانونی و مردمی آن سامان را با چه چالش و بحرانی غیر قابل مهار، مواجه ساختند و چه مقدار از مردم بی گناه سوریه را قتل عام و آواره کردند.
امریکایی ها و شرکای بی رحم و قسی القلب آنها همه این جنایات و سبعیت ها علیه مردم سوریه، یمن و افغانستان را فقط و فقط برای این انجام داده و می دهند که سایه شوم آقایی و باداری خویش را بر همه جهان پهن کنند و با تک قطبی ساختن جهان، رقیبی برای خویش و سیاست های غیر انسانی شان باقی نگذارند.
پاکستان اما در این میان و با هدف استفاده از حضور امریکا در منطقه، در قامت خائن ترین دولت منطقه ای ظاهر می شود و در ازای مبالغ هنگفتی که از امریکا دریافت می کند، نقش جاده صاف کن سران کاخ سفید را بر عهده گرفته است.
پاکستان در عرض وطول سالیان دراز به روشنی نشان داده که به هیچ یک از معیارهای انسانی و همسایگی و اصول حسن همجواری و ارزشهایی از این قبیل، باور و اعتنایی ندارد و ثابت کرده که جز منافع نامشروع و سخیف دولت و استخباراتش در قبال همسایه، هیچ چیز دیگری برایش معنی و مفهوم ندارد.
با این حساب، دولت و ملت افغانستان با تاسف با دشمنی در همسایگی خودش مواجه است که جز زبان زور و تهدید، با هیچ لسان و ادبیات دیگری آشنایی ندارد و نمی خواهد هم داشته باشد.
با این حساب، تعامل دوستانه، صادقانه و منطقی در واقع با سران اسلام آباد نه تنها میسر نیست که در اصل ممکن هم نیست و عملکرد خصمانه و دخالت جویانه سران پاکستان در همه ی زمانهای گذشته از بدو تشکیل پاکستان به عنوان یک کشور تا اکنون، روشن ترین گواه و دلیل بر آن است که پاکستان خواهان برقراری صلح و ثبات و آرامش در افغانستان نیست و پس از این هم نخواهد بود.
