حضرت ابوجعفر محمد بن علی جوادالائمه علیه‌السلام نهمین امام شیعیان و فرزند عظیم‌الشأن امام رضا علیه‌السلام می‌باشد. آن حضرت به جوادالائمه و باب الحوائج شهرت دارد. حضرت امام جواد (ع) در ۱۰ رجب المرجب و به روایتى در ۱۹ رمضان المبارک سال ۱۹۵ هجری قمری در مدینه منوره به دنیا آمد.
پدر بزرگوارشان حضرت امام علی ابن موسی الرضا (ع) و مادر گرامی‌شان بانویى پرهیزگار به نام "سبیکه" می‌باشد که امام رضا (ع) وى را "خیزران" نامید.
امام جواد (ع) هنگام شهادت جانگداز پدر ارجمندش حضرت امام رضا (ع) در اواخر ماه صفر سال ۲۰۳ هجری قمری، ۸ ساله بود، که مقام امامت به ایشان انتقال یافت، که در دوران ۱۷ سال امامت جوادالائمه (ع) با حکومت مأمون و معتصم خلفای جنایتکار عباسی، همزمان بود. مأمون عباسی، سیاست و رفتار پدرش هارون‌الرشید برای کنترل امام موسی کاظم (ع)، که آن حضرت (ع) را به بغداد آورده و زندانی کرده بود، را با امام رضا (ع) در پیش گرفت، ولی با ظاهری آراسته و فریب‌کارانه می‌کوشید، که نه تنها در ظاهر امر مسأله زندان و مانند آن در کار نباشد، بلکه با برخورد دوستانه، چنین تبلیغ شود، که او علاقه و محبت ویژه‌ای نیز به ایشان دارد.
مأمون در سال ۲۰۴ هجری قمری و بعد از شهادت حضرت ثامن الحجج (ع) به بغداد بازگشت، ولی این را می‌دانست که شیعیان پس از امام رضا (ع)، فرزند او را به امامت خواهند پذیرفت، و در این صورت همچنان تهدیدی برای وی بر جای خواهد ماند، بویژه که مأمون متهم بود امام رضا (ع) را به شهادت رسانده است، بنابراین پس از شهادت امام رضا (ع) نوبت به فرزند عزیزش امام جواد (ع) رسید،تا به نحوی کنترل شود، مأمون برای رسیدن این هدف، بلافاصله آن حضرت (ع) را از مدینه به بغداد فراخواند، و ایشان در سال ۲۱۵ هجری قمرى وارد بغداد شد.
مأمون هنگامى که به مقام و کمالات معنوی و علمى و فضایل اخلاقی و انسانى امام محمد تقى (ع) آگاهى پیدا کرد، به گرمى از ایشان استقبال کرد، و آن حضرت (ع) را بر سایرین از عباسیان و علویان ترجیح و برترى داد، و دختر خود امالفضل را به عقد ازدواج آن حضرت (ع) درآورد، خلیفه ملعون عباسی از این راه به راحتی می‌توانست، هم امام (ع) را در کنترل خود داشته باشد، و هم رفت و آمد، و ارتباط و تماس‌های شیعیان را با آن حضرت (ع) زیر نظر بگیرد.
عباسیان و درباریان مأمون که از تصمیم وى برای ازدواج دخترش با امام جواد (ع) برآشفتند، او را از آینده این کار برحذر داشتند، زیرا ترس آن را داشتند که پس از مأمون، خلافت به خاندان علوی برگردد، چنانکه درباره ولایتعهدى پدرش امام رضا (ع) هم به سختی دچار همین نگرانی شده بودند.
گفته می‌شود آنان مخالفت خود را به گونه دیگری وانمود کردند و گفتند: دختر خود را به ازدواج کودکی در می آورد، که تفقه در دین خدا ندارد، حلال را از حرام تشخیص نمی‌دهد و واجب را از مستحب باز نمی‌شناسد.
مامون که به گفتار بى اساس آنان اعتقادى نداشت و از کمالات و فضایل معنوی و علمی امام جواد (ع) آگاه بود، در مقابل این برخورد و براى نشان دادن شایستگى آن حضرت (ع)، مجلس بحث و مناظره علمى برپا کرد و امام نهم شیعیان (ع) را به مناظره علمی با "یحیی بن اکثم" دانشمند دربار عباسی و فقیه بزرگ اهل سنت در آن عصر فراخواند. امام (ع) در این مجلس، به تمامی پرسش‌ها پاسخ گفت و مقام و موقعیت علمی و هوش و ذکاوت آن حضرت (ع) بر همگان آشکار و اثبات شد. پس از آن مأمون دختر خود را به همسری امام جواد (ع) در آورد.
امام جواد (ع) پس از آن و با وجود تکریم و احترام از سوی مأمون، تمایلى به زندگى اشرافى و معاشرت با خلیفه عباسی و درباریان نداشت، و به دنبال فرصتى بود، که از آن محیط خارج شود. حضرت جوادالائمه (ع) پس از چندی به سفر حج رفت، و از آنجا به مدینه بازگشت و تا پایان خلافت مأمون در سال ۲۲۰ هجری قمری در آن شهر ماندگار شد.
ام الفضل همسر امام جواد (ع) که در دربار خلافت پرورش یافته و از زندگى اشرافى برخوردار بود، تحمل زندگى زاهدانه و بى آلایش خاندان عصمت و طهارت (ع) را نداشت، و از آغاز ورود به مدینه منوره، بناى ناسازگارى در پیش گرفت، و برای بازگشت به بغداد اصرار می‌کرد، حتی چند بار نزد پدرش مأمون شکایت و گلایه کرد، اما مأمون به شکوائیه هاى دخترش اعتنا نداشت، مأمون برای امام محمد تقی (ع) احترام قائل بود و به این که دامادى وى را پذیرفته است، افتخار مىکرد.
پس از مرگ مأمون در ۱۷ رجب سال ۲۱۸ هجری قمرى، برادر ناتنیاش معتصم به عنوان جانشین وی و هشتمین خلیفه عباسی، خلافت را در دست گرفت. معتصم عباسی با اینکه ظاهر براى امام جواد (ع) احترام قائل بود، ولى در باطن نسبت به مقام و منزلت آن حضرت (ع) و شایستگى وى براى رهبرى مسلمین رشک مى برد، و درصدد تحقیر و شهادت ایشان برآمد؛ لذا در اولین سال حکومت خود و براى کنترل و مراقبت بیشتر حضرت جوادالائمه (ع)، ایشان را به بغداد فراخواند و در حقیقت تبعید کرد، و آن حضرت (ع) به ناچار به همراه همسر خود امالفضل مدینه را ترک کرده و به بغداد رفت.
امام نهم شیعیان هنگامی که عازم بغداد شد، فرزند گرامی خود امام على النقى (ع) را در مدینه جانشین خود کرد، امام محمد تقی (ع) از ام الفضل دختر مأمون عباسی فرزندی نداشت، و زوجه دیگر آن حضرت "سمانه مغربیه و مشهور به ام ولد" بود. جوادالائمه (ع) دارای ۴ فرزند پسر و ۴ دختر به اسامی حضرت ابوالحسن امام علی النقی الهادی (ع) امام دهم شیعیان، ابواحمد موسی مبرقع، ابواحمد حسین، ابوموسی عمران، فاطمه، خدیجه، ام کلثوم و حکیمه می‌باشد.
حضرت باب الحوائج امام محمد تقى (ع) در این سفر، چند ماه بیشتر در بغداد زندگى نکرد و سرانجام در آخر ذى القعده همان سال (۲۲۰ هجری قمری) و به وسیله زهرى که همسرش ام الفضل به تحریک برادرش جعفر بن مأمون و به دستور عمویش معتصم عباسى به آن حضرت (ع) خورانید، مسموم گردید و پس از چندى و در حالی که تنها ۲۵ سال از عمر شریفش می‌گذشت، به شهادت رسید.
پیکر پاک و نورانی امام جواد (ع) در کنار مرقد مطهر و شریف جد بزرگوارش "حضرت باب الحوائج امام موسى بن جعفر الکاظم (ع)" که هم اکنون معروف به "کاظمین"، که ملجاء و پناهگاه عاشقان و شیعیان و ارادتمندان است، مدفون گردید.
امام جواد (ع) عالمی بزرگ و انسانی بردبار، نیکو سخن، عابد و بسیار باهوش بودند.
احادیث ارزشمند بسیاری از آن امام همام (ع) در کتبی همچون عیون اخبار الرضا، تحف العقول، مناقب و بحارالانوار نقل شده است، که چهل حدیث امام جواد (ع) یک روایت ارزشمند از این امام است. امام جواد (ع) در میان ۱۲ امام معصوم (ع) از نظر سنى، زودتر از دیگران به مقام امامت نایل گردید و از نظر سالهاى عمر، سن پایینتری نسبت به دیگر ائمه بزرگوار (ع) داشت.
گردآورنده: سادات معصومی
پدر بزرگوارشان حضرت امام علی ابن موسی الرضا (ع) و مادر گرامی‌شان بانویى پرهیزگار به نام "سبیکه" می‌باشد که امام رضا (ع) وى را "خیزران" نامید.
امام جواد (ع) هنگام شهادت جانگداز پدر ارجمندش حضرت امام رضا (ع) در اواخر ماه صفر سال ۲۰۳ هجری قمری، ۸ ساله بود، که مقام امامت به ایشان انتقال یافت، که در دوران ۱۷ سال امامت جوادالائمه (ع) با حکومت مأمون و معتصم خلفای جنایتکار عباسی، همزمان بود. مأمون عباسی، سیاست و رفتار پدرش هارون‌الرشید برای کنترل امام موسی کاظم (ع)، که آن حضرت (ع) را به بغداد آورده و زندانی کرده بود، را با امام رضا (ع) در پیش گرفت، ولی با ظاهری آراسته و فریب‌کارانه می‌کوشید، که نه تنها در ظاهر امر مسأله زندان و مانند آن در کار نباشد، بلکه با برخورد دوستانه، چنین تبلیغ شود، که او علاقه و محبت ویژه‌ای نیز به ایشان دارد.
مأمون در سال ۲۰۴ هجری قمری و بعد از شهادت حضرت ثامن الحجج (ع) به بغداد بازگشت، ولی این را می‌دانست که شیعیان پس از امام رضا (ع)، فرزند او را به امامت خواهند پذیرفت، و در این صورت همچنان تهدیدی برای وی بر جای خواهد ماند، بویژه که مأمون متهم بود امام رضا (ع) را به شهادت رسانده است، بنابراین پس از شهادت امام رضا (ع) نوبت به فرزند عزیزش امام جواد (ع) رسید،تا به نحوی کنترل شود، مأمون برای رسیدن این هدف، بلافاصله آن حضرت (ع) را از مدینه به بغداد فراخواند، و ایشان در سال ۲۱۵ هجری قمرى وارد بغداد شد.
مأمون هنگامى که به مقام و کمالات معنوی و علمى و فضایل اخلاقی و انسانى امام محمد تقى (ع) آگاهى پیدا کرد، به گرمى از ایشان استقبال کرد، و آن حضرت (ع) را بر سایرین از عباسیان و علویان ترجیح و برترى داد، و دختر خود امالفضل را به عقد ازدواج آن حضرت (ع) درآورد، خلیفه ملعون عباسی از این راه به راحتی می‌توانست، هم امام (ع) را در کنترل خود داشته باشد، و هم رفت و آمد، و ارتباط و تماس‌های شیعیان را با آن حضرت (ع) زیر نظر بگیرد.
عباسیان و درباریان مأمون که از تصمیم وى برای ازدواج دخترش با امام جواد (ع) برآشفتند، او را از آینده این کار برحذر داشتند، زیرا ترس آن را داشتند که پس از مأمون، خلافت به خاندان علوی برگردد، چنانکه درباره ولایتعهدى پدرش امام رضا (ع) هم به سختی دچار همین نگرانی شده بودند.
گفته می‌شود آنان مخالفت خود را به گونه دیگری وانمود کردند و گفتند: دختر خود را به ازدواج کودکی در می آورد، که تفقه در دین خدا ندارد، حلال را از حرام تشخیص نمی‌دهد و واجب را از مستحب باز نمی‌شناسد.
مامون که به گفتار بى اساس آنان اعتقادى نداشت و از کمالات و فضایل معنوی و علمی امام جواد (ع) آگاه بود، در مقابل این برخورد و براى نشان دادن شایستگى آن حضرت (ع)، مجلس بحث و مناظره علمى برپا کرد و امام نهم شیعیان (ع) را به مناظره علمی با "یحیی بن اکثم" دانشمند دربار عباسی و فقیه بزرگ اهل سنت در آن عصر فراخواند. امام (ع) در این مجلس، به تمامی پرسش‌ها پاسخ گفت و مقام و موقعیت علمی و هوش و ذکاوت آن حضرت (ع) بر همگان آشکار و اثبات شد. پس از آن مأمون دختر خود را به همسری امام جواد (ع) در آورد.
امام جواد (ع) پس از آن و با وجود تکریم و احترام از سوی مأمون، تمایلى به زندگى اشرافى و معاشرت با خلیفه عباسی و درباریان نداشت، و به دنبال فرصتى بود، که از آن محیط خارج شود. حضرت جوادالائمه (ع) پس از چندی به سفر حج رفت، و از آنجا به مدینه بازگشت و تا پایان خلافت مأمون در سال ۲۲۰ هجری قمری در آن شهر ماندگار شد.
ام الفضل همسر امام جواد (ع) که در دربار خلافت پرورش یافته و از زندگى اشرافى برخوردار بود، تحمل زندگى زاهدانه و بى آلایش خاندان عصمت و طهارت (ع) را نداشت، و از آغاز ورود به مدینه منوره، بناى ناسازگارى در پیش گرفت، و برای بازگشت به بغداد اصرار می‌کرد، حتی چند بار نزد پدرش مأمون شکایت و گلایه کرد، اما مأمون به شکوائیه هاى دخترش اعتنا نداشت، مأمون برای امام محمد تقی (ع) احترام قائل بود و به این که دامادى وى را پذیرفته است، افتخار مىکرد.
پس از مرگ مأمون در ۱۷ رجب سال ۲۱۸ هجری قمرى، برادر ناتنیاش معتصم به عنوان جانشین وی و هشتمین خلیفه عباسی، خلافت را در دست گرفت. معتصم عباسی با اینکه ظاهر براى امام جواد (ع) احترام قائل بود، ولى در باطن نسبت به مقام و منزلت آن حضرت (ع) و شایستگى وى براى رهبرى مسلمین رشک مى برد، و درصدد تحقیر و شهادت ایشان برآمد؛ لذا در اولین سال حکومت خود و براى کنترل و مراقبت بیشتر حضرت جوادالائمه (ع)، ایشان را به بغداد فراخواند و در حقیقت تبعید کرد، و آن حضرت (ع) به ناچار به همراه همسر خود امالفضل مدینه را ترک کرده و به بغداد رفت.
امام نهم شیعیان هنگامی که عازم بغداد شد، فرزند گرامی خود امام على النقى (ع) را در مدینه جانشین خود کرد، امام محمد تقی (ع) از ام الفضل دختر مأمون عباسی فرزندی نداشت، و زوجه دیگر آن حضرت "سمانه مغربیه و مشهور به ام ولد" بود. جوادالائمه (ع) دارای ۴ فرزند پسر و ۴ دختر به اسامی حضرت ابوالحسن امام علی النقی الهادی (ع) امام دهم شیعیان، ابواحمد موسی مبرقع، ابواحمد حسین، ابوموسی عمران، فاطمه، خدیجه، ام کلثوم و حکیمه می‌باشد.
حضرت باب الحوائج امام محمد تقى (ع) در این سفر، چند ماه بیشتر در بغداد زندگى نکرد و سرانجام در آخر ذى القعده همان سال (۲۲۰ هجری قمری) و به وسیله زهرى که همسرش ام الفضل به تحریک برادرش جعفر بن مأمون و به دستور عمویش معتصم عباسى به آن حضرت (ع) خورانید، مسموم گردید و پس از چندى و در حالی که تنها ۲۵ سال از عمر شریفش می‌گذشت، به شهادت رسید.
پیکر پاک و نورانی امام جواد (ع) در کنار مرقد مطهر و شریف جد بزرگوارش "حضرت باب الحوائج امام موسى بن جعفر الکاظم (ع)" که هم اکنون معروف به "کاظمین"، که ملجاء و پناهگاه عاشقان و شیعیان و ارادتمندان است، مدفون گردید.
امام جواد (ع) عالمی بزرگ و انسانی بردبار، نیکو سخن، عابد و بسیار باهوش بودند.
احادیث ارزشمند بسیاری از آن امام همام (ع) در کتبی همچون عیون اخبار الرضا، تحف العقول، مناقب و بحارالانوار نقل شده است، که چهل حدیث امام جواد (ع) یک روایت ارزشمند از این امام است. امام جواد (ع) در میان ۱۲ امام معصوم (ع) از نظر سنى، زودتر از دیگران به مقام امامت نایل گردید و از نظر سالهاى عمر، سن پایینتری نسبت به دیگر ائمه بزرگوار (ع) داشت.
گردآورنده: سادات معصومی
