خون می‌دهیم؛ اما باور و اعتقادمان هم‌چنان پا برجاست!

خبرگزاری صدای افغان(آوا) ـ هرات: امروز شنبه مصادف با دومین سال روز خونین 7 جدی است؛ دقیقا دو سال پیش در چنین روزی، در یک گفتمان مهم دانشجویی که با حضور جمع کثیری از نخبگان علمی، دینی، فرهنگی و رسانه‌ای کشور، در سالن همایش‌های مرکز تبیان و خبرگزاری صدای افغان(آوا) در کابل، در رابطه با بررسی ابعاد رویداد ششم جدی سال 1358 خورشیدی، سالروز تجاوز شوروی به افغانستان برگزار گردیده بود، حادثه دلخراش و فراموش ناشدنی به وقوع پیوست.

در این حادثه بیش از 50 تن از بهترین سرمایه‌های ملی کشور جام شیرین شهادت نوشیده و بیش از 90 تن دیگر از بهترین تربیت یافتگان این مرکز ولایی در سطوح مختلف زخم برداشتند.

این روز که یاد و خاطره آن هرگز از ذهن تک تک ما پاک نخواهد شد، به همه ما بیش از پیش درس آزادگی داد؛ درسی که به ما فهماند برای آزادی و استقلال این کشور باید بیش از پیش تلاش نمود و در راه مبارزه با استعمار و استکبار، مصمم‌تر به میدان آمده و می‌باید عزم خود را جزم‌تر نمود.

در این گزارش توجه خوانندگان را جلب می‌کنم به صحبت‌های بانویی ولایی که این حادثه را حضورا لمس نموده و امروز همچنان در صحنه حضور دارد و برای تحقق بخشیدن به آرمان‌های شهدای راه ولایت، بیش از پیش تلاش و مبارزه دارد.

نجمه سادات موسوی، مسئول امور بانوان مرکز تبیان در کابل از زخمیان و شاهدان عینی رویداد تروریستی و خونین 7 جدی 1396 است. او در مصاحبه‌ای با خبرنگار آوا در رابطه آغاز فعالیت و مبارزاتش در مرکز تبیان می‌گوید: "از آوان نوجوانی که متعلم مکتب بودم، فعالیت و همکاری‌ام را با دفتر نمایندگی مرکز تبیان در ولایت هرات آغاز کردم و پس از این‌که به دانشگاه کابل راه یافتم، در کنار دانشگاه، فعالیت و حضور پر رنگ‌ترم را در دفتر مرکزی تبیان در کابل، تحت ارشادات و راهنمایی‌های حجت‌الاسلام والمسلمین سید عیسی حسینی مزاری، رییس کل محترم این مجموعه بزرگ ولایی ادامه دادم".

او که در این حادثه 19 سال بیشتر سن نداشت و به عنوان معاون امور بانوان مرکز تبیان فعالیت می‌نمود، با اشاره به روز حادثه می‌گوید: "دلخراش‌ترین لحظه عمرم که تا امروز یاد و خاطره‌اش از ذهنم پاک نشده، دیدن زخمی‌ها با وضعیت وخیم، دود و آتش، فریاد و ناله بود که از آن زمان برایم به یادگار مانده است و هر بار با دیدن عکس‌های دوستان و همکاران شهیدم، صحنه آن حادثه یک بار دیگر در ذهنم مرور می‌شود".

بانو موسوی همچنان خاطرنشان می‌سازد: "در روزهای اول ناراحت بودم؛ از اینکه شاید لیاقت نداشته‌ام به شهادت برسم، اما حالا می‌دانم که ما برای چه زنده مانده‌ایم؟!، خداوند برای‌مان شانس دوباره زندگی کردن داد تا پاسدار خون دوستان و همکاران‌مان باشیم و رسالت و وظیفه سنگین‌تری را به دوش‌مان گذاشت تا به دشمنان بزدل نشان بدهیم که با این‌گونه حوادث نمی‌توانند مانع رسیدن ما به اهداف‌مان شوند".

مسئول امور بانوان مرکز تبیان در کابل تاکید می‌کند که مسلما این حادثه کار اشخاص بزدلی بود که توانایی رویارویی و دیدن توانمندی و شکوفایی این مرکز را نداشتند و با این عمل ناجوان‌مردانه می‌خواستند صدای‌مان را خاموش کنند، اما به هدف شوم و ناکام‌شان نرسیدند.

این بانوی جوان و مبارز تاکید می‌کند که این حادثه اراده او برای ادامه این راه محکم‌تر و قوی‌تر نمود؛ "همیشه دعا می‌کنم و از خداوند می‌خواهم که قدرت، توانایی و عزم راسخ‌تر برایم عنایت کند که در این راه مقدس همیشه استوار باشم و ترس هیچ حادثه‌ای خللی در کار و فعالیت‌هایم ایجاد نکند".

او خاطرنشان می‌سازد که پس از این حادثه، حوادث سخت و ناگوار دیگری نیز در مراکز و مکان‌های دینی و آموزشی کشور به خصوص کابل رخ داد و سبب به شهادت رسیدن خیلی از جوانان و سرمایه‌های ملی کشور عزیز ما شد و مسلما تا زمانی که روشن‌گری‌ها و فعالیت‌های ارزشمند فرهنگی اسلامی ادامه داشته باشد، آخرین حادثه هم نخواهد بود و دشمن نیز آرام نخواهد ماند.  

این بانوی ولایی و فعال فرهنگی کشور در پیامی به مردم عزیز افغانستان تاکید می‌کند که هرگز از این حملات و دسیسه‌های دشمن نهراسند و هر بار قوی‌تر از قبل در مقابل دشمن ترسو و بزدل شجاعانه بایستند و مردانه به راه خود ادامه دهند.

بانو موسوی بر این باور است که پشت صحنه تمامی این جنایات، شیطان بزرگ(آمریکا) است.

او در پیامی به عاملین این حملات جنایت‌کارانه می‌گوید: "با این حملات هرگز مانع رسیدن ما و دیگر جوانان ولایی کشور به اهداف والای‌مان نخواهند شد، ما خون می‌دهیم، اما باور و اعتقادمان همچنان پا برجاست و از رسیدن به اهداف‌مان هرگز سر باز نخواهیم زد، دشمن بداند که راه شهدا و پاسداری از خون پاک آن‌ها همواره و همیشه ادامه خواهد داشت".

یاد و خاطره همه شهدای راه اسلام گرامی باد.