روضه شریف؛ گنبدی فیروزه ای است که شهر مزار را به دور خود به طواف  می آورد.

انصاری، مردی که پدرانش سلسله وار، تولیت این آستان را بر دوش کشیدند و می کشند. او چون شروع کند به شعر خواندن در رسای صاحب روضه شریف، دیگر با شور شاعرانه اش، تو را چنان جذب کند که یارای ترک محفلش نخواهی داشت.

اینجا روضه است آنهم شریف؛ چنان که از درب ورود، مردم شیعه و سنی پای برهنه می آیند. به گفته متولی این مزار، سرّ این دلبری و دلدادگی مردم و این نقطه فیروزه ای شهر در این است که دنیایی از گره ها را در این مزار، گشوده یافته اند و حاجت ها را روا. انصاری می گوید حتی #طالبان هم نتوانست دست درازی کند این روضه را.

روضه، شریف است چون منتسب است به مولا علی ع؛ تابلو ورودی اش چشمانم را  متوجه خود می سازد: مزار علی ابن ابی طالب خلیفه چهارم.

به باور مردمانش، ابومسلم خواست پیکر مطهر علی(ع) را به این منطقه بیاورد. و به گمانشان، اینجا مزار علی است.

گاه باید باورها را در دل ها جست نه در اسناد تاریخی. چه زیبا گفت انصاری: چه اینجا مزار واقعی باشد و چه نباشد، حُسن انتسابش به علی ما را کفایت می کند.

باز تالماتم مرا به تامل واداشت. علی کیست؟ که مولای همه است. از شیعه و سنی تا جرداق مسیحی به او دل دادند. باور کنیم علی محور وحدت است نه  تفرقه. او پیشوای انسان و اسلام است خواه یکی او را امام اول بداند و دیگری خلیفه چهارم... خواه یکی او را به علیه_السلام بخواند و دیگری به رضی_الله_عنه... او فراتر واژه های و القاب و عناوین ماست. این عناوین فقط برای آن است تا اندازه فهم و هضم مان از اقیانوس علی را درک کنیم.

... من از روضه شریف بیرون می آیم. ولی اما دلم پیش علی ماند و مزار شریف علی؛ و منتظر دعوتی دیگر که مرا بخواند: بیا بریم به مزار..

داکتر یحیی جهانگیری
معاون بین الملل دانشگاه مذاهب اسلامی. تهران