تاریخ انتشار :جمعه ۷ سرطان ۱۳۹۸ ساعت ۱۴:۵۹
کد مطلب : 187470
امام صادق (ع) بحران زمان را به خوبی مدیریت کرد
امام صادق(ع) در زمانی به امامت رسیدند که شرایط تبلیغ دین اسلام مساعد بود و امام از این فرصت با کمال متانت به نفع جامعه اسلام استفاده کردند و شاگردان نخبه ای تربیت نمودند.
 
حجت الاسلام والمسلمین محمد اسحاق بهروز نژاد؛ آگاه مسائل دینی در بلخ، به مناسبت فرارسیدن سالروز شهات امام جعفرصادق(ع) در مصاحبه با خبرگزاری صدای افغان(آوا)، امام جعفر صادق(ع) را رهبری بزرگ در جامعه آن روز دانست و تاکید کرد که امام شرایط آن روز را خوب درک کرده و از شرایط به نفع دین اسلام استفاده نمودند.
 
به گفته وی، امامت حضرت صادق در شرایطی بود که حکومت اموی در حال از بین رفتن و پایه های حکومت عباسی ها تا هنوز استوار نشده بود و امام از این فرصت استفاده کرد و شاگردان زیادی تربیت کرد و علوم اسلامی را گستراند.
 
آقای بهروزنژاد خاطر نشان ساخت که امام صادق(علیه السلام) در برهه ی که بازار مذاهب گرم بود، پایه مذهب رسول خدا را در جامعه استوار نگهداشت که بدین لحاظ وی را رئیس مذهب جعفری یا رئیس مذاهب اسلامی می نامند.
 
این آگاه مسائل دینی تاکید داشت که امام ششم در زمان امامت شان با کمال متانت از دین به نفع تمام بشریت استفاده کردند.
 
او گفت که امام نه تنها برای اسلام و تشیع، بلکه برای تمام بشریت خدمت کردند و شاگردان او از تمام مذاهب و ادیان بودند و افراد بزرگ و نخبگان دنیای آن روز به شمار می رفتند.
 
آقای بهروز نژاد، امام صادق (ع) را معلمی بزرگ عنوان کرد و تصریح نمود که امام برای تمام انسان ها درس های زندگی ساز از اسلام دادند.
 
موصوف می گوید که امام صادق(ع) با توجه به شرایط جامعه اسلامی در آن زمان جوانان زیادی را آموزش داده و از این نیرو و پُتانسیل، جامعه را تربیت سالم نمودند.
 
به گفته این عالم دین، در شرایط کنونی که جوانان بیشتر به بیراهه کشانده می شوند، تنها روش امام صادق می تواند بحران کنونی را مدیریت کرده و جامعه را به سوی سعادت سوق دهد.
 
 ابوعبدالله جعفر بن محمد الصادق معروف به امام صادق یا امام جعفر صادق(ع) مشهور به رئیس مذهب جعفری و همین طور رئیس مذهب شیعه و امام ششم شیعیان بعد از پدرش محمد باقر و قبل از پسرش موسی کاظم می‌باشد.
 
وی به القابی چون صادق، کاشف الحقایق، طاهر، محقق و مصدق شهرت داشتند.
 
امام صادق در ۱۷ ربیع‌الاول ۸۳ در مدینه منوره متولد گردیدند و بیشترین سال عمر را در میان یازده امام اول شیعیان داشته‌اند.
 
جعفر صادق در سن ۳۱ سالگی پس از شهادت پدرش به امامت رسید. امامت او هم‌زمان با سال‌های پایانی حکومت بنی امیه و سال‌های آغازین حکومت بنی عباسی  بود. به علت ضعف و عدم استقرار نظام سیاسی، وی فرصت بسیار مناسبی برای فعالیت فرهنگی و مذهبی به دست آورد.
 
از سوی دیگر نیز عصر وی زمان جنبش فرهنگی و فکری و برخورد فرق و مذاهب گوناگون در جهان اسلام بود. زمینه فعالیت به گونه‌ای برای وی فراهم بود، که بیشترین احادیث شیعه در تمام زمینه‌ها از جعفر صادق نقل گردیده و مذهب تشیع به نام مذهب جعفری خوانده می‌شود.
 
 فقه شیعه نیز عمدتاً بر روایات به‌جای مانده از او مبتنی‌ست، به همین جهت مکتب فقهی شیعیان دوازده امامی را مذهب جعفری نیز می‌نامند.
 
مسئله جانشینی بعد از جعفر صادق زمینه گسست بین شیعیان را فراهم کرد. کسانی که معتقد بودند پسر ارشد صادق، اسماعیل که قبل از پدرش مرد، امام ششم می‌باشد به نام اسماعیلی معروف شدند. گروه دیگری که سومین پسر صادق، موسی کاظم را امام بعدی می‌دانند به نام شیعه جعفری یا شیعه دوازده امامی معروف شدند. این گروه اکثریت شیعه را تشکیل می‌دهند.
 
امام جعفر صادق روش مبارزه منفی را برگزیده بود؛ از همین رو الفتی بین او و ظالمان نبود بلکه میان جعفر و حکومت برخورد اصیل مکتبی برقرار بود. یعنی حکومت نمی‌توانست تن به اندیشه او بدهد و جلب محبت او کند و نه جعفر خواهان برقراری چنین رابطه‌هایی (دوستی) با حکومت بود. یکی از منعیات او برای پیروانش منع بردن قضاوت پیش داوران منصوب از طرف حکومت بود چنان‌که احکام قاضی‌های حکومتی را تأیید نمی‌کرد.
 
امام صادق چندین بار بوسیلهٔ خلفای اموی و عباسی (هشام ،سفاح و منصور) دستگیر شد تا اینکه عاقبت، بر اساس برخی روایات به دستور منصور در سال 168 هجری و در سن ۶۴ یا ۶۵ مسموم و به شهادت رسیدند.
 
امام صادق در مدینه در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد و تا اوایل قرن بیستم قبرش محل زیارت زائران بود، تا اینکه در سال ۱۹۲۶ میلادی وهابی‌ها پس از فتح مدینه، ساختمان همه قبور متبرکه به جز قبر پیامبر(ص) را با خاک یکسان کردند.
 
https://avapress.com/vdceff8z7jh8vei.b9bj.html
ارسال نظر
نام شما
آدرس ايميل شما